Nowhere (1997)

Mijn broer had deze film ooit eens mee, en ik heb hem toen gezien maar dat was eigenlijk niet zijn bedoeling. Ik herinner mij wel dat ik tamelijk verbaasd was over de film, en wat ik mij nog voor de geest kan halen is inderdaad behoorlijk maf of pervers. Dus misschien wel een leuke film, maar in elk geval niet geschikt voor kinderen!

Rare film, maar niet onaardig. De stijl sprak me grotendeels niet zo aan. Over the top fluoriserende kleuren, rare kleding, gestoorde personages etc. Diezelfde omschrijving zou me nieuwsgierig maken naar een film, maar hier vind ik het simpelweg niet zo mooi.

Wel veel goede muziek van o.a. Radiohead, Portishead, Massive Attack, Marilyn Manson en The Chemical Brothers.

De soort feestjes in de film deden me wat denken aan het boek Less than Zero van Brett Easton Ellis, en ergens ook wel aan Tox van Paul Mennes.

Verder een aantal rare fratsen in de film, zoals Een lelijk buitenaards wezen dat telkens verschijnt Tja...voor de liefhebbers. Als het trips zouden moeten voorstellen, worden ze niet goed weergegeven.

Over het verhaal kan ik niet veel vertellen, ik was stoned en raakte steeds de draad kwijt. Al bij al wel leuk om eens gezien te hebben. 3*

Een bizarre film, propvol idiote personages en gebeurtenissen en nergens een fatsoenlijk plot te bekennen. Hoewel de film geregeld flink belachelijk begint te worden, is de film voornamelijk gewoon lekkere onzin wat lang niet iedereen kan waarderen. Ik zag er gelukkig de lol nog wel van in.

De film zit vol leuke bijrollen van allerlei bekende acteurs (de leukste vond ik die van John Ritter als Tv-pastoor). Ook zitten er een aantal hilarische momenten in de film, zoals het steeds weer verschijnen van die grote hagedisof die alien aan het einde ("I'm outta here"). Maar goed, Nowhere blijft over het algemeen niets meer dan een amusant, bizar filmprojectje tussendoor. Leuk om eens gezien te hebben.

3 sterren.

Gister maar eens gezien, ik weet be god niet wat ik hier nou van moet vinden. Het komt allemaal over als een vage trip van 82 minuten lang. Alles in de film is vaag, de decors,de kleding, de personages (waarvan er een hand job heet ), maar vooral de dialogen, maar wat ik vooral vaag vond was dat er zo veel bekende gezichten in voor kwamen. Ik denk dat dit zo'n filmpje is waar je van kunt maken wat je maar wilt. Heb af en toe nog wel kunnen lachen om de bizarre gebeurtenissen, personages en de dialogen, maar ik vond dit toch echt een beetje vaag en ik kan er echt niets mee

2 sterren (voor de originaliteit, en de compleet gestoorde grappen)

Hmm zo vaag vond ik het niet, het zal aan mij liggen.

Als basis gewoon een youth comedy over een groep vrienden en hun relatie ontwikkelingen .

Dat het wat alternatief word weergegeven, ben ik het helemaal mee eens. Een stelletje aparte gasten, met wazige grappen. Wie heet er nu Hand Job bijvoorbeeld.

De film zelf is verder nog wel wat vager. Rare kleuren, aparte montage trucjes, weinig structuur en een chaotisch ingezette (maar coole) soundtrack.

Om het af te maken zijn er dan ook nog een aantal gebeurtenissen, die je moet zien om te geloven en zo word je normale basis flink gekruid, dat wel.

Het einde werd me wat soft, maar Araki zou Araki niet zijn..naja eh in ieder geval nog een halfje erbij voor het einde alleen al.

Op naar de volgende maar, want ik vond dit zeker wel de moeite waard. Prettige kennismaking.

Na Mysterious Skin wil ik dit zoiezo graag nog eens herzien, ben nu ook wel iets meer gewend dus wie weet, plus The Doom Generation staat ook al hoog op de lijst.

Film is te hectisch en probeert wanhopig te shockeren. Daardoor is het onmogelijk dat de hoofdrollen tot ontwikkeling komen. Hetzelfde geldt voor het verhaal: geen diepte.

Knap, je formuleert in 3 zinnen wat je dwars zit over de film en doet dat ook duidelijk.. Ergens begrijp ik het ook nog wel zelfs. Meestal heb ik het niet zo op korte berichten (concreet), maar vanaf de andere kant gezien, ik kan er wel inkomen.

Dank-je-wel

Snap niks van dit cijfer. Een soort Dazed and Confused gone wrong. Heerlijk!

Gewoon maar nog eens gekeken. Mijn voornemen was om dit pas te doen als ik de dvd had, maar dit loopt nog niet zo'n vaart. Nu schijnt. het via Amazon wel te kunnen. Eenieder die zich geroepen voelt om me te helpen is zeer welkom.

Araki lijkt hier wel te zeggen: ok, was The Doom Generation te subtiel, doen we het dit keer nog eens over, maar nu met meer pruiken, de kleuren rood, groen, geel en blauw in de hoofdrol en nog meer uitvergrote karakters en dialoog.

Ik prefereer The Doom Generation, maar deze 2e kijkbeurt kan ik niet ontkennen dat dit ook gewoon erg tof is. De vage namen, de oneliners, erg leuk.

Ik vond 'm heel erg goed beginnen. Te absurd voor woorden, grappig, geweldig vormgegeven, überkleurriijk. Echter, hoe verder de film vorderde, hoe duidelijker het werd dat het eigenlijk een moralistisch werkje is... En dat vond ik jammer.

Desondanks heb ik me wel de gehele speelduur vermaakt, en kon ik steeds genieten van de creatieve vormgeving, de goede muziek en de surrealistische gebeurtenissen. Als ik er een naam op zou moeten plakken: The Rules of Attraction meets Brazil.

Ben benieuwd welke moraaltjes je er dan uithaalt, want ik zie ze niet zo gauw?

verbeter me als ik verkeerd ben, maar deze film kwam op mij over als metafoor voor de moderne maatschappij, vol vervreemding (ook door de media, en aids) en nihilisme, en de reacties erop: vluchten (in drugs, seks, whatever) of geweld.... en degenen die niet ten volle meedoen, worden gekwetst.

ik voelde steeds araki's stem 'neeee!' roepen doorheen al dat decadente gedoe.

het klopt wel deels wat je zegt, maar de satirische behandeling voelde voor mij meer aan als luchtige maatschappij kritiek (in de zin van: de vervreemding van jongeren wordt vaak verkeerd begrepen), dan een doordrammend stempeltje. Vervreemding is iets wat vaker terug komt in de man zijn werk, maar de uitwerking moet je toch verre van serieus nemen.

Araki maakt dan ook films VOOR jongeren en niet TEGEN. Zat interviews waarin hij zichzelf manifesteert als een soort leraar die lesgeeft in seksuele voorlichting, maar dan op de manier waarop hij het zelf ziet. Open en zonder hokjes als hetero en homo. Meer een aanmoediging voor het experiment en de vervreemding staat symbool voor de mensen die vaak buiten het "normale" vallen. Hier zit nu ook weer een gedeelte eigen interpretatie bij, maar ik denk dat hij het met me eens zou wezen. Een man met een duidelijke eigen visie trouwens. Zo duidelijk, dat de mensen waarvan hij denkt dat die de visie niet begrijpen, niet geschikt zijn voor zijn films. Arrogant mannetje af en toe.

ik kan voor een deel meegaan in wat je zegt... behalve dan over zijn visie op seks. ik las laatst een interview met araki, waarin hij inderdaad zegt dat experimenteren belangrijk is, en dat seks meestal niet leidt tot erge dingen. maar in deze film zien we o.m. een vreselijke verkrachting, met een zelfmoord als gevolg , iemand die heel erg gekwetst wordt doordat het meisje waarvan hij houdt vrijt met anderen, en ook wat toespelingen over geslachtsziekten. een beetje een contradictie, niet?
het deed me trouwens heel erg denken aan bret easton ellis, en dan vooral diens boeken 'less than zero' en 'the rules of attraction'. maar die geeft wel zelf aan dat zijn werk moralistische elementen bevat.

Oh ik zeg niet dat de film vrij is van enig moraal, alleen dat het niet de overhand neemt. Zonder deze genoemde scenes was de film waarschijnlijk een stuk leger geweest. Iets wat toch al snel op de loer ligt bij zijn films trouwens, als het je niet ligt, een zekere leegte.

In die zin snap ik je Bret Easton Ellis vergelijking wel. Hoewel ik nog nooit zijn boeken gelezen heb, ken ik 3 verfilmingen. American Psycho, The Rules Of Attraction en The Informers. Ook daar vind ik dat de film iets wil vertellen door juist "leegte" te laten zien, zeker bij die laatste 2.

Hmm ja, ik til zelf niet zo zwaar aan de scenes die jij aanhaalt en geniet meer van de algemene visie van Nowhere en hoewel er een aantal dingen zwaar naar de knoppen gaan in de film, zie ik daar toch een bepaalde mate van ironie in. Als het over consistentie gaat is Araki (sfeer, boodschap) nogal een schizofreen regisseur, maar dat trekt me juist aan.

Vanaf 29 oktober te koop op dvd (Lumière)

zal verdikkie, verdakke, verdorie eens tijd worden, maar ik moet het nog geloven. Die release is al zo vaak uitgesteld.

In ieder geval al wel een plaatje, dat was er eerder niet, mooie hoes. Ga ik ook wel aanschaffen denk ik.

Ik prefereer de hoes van hierboven, dat groen . Achja, je kan niet alles hebben.

Word tijd om me nog verder te gaan verdiepen in de Indie-films. Dit is ook weer een heerlijke typische film die je stoned moet gaan kijken.

Arkadi does it again, en laat ons zien dat je gewoonweg eens een keer gewoon volledig je eigen wereld op film moet gaan zetten, en dat doet hij op de meest psychidelische, trippy wijze met de film Nowhere. Opzich is de film in Nowhere toch eigenlijk wel een wereld waar iedereen van kan dromen, een wereld waarbij echt iedereen zich zelf kan zijn, alleen verlegd Arkadi hierin de grenzen. De film volgt het verhaal van een paar van de weirdste mensen die allemaal op hun eigen, iewat bizarre, manier hun dag doormaken voordat ze naar het jaarlijkse Jujyfruit bal. Dark Smith staat in het middelpunt, een bi-seksuele jongeman, die de vreemde wereld maar niet kan begrijpen, zijn zus en al die vervelende vriendinnen van haar maar bloedirritand en stom vind, en een oogje heeft op de verlegen jongeman Montgomery. De verdere personage's (en dan ook vooral een groenharige freak die Hand Job heet) zijn ook verder met geen toetsenbord te beschrijven en moet je gewoon zelf meemaken om te geloven. De film vind ook echt weer plaats in een eigen wereld, waarin zelfs het dagelijkse leven, en dan ook vooral met dat dagelijkse programma met die Jezus-aanbidder, dat naast "homo", nu ook "lesbo" een scheldwoord is geworden, Waar een Michael Hasseltof achtige figuur graag zijn fans verkracht, Waar iedereen de raarste bijnamen en kleren heeft en waarbij er zo nu en dan zelfs nog een schildpadachtige Alien om de hoek komt duiken. Je zou trouwens ook denken dat dat hele thema van het feit dat er tieners ontvoerd worden door buitenaardse wezens een van de absurde thema's is, maar ik moest daarbij ineens weer heel snel denken aan Mysterious Skin. Denk dat die grap toch echt wel een pijnlijke onderhuidse bedoeling had. En ohja, dat einde met die liefdesscene tussen Montgomery en Dark.... ik hou er wel over op.

Gewoonweg weer een heerlijke absurde film van Arkadi, wat gewoonweg lekker zijn eigen gang gaat en daardoor ook lekker trippy aanvoeld. Wat ook continu genieten was was de soundtrack en wat dat betreft lijken Arkadi en ik een hoop gemeen te hebben. Waar beginnen we... Massive Attack, Cocteau Twins, Daft Punk, Sonic Youth, The Future Sound of London, The Verve, Nine Inch Nails, Ruby, Portishead, en zelfs Seefeel... Nou wie heeft nou van dat laatste gehoord? Hoezo creativiteit.

Prachtige trip van 82 minuten.

5,0*

5,0*

Wie is Arkadi?

Staat op Kreta naar het schijnt.

Blijft wat mij betreft achter bij een aardig aantal Araki's (The Living End, The Doom Generation, Mysterious Skin, Kaboom, allemaal beter wat mij betreft). De film is wat vergezochter en wat moralistischer dan de eerste twee films die ik noemde. Die hebben beide een wat meer eenduidige sfeer wat Araki wat mij betreft beter afgaat. Neemt niet weg dat dit ook vindingrijk en de moeite best waard was. Ik moet Totally Fucked Up hoognodig herzien en ben wat bang voor films als Splendor en Smiley Face (vooral die laatste lijkt me intens vervelend), maar een zwak voor Araki heb ik nog altijd.

3.0*

Voor Smiley Face hoef je niet heel bang te zijn, al is het wel een uberplatte standaard stonerkomedie, dus waarschijnlijk vind je ook niet echt een goede film.. Splendor zou ik meer voor gaan vrezen, wat een gedrocht is dat; romcom met wat kleine Araki thema's, maar verder de moeite niet.

weird af maar leuk

Best geinig.

Af en toe stevent de film iets te hard af op een parodie van de rave scene (de Amerikaanse dan nog), gelukkig laat Araki het eigenlijk nergens zo ver komen. Daarvoor is deze film uiteindelijk verre van serieus genoeg. In de kern wel een soort van jongerendrama, maar dan met wat absurde humor, horror, aliens en wat LGBT zaken erbij.

Het acteerwerk is geregeld onder de maat en ook visueel vond ik het vaak wat slordig ogen. De stijl zelf is wel leuk, maar de afwerking voelt nogal vluchtig aan, waardoor de impact een beetje mist. Maar ook dat valt de film uiteindelijk wel te vergeven, al is het maar omdat Nowhere blijft verrassen tot op het einde.

Een einde dat gelukkig ook niet al te ver van het begin afligt. Economische speelduur, een filmpje als dit moet ook niet te lang duren. Verder best vermakelijk allemaal. Vind het zeker niet tot Araki's beste werk behoren, maar het was zeker leuk om een gezien te hebben en het is wel een filmpje dat bijblijft. Toch een leuke regisseur, te lang uit het oog verloren.

3.0*