The Letter (1940)

Redelijke film met Bette Davis in de hoofdrol, die meent uit zelfverdediging een man doodgeschoten heeft. Haar advocaat komt er vrij vlot achter dat het toch wat anders in elkaar steekt. Wat advocaten-ethiek komt er nog bij kijken doordat hem aangeboden wordt een belangrijk bewijsstuk, een brief, te verdoezelen tegen een grote som van geld. De bijrol van zijn Aziatische hulp vond ik wel geinig, maar ook heel typisch. Denk ook dat het nu behoorlijk controversieel is, want hij wordt heel onderdanig en stereotiep geportretteerd.

Het mindere van The Letter vind ik echter dat het verhaal rechttoe, rechtaan verloopt. De film kabbelt gewoon weg met een quasi-dramatisch eind dat voor mij geen impact had. Ook een twistje, of een leuke wending op zijn minst kun je niet verwachten. Beetje jammer dus, maar vond het toch wel een redelijke en onderhoudende film.

Een sfeervolle (maanverlichte avondscènes, lichteffecten en schitterende schaduwpartijen), sombere, duistere en melodramatische klassieke film noir, vol onderdrukte emoties, rond een moord en rechtspraak in koloniale oorden (de karakterisering of benadering van de Aziatische personages uit 1940 sprak boekdelen). De cast speelde uitmuntend. "With all my heart, I still love the man I killed" was een prachtzin.

Je kunt het wel aan William Wyler overlaten om van een intrigerend verhaal van de hand van W. Somerset Maugham een prangende film te maken. Dankzij het vlekkeloze en sfeervolle camerawerk en het optreden van James Stephenson en van geweldenaar Bette Davis (in topvorm) zit je vanaf de openingsscène tot aan het (weinig originele) einde aan het scherm gekluisterd. Mijn enige probleem is Herbert Marshall. De populariteit van deze “houten klaas” heb ik nooit begrepen. “Strakke” bijrol van Gale Sondergaard.

Door het gebruik van 50 tinten grijs, zwart en wit leek het wel een frisse kleurenfilm.

Mooie sfeervolle film en het verhaal wordt nog best vlot verteld. Kijkt prima weg en is gelukkig niet traag met voldoende er toe doende dialogen. Overigens best vreemd dat de loyaliteit van de advocaat zo ver gaat dat hij het bewijs weg koopt. Daarom vond ik het einde eigenlijk prima: Oog om oog, tand voor tand.

dit kan toch niet bagger zijn, tbouwh?

Bette en William?

Ik trok 'em totaal niet. Aan Bette Davis ligt dat niet, want die zag ik pas ook nog ijzersterk spelen in Dark Victory. Kwalijker is het script. Zou het bijna een oriëntalistisch manifest willen noemen, met een voorspelbare verloop die maakt dat de film naar het einde toe bijna ondraaglijk wordt (zo heb ik het tenminste ervaren). Wyler kent z'n belichting, z'n camerastandpunten en z'n regiekeuzes, maar dat was nooit genoeg om het tij te doen keren.

Melodrama waarin alle spotilights op Bette Davis gericht staan. Het verhaal speelt zich af in Singapore (zijnde de Warner Bros. studio’s) en is gebaseerd op een waargebeurde zaak. Geen whodunit maar eerder een whydunit waarbij je als kijker al van mijlenver ziet aankomen hoe de vork werkelijk in de steel zit. Maar dat doet niets af van het kijkplezier. Het tempo zit goed en de acteurs doen hun job zoals het hoort, zij het dat het aan de uitgewerkte psychologie van de personages soms mangelt maar dat zien we wel meer bij films op ouderdom. Zoals gezegd is Bette Davis top of the bill maar voor mij wordt de show vooral gestolen door de look van de film. Die is namelijk fantastisch. Het mag dan meer melodrama dan thriller zijn, het ziet eruit als volslagen noir. Nagenoeg heel de film lang werpen de latten van de jaloezieën schaduwen op de setting en personages, als zijn ze gevangen in iets waaruit niet te ontsnappen valt. Zo vindt in het laatste half uur van de film een cruciale scene plaats tussen Bette Davis, Herbert Marshall en James Stephenson in het huis van Davis: ook de salonzetels blijken een horizontaal streepjespatroon te hebben waardoor de continuïteit van de gevangenis (zoals ik het interpreteer) nog eens in de verf wordt gezet. Kudos voor William Wyler en cameraman Tony Gaudio (die we ook kennen van Little Caesar en High Sierra). Naast het schaduwwerk zijn er ook mooie shots te bewonderen, zoals het craneshot helemaal op het einde.
De muziek is geschreven door Max Steiner, uiteraard een absolute vakman, al vond ik - hoewel een zeer mooie score - dat de muziek op sommige ogenblikken te veel interfereerde met de interactie van de personages. Wel een fijne integratie van oosterse motieven op het ogenblik dat de natives mogen opdraven (die weliswaar zeer ééndimensionaal worden afgebeeld).

Conclusie. De visuele schoonheid van de film overstijgt voor mij het inhoudelijke. Maar daar valt prima mee te leven.