Chun Gwong Cha Sit (1997)

Juist GVD!!!!

Goed gezegd mayhemblik !!!!

Imagine me and you, I do I think about you day and night…..

Een goede film van Wong Kar-Wai, al behoort dit niet tot zijn beste werk. Daarvoor komt Happy Together op sommige momenten net tekort, omdat vooral het middenstuk hier en daar wat te wensen over laat.

Wat een leuk kleurenfilter heeft de film trouwens. Het geeft het geheel een apart maar erg lekker sfeertje. Lekker broeierig, maar toch aangenaam. Qua cinematografie wordt er hier ook behoorlijk op los geëxperimenteerd, met o.a. slow motion en nog wat andere zaken, die het werk van Wong Kar-Wai vaak ook kenmerken. Ik vond het eerste half uur best interessant. Toen ik het verhaal zo las, had ik door de Chinese namen niet direct door dat het een film zou zijn met homo-liefde. Wong Kar-Wai verwerkt het op een goede manier in het verhaal, zonder dat het ergens storend is. Toch blijft het een beetje oppervlakkig en daardoor is het halverwege allemaal toch een stukje minder interessant.

Maar gelukkig weet Wong Kar-Wai de aandacht op tijd weer terug te krijgen en sluit hij af met een vrij sterke laatste 25 minuten. En wat weet hij toch altijd gebruik te maken van een sterke soundtrack. Heerlijk hoe de muziek hier ook weer op de achtergrond klinkt en bijdraagt aan het zwoele sfeertje. Ook het acteerwerk is weer prima, maar met Tony Leung Chiu Wai kan dat ook eigenlijk niet fout gaan. Het is jammer van het wat mindere middenstuk, maar verder is dit gewoon een behoorlijke goede film.

3,5*

Ik schreef:

Stilistisch gezien is deze film toch zo briljant dat ie mij bij een zoveelste kijkbeurt zo weer meesleept.

Meestal schrijf ik los van commentaren een bericht van wat ik zelf van de film vind. Soms heb ik daar niet zo veel zin in/ tijd voor, maar laat ik me toch verleiden door de reacties bij de film. Zo ook nu. Een drietal ergernissen;

- Bijna iedereen vindt het visuele aspect mooi en interessant. Maar tegelijk hoor ik meerdere mensen klagen dat het een beetje te is. Dat is haast een contradictie. Het visuele is heel erg overdreven en zwaar gestileerd. En daardoor wordt het mooi, bijzonder, interessant vernieuwend, anders etc. Hoe kun je nu aan de ene kant appreciëren wat je het aan de andere kant verwijt. Ik vraag me af hoe je het dan had willen zien? Er is geen middenweg, want als het visuele wat minder uitzinnig was geweest was het minder mooi geweest. Een minder opzichtig kleurfiltertje, een conventionelere camerapositie of wat rustigere montage had het wat anders gemaakt. Vond het uitzinnig visuele wederom waanzinnig mooi. Wat ben ik blij dat hij zich niet heeft ingehouden.

- Goga die aangeeft dat de seksscènes aanstootgevend zijn en niet functioneel zijn, om vervolgens direct te onderkennen dat het eigenlijk wel functioneel is, maar in de eerste plaats vooral walgelijk. Tjonge jonge zoenende mannen. Aangezien Goga ook nimmer een blad voor de mond neemt, doe ik dat nu ook niet. Ik vraag me af bij het plaatsen van zulke onzin of je zelf niet onzeker bent over je eigen seksualiteit en niet stiekem een verstopte homo bent. Het zijn van homo kan net als het zijn van hetero mijn inziens geen belediging zijn, vandaar dat ik de vraag gewoon hardop stel. Het lijkt erop dat je jezelf zorgvuldig probeert af te schermen van homoseksualiteit door vanuit een soort struisvogeltactiek je belevingswereld zorgvuldig af te sluiten van visuele waarneming van liefde tussen mannen.

Ben blij dat Kar Wai Wong wel het lef heeft gewoon de dingen te laten zien. Geen flauw gedoe. Als je een homofilm maakt moeten homo's gewoon homo dingen doen en moet je dat als filmmaker gewoon laat zien. Anders ben je laf en hypocriet . Zoiets moet je niet aan de verbeelding overlaten, juist omdat de mensen die dit aanstootgevend vinden geen verbeelding (willen) hebben hieromtrent. Heb niets walgelijks gezien btw.

- De hunkering naar meer houvast qua plot verbaast me eveneens. Dit is sfeercinema. Het gaat om thema's, oproepen van gevoel, kleine momenten. Mannen die hun plaats proberen te vinden in de wereld en op zoek zijn naar zichzelf, liefde en geluk. Dit zijn makkelijk geroepen steekwoorden, maar als het doormiddel van de eerder genoemde krachtige beeldtaal, de fantastische acteerprestaties en met enkele schitterende scenes aan de man wordt gebracht, wat is dan het probleem? Waarom altijd maar weer op zoek naar die beperkte beleving van je eigen kijk op wat cinema zou moeten zijn? Dit is 100 maal interessanter dan plottechnisch geneuzel. Sterker, de personages met hun motivaties en verlangen hadden aan kracht ingeboet en de focus was minder geworden wanneer Kar Wai Wong zich meer had gericht op de plot. Hij zoomt in op twee personages en is niet geïnteresseerd om iets nieuws te vertellen of zo. Kar Wai Wong wil in de ziel kijken van twee mannen en juist daardoor zijn z'n personages zo sterk uitgewerkt.

Zover mijn commentaar op sommig commentaar. En wie commentaar heeft op mijn commentaar hoor ik graag. 4 heel dikke sterren.

Ik weet niet of dit ook op mijn commentaar slaat, in elk geval: ik verlang niet naar plot voor meer houvast, maar het is een goede 'drive' om de film voort te stuwen.

Anderhalf uur lang alleen sfeerimpressies brengen, hoe goed ook, kan op een gegeven moment tegen je gaan keren.

Ik heb dat bijv. met een film als Kan door huid heen, die filmtechnisch goed is maar inhoudelijk te mager om anderhalf uur lang te boeien. Plot kan eenvoudigweg de motor zijn om een film voor langere tijd gaande te houden.

Dealniettemin / hoe dan ook / desondanks kan ik alleen maar herhalen wat ik eerder heb gezegd: Happy together is een briljante film, op zowat alle fronten, die mij blijft meeslepen.

Niet echt op jou gericht, aangezien je ook benoemt wat er nu juist zo sterk aan is. Plot kan de motor zijn en is dat in veel gevallen ook. In dit geval echter niet. Belang van plot is heel erg afhankelijk van de film (open deur). Soms kan het ontbreken ervan problemen opleveren, soms ook niet (nog een open deur). Maar hier heel nadrukkelijk niet. Vind het ook niet erg dat men niet geboeid blijft, dat kan, maar ga de filmmaker dan niet van alles zitten verwijten dat hij niet heeft gewild. Je kan hem ook wel verwijten dat ie geen western heeft gemaakt of juist dat je niet van romantiek houdt. Tja...

Vind gezeur over plot dan ook echt armzalig als kritiek op zich, juist ook door de dingen die ik (en jij) noem(en). Sommigen doen net alsof per ongeluk of bij gebrek aan inspiratie relatief weinig plot (het is maar wat je maatstaven zijn) aanwezig is, terwijl dat overduidelijk heel erg bewust was. Er is dan ook genoeg om te compenseren in deze film, maar daar zijn wij het gelukkig wel over eens.

Deze film van Kar Wai Wong die ik vanmorgen heb bekeken ihk van de game; KO Romantiek was een van de weinigen van deze regisseur die ik nog niet gezien had. Tevens is hij voor mij ook de minste of beter gezegd de minst boeiendste van Kar Wai Wong maar dat had ik van te voren kunnen weten. Waarom? Laat ik het maar rechtuit zeggen; films die gaan over de liefde tussen twee mannen spreken mij totaal niet aan. Het is voor mij onmogelijk om mij in de hoofdpersonages te verplaatsen. Een film uit het genre romantiek waar de vrouw geen hoofdrol in speelt of zoals in deze film nauwelijks voorkomt wordt voor mij meestal een martelende kijkervaring waar geen eind aan lijkt te komen. Ook in visueel opzicht vond ik deze film trouwens niet mooi. Het enigste wat mij kon bekoren is de zeer aangename soundtrack.

2,0*

Ieder zijn ding natuurlijk. Ik persoonlijk heb misschien vrij weinig met mannenerotiek maar met zo'n schitterende film als deze (of, pak em beet, Gods and monsters of van mijn part het halve oeuvre van Derek Jarman) prik ik daar zo doorheen. Het onderwerp (mag ik dat woord gebruiken?) levert soms eenvoudigweg weergaloze cinema op. Klaar.

Ik vind dat 'homofobe' (mag ik dat woord gebruiken?) altijd een beetje een zwaktebod in meningen en recensies als het gaat om het wel of niet goed vinden van een film - maar ja, ik zei al: ieder zijn ding natuurlijk...

Dat ik deze film een onvoldoende geef is niet omdat het verhaal mij niet aansprak of uit homofobie, laat ik dat woord maar eens gebruiken. Het is de cinematografie waar ik het een en ander op aan te merken heb en met name over het kleurengebruik. Dat vond ik gewoon lelijk. Ik had liever gehad dat Wong Kar Wai het bij zwart/wit gelaten had zoals in het begin. Niettemin blijft Wong Kar Wai voor mij natuurlijk een groot regisseur. Zijn latere romantische films zoals "In the Mood for Love", "2046" en niet te vergeten "My Blueberry Nights" zijn voor mij nog steeds schitterende films, zowel qua verhaal als qua cinematografie.

Goed, oké, maar toch geef je dit:

...als eerste en voornaamste reden op voor je onvoldoende en ik vind het spijtig, niet zozeer voor mij maar meer voor jouzelf, dat een film je om die reden welhaast van te voren al niet aan kan spreken.

Wel zal ik door jouw commentaar hierboven eens My blueberry nights in de gaten houden. Hoorde er niet veel goeds over maar ben nu toch nieuwsgierig....

Nu zeg je toch iets heel anders dan vanochtend? Toen gaf je aan dat het eenvoudigweg onmogelijk voor je is om mee te leven met mannenliefde. Als ik alleen mee zou kunnen leven met personages in films waarvan de interesses/verlangens/belevingswereld op die van mij aansluit, zou ik weinig films goed vinden.

Dat ik deze film van Wong Kar Wai vanmorgen bekeken heb is omdat hij genomineerd is in de game: KO Romantiek. Om te stemmen op een battle wil ik nu eenmaal beide films gezien heb. Anders zou ik deze film links hebben laten liggen. Ik weet nu eenmaal geen raad met dit soort films. Daarom geef ik ze als eindwaardering nooit meer dan een 3,0* wat staat voor ongeveer neutraal. Daar ik - ik zeg het nogmaals - het kleurengebruik in deze film lelijk vond wordt dat voor deze film een 2,0*

Verder geef ik toe dat ik mij af en toe wel eens tegenspreek in een recensie over een film. Aan de andere kant kan ik natuurlijk ook gewoon mijn mond houden en de film gewoon een 2,0* geven zonder bericht. Dit is echter tegen mijn principes. Als een film van mij een onvoldoende krijg zal ik zo goed mogelijk als ik kan dat proberen in een bericht duidelijk te onderbouwen.

Maar blijkbaar is het wel mogelijk om mee te leven met junkies (Requiem for a Dream, ga er vanuit dat je waardering niet ophoudt bij de look), maar per definitie niet met homo's? Het is niet om je af te zeiken, hoor. Juist omdat ik het idee heb dat je best wat zinnigs te melden hebt, ben ik benieuwd (anders had ik het wel genegeerd). Vat het eenvoudigweg niet.

Grappig ook dat veel mannen zich haasten om te vermelden dat ze zelf geen homo zijn, men zal het toch maar van je denken. Net alsof je bij the Godfather zegt in je recensie dat je geen banden hebt met de mafia (is dat nou met 1 f of 2).

'k geraakte maar niet in het verhaal. 'k vond dat het niet echt een vloeiend verhaal had, precies altijd maar stukjes waar ze ruzie in hadden. De film kabbelde precies maar verder, 't was toch niet echt wat 'k er had van verwacht. Het laatste half uur of zo beterde de film wel, maar dan was het kalf eigenlijk al wat verdronken.

Verder deed de cast het wel prima en kwamen ze wel overtuigend over.

Saai vooral. De hele liefdesgeschiedenis tussen de twee kibbelende kerels kon me maar nauwelijks boeien en was vooral tijdvulling. Dan zag ik liever dat Fai aan het werk was met het poetsen van een koffiemachine of het wegspuiten van bloed bij een slachterij. Daar zat overigens dan wel weer een prachtig shot bij, zoals de hele film heel veel mooie momenten kent. Het is allemaal wat experimenteel en onevenwichtig maar wel mooi om te zien. Dat houdt nog enigszins de aandacht erbij. 2,0*.

Het uitstekend en gevarieerd camerawerk dat meerdere mooie beelden oplevert laat deze film, over een hobbelige homoseksuele relatie, nog niet toe boven de middenmoot uit te stijgen.

Duurt wel behoorlijk lang naar wat het verhaal te bieden heeft en de overgangen tussen de scenes zijn vaak nogal abrupt.

Het is evenwel een eerlijk relaas over twee mensen die het met elkaar niet bestendig kunnen vinden maar terzelfdertijd lijden onder hun verwijdering.

Vijfde film die ik zie van deze cineast en eigenlijk ervaar ik geen enkele als een meesterwerk wel als degelijke films waarin zekerlijk het camerawerk dient geloofd, zoals in bijvoorbeeld "Chungking Express" die ik onlangs zag.

alhoewel de film af en toe ontgoochelt - het verhaal is niet altijd even boeiend doordat een knipperlicht relatie altijd op hetzelfde neer komt – zijn er toch weer fantastische momenten, scenes die mij telkens opnieuw in vervoering brengen dankzij het talent van Kar Wai om gebroken harten, verdriet en hoop uitermate prachtig neer te zetten. Het is hier al meermaals gezegd : tegenstelling tussen het visuele aspect (knap) en het inhoudelijke aspect (repetitief) zorgt ook bij mij voor verdeeldheid. Maar bv scenes zoals in gedachten verzonken Leung op voorgrond te roken terwijl een zorgeloze voetbalmatch in de achtergrond (in een geel kleurenpalet van een zwoele avond zon) of wanneer Cheung achteloos dan twijfelend op de achterbank van een wagen een verloren, gekwetste Leung achterlaat (prachtig gefilmd door een uitzoomende camera vanuit achterruit naar de rijdende wagen met een zwart wit fotografie) en als kers op de taart beide scenes mooi begeleidt door Frank Zappa's muziek ... Het zijn die momenten (poëzie is nooit ver weg) die we nooit zullen vergeten .

Machtige film van de meestercineast. Zoals The One Ring treffend schreef, een film van kleine momenten met grote emotionele impact. Zoals die scène waarin de hoofdpersonages in innige omhelzing de tango dansen, om te sterven zo mooi.

Blij met het Eye retrospectief!

Soms vallen inhoud en stijl in dat ene meesterwerk zo goed samen, dat het lastig is om ander werk van de regisseur op waarde te schatten. Zo voelt 'Happy Together' (1997) als een ruwere opmaat naar Wong Kar-Wai's briljante 'In The Mood For Love' (2000), met diens befaamde tijdsprongen en een onsentimentele weergave van een verboden liefde. Maar in deze voorganger voelt het wat geforceerder met uitgesproken new wave-invloeden en overgecompliceerde narratieve foefjes. Al heeft 'Happy Together' (1997) eigen bestaansrecht door de onverbloemde manier waarop homoseksualiteit wordt gethematiseerd. Ergens ijzersterk dat de openingsscène er niet omheen draait en meteen toont dat de twee hoofdpersonages seks met elkaar hebben. Geen verkenning van een moeizame coming-out of een ongemakkelijke spanning, maar twee mannen die simpelweg genieten van elkaars lichamen. Het zwoele Argentinië als een tijdelijke vrijplaats om vrijheden te ervaren die in het thuisland ondenkbaar zouden zijn. Toch wekt 'Happy Together' (1997) enige irritatie omdat het uitmondt in een aaneenschakeling van gekijf, ongemakkelijke spanningen en gedraal onder tangomuziek.

Ik vind dit toch de minste Kar Wai uit de Criterion box. Vind zijn personages doorgaan niet erg boeiend, maar deze twee heren die zich vooral gedragen als kiftende wijven, irriteren vooral. Ook de fotografie vind ik beduidend minder. Wellicht is Buenos Aires minder fotogeniek als Hong Kong. Het was pas het tweede deel als Leung er alleen voor staat dat ik de film en de sfeer meer kon waarderen. Twee fantastische Zappa tracks hielpen daar ook bij.

3*

Kar-wai Wong staat gekend om zijn sfeervolle en prachtige films. Happy Together past mooi in het rijtje, toch al zeker wat het visuele betreft. Het verhaal van een koppel in Argentinië dat daar hoopt samen terug een relatie op te bouwen. Samen waren ze immers gelukkig. De vraag is of ze dat nu ook zijn of dat liefde verwart wordt met zorg of een alternatief voor eenzaamheid.

De relatie tussen beide mannen is op zich wel interessant, maar ik mis in de film toch wel de gekende sfeer die in de andere films van Kar-wai Wong duidelijker naar voor komt. Het lijkt wel of het af en toe wat hapert, het ritme zit niet altijd goed. Maar langs de andere kant komen er dan wel prachtige scènes langs. Zeker geen slechte film, de regisseur heeft zelf helaas de lat zo hoog gelegd met ander werk dat de verwachting misschien wel te hoog zijn. Maar ook als het iets minder is, blijft het absoluut genieten.

In de eerste plaats wederom een visueel sterke film van Kar-wai Wong waarbij de omgeving met zijn talrijke steegjes, bouwvallige appartementjes en sfeervolle verlichting een enorme indruk nalaten. Daarnaast een even geslaagd plot van een holebikoppel dat de zorgen uit het verleden achter hen wil laten en naar Argentinië trekt. Niet dat er van dat laatste zoveel te merken is.

Wat volgt is een soort destructieve relatie van push and pull, van jaloezie en liefde. De kleine ergernissen en gebeurtenissen zijn allemaal kleine items op zich die bijdragen aan het grote geheel. De zwoele sfeer versterkt dit alleen maar.

Vreemd hier dat sommigen de seksscène aanstootgevend vonden. Jammer dat dat het oordeel van de film moeten bepalen. Er passeert nog wel wat anders tegenwoordig in de filmindustrie.