Broadway Danny Rose (1984)

Op sommige momenten heeft deze film wat weg van een Godfather-pastiche. Neem de scène waar Danny plompverloren op een Italiaans trouwfeestje aanbeland. Het zinnetje "You play a tarantela!" is het enige wat er ontbreekt

En zo hebben we de waarzegster waar Mia Farrow alweer bij te rade gaat. Prachtig hoe ze vanonder dat gigantische kruisbeeld de toekomst voorspeld

Erg grappig maar rommelig. Ik vond Nick Apollo Forte totaal niet interessant.

Het beste deel van de film is wanneer Woody en Mia samen zijn.

Eerst dacht ik in het begin, dit wordt maar een matige film. Maar gaandeweg vond ik hem toch wel leuk.

Nick Apollo Forte was zeker niet zo interessant, maar dat hoorde hij ook niet te zijn. Het is maar een tweederangs artiest in de film en die manager van hem is ook een tweederangs manager.

De film krijgt van mij een 3.5*

Woody Allen heeft zijn beste films toch in de jaren '80 gemaakt. "Broadway Danny Rose" is een van de hoogtepunten van zijn carriere. Geweldige rol van een onherkenbare Mia Farrow, een van mijn favoriete actrices. 4.5/5

Verhoogd naar 5*

Niet mijn eerste Woody film. Om precies te zijn: Achtendertig

Woody´s - dat zijn ze bijna allemaal heb ik bekeken én er

mijn mening over geschreven (heb ze ook alle achtendertig

op dvd natuurlijk). In alfabetische volgorde ga ik ze op MM

zetten, zo objectief als maar mogelijk is, dit voor de Woody

Allen fanaten, maar ook voor hen die Woody nog niet kennen.

Hier gaan we:

De zoveelste cynische, ironische paranoide filmkomedie die W. Allen nooit rijk - moet dat dan? - zal maken maar wel alle fans van W.A. binnenpretjes bezorgt. Ik vond deze niet zo leuk maar ´m afkraken op basis van enkele mindere geslaagde gags zou ook wat overdreven zijn. Een zilveren tweetje leek mij voldoende. Op naar zijn volgende.

Het genie Woody Allen op zijn best.

Hoe meer films ik van hem zie of herzie, hoe meer ik er van overtuigd ben dat deze man een klassa apart is en dat , zonder we het mogelijks merken, andere cineasten door hem zijn beïnvloed.

Danny Rose is de typische Woody-figuur, het zenuwrijke, alerte manneke met zijn filosofische, grappige gezegden, te pas en ten onpas voor de camera lopend en ook nu verongelukt door de dag stappend. Deze keer geen burlesque zoals in "Bananas".

Hou ook van die inmenging van crooner songs en deze keer Italiaanse folkssongs, in het juiste tempo gebracht.

Mia Farrow had ik aanvankelijk amper herkend en de figuur van "Lou" is perfect gekozen.

Ik ben er nog niet helemaal uit over hoe goed ik deze film nu werkelijk vind, maar het is wel een van Allens opmerkelijkste films. Wat mij erg beviel is dat het wellicht zijn meest sympathieke film is. Op een bepaalde manier vond ik het volgen van Danny Rose, een agent die altijd wel in de lagere rangen van het vak zal blijven, vertederend werken, zeker met de line-up van een aantal mislukte artiesten in korte bijrollen, die door Danny gesteund worden. Danny Rose is een personage naar mijn hart: een loser die bezig is met een kansloze taak die zich echter wel volledig op zijn werk stort. De scène in Rose's appartement, waarin hij Tina (gespeeld door een bijna onherkenbare Mia Farrow) uitlegd waarom hij integriteit verkiest boven egoïsme is hartverwarmend in zijn eerlijkheid, ondanks dat het niet geheel rationeel klinkt.

De film is ook grappig, maar niet op zo'n uitbundige manier als veel Allenfilms. De heliumgrap had Allen denk ik ook beter kunnen bewaren voor zijn groteskere komedies, al werken de momenten met de maffia wel. De film komt het best tot zijn recht tijdens zijn kleinere grapjes en lichte dramatische elementen. De scène waarin Lou tegen Danny zegt dat hij een andere agent neemt laat wellicht Allens beste dramatische kant als acteur zien.

Jammer dat ik het einde niet geheel vond werken. Het ligt natuurlijk voor de hand dat de film eindigt met een romance tussen Danny en Tina, maar op een bepaalde manier had ik niet het gevoel dat de film hier naartoe werkte. Ik had liever gezien dat het eindigde met Danny's thanksgivingfeestje met zijn cliënten. Dat paste beter bij de geest van de film.

3,5* voor nu, maar ik heb wel een sterk gevoel dat ik hem nog eens moet bekijken.

Grappig! Ik vond dit juist meer één van de standaard-Woody-werken. Wel heb je een goed punt dat Woody dit keer niet meteen een personage opzet, dat sommige mensen enorm kan irriteren. Ik had het hier ook met hem zo nu en dan te doen .

Maar verder was dit naar mijn idee dus vrij standaard met grappige ideëen, Woodytegeltjeswijsheden (Strong, Smile, Star! en Acceptance, Forgiveness, Love!) en ook nog eens leuke opzwepende muziek. Die Lou met zijn sjapperige repertoire (wat een lied is dat ook, Agita ) deed me in bepaalde opzichten denken aan Lee Towers overigens.

Mooie raamvertelling over een impressario van sukkels.......Begin na een stuk of 10 Allens achter elkaar te hebben gezien toch wel erg veel overeenkomsten en terug kerende zaken te zien....Deze springt ertoch wel een beetje bovenuit, in positieve zin

Allen achter elkaar kijken is meestal geen goed idee. Het doseren van Allen is wél een goed idee, want er zitten parels tussen die je niet wilt missen. Voor ieder ligt die nuance van favoriete Allens wat anders, op basis van je voorkeur van thema, setting en of hij wel/niet zelf meedoet.

Dat is ook persoonlijk lijkt me, want Woody Allen is voor mij nou net één van die regisseurs waarvan ik makkelijk meerdere films binnen korte tijd kan kijken zonder dat het me irriteerd.

Tja, ik ben het wel met MochizukiRokuro eens. Maar ik heb recentelijk een dvd-box gekocht van deze regisseuren dat is meteen het enige filmmateriaal wat ik nog niet gekeken heb. Dan sla je al snel aan het woodyalleninmarathonverbandkijken.

Zaken alsde hamster, overspel, twijfel over huwelijkse trouw enz. komen steeds terug (evenals bepaalde zinsnedes: 'you are a wonderful person and I mean that from the bodem of my heart') en je krijgt dan sterk het gevoel dat je het allemaal al eerder hebt gezien (wat dan natuurlijk ook zo is. het werkt allemaal ook wel een beetje reflectief, al die relatieperikelen.

Maar dat doet niets af aan de kwaliteit van Allen als schrijver en regisseur. Die is prima.

De tactiek van het achter elkaar door kijken (sta nu op 12 films in een krappe week) begint toch slijtageplekken op te leveren.

Weer een waardige Woody Allen film met weer een leuke rol voor Woody Allen en ook een Mia Farrow die zoals gewoonlijk weer prima in haar rol zat!

Deze film is echt typisch Woody Allen, de hele sfeer, de gebeurtenissen en de manier van vertellen, heb hier weer erg van kunnen genieten!

*You know what my philosophy of life is? That it's important to have some laughs, but you gotta suffer a little too, because otherwise you miss the whole point to life.*

4 sterren

Vooral wanneer het grote verhaal nauwelijks doorbroken wordt is dit echt een heerlijke film. Romantiek wordt wat erg weggestopt (want er is best wat romantiek te bekennen), maar de dialogen zijn soms echt geweldig. Vooral de klungelige Allen is hier op dreef, en dan ook nog eens in zijn New York (in zwart/wit geschoten): wat wil je nog meer? Leuke film weer, behoort net niet tot zijn beste, maar komt hier en daar in de buurt.

(O, en ik lag echt dubbel bij die heliumgrap, juist omdat ik hem niet had verwacht )

Ik heb dat inderdaad ook wel. Als ik de smaak te pakken heb kijk ik er zo drie achtereen.

De film komt pas op gang als het grote verhaal verteld wordt. Vanaf de komst van Mia Farrow (in een bijzondere rol) wordt het echt leuk. Dit vind ik ook een van de leukste Woody Allen-rollen; iemand die alles aan elkaar probeert te praten maar eigenlijk niets gedaan krijgt, en dan die handgebaren erbij! Na een moeizame start is het gewoon weer een hele leuke en lieve Woody Allen, met een aantal mooie rollen, mooie zwart-wit beelden en goede muziek. Voor de rest sluit ik me aan bij The One Ring, en ik ga 'm ook vast nog eens herzien en dan komt er misschien ook weer een halfje erbij, maar voor nu een

3,5*

Ik vind het altijd heel erg fijn om dit soort films te kijken. Ik wordt er enorm vrolijk van en ookal is het verhaaltje simpel en laat Allen niet zoveel zien als normaal(hij is zelfs iets irritanter), blijft dit een makkelijke wegkijker. Farrow ditmaal weer iets anders, ze heeft 75% van haar screentime een zonnebril op.

Geweldige film. W.m..b. een van Allen's beste . De films van Allen rusten voor een groot deel op uitstekende ideeen die de beste man keer op keer heeft. De setting, de vertelstructuur, het personage Danny Rose, de matige artiesten die hij begeleidt, het maffe avontuur met Mia Farrow, veel sterke scenes getuigen allemaal van een bijzonder creatieve Allen die vol goede ideeen zit.

Ik vond Allen tot mijn 16de irritant, daarna wel aardig, de laatste jaren gewoon goed en inmiddels ben ik een grote fan. Een van de beste filmmakers ooit. 4 dikke sterren voor deze ontzettend leuke film.

Ben alle films van Woody beetje bij beetje weer terug aan het kijken.

Broadway Danny Rose blijft een erg leuk vermakelijk filmpje met een toch wel bijzondere rol voor Mia Farrow.

Deze film is in vergelijking met een Manhattan wat meer op de comedy kant gericht, zelf ben ik een grotere fan van de films waar Woody een betere drama/comedy combinatie maakt.

Deze film blijft een erg lekker tussendoortje natuurlijk, maar in mijn gedachte was deze film op de 1 of andere manier beter.

half sterretje eraf

Het begint nogal chaotisch en het duurt even voordat het allemaal een beetje loopt. Maar als dat na een tijdje gebeurt is het ook zeker erg vermakelijk om te kijken. Woody is drukker dan ik hem ooit gezien heb, maar weer erg genietbaar. Er komen ook weer geweldige teksten voorbij.

Wil even de muziek noemen, hoewel ik begrijp dat sommigen het misschien lullig en melig vonden vond ik het een leuk extraatje. Geeft het een vrolijk sfeertje.

Naar het einde toe wordt het allemaal weer wat minder, het is wat raar afgewerkt, en ik zal ook nooit een fan worden van Mia Farrow, hoewel ze in deze film best oke was.

Een van de leukere Allens.

4*

'May i just intersect one concept at this point?'

Ronduit irritant wanneer mensen een review beginnen met een citaat uit een film die ze zeer karakteristiek menen voor die film. Bij Woody Allen ben ik het tot mijn stomme verbazing zelf beginnen te doen. Maar ik vind dat toch gerechtvaardigd, vanwege het feit dat zijn films altijd enkele terugkerende, geniale one-liners bevatten die je in de rest van je leven soms te pas en te onpas boven zullen komen drijven. 'Herinnering is als een hond die gaat liggen waar hij wil', schreef Cees nooteboom. Nog zo'n kenmerk van WA karakters: strooien met citaten van en referenties naar kunstenaars, filosofen en anderen, ingegeven door puur intellectueel snobisme.

In deze in prachtig zwart-wit geschoten film zien we een mengeling van komedie en drama. Het moment dat Danny Rose, wederom door een van zijn artiesten, die het hogerop gaat zoeken, aan de kant wordt gezet, behoort denk ik tot een van mijn favoriete scene's van alle Allens die ik tot nu toe zag (slechts acht films).

Een ander fragment is minstens zo gedenkwaardig. Wanneer Danny en het liefje van Lou gekneveld op tafel liggen, en proberen los te komen. De gedragingen, mimiek en de geluidjes van beide karakters maken het tot totaal hilarische, pure Alleniaanse cinema magie. Het is een perfect getimede scene waarin een zekere erotische spanning die aan het begin nog latent is, steeds verder opbouwt, totdat het explodeert tot een burlesque parodie die net ver genoeg over de rand van het acceptabele gaat. Onder deze lezing van de scene ligt nog een andere psychologische laag: ze zijn beide gekneveld, in de betekenis van onderdrukt. Dat wil zeggen: hun gevoelens voor elkaar zijn onderdrukt.

Dat maakt Allens films zo sterk: er zijn altijd een onderstromen, verschuivende betekenissen, allusies naar andere contexten, kwinkslagen, subtiliteiten.

Dit is weer een uitstekende Woody Allen film. Een goed verhaal en af en toe erg leuke grappen.

Een leuke Allen weer, die niet behoort tot zijn beste werk, maar dan nog is het een bovengemiddeld fijne wegkijker. Ik moest even wennen aan de vertelstructuur. Dat terugblikken liep niet altijd even fijn, maar toen het verhaal van Danny echt begon werd het gelukkig een stuk beter en ook leuker.

Allen zet hier een behoorlijk sympathiek personage neer, die veel probeert om de mislukte artiesten om hem heen succesvol te maken. Het cynisme dat hij ook altijd in zijn andere films gebruikt, komt hier ook weer terug en die leuke dialogen stuwen het geheel ook naar een hoger niveau.

Dat de film in zwart-wit geschoten is, vond ik ook wel wat hebben. Het is natuurlijk een verhaal van vroeger dat verteld wordt en daardoor past het hier goed bij. Verder vond ik Mia Farrow hier erg goed spelen. Ik ben niet echt een fan van haar, maar hier is ze erg goed op haar plaats.

3,5*

Redelijke Allen, maar zoals wel vaker niet erg overtuigend. Allen heeft een aantal erg goede films op zijn naam staan- vooral eind jaren 70 maar ook daarna nog een paar- een aantal zwakke, en een hoop middelmatige, en onder die laatste categorie valt ook Broadway Danny Rose. Nou zijn ook zijn mindere films o.h.a. wel te pruimen, en er valt best wat te glimlachen, maar het is allemaal wat mager en flauw. Het zijn lichtgewicht-films van Allen, zonder noemenswaardige scenes, gemaakt zonder pretenties maar ook zonder urgentie.

Aan de acteurs ligt het trouwens niet: Mia Farrow doet het aardig in een a-typische rol, en Allen zelf speelt ook OK, een beetje uit de losse pols zo lijkt het. De Rene Froger-achtige Lou was goed gecast als volkse jongen. De crooner-muziek was niet om aan te horen maar paste wel bij de film.

Goeie film over een artiestenmanager die in de problemen komt als hij zijn grootste ster een gunst verleend. Een prima klucht waarbij de grappige situaties elkaar in een vlot tempo afwisselen. Prima dialogen zoals gewend van Woody Allen die hier ook zijn typische rol neerzet. Mia Farrow is bijna onherkenbaar met het blonde haar, de zonnebril en het accent.

You're eating the mashed potatoes!

Ik was al langer eens wat kleine stappen aan het zetten in het oeuvre van Woody Allen en met recentelijk een DVD box met 20 van zijn films in te kopen, is daar opeens een grote stap in gemaakt. De box bevat veel van zijn ouder werk en op dit moment neig ik meer wat naar de korte komedies. Broadway Danny Rose leek me dan ook perfect aan deze omschrijving te voldoen. Bullets over Broadway vond ik al een heerlijke Allen film dus ik was wel benieuwd wat hij er hier van ging maken.

Beetje jammer wel dat hij ervoor heeft gekozen om in het zwartwit te filmen. Een stijl die me normaal gezien wel erg goed ligt, maar ik vond het hier eerlijk gezegd niet zo mooi passen. Soit, Danny Rose zelf is een nogal typisch Woody personage, hoewel ik hem deze keer iets meer uitgewerkt vond met onder andere de scène waar Lou hem verteld dat hij een andere manager heeft, maar sowieso lijkt de film me wel een trip down memory lane te zijn voor de regisseur. De vermelding van Weinstein's Majestic Bungalow Colony resort in de Catskills (waar Allen zelf op 16-jarige leeftijd optrad met wat goocheltrucs), het feit dat het personage Danny Rose is gebaseerd op Jack Rollins, die de manager/producent van Allen was en die trouwens ook te zien is in de film, enzovoort. Wat overblijft is vooral een kleinschalige film waar kleinschalige personages, het cliënteel van Danny Rose is gewoon fantastisch te noemen, de show stelen. In dat opzicht is het dan ook jammer dat hij uiteindelijk voor meer focus kiest op Lou en Tina. Zeker Lou is op zich nogal een waardeloos personage waar te weinig mee wordt gedaan.

Onherkenbare rol voor Mia Farrow trouwens, maar ik zal zeker en vast niet de eerste en ook niet de laatste zijn die dat zegt. In de periode dat ze getrouwd waren schreef Allen regelmatig een rol voor haar waarvan andere mensen dachten dat ze het niet ging kunnen. Vandaar dat ze deze keer een heerlijke Italiaanse vrouw mag spelen (die wel gedurende 95% van de film onder haar zonnebril zit omdat Allen vreesde dat zonder bril de geloofwaardigheid toch echt een brug te ver zou zijn) en ze doet dat uitstekend. Rosemary's Baby blijft tot nu toe mijn favoriete Farrow rol, maar dit is zeker de runner-up. Allen doet ook weer waar hij goed in is en dat neurotische typetje dat hij speelt verveelt vooralsnog niet. Nick Apollo Forte is de derde persoon waar heel de film om draait en is wat de zwakste van de drie.

Niet alles is even goed geslaagd, de scène met het helium was maar goed voor even, en toch is dit weer een geslaagde Allen film. De man heeft zeker en vast missers gemaakt in zijn carrière, maar Broadway Danny Rose is dat niet. Hoewel het dus niet één van de beste Allen films is, is het toch één van de meer interessantere. Al is het maar om die atypische rol van Farrow eens te zien.

3.5*

Derde keer gekeken en geen idee waarom ik hier de vorige keer een halve ster minder aan gaf dan de keer daarvoor, waarschijnlijk omdat ik er toen niet echt voor in the mood was en/of ik te moe was.

Maar dit is zonder twijfel 1 van de leukere films van Woody Allen, hij is op dreef in zijn typische kenmerkende style als Danny Rose, fans zoals ik genieten hiervan.

Het is een beetje een film die terug grijpt naar zijn slapstick periode maar duidelijk is wel dat Woody op film gebied meer is gegroeid.

Sjonge jonge, waarom gaf ik toen een halve ster minder? Dit is zonder enige twijfel en minimaal een 4 waard!

Geestig filmpje weer. Voor mij is dit een gemiddeld goede Woody Allen.