...E per Tetto un Cielo di Stelle (1968)

Niet dat ik meteen fan ga worden van het sub-genre spaghetti-western, maar deze film is aardig entertainment. Soms wat aan de flauwe kant qua humor.
Er zit een aangename sfeer in de film en dat komt mede door de, bij vlagen, uitstekende muziek van Ennio Morricone. Indrukwekkend hoe deze man het flikt om een film naar een hoger niveau te tillen.
Er wordt redelijk tot goed geacteerd en het verhaal is onderhoudend.
Nergens wordt de film hilarisch of juist grimmig, maar ik vond het anderhalve uur welbesteed.
3*

Een redelijke spaghettiwestern die het vooral moet hebben van Ennio Morricone. De componist die in datzelfde jaar de schitterende soundtrack van C'era una Volta il West (1968) voor zijn rekening zou nemen. Deze luchtige western zorgt voor ruim anderhalf uur vermaak. De chemie tussen Giuliano Gemma en Mario Adorf werkt aardig. Jammer dat de humor lang niet altijd even geslaagd is, maar dit mag de pret niet drukken.

2,5 *

Spaghetti western met zeer slappe humor, gebaseerd op en scenario dt niet veel meer papier gekost heeft dan het verkiezingsprogramma van de PVV. De beelden worden begeleid door de standaard deuntjes van Ennio Morricone met zijn welbekende arrangementen en het vervelende fluitende mannetje. Wat is Morricone door de mand gevallen (En n iet alleen met deze score) als een wel heel beperkt componist, die al jaren teert op het succes van zijn soundtrack voor ‘Once upon a time in the west’ (1968).

Deze gisteren avond zitten kijken in het Italiaans op een mooie Duitse blu ray.

Goede, amusante Spaghetti western, waarin Gemma dit maal een duo vormt met Adorf. De één een gladde, praatjes makende oplichter, de ander een wat ruwe, simpele ziel.
Samen proberen ze aan geld te komen (wat Gemma eerst van Adorf afhandig heeft gemaakt) om de farm, die Adorf van zijn vader heeft geërfd, op te kunnen knappen.

Federico Boido, een gezicht wat je vaker in dit soort films tegen komt, speelt de belangrijkste schurk, die met zijn bende, achter Gemma aan zit, namens zijn vader, een rol van Anthony Dawson (Dr. No, Red Sun), die tegen het eind zelf ook nog op komt dagen en zo mogelijk nóg sadistischer en gemener is als zijn zoon.

Mooi eindduel, met nagelbijtende spanning, met een afloop, die je -wanneer je een paar minuten eerder een beetje had opgelet- waarschijnlijk wel had kunnen raden, maar ik had natuurlijk weer niks door.

Sfeervolle, beetje melancholieke score van Morricone.

Een dikke zeven, ofwel 3,5 ster.