All I Desire (1953)

Toch ook wel erg lekker. Gewoon een soap natuurlijk, maar dan wel veel beter. Dialogen zijn uitstekend, acteurs prima en de film loopt gewoon goed. Ik verwacht niet dat dit tot zijn beste werk zal behoren (denk dan toch meer aan Imitation of Life, All That Heaven Allows, Written on the Wind en Magnificent Obsession) , maar het is echt een prima film. Toch wel een opmerkelijke regisseur die Sirk. 3,5 sterren.

Als ik nou een probleem had met deze film is het juist dat ik alles constant al zag aankomen. Het was voor mij net iets te voorspelbaar allemaal om echt indruk te maken.

Verder is er eigenlijk niets slecht aan deze film. Sirk is inderdaad iemand die dit genre opvallend goed beheerst. Hij houdt de emoties goed onder controle, weet geloofwaardige prestaties uit zijn acteurs te krijgen, schiet schitterende plaatjes (ik was aangenaam verrast dat zwart-wit niet onderdoet aan zijn gebruik van kleur) en maakt vooral slim gebruik van de mise-en-scène. Neem bijvoorbeeld een shot waarin de schaduw van Stanwycks dochter te zien is terwijl ze zoent met haar vriend. Deze schaduw valt op een buitenmuur aan de rechterkant van het scherm. Aan de linkerkant zien we twee ramen van aparte kamers. In het ene raam zien we Stanwyck en in de andere haar man. Mooi symbolisch gefilmd en toch ook wel knap om dat allemaal in één frame te krijgen en het dan ook nog esthetisch te laten werken.

De regie maakt eigenlijk gewoon deze film. Het is echt jammer dat het verhaaltje gewoon wat al te routineus op me overkwam. Toegegeven, een film als All That Heaven Allows heeft niet per se een origineler plot, maar daar werd wat meer de diepte in gegaan en er zat gewoon meer pijn in. Hier bleef het me allemaal wat aan de oppervlakte. Eigenlijk duurt de film vooral te kort. Als bewijs van Sirk meesterschap echter niet onaardig.

Ik zit tussen de 3 sterren en de 3,5 in. Doordat ik me nooit echt emotioneel betrokken voelde hou ik het op 3 sterren. Misschien dat herziening ooit helpt.

Ik vond dit toch echt stukken minder dan All That Heaven Allows en Imitation of life, en ben het op bijna alle punten met mijn voorgangers oneens. Het drama blijft veel oppervlakkiger. Barbara Stanwyk doet het nog wel aardig, maar verder is het spel meest ronduit zwak. Die twee dochters, het leek wel amateurtoneel. Dat zal er ook wel aan liggen, dat die personages zo dun geschreven zijn. Net als in ATHA probeert een vrouw tegen de conventies van de goegemeente in haar eigen plan te trekken. Helaas komt de film uiteindelijk zelf met een kleinburgerlijke moraal op de proppen. Visueel ook niet zo'n feest als Sirks kleurenfilms. Wel laat Sirk ook hier zien, een fantastische verteller te zijn, want ondanks alle tekortkomingen kijkt de film wel lekker weg.

Ook deze net wat minder bekende Sirk is weer messcherp en stijlvol. Niets ten nadele van de andere acteurs, maar Barbara Stanwyck tilt het geheel nog naar een hoger plan. Wat een fenomenaal goede actrice was dat. Veel beter is er niet te vinden in studio-Hollywood. Dan Sirk, die hier ook de dorpse mentaliteit tegenover (een poging tot) groots leven plaatst, maar uiteindelijk iedereen met onvervulde wensen laat zitten.Zelfs het zogenaamde happy end (schijnbaar is Sirk daartoe gedwongen) blijft hier unheimisch aanvoelen.

Smullen dit.Sirk overtreft mijn hoge verwachtingen tot nu toe zelfs nog.

4.0*

Minste van Sirk die ik tot nu toe zag, dit melodrama. Wel een sterke vertolking van Stanwyck maar de rest weet niet te overtuigen. Ook ging het allemaal wel erg vlot. Haar toenmalige minnaar doet alsof ze een maandje is weggeweest en eist haar weer op, en na een voorleessessie uit Browning is haar man toch ook weer om. Neemt niet weg dat het er allemaal prima uitziet, en inderdaad zoals opgemerkt mooie shots en gebruik van licht en schaduw, maar dit was mij iets te braaf.

Degelijk melodrama van Douglas Sirk dat veel van zijn aantrekkingskracht te danken heeft aan het optreden van Barbara Stanwyck en het solide camerawerk. Het verhaal kent een redelijk hoog soapgehalte en het einde lijkt overhaast in elkaar geflanst. Met uitzondering van Maureen O’Sullivan vallen de acteerprestaties van de rest van de cast niet mee. Niettemin vermakelijk genoeg om weer eens een keer gezien te hebben.