Four Rooms (1995)

Room 1: 1.0*

Room 2: 2.0*

Room 3: 3.5*

Room 4: 2.5*

Gemiddeld: 2.25 *

De butler was het best .

Een anthologiefilm die zich afspeelt in een hotel. Het levendige en blijmoedige middelpunt van vier bizarre episoden is piccolo Tim Roth in een zeer aanwezige rol. Een goed acteur, die zich in deze film overgeeft aan een vorm van overacting die soms goed geplaatst is en een gulle lach oplevert, maar die ook regelmatig op de grens van irritatie balanceert. Zijn overdreven aangezette mimiek en overdreven gesticulatie zorgen op sommige momenten voor zoveel nervositeit en onrust, dat zijn performance teveel afleidt van het verhaal. Tim beheerst zijn grenzen niet. Op die momenten is Tim niet meer leuk en had ik Tim graag een corrigerende tik gegeven.

"Four friends, telling four stories, making one film". Aldus luidt het motto van de film. De vier vrienden Allison Anders, Alexandre Rockwell, Quentin Tarantino en Robert Rodriguez regisseren onafhankelijk van elkaar vier verhalen. De uitgangssituatie is steeds hartstikke leuk. Tim Roth belandt in diverse hotelkamers in de meest vreemde situaties en moet zich daar uit zien te redden.

Niet elk verhaal is even geslaagd. Over de momenten van irritatie die Tim Roth genereert, heb ik het al gehad. Daarnaast onderscheiden de verhaaltjes zich in kwalitatief opzicht. Eigenlijk is het enige echt geslaagde segment dat van Robert Rodriguez. “The Misbehavers” is een hilarisch filmpje met goed acteerwerk in een zeer geslaagde bizarre mis-en-scène. Ik heb er hartelijk om moeten lachen.

Met enige goodwill zou je de bijdrage van Tarantino met de titel "The Man from Hollywood" nog als redelijk geslaagd kunnen kwalificeren. De goodwill ontstaat door de prettige dialogen en prima interacties tussen de personages. De andere twee episoden kunnen niet op veel bijzondere ingrediënten bogen en zijn gewoon onder de maat.

Four Rooms is een middelmatig werkje.

Sluit me aan bij de rest van de negatieve comments, alles lijkt me al gezegd.

Vermakelijke vierluik met een over the top Tim Roth, maar goed dat mag in een film. Bij vlagen erg leuk, zoals de kinderoppas. Heb de film al enige tijd geleden gezien en Madonna kan ik me niet eens herinneren. Zal wel klein rolletje gehad hebben. De laatste scene van het laatste deel is ook heel goed. Dikke 3*

Meh.

Vooral vanwege het includeren van twee bekende regisseurs wilde ik dit al een tijdje lang graag zien, maar de redelijk matige ontvangst liegt er niet om. Uiteraard zijn anthologiefilms in het verleden goedkoper en minder kwalitatief voor de dag gekomen, het is in het geval van Four Rooms dan ook vooral een smaakkwestie die mijn kijkervaring niet optimaal heeft gemaakt.

The Missing Ingredient (1,5*). Regisseuse Allison Anders voorziet de film van genoeg bekende castleden, maar zadelt ze vervolgens op met een behoorlijk niet-grappig gebeuren. Zelfs de relatief korte speelduur van dit segment bleek te veel te zijn voor de nogal flauwe inhoud. Het gebrek aan doeltreffende humor en onderscheidende visuele vondsten doet het verder de das om, al wordt er gelukkig nog een beetje naar behoren geacteerd.

The Wrong Man (2,0*). Tim Roth vormt het personage dat de segmenten aan elkaar moet kletsen en bij dit stukje viel het eigenlijk pas écht op hoe vervelend zijn verschijning was. Het acteerwerk is daar niet voor aan te kijken, want de rollen (inclusief Roth) worden overtuigend neergezet. Het is vooral zo dat het niet echt geslaagd is op humoristisch vlak en te weinig innovatieve technieken biedt om bij te blijven. Het camerawerk is wat opvallender, maar verder biedt het weinig vooruitgang ten opzichte van de voorganger.

The Misbehavers (3,0*). Het beste stukje van de film, ondanks dat een regisseur als Robert Rodriguez in het verleden enthousiaster voor de dag is gekomen. Het acteerwerk is leuk en het tempo wordt voldoende opgeschroefd, maar uiteindelijk is het niet veel meer dan een uitgerekt en cartoonesk grapje. Wellicht dat dit ook het doel van de makers was, maar dat maakt het niet bepaald bijzonder om uit te zitten.

The Man from Hollywood (2,0*). Regisseur Quentin Tarantino verzamelde een lading aan bekende acteurs en dirigeert het segment best vlotjes, maar een lange opbouw naar een matig grapje als uitkomst is het verder niet. Het valt ook op dat de karikaturen die hier voorbij banjeren eigenlijk amper aanslaan, vooral Tarantino zelf en Bruce Willis slaan de plank stevig mis. Het voelt aan als een vriendengroepje dat eventjes wilde lachen met elkaar, maar om de kijker daarmee op te zadelen is een ander (onnodig) verhaal.

Gemiddeld komt het uit op een 2,1*, afgerond naar beneden. Goedkoop is het allemaal niet en vermakelijk genoeg om zonder moeite uit te zitten, maar de wat grotere namen (al was dat toen natuurlijk iets minder) stellen behoorlijk teleur. Roth speelt verder ook een ietwat vervelend typetje die veel te cartoonesk wordt vormgegeven en de kijker vooral nerveus in plaats van aan het lachen maakt.

Een vrij rommelige film, waarvan ik alleen het derde segment (Rodriguez) leuk vind. Tim Roth speelt het typetje best wel leuk. Om deze twee redenen geef ik de film een hele krappe voldoende. Verder ook weer de zoveelste keer dat ik het werk van Madonna (muziek/film) niet te pruimen vind. 2,5*