A Woman of Paris: A Drama of Fate (1923)

Mooie film van Chaplin als regisseur, hij speelde dit keer niet mee.
Hij is slechts een paar seconden in beeld als kruier op het station.

Marie st. Clair en Jean willen met elkaar trouwen, maar dit gaat niet door omdat hun ouders tegen dat huwelijk zijn. Een jaar later komen ze elkaar weer tegen in Parijs. Marie heeft dan inmiddels een verhouding met de steenrijke Pierre Revel.

Uiteindelijk loopt uit op de zelfmoord van Jean.

Goede acteurs, die zeker voor die tijd, toch vrij naturel overkomen. Vooral Adolphe Menjou is erg goed als de wat decadente Pierre Revel. Het aardige is dat Chaplin de personen zeer genuanceerd schildert, m.a.w. de hoofdpersonen zijn niet alleen maar goed of slecht. Ze hebben allemaal hun goede kanten en hun zwakheden.

Minpuntje vond ik het einde.
Marie st. Clair en de moeder van Jean hebben elkaar gevonden en ontfermen zich over een stel weeskinderen

De film had destijds geen succes bij het publiek maar werd wel zeer gewaardeerd door de filmcritici. Zeker een aanrader om eens te gaan kijken.

Mooi gedramatiseerd verhaal, die zeker origineel was in die tijd. Edna Purviance is een goede actrice.

*3,5

Ik vond het eigenlijk niet echt een bijster interessante film. Maar ik heb dan ook niet zo heel veel met die typische rijke upperclass liefdesverhaaltjes die voor de jaren '40 nogal graag op film vastgelegd werden. Zoals altijd weer met een zelfmoordscène die niet logisch aanvoelt.

Gelukkig is het niet allemaal slecht. De acteurs speelden verrassend subtiel (naar maatstaven van een stomme film) en ik vond het personage van Menjou erg leuk. De twee 'helden' waren wat dat betrefd minder interessant, maar er wordt nergens slecht geacteerd. Opvallend is dat Chaplin toch wel uitblinkt in de lichtere scènes. De film mist de vindingrijkheid van Chaplin's komedies, maar zodra er een feestje gevierd wordt of er voor comic relief gezorgd moet worden komt de film tot leven. Vooral die scène met die masseur is geestig.
3* Degelijke film, maa Chaplin kan véél beter.

Waar slaat die poster trouwens op?

Double bill poster zo te zien met Chaplins andere film A King in New York waar dezelfde poster staat. Dat wordt dus een zoektochtje naar betere posters...

Helemaal mee eens met deze opmerkingen. Ik had moeite om deze film uit te kijken; voor het eerst met een film van Chaplin!

Toch geeft de film een mooi kijkje in het leven in 'the roaring twenties'. De kleren en kapsels van die vrouwen, tjeessis!

Menjou is hier acterend wel het hoogtepunt van de film!

Gezien op Arte. Ik kon het goed volgen, er was zowel een Franse als een Engelse tekst bij. Het verhaal vond ik niet zo interessant, wel de beelden uit de jaren 20.

Ze zenden hem zondag uit op één

Belgie is een held qua Klassiekers.

Vlaanderen toch.

In Wallonie is ook gene vetten

Zonder meer een van de betere films van Chaplin. Door de afwezigheid van (slapstick)humor voelt de film nergens onevenwichtig aan en door de vrij korte speelduur blijven dode momenten uit. De subtielere humor die wél aanwezig is, is erg geslaagd en weet geregeld een glimlach tevoorschijn te toveren. Verder is het camerawerk erg mooi, de muziek prachtig en het acteerwerk wat je ervan mag verwachten. Hoewel de film heus niet uit zal blinken tussen bepaalde andere liefdesverhaaltjes uit die tijd, heb ik me wel uitstekend vermaakt en erg meegeleefd met de hoofdpersonen, wat gerust een prestatie genoemd mag worden, daar genoeg hedendaagse films falen in dat opzicht. Maar goed, ik heb dan ook wel een zwak voor stokoude, geromantiseerde films.

4,0*

De meester is er niet bij maar zijn stempel staat er op : de tegenstelling tussen rijk en arm, o.m. gesimboliseerd in de eindscène.

Bewonder vooral de observatiekracht van een Chaplin om de kleine, typische menselijke gedragingen weer te geven.

Ondergewaardeerd omdat HIJ er niet bij was, maar zekerlijk genietbaar. Die Adolphe Menjou is sterk in zijn rol.

Ook mooie muziek.

Een Chaplinloze Chaplin, die mij niet zo geweldig is bevallen.

Niet zo zeer vanwege het ontbreken van hemzelf, maar vooral door de traagheid en vele nietszeggende gebeurtenissen. Vanaf het moment dat Marie in Parijs Pierre ontmoet, zakt de film in. Ze dralen om elkaar heen, doen wat een stelletje zoal doet. De vele dialogen met de net zo vele intertitels maken het verhaal zelfs vervelend om te volgen.

De muziek is - zoals we dat van Chaplin verwachten - erg goed. Net als het acteerwerk. Voor een stomme film wordt er niet té expressief geacteerd. Chaplin hanteert een snelle montage met kleine close-ups, waardoor over-acting niet nodig is. Iets wat waarschijnlijk misstaan had bij een verhaal als dit.

Ik betrapte mijzelf er regelmatig op dat ik afgeleid was en soms zelfs een stukje doorspoelde. Misschien dat ik in de toekomst meer geduld kan opbrengen om hem nogmaals te zien. En dan een hogere waardering ervoor kan geven, nu houd ik het bij een magere score van 2,5* voor een regisseur die zichzelf later van een veel betere kant heeft laten zien.

Chaplin doet heel hard zijn best serieus drama aan de man te brengen. Hij waarschuwt het publiek alvast; ‘ik zit er niet in en het is een serieus drama’. I.a.w. je kan nu nog weg. In deze film is Chaplin heel nadrukkelijk op zoek om iets te maken zonder (al te veel) humor. Na tientallen shorts en een aantal lange speelfilms was dit duidelijk een punt in zijn carrière dat hij het belangrijk vond om aan het publiek en zichzelf te tonen dat hij meer kon. Hiervoor had hij al in meerdere films zoals A Dog’s Life of the Kid aangetoond dat ie komedie en drama op een unieke manier aan elkaar kon verbinden, iets wat hij later in zijn carrière nog verder zou perfectioneren (City Lights, Modern Times). Maar hier wilde hij nogmaals drama brengen en niets anders.

En het lukt w.m.b. redelijk goed, al moet ik daar direct bij vermelden dat de meeste van zijn andere films eenvoudigweg beter zijn. Er wordt een liefdesromance gepresenteerd dat door 3 of 4 belangrijke spelingen van het lot verstoord wordt. Vond het wel boeiend, maar echt geraakt werd ik niet. Er zijn momenten dat het feit dat er niet in gesproken kan worden voor en tegen de film werkt. Er zijn momenten waarin er druk gepraat wordt, maar Chaplin wijselijk geen tekstbordjes laat zien. Het gaat er namelijk ook niet om wat er precies gezegd wordt (dat is toch al zo ongeveer duidelijk), maar hoe de personages daarop reageren. En doordat er niets gezegd wordt, kun je je daar beter op concentreren. Maar er zijn ook momenten dat het wel belangrijk is om te volgen wat er besproken, de meer plottechnische ontwikkelingen en dan werkt deze kunstvorm niet meer.

Vond het een dappere poging van Charlie Chaplin (hoewel je ook zou kunnen beweren dat het ijdelheid was die hem dreef), maar echt bijzonder wordt het niet. Bovengemiddelde eigenlijk de hele speelduur. 3,5 sterren.

Prachtig!

Vergeleken met andere films uit de jaren twintig is dit een weinig opvallende film. Moest hij niet door Chaplin gemaakt zijn, zou hij mogelijk al helemaal in de vergetelheid geraakt zijn. Er zal wel een reden zijn dat Chaplin het bij dit ene melodrama gehouden heeft. In de marge vond ik het jammer dat in deze film geen enkel beeld verwijst naar Parijs, ondanks de titel. Conclusie: niet slecht maar zeker geen must see.

Vanaf 14 oktober 2021 in de bioscoop (re-release, Piece of Magic Entertainment)

Deze film is nota bene zonder Charlie Chaplin zelf en kent relatief veel tekst tussen de beelden, maar zelfs dan heeft Chaplin, die niet alleen de film heeft geregisseerd maar ook het verhaal èn de muziek heeft geschreven, een perfecte film gemaakt. Het verhaal is bovenal een meesterlijk drama – de film is een “serious drama” volgens de inleidende tekst, om welke reden Chaplin, die naam had gemaakt als komiek, besloot er zelf niet in te spelen – over een vrouw die door het lot in de Parijse jetset belandt en een femme fatale wordt terwijl ze slechts een huis, kinderen en een man die haar respeteert wenst, omdat ze wordt verscheurd door de grote vragen of keuzes van het leven: geld of liefde; losbandigheid of trouw; genoegen nemen met het best mogelijke of slechts met het onbereikbare ideaal en uiteindelijk of geluk wordt gevonden door voor jezelf te kiezen of door je ten dienste van de ander te stellen. Het verhaal is soms cynisch en soms hartverscheurend, maar altijd realistisch en al ontwikkelt het verhaal zich naar een dramatische climax is de film toch ook hoopvol. Ondanks dat de film uitdrukkelijk beoogt serieus te zijn, zijn sommige scenes zo herkenbaar menselijk – Chaplins komisch genie zit ‘m in een scherpzinnig gevoel voor het hilarische in het menselijk gedrag, dat we alle (her)kennen, zoals hij al in The Kid had laten zien – dat je toch af en toe moet grinniken. Chaplin zou de film ook gemaakt hebben om de carrière van Edna Purviance een boost te geven, maar ik vind alle acteurs enorm goed spelen met een geweldige mimiek en expressie waardoor je precies voelt wat zij (spelen te) voelen en ze spelen allen welhaast iconische karakters. Zelfs de muziek ondersteunt volmaakt het verhaal. Kortom, weer een perfecte film van Chaplin.

Ondanks dat Charles Chaplin zich nadrukkelijk inspande om bioscoopbezoekers vooraf duidelijk te maken dat hij geen rol had in dit romantische drama (hij heeft een cameo als een nukkige kruier) en de unaniem lovende recensies ten spijt, flopte Chaplins meest ambitieuze en meest grensverleggende film genadeloos aan de kassa. Chaplin wilde realisme (terug)brengen in het acteerwerk en schreef scènes die wars zijn van melodramatische clichès en zowel inhoudelijk als qua spel volstrekt natuurlijk en geloofwaardig aandoen. Marie [Edna Purviance] is de “Vrouw van Parijs” uit de titel die aan het begin van de film haar grote liefde Jean [Carl Miller] ervan heeft weten te overtuigen dat hij zijn hardvochtige ouders achter moet laten en maar haar moet afreizen naar Parijs. Omdat Jeans vader [Carl Miller] op de dag van vertrek plotseling overlijdt komt Jean niet opdagen op het treinstation en vertrekt Marie verbittert naar Parijs waar zij een flamboyant, maar liefdeloos leven leidt. Ze wordt in feite de courtisane van de charmante, maar oh zo gehaaide Pierre Revel [Adolphe Menjou], aan wiens hand ze zich volledig onderdompelt in de decadentie van Parijs. Totdat Jean onverwacht ten tonele verschijnt. Een schromelijk onderschat juweel dat drastisch toe is aan herontdekking en met terugwerkende kracht een triomf voor Chaplin en de hoofdrolspelers.