Roberta (1935)

Wat jammer toch dat de centrale verhaallijn niet om Rogers en Astaire draaide. Het plot voelt daardoor fragmentarisch aan tussen de goede danssequenties en je raakt derhalve moeilijk betrokken bij een verhaal dat ook nog eens alle kanten opgaat. De ontwikkelingen rond Astaire en Rogers doen er dan ook niet zo heel veel toe en vond vooral de rollen van Rogers en Irene Dunne wat voor elkaar inwisselbaar. Ook Randolph Scott was bleekjes, gelukkig waren er nog de muzikale momenten.

In muzikale filmpjes met Fred Astaire, Ginger Rogers en co moet ge van het plot niet veel verwachten en dat is ook in deze "Roberta" het geval.

Natuurlijk gaat het om dans en muziek. Vier "evergreens" van Jerome Kern komen aan bod : "I won't dance", "Yesterdays", "Smoke gets in your Eyes" en "Lovely to look at" waarvan de laatste drie in Kerns musical Broadway play "Roberta" die de film vooraf ging werden geïntroduceerd.

Prettig om nog eens zo'n muzikale oldie opnieuw te zien. Ge moet er amper bij nadenken, kunt alleen maar glimlachen om het kinderachtig verhaaltje maar vooral genieten van de mooie muziek.

Let's begin is ook wel een soort "evergreen" Let's Begin - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org

Hoop druk en flauw gedoe. Mooie liedjes, waaronder ook nog I'll be hard to handle, die door de mangel worden gehaald. Jammer. In de film ook nog te zien, Candido Candy, zanger/bassist bij Ted Fio Rito. (doet in deze film hetzelfde als in de soundie Ma, He's Making Eyes at Me). Flauw.

2.0

Later een nieuwe versie van gemaakt. Lovely to Look At (1952)

Een van de mindere Astaire-Rogers films. Dat ligt niet zo zeer aan het dansduo, maar aan het feit dat Irene Dunne een aantal malen gevraagd wordt om in deze muzikale modeshow te zingen (o.a. “Smoke gets in your eyes”). Dat is geen doorslaggevend succes. Dunne is een prima actrice, maar ondanks haar klassieke opleiding zakt zij als zangeres absoluut door het ijs. Neem daarbij dat het verhaal bijzonder weinig voorstelt en je hebt een matig eindresultaat. Gegeven de sterke rolbezetting is dat toch wel een tegenvaller.

Mindere Astaire & Rogers inderdaad.

Voelt op sommige momenten zelfs amper als een film aan. De focus wordt zo verspreid tussen dans, zang en zelfs een modeshow dat er soms amper nog lijn of voortgang inzit. Vooral naar het einde toe, wanneer je toch al met een speelduur zit die langer is dan nodig bij dit soort luchtige films.

De zang van Dunne is ook redelijk verschrikkelijk. Niet zozeer de uitvoering zelf, daar kan ik amper over oordelen, maar die stijl van zingen ligt mij absoluut niet. De routines van Astaire zijn ook minder spectaculair, buiten dan een tapdans stukje dat hij single opvoert. En die modeshow op het einde ... njah, die gaat ook eindeloos door.

Wil een film als deze zijn tempo behouden dan moeten er toch zeker 20 minuten geschrapt worden. Gelukkig is het einde wel traditioneel kort (op 3 minuten is weer alles opgelost) en qua sfeer is het luchtig genoeg. Maar ik ben te weinig fan van het hele gebeuren om het 100+ minuten te trekken.

1.0*

Ik wou vanavond State Fair (1945) uit de collectie halen en gaan herzien, maar helaas is mijn versie defect. Ben ik vervolgens deze matige film na vele jaren maar gaan herzien. Deze film is bij nader inzien geen voldoende waard en haal er dan ook een volledige punt af. Het is een chaotische film, met een veel te drukke cast. Vind de liedjes matig, maar vooral verschrikkelijk hoe 'Smoke gets in your eyes' wordt verkracht. De tapdans scene vrij in het begin van de film tussen Astaire en Rogers is een waar juweeltje. Voor de rest is de film zwak. Van 3.0 naar 2.5