Techo y Comida (2015)

Ingetogen drama dat een kijkje biedt in de honger en armoede die bij veel Spaanse gezinnen heerst. De film volgt een alleenstaande moeder in haar dagelijkse strijd om rond te komen. De Spaanse realiteit, met ca. 25% werkloosheid en 1 op de 4 die onder de armoedegrens leven, is deprimerend en uitzichtloos, en de film verhult dat niet.

In Spanje staat de teller wat de kosten van corruptie betreft inmiddels op 87 miljard (9% van de huidige staatsschuld, en ca. een kwart van wat de staatsschuld 10 jaar geleden was), dat betreft uiteraard alleen de gevallen die naar buiten zijn gekomen nu justitie mondjesmaat begint te onderzoeken. 100 miljard (10% van de staatsschuld, of één derde van wat de staatsschuld vroeger was) zijn uitgegeven aan het redden van banken. De staatsschuld ten opzichte van het bruto binnenlands produkt is in 10 jaar tijd verdrievoudigd, volgens de EU is Spanje heel goed bezig om "uit de crisis te komen".

Qua stijl is deze film een beetje van de gebroeders Dardenne afgekeken. Buiten het indringende verhaal en het uitstekende acteerwerk mis ik in deze sobere en enigszins contemplatieve film iets wat de kijker meer in het verhaal betrekt, en ook zowel visueel als qua script had ik graag wat meer kwaliteit gezien. Het blijft nu bij een bescheiden registratie, welke echter prima te bekijken is. Ruim 3*.

De indrukwekkende tour-de-force van Natalia de Molina tilt dit drama ondanks de tekortkomingen naar een betrekkelijk hoog niveau. Het schrijnende verhaal over een werkloze, alleenstaande moeder met een zoontje is in feite één grote aanklacht tegen het gebrekkig functionerende sociale vangnet in Spanje. Veelzeggend zijn wat dat betreft de keiharde cijfers, die vlak voor de aftiteling getoond worden.

Eigenlijk zijn dit soort films niet geschikt voor mij, want ik kan daar niet zo goed tegen. Tijdens het kijken zit ik mezelf helemaal op te vreten. Dat deze meervoudig bekroonde film nauwelijks stemmen trekt op MM verwondert mij niet, omdat ik inmiddels meer dan eens ervaren heb dat films over sociale problemen niet populair zijn op dit forum. Helaas.

Gekeken omdat BBarbie deze film noemde bij I, Daniel Blake. Was in navolging van die film wel benieuwd naar meer van ditzelfde thema. Vind het altijd een fascinerend en schrijnend onderwerp, en het levert meestal pure en aangrijpende films op, zo ook deze. Iets 'kleiner' dan I, Daniel Blake, maar alsnog een film die weet te raken in de kleine, doch rauwe momenten. Zoals het drogen van haar broek in het toilet, en het zoeken naar voedsel in de vuilnisbak.

Goed om dit soort films soms te kijken, om weer te beseffen hoe goed je het zelf hebt, en hoe makkelijk iemand verzeild kan raken in pure armoede.