Michael (1924)

Interessante stille cinema. Toch een bewijs dat er ook 'intellectuele' films werden gemaakt destijds, en dat niet iedere stomme film bol moet staan van experimentele foefjes.

Mikaël moet het hebben van het plot, een aantal bijzonder fraaie scenes, close-ups (ogen spelen een belangrijke rol) en shots van een paar mensen in grote ruimtes. En een sterke finale waar mijn handjes op elkaar gingen.

Dreyer is toch een uitermate fascinerende cineast.

Echt een ontdekking voor mij! Ik wist niks van deze geniale Deen.....wat een prachtig geschoten film!.....en wat een subtiel gevoel voor menselijke verhoudingen. Ik heb de film twee keer achter elkaar bekeken en bleef van begin tot eind gefascineerd. De Europese versie bevat muziek die precies past bij de film en die de spanning tussen de personages goed aanvoelt. Het rustige tempo bij Dreyer vervalt niet in de theatrale traagheid waar Fritz Lang soms in vervalt. (een iets te nadrukkelijke stijl). Ik heb het gevoel dat Dreyer met zijn tempo hier precies in evenwicht is.

De (grieks) klassieke verhaal tussen meester (deed me denken aan de Franse classistische romantische schilder Eugéne Delacroix) en leerling/model is prachtig uitgewerkt....waarbij er letterlijk een knipoog gemaakt wordt naar de eigen fotografie: de prachtige close-ups en sfeervolle mise-en-scéne. Een film over estheten pur sang wordt met een enorm gevoel voor esthetiek aan ons tentoongesteld.

Motieven over geld, roem en liefde en belang bij publiciteit en de afhankelijkheid die dat tussen mensen oplevert...de
rol van de journalist is dan ook héél geslaagd!

Een meesterwerk! 5*

ps: er zit ook een mooie verwijzing in naar andere stomme films: b.v: Charlie Chaplin.

Erg rijke film, die iets minder bekend is in het oeuvre van Dreyer. Erg mooi geschoten (en wat een sets ook!), en lekker vlot vertelt. De film verveelt werkelijk geen moment. De relatie tussen de kunstenaar en zijn/haar leerling komt goed uit de verf, en ook andere thema’s worden goed behandelt. En ook nog een compliment voor de betoverende score van Pierre Oser, past fantastisch bij de film.

Ik vond hem eigenlijk vrij traag, maar het zou kunnen dat ik er niet helemaal voor in de stemming was. Ik heb ook 2001 niet in m`n Top 10 staan
Ondanks dat heb ik toch genoten van mijn derde Dreyer: hele fraaie beelden en goede muziek. Verwijzing naar Charlie Chaplin was inderdaad grappig.

Een wel heel bijzondere tragedie zoals je ze in het geluidsloze tijdperk niet vaak ziet. Michael is een verhaal wat veel vraagt van z’n acteurs. Zij moeten de vele onderlinge conflicten spelen en weinig films slagen hier zo perfect in als deze. De onderhuidse spanning is vrijwel constant voelbaar en direct vanaf het begin hangt het pijnlijke einde in al haar grauwheid boven de personages.

Carl Th. Dreyer weer precies wat hij doet en werkt dan ook met een ijzersterk team. Misschien is de grootste faam nog wel voor Karl Freund die met zijn cinematografie en diepte van licht en donker een intens grimmige sfeer op het scherm tovert. Tevens is de score die op het 2e schijfje van de Masters of Cinema release staat misschien wel de best gecomponeerde soundtrack voor een silentfilm, wat dit zeker tot een geweldige release maakt. Michael behoort wat mij betreft tot de pareltjes van de Duitse geluidsloze cinema.

Mijn 2e Dreyer na Vampyr. De man weet mij wederom te verbazen, alhoewel ik Vampyr veel sterker vond. Dreyer heeft een interessante kijk. Hoe gebruikt veel close up's en weinig truukjes zoals gebruikelijk was in duitse cinema van die tijd. Het is een waar drama die puur op plot leunt. Dat klinkt als een zware klus, maar Dreyer is er in mijn ogen in geslaagd. De film is opvallen subtiel vergeleken met andere films uit die tijd. Dat maakt het drama intens en goed gebalanseerd. Het is een redelijk trage film, dus weet waar je aan begint. Het is wel een belonende film. Het einde vond ik prachtig!

Karl Freund is natuurlijk altijd goed nieuws, alhoewel ik zijn bijdrage er niet echt aan afzie, zeker als je bedenkt dat Der Letzte Mann toen net geschoten was: een complete ontdekking van de mobiele camera.

Wauw! Ik ken niet zo veel films uit deze periode, maar tot nu toe is dit het enige echt volwassen drama uit de vroege jaren 20 dat ik gezien heb. Mijlen verwijdert van bijvoorbeeld de expressionistische films uit deze tijd. Echte overtuigende, menselijke personages, naturalistisch geacteerd. Vond het mooi hoe Dreyer er in slaagt, uitleggerige tussentitels zo veel mogelijk te vermijden, en de toch vrij subtiele spel van de acteurs voor zich te laten spreken. Wist me ook emotioneel mee te krijgen, wat zeker niet bij alle films uit deze periode het geval is. Hele grote aanrader.