The Pillow Book (1996)

Heel mooi gefilmd, maar mij te artsy-fartsy. Heb ik nogal gauw met films van Greenaway.

Dit is toch die film over dat meisje dat naar Hong Kong gaat en die er van houdt om op lichamen te tekenen/kalligraferen?

Wel een leuke film, ook een beetje Nederlandse produktie

Goeie film!

Goede rol ook van McGregor.

Erg mooi gefilmd, goed in elkaar gezet, dat heden en verleden zo door elkaar is ook prachtig.

4,5 ster voor deze mooie art film

Mooie film.

Verrassende uitwerking van het destructieve effect dat jaloezie teweeg kan brengen.Film is wat zwaar ,maar dat zijn films van Greenaway altijd wel.

Ik heb op MovieMeter al heel wat aangeraden gekregen. Dit moet de eerste film zijn ook effectief aan de verwachtingen voldoet denk ik (buiten dan aanraders van mensen die mij specifiek kennen). Dank Reinbo (was het geloof ik).

Speciale film (en regisseur) die ook zijn status kan waarmaken. Geen halfbakken Burton, Gilliam, Coen zooi, die wel afwijkt van de standaard maar verder uiterst braaf binnen de lijntjes kleur. Greenaway doet iets veel boeiender. The Pillow Book is meer een audiovisuele uitwerking van een concept dan dat het een vertelling is. Jammer genoeg heet zoiets in de filmwereld nog steeds gedurfd, en de score is er hier dan ook naar. Jammerlijk ondergewaardeerd (weer).

De passie voor literatuur wordt hier zeer sfeervol, mooi en plastisch weergegeven. Greenaway is niet perfect (jammer genoeg). Visueel erg mooi vaak, maar er schort soms wat aan de ritmiek. Het aan- en door elkaarweven van scenes is niet altijd even feilloos. De muziek is vaak ook erg mooi, soms wel net iets te aanwezig vond ik. Dit had dan iets subtieler gemogen.

Maar verder niks dan lof over deze film. Ben nu plots geïnteresseerd in de man z'n gehele oeuvre, gezien Yak's post. Zitten enkele prachtige scenes in (zoals de liefdesscenes tussen McGregor en Wu) en verder een erg mooie, warme en soms harde weergave van de passie voor literatuur en caligrafie. Erg mooi, erg leuk, geen moment verveelt. En eindelijk weer iets uniek gezien. Gebeurt ook niet veel.

4 dikke *. Betere editor aannemen, en iets creatiever met de editing omspringen. Muziek iets subtieler, en er zit zeker een meesterwerk in.

Ik heb eergister Cook, Thief, Wife, Lover gezien en is me zeer bevallen. Misschien een tip?;)

In 1997 schreef De Volkskrant de volgende lovende woorden over deze film: er is naast Greenaway geen 2de filmer te vinden die met zoveel fanatisme/intelligentie en originaliteit experimenteert met de visuele en narratieve mogelijkheden van de speelfilm.

Niet dat ik De Volkskrant blindelings vertrouw op hun woord, maar hier hebben zij zeker een punt. Deze film is fris, vrij en staat volledig in het teken van het weergeven van de passie van enkele mensen voor kalligrafie en literatuur. Het hoofdpersonage wordt in haar jeugd gevoed met een traditie, wat langzamerhand een passie wordt als haar leven voor de 1ste keer op de kop staat. Het steeds terugkerende ritueel van het versieren van het lichaam, gaat gepaard met een schitterend nummer, zowat het enige nummer dat echt gemonteerd is onder een bepaald beeld, namelijk een jeugdherinnering. Prachtig deuntje, zeker in combinatie met de andere muziek die veelvuldig aanwezig is en niet alleen om de emotionele momenten een extra dimensie te geven.

De vertelstructuur is dus redelijk narratief. Ondanks het gebruik van een vrouwelijke voice - over, die wat gemoedstoestanden toelicht. Dit gebeurt echter met de nodige subtiliteit. Het hoofdpersonage praat vooral over haar leven, is niet alwetend, legt andere mensen ook geen woorden in de mond als vaststaande feiten en licht zelf niet alles toe. Hoogstens de belangrijkste, toonaangevende gebeurtenissen. Er blijft veel mystiek en gevoel voor insinuaties over.

De beelden die Greenaway hier aanvoert zijn soms verbluffend mooi. Weinig films gezien die zo mooi gebruik maken van een combi tussen zwart - wit en kleuren, en dat vaak in een beeld dat weer bestaat uit subbeelden, een soort van splitscreen dus. Al is het niet symmetrisch, zodat je 4 beelden in een beeld krijgt of twee evengrote beelden. Met name de combinatie zwart - wit en geel zorgde voor kermis in mijn ogen.

De romantiek tussen Vivian Wu en Ewan mc Gregor ( topjaar voor hem ) spat er vanaf. Jammer dat de film richting het einde wat minder varieert tussen kleur als in het begin. Het verhaal wordt ook wat rechtlijniger dan in de lekker chaotisch, maar fijn afgewerkte beginfase. Na The Cook....moest ik nog eens iets van Greenway zien. Zijn reputatie van de laatste jaren werkte tegen, net zo als weinig mensen films van hem gezien hebben, waardoor je weer minder inzichten verkrijgt door het simpelweg ontbreken van commentaar bij zijn films. Dit is sowieso een klein, verborgen pareltje voor de buitenwacht, helaas vergeten zo lijkt het. Nou, ja. De kenners weten wel beter. Dikke 4*

Prachtige film, die ik jaren terug zag. Over de helft wordt het verhaal te bizar in verhouding met het eerste deel, is mijn kritiek, toch kijk je 'm uit. Prachtige liefdestragedie ook.

Nooit geweten dat Greenaway's film refereert aan Sei Shōnagon's Makura no Sōshi (The Pillow Book). Heb haar dagboeknotities met veel plezier gelezen en dat maakt mijn interesse naar deze film - en Greenaway's cinema in zijn geheel - direct een stuk urgenter.

Heb tot 2003 alles van hem gezien (toen probeerde hij een beetje te breken met het medium film, werd hij minder gereviewd en geprogrammeerd en ben ik hem een beetje uit het oog verloren) en er zitten zeker films tussen die je zouden moeten kunnen aanspreken. Dit is opzich een mooie om mee te beginnen!

Eigenlijk vind ik het best vreemd van mezelf dat ik nog geen Greenaway heb gezien. Ben overigens ooit wel eens begonnen aan The Belly of an Architect, die kon me toen niet smaken..

Ik heb de film volgens mij niet helemaal begrepen, dus misschien sla ik met de volgende gedachtegang de plank wel volledig mis:

Een film over liefde, over genot in combinatie met literatuur en menselijk vlees en over mensen die geobserdeerd zijn door seks, kunst en wraak, die ik tegelijkertijd boeiend, intrigerend en fascinerend, maar ook moeilijk, merkwaardig en experimenteel vond. De regisseur vindt stijl en symboliek belangrijker dan inhoud: het scherm wordt keer op keer gevuld met een bijna verblindende reeks van uitgestalde en bewerkte beeltenissen, waarbij de groottes varieren. De visuele kracht van de film is overweldigend, maar de verhaallijn vond ik zwak en hetzelfde geldt voor de karakterontwikkeling. Opmerkelijk is verder dat het thema kaligrafie niet direct een onderwerp is dat je veel in films tegen zult komen.

Door het veelvuldig getoonde frontale mannelijke naakt dacht ik dat Peter Greenaway wel homoseksueel moest zijn; alhoewel veel van zijn publicaties en films homoseksualiteit als (sub)onderwerp hebben, heb ik dit niet kunnen achterhalen.

Greenaway voelde zich wat benauwd door de grenzen van de cinema en maakt hier veelvuldig gebruik van splitscreens, over elkaar geprojecteerde beelden en teksten over het beeld heen (en okay éénmaal zien we de microfoon opeens in beeld verschijnen, maar dat is waarschijnlijk een ongelukje).

Hoofdpersonage laat zich graag kalligraferen, maar begint ook zelf te schrijven op de huid van Ewan McGregor en raakt verwikkelt in een strijd met een uitgever.

Begin is misschien even inkomen, maar deze aanpak werkt wel degelijk zeker wanneer we zelfs voorzichtig de thriller/mystery-kant op gaan.

M'n tweede Greenaway kon me beduidend minder bekoren. Een interessante film is het zonder meer; kan me voorstellen dat menigeen valt voor de artisticiteit die Greenaway hier tentoonstelt. Helaas kon ik het met de beste wil van de wereld niet 'mooi' noemen. Het veelvuldig gebruik van splitscreens vond ik vrij lelijk gedaan, en het thema wist me nergens echt te intrigeren. Zelfde euvel voor de personages, waardoor de film al gauw begon te slepen.

Soundtrack was weinig subtiel, maar nochtans één van de sterkere facetten van de film. Verder een typische 'interessante mislukking', mijns inziens. Hoger dan een krappe 2,5* kom ik dan ook niet.

The Pillow Book moet het vooral hebben van een uiterst artistieke aanpak, maar slaat daarmee ook wel eens de plank mis. Zo wordt de film soms onbedoeld komisch en werken de verschillende beelden op het scherm irriterend. Het begint allemaal redelijk mysterieus, maar pas zodra we te maken hebben met een volwassen vrouw kon ik de film meer waarderen. Helaas duurde het vervolgens allemaal wat lang en werd ik wat afgestompt op herhalende beelden. Mooie beelden, dat wel. Maar verder zal ik me niet veel blijven herinneren van The Pillow Book.

Ik ben doorgaans bepaald niet vies van mijn portie artsy, maar deze Greenaway lag me niet heel luchtig op de maag.