Separate Tables (1958)

Oscar Beste Acteur Leading Role voor David Niven, die vreemd genoeg niet bij de bovenste drie staat

Wat een matige scores bij deze film, mag ik dan de eerste zijn die dit meesterwerk de volle lading geef ?

Het acteerwerk is uitstekend over de hele linie, het script met mooie puntige dialogen is gewoon briljant. 100 minuten topamusement.

Bovendien was het weer een genot om Rita Hayworth te zien.

IMDb leert ons dan ook dat Niven maar 16 minuten in beeld is, en daarmee overigens het record in handen heeft van kortste screentime voor een Oscarwinnaar voor een Leading Role.

Beetje soaperig allemaal, maar niettemin een leuke film

Toen ik deze film voor het eerst zag had ik al meteen een hekel aan de manier waarop David Niven (toch al niet mijn favoriete acteur) zijn gebruikelijke luchthartige jolly good Engelsman inclusief handlebar moustache zó overdreven neerzet dat hij bijna een parodie wordt – totdat… Geweldige rol.

Ook genoten van de ijzige wreedheid van Gladys Cooper als Deborah Kerrs afknijpende moeder. Zowel de scènes met Niven als die met Cooper waren soms onbeschrijflijk pijnlijk, zij het natuurlijk om verschillende redenen.

De manier waarop Deborah Kerr haar grijze muis moest spelen was soms wat overdreven, en haar herhaaldelijke ge-"mummy" tamelijk irritant, maar haar grote scène met David Niven was wel bijzonder ontroerend.

Ook leuk: een jonge Rod Taylor, vijf jaar vóór de rol waar iedereen hem nog van kent, als de stoere held van Hitchcocks The birds uit 1963 (en veertig jaar vóór zijn minirol als Churchill in Inglourious basterds).

Zeer evident een verfilming van een heerlijk traditioneel toneelstuk zonder enige poging om die herkomst te verbloemen, en dankzij boeiende personages, een pakkend plot en uitstekende vertolkingen een prachtige film. Dat hij voor moderne kijkers wellicht niet meer "van deze tijd" is laat mij persoonlijk koud.

"The trouble about being on the side of right, as one sees it, is that one often finds oneself in the company of such very questionable allies." (gezegd door Felix Aylmer als Mr Fowler)

Mijn tweede Rita Hayworth van vandaag was een film die opvallend lang buiten mijn gezichtsveld lag, terwijl er allerlei redenen zijn deze film te kijken. Een prachtige cast (Kerr, Lancaster, Hiller, Cooper, Hayworth (en vooruit...: Niven) bijvoorbeeld, waarbij, zoals hier ook al gememoreerd werd, het opvallend is dat Niven voor 16 minuten (het lijken er meer, ik heb het niet getimed) een Oscar voor de beste hoofdrol kreeg. Hiller won voor beste bijrol en is denk ik meer in beeld (maar ze klaagde dat ze vooral met haar rug in beeld was). Niven is wel een centraal katalyserend karakter. Als je het vergelijkt met de Oscars van dit jaar: Waltz krijgt een bijrol Oscar terwijl hij toch de film draagt (maar niet het titelkarakter is). Maar goed.

Wat me het meest fascineerde aan de film was de combi Kerr-Hayworth. Kerr speelt vaker van dit soort kwetsbare grijze muizen (in een film nu zou je Julianne Moore casten denk ik), maar evenzo vaak grande dames met status, jurken en sieraden en zo. Nu was dat de rol van Hayworth. Ook helemaal niet misplaatst, maar ik vond de tegenstelling en wisselwerking hier op een bepaalde manier electrifying. Zeer aan elkaar gewaagd en je merkt dat Kerr meer is dan een grijze muis. Verder zaten er behoorlijk vinnige dialogen in.

Waar de film een beetje onder lijdt is het syndroom van het hotel met alle karakters en typen aan boord (het jonge verliefde echtpaar, de uitgeblusten, de tyrannieke en de socialen en de samenbindende) en nogal schematisch is van opzet. Zo is de moeder van Kerr (Cooper) in het begin nodig om wat op gang te brengen en verdwijnt vervolgens bijna geheel. Dat is jammer. De locatie (Fawlty Towers avant-la-lettre ) is fijn, de acteurs zijn top en ik kan dus weer een hoofdrol-Oscar van mijn lijstje schrappen. Jammer dat de film in zwart/wit is - dat kwam mij als verrassing. Heb ik Hayworth weer niet in kleur kunnen zien.

Prima film, super cast en boeiende karakters en ontwikkelingen.

Sterk (sociaal-)psychologisch drama met een topbezetting. De diversiteit qua karakters van de verschillende personages maken dit tot een bijzonder aangename film, die van begin tot eind de aandacht weet vast te houden in weerwil van het feit dat er niet zoveel spectaculaire dingen gebeuren eigenlijk.

Dat is met name te danken aan het uitstekende acteerwerk over de gehele linie, waarbij ik dan vooral wil duiden op Wendy Hiller, David Niven en Deborah Kerr (als de meest grijze muis die ik mij kan herinneren). Erg goed.

Film over het wel en wee binnen een hotel met vaste gasten, iedereen keuvelt wat met en over elkaar en zo kabbelt de film voort. Acteurs spelen allemaal wel prima, verhaaltje is ook prima maar morgen weer vergeten.