Bully (2001)

Redelijke film waarin een paar tieners besluiten de grootste pestkop van hun stel om te brengen. De groep naïeve en wiet-rokende tieners worden wel goed neergezet, maar het duurt te lang voordat de eigenlijke moord plaats vindt (hierna wordt de film ook een stuk beter). Ondanks gebaseerd op een waargebeurd verhaal, komt het toch niet echt geloofwaardig over allemaal.

Hoewel ik Clark toch wel een beetje lichtelijk pervers vind met het feit dat hij graag als 50/60-er zich in zijn films nog voornamelijk bezighoud met seksuele ontdekkings-fases van pubers en adolocenten (een adolocente regisseur zou minder intimiderend zijn) is het evengoed wel weer erg leuk om weer een film van hem te mogen aanschouwen. Bijna alles van hem is out of print en zo om het jaar vis ik weer ergens een Clark-film tussenuit, zo vond ik gisteren Bully op de Waterlooplein markt. Eentje waar ik eigenlijk al een tijd naar opzoek was. Dit is gewoon weer wat we helemaal van Clark mogen verwachten en hier word er onderhuids weer flink uitgehaald.

"Je beste vriend kan je ergste vijand worden". Die uitspraak heb ik al vaker gehoord en het lijkt me echt een behoorlijk naar idee... maar het bestaat. Voornamelijk afhankelijk van wie nou daadwerkelijk je beste vriend is of wie je als beste vriend beschouwd en hoe lang je al vrienden bent. Marty is hierbij een voorbeeld, een onzekere, verlegen sub assertieve jongen die al zijn hele leven bevriend is met de roekeloze Bobby (prachtig rolletje van de jonge Nick Stahl). Bobby is echter een klootzak die voornamelijk gebruik maakt van de zwakke punten van Marty en hem, tussen de "vriendschappelijke" dingen door, het liefst wil tergen, zieken en voor lul wilt zetten. Marty komt er niet echt voor op en het feit dat ze al levenslang vrienden zijn zorgt er toch wel voor dat je een bepaalde nostalgie (die je dan uiteindelijk tussen al die kloterige dingen van je vriend zit) niet kan of wil loslaten en maar steeds denkt: Hij verbeterd wel een keer... Nou nee, het word juist alleen maar erger. Nog zoiets bekends: Bobby's ouders die vinden dat Marty maar een sukkel is die zijn school niet afgemaakt heeft en zo een slecht voorbeeld is voor Bobby... Hiermee weet je gewoon hoe de vork in de steel zit: Bobby is gewoon een verwende klootzak.

Maar Marty lijkt het allemaal niet zo heel veel te kunnen schelen en uiteindelijk slikt hij toch wel alles. Door zijn onzekerheid valt hij wel eerder in de schijnlicht bij de dames, wat voor een mooie relatie zorgt tussen hem en de kassiere Lisa bezorgd. Hier word voornamelijk aandacht geschonken aan de seksuele ondekkingen en de romantiek tussen de twee, maar uiteindelijk komen we ook steeds meer over Bobby te weten en nemen Lisa en Marty uiteindelijk een drastisch besluit: Bobby vermoorden.

Ik zou haast zeggen, hoe beter je die vuile klootzak van een Bobby leert kennen, des te meer je hem zelf ook gewoon wil afslachten. Bobby word ook alleen maar agressiever, arroganter en uiteindelijk verkracht hij ook nog Lisa's vriendin Ali, waar de overeenkomst tussen hem en Le Tania uit Irreversible totaal niet misstaat. Over Bobby weet je op den duur al genoeg, het is gewoon een monster. Die zou je gewoon makkelijk kunnen doden. Uiteindelijk word het besluit ondertekend en willen de vrienden/dinnen van Lisa ook helpen en schakelen ze zelfs hulp in van een huurmoordenaar. Maar het bleek makkelijker te zijn gezegd en besloten dan gedaan. Waarbij de jongeren in een psychologische hel van angst, onzekerheid en schuldgevoellens komen. Ja, Bully word met het moment alleen maar naarder, afstandelijker, zieker, en zelfs een beetje griezelig.

En die rechtzaak en die veroordelingen voor de aftiteling waren gewoon ook ijskoud neergezet en ik ontplofde gewoon toen Ali 40 jaar cel kreeg, terwijl ze ondertussen slachtoffer is en zelfs met tegenzin is meegegaan. Bully gaat ook heel diep zitten en je leeft ook met de personages mee. Op den duur weet je ook gewoon als kijker niet eens meer wat goed of slecht is.

Weer een zeer sterke en uiterst kille film van Clark. Het leven is niet altijd even eerlijk...

4,5*

Niet de aller-gemakkelijkste film dit recht toe recht aan verhaal over wraak, gebaseerd op een waargebeurde moord. De stijl van de regisseur was zoals gewoonlijk wreed: hij houdt niet van compromissen en was ook toen niet van plan om de gemoederen te sussen, eerder te verhitten. Deze productie zat dan ook vol met ruw tienergeweld en dito seks. De cast speelde ongeremd en geloofwaardig.

'Ruw tienergeweld'. Vond ik wel een mooi understatement van gauke. Al met al heftig filmpje. Geldt zowel voor het geweld, de seks als de karakters. Ik vond hun leefwereld wel geloofwaardig neergezet. Ook sterk geacteerd, de een misschien wat beter dan de ander. Maar we moeten de acteerprestaties niet verwarren met de karakters. Die zijn behoorlijk gestoord. Zit eigenlijk geen normaal mens bij. Maar vergis je niet, dit soort dingen gebeuren bij ons ook. Denk maar aan de stelletje idioten dat rondreed met dat Joegoslavische meisje en haar uiteindelijk zonder enige reden vermoordden.

Ja en Larry Clark is nu eenmaal Larry Clark. Dan weet je wat je kunt verwachten. Maar vond deze Bully wel stukkken beter dan het bejubelde maar zwaar overschatte Ken Park.

Waargebeurd verhaal en dat levert een interessant basis-gegeven op. Bobby is een bully die z'n vriend Marty en z'n vriendinnetjes treitert, pest en misbruikt en ze besluiten gezamenlijk met wat medestanders om voorgoed van deze pester af te komen door hem te vermoorden.
Idee opbrengen is nog niet het moeilijkste, uitvoering en afwerking blijken gecompliceerder.
't is een Larry Clark film dus er wordt weer standaard veel drugs gebruikt en er zijn veel naakt-scenes, al blijven de piemels dit keer buiten beeld....en voor het echte afwegen van hoe gerechtvaardigd de daad van de vriendenclub is en of die helemaal niet gerechtvaardigd is daar zou nog minstens een half uur film in hebben gezeten, maar we moeten het hier doen met de uiteindelijke uitspraak in de rechtszaak.

spannende film, kwam er pas op het einde achter dat het was gebaseerd op een waargebeurd verhaal, ik was zo van woah haha

Schokkend goed!

Realistisch! Goed in beeld gebracht.... meerdere malen gezien en het bewijs dat er met Renfro een zeer goed acteur veeeel te jong is verdwenen. Weer die drugs!!! Zo jammer! Wat doet hij het goed als de onzekere,broze gepijnigde ziel die verschrikkelijk lijd onder de pesterijen van Bobby.

De groeiende haat die er ontstaat naar mate de film vordert. En dan de nogal domme moord en de nog dommere voorbereiding er van.... prima film......

Gatver, wat een nare film.

Filmtechnisch zeker niet perfect, maar met een stel goede acteurs en een ijzingwekkend verhaal zeker een film die indruk maakt. Vooral als je bedenkt dat het gebaseerd is op een waargebeurd verhaal. Het plannen van de moord is wat simpel en niet altijd even interessant, maar de aanloop ernaartoe gaf mij koude rillingen. Als het je pakt, heb je er een hele kluif aan.

Niet een film die ik vaker wil zien, maar wel erg overtuigend.

3,5*

Sterke misdaad-thriller van Clark. Vooral de realistische rauwe aanpak spreekt me erg aan bij zijn films. 3,5*

De jeugd van tegenwoordig. Ik heb het veel gehoord uit de mond van mijn godsdienstleraar. En ook uit de mond van mijn vader. Mijn ambitie om een boek te schrijven over de zin van het leven werd door mijn noeste hardwerkende vader dan ook niet echt gewaardeerd. Ook niet door mijn godsdienstleraar trouwens want volgens hem was dit boek al heel lang geleden geschreven. Zoek een echte job was hun advies. Mijn rebelse attitude tegenover de waarden van de maatschappij werd geboren toen ik als tiener de films van Pipi Langkous had gezien. Maar mijn strijd had iets speels, iets onschuldigs, iets romantisch. Meezingen met het fantastische Pa van Doe Maar in mijn walkman (wat ? raadpleeg gerust wikipedia) tijdens die obligate familiebijeenkomsten was verreweg het luidste protest dat ik kon bedenken. Maar toen kwam Larry Clark en toonde met het meesterlijke Bully hoe de jeugd nu in het leven stond. Weg was het speelse, het onschuldige, het romantische. De kids waren doelloos, ambitie loos en hielden zich bezig met drank, drugs en seks om hun monotoon leventje wat kleur te geven. Het nihilisme droop er van af. Bully is een kopstoot tegen het fatsoen, tegen de waarden die de maatschappij stelt. Regisseur Larry Clark maakt echter geen Hollywood films. Entertainment is niet aan hem besteed. Hollywood regels als plot, tempo, ritme en 3 act structuur gooit hij overboord. Maar Clark wil wel iets vertellen. Hij filmt met zijn camera in het hart van een mank lopende maatschappij; In Kids (zijn bij vlagen krachtige debuutfilm) registreert hij reeds de afwezige moraal bij jongeren. In Bully gaat hij verder; Kids zijn nu teenagers geworden, skateboards zijn nu surfplanken, Urban NY verschuift naar urban Florida. Er is nog steeds geen doel (waarom stoppen met surfen ? Antwoord : I don’t know), nog steeds onverantwoordelijkheid. Ergens in een wijk in Florida. We merken algauw dat de vriendschap tussen Marty en Bobby verstoord is door het botte gedrag van Bobby. Vrij vlug groeit in de omgeving van Marty de vijandschap naar Bobby. Vooral het nieuwe vriendinnetje van Marty ziet in Bobby een bedreiging. Ze neemt actie en ze mobiliseert een tros aanhangers en ergens in hun naïeve, mistige en reeds door drugs aangetaste brein smeult het donkere verlangen om Bobby te vermoorden. Cool. Vet. Zo vatten de jongeren het in eerste instantie op als ze hun plannen bekend maken. Moord heeft geen morele betekenis, ze zien het zoals hun favoriete video spel (moord wordt daar fatalize genoemd). Er komt zelfs een zelfverklaarde huurmoordenaar aan te pas (een hilarische scene die voortdurend balanceert tussen ernst en camp). Zo weten we ; dit is de kroniek van een aangekondigde mislukking. Larry Clark werpt zich op als chroniqueur van de jeugd. Opgroeien in de jaren ’90, het is geen fraai beeld. Clark kijkt naar een generatie zonder doel en hoop in een decadente wereld. Verleidingen zijn alomtegenwoordig en discipline is zoek. In zijn volgende ietwat mindere films zoals Ken park en Wassup rockers blijft hij nochtans het jongeren milieu scherp becommentariëren doch hij valt dan te vaak in veralgemeningen (het is de schuld van de opvoeding). Maar met het magistrale Bully overtreft hij zichzelf. Hier heerst er zelfs een licht ironiserende toon. Het loopt al vrij vlug volledig mis. Verscheidene praten hun mond voorbij, wroeging treedt in, ontkenning van hun medeplichtigheid, iedereen beschuldigt iedereen en het duurt niet lang of de politie valt binnen. Het is deze opbouw (begeleid met een prachtige ijle synthesizer score alla Michael Mann – ik denk dat het Fatboy Slim is met Song for shelter) waar we met open mond naar zitten te kijken. De laatste scene ; kibbelende jongeren en hun ouders die machteloos en statisch, wihtout a clue, zitten te staren in een rechtszaal. Subliem. Trouwens Larry Clark speelt hier een figurantenrol maar het lijkt wel een statement voor de film want zijn personage verplicht de jongeren om verantwoordelijkheid te nemen. Tuurlijk kreeg Clark tegenwind. Verweten als een voyeur van jonge meisjes (er zit veel naakt in de film) die met zijn film een eenzijdig verslag maakt. Nochtans is de film veel evenwichtiger. Bobby is zelfs geen zwart wit personage. Een bullebak maar ook de enige met intelligentie, hij heeft in tegenstelling tot de anderen wel een band met de vader (respect) en is loyaal in vriendschap. De volwassenen zijn weliswaar afwezig maar dat is ook een commentaar. Ze zijn naïef, hebben geen idee. Ook de score heeft een onderliggende laag. Misschien evident dat bands als Cypriss hill, Thurston Moore (van Sonic Youth), Tricky, Dr Dre de soundtrack vullen. Maar de jongeren linken die rapmuziek niet met de boodschap enkel met de vorm (taalgebruik, kledij, houding). Ook daar oppervlakkigheid troef. Toch hebben ze dromen. Die monoloog van Heather, hoe haar moeder werd afgetuigd en besluit ; ik wist dan dat ik kleuterleidster wilde worden. Hoe tragi komisch kun je dit opvatten. Zelfs hun eenvoudige dromen zijn niet haalbaar. Clark is een kei in het casten (ook in zijn andere films). De naturel van sommige acteurs en actrices is relevant. Michael Pitt (briljante acteur vind ik met zijn rol in het knappe Boardwalk empire als absolute top) is gewoon die domme sul. Bijou Philips is hier een revelatie maar blijkbaar een storend gedrag op de set dat haar carrière heeft gefnuikt. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal is dit zeker geen overdrijving of te ver gezocht. Het maakt het alleen maar des te schrijnender en een waarschuwing dat de maatschappij/ouders dichter bij de jongeren moet staan. Zijn er lessen getrokken ? Ik moet in de eerste plaats naar mezelf kijken en het hoofd schudden. Op Spotify klikt mijn dochter op het nummer Pa van Doe Maar en zingt enthousiast mee. Ik hoor het niet. Pa heeft het te druk met het organiseren van een volgende familie bijeenkomst.

Een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' met op nr 52 : Bully