O Dragão da Maldade contra o Santo Guerreiro (1969)

Dit is de beste film van Glauber Rocha. Bernardo Bertolucci (Il Conformista, Ultimo Tango a Parigi ) merkte een keer op dat elke cineast op Jean-Luc Godard wil(de) lijken. O Dragão da Maldade contra o Santo Guerreiro is een meesterwerk dat Godard op deze wijze nooit heeft gemaakt.


***** / *****

Komt in 2009 op DVD beschikbaar via Mr.Bongo

Net zo dynamisch (veel handeld en jump cuts) en theatraal als Deus e o Diabo na Terra do Sol. Door de kleurenfotografie (prachtige felle kleuren) ziet deze film er mooier uit dan Deus e o Diabo na Terra do Sol. Ook volksliedjes in dit meesterwerk vind ik beter klinken.

Het laatste half uur is werkelijk fenomenaal, met als hoogtepunt de scene tussen de vrachtwagens en de laatste shootout. Deze shootout is uitgebreider dan die in Deus e o Diabo na Terra do Sol.

Datum is nu bekend!

31 Mei 2010!

Hè hè, dat werd tijd - Regelmatig gecheckt en had de hoop al een beetje opgegeven.

Clint Eastwood meets Bud Spencer .Serieus:ondanks het kleurgebruik biedt deze film minder visueel vuurwerk dan de prequel Black god...De montage is minder flitsend en ook zijn de choreografieen minder goed uitgewerkt.Neemt niet weg dat er weer veel te genieten valt,ook auditief,zoals we mogen verwachten van een Braziliaanse film.Stilzitten is er niet bij.
Antonio kan worden beschouwd als de natuurmens die tot revolutionair bewustzijn komt en de kant van de revolutie kiest.Deze film dient ook te worden beschouwd als een parabel,niet als een standaardverhaal met plot.Talloze verwijzingen allicht naar de Braziliaanse mythologie vol bloed en geweld,erotiek en dood.
Voor wie zich afvraagt waarom de originele titel zo luidt:blijven opletten tot het eind

Wint in ieder geval de originaliteitsprijs. Zeker een film om vaker te zien, want ik begreep weinig van wat er gebeurde maar enkele briljante scenes en de muziek maken deze film al zeker de moeite waard.

Staat nog even op Mubi, abonnementje daarop kost niet veel hoor!

Het is al een tijdje geleden dat ik Black God, White Devil zag, dus het is wat moeilijk te beoordelen hoe dit vervolg daarop daaraan gelinkt werd. Ik herinner me het personage Antonio das Mortes wel en dat het beide films zijn over revolutionairen in Brazilië. Maar concreter vind ik het moeilijk om de link te leggen.

Veel maakt het volgens mij niet uit, want dit is toch vooral een verhaal op zich. Het speelt zich af in het Brazilië van rond de tijd dat de film gemaakt is, of iets daarvoor wellicht, maar het voelt verhaaltechnisch ietwat aan als een western. Mysterieuze revolverheld komt aan in ietwat afgelegen plaatsje, probeert er zijn slag te slaan, maar kiest uiteindelijk partij voor de onderdrukte partij. Het eindigt zelfs in een flinke shoot-out. Op papier is het Leone en hoewel die regisseur hier waarschijnlijk deels een inspiratiebron zal zijn geweest, voelt het toch wat anders aan. Niet op de laatste plaats omdat Rocha zijn eigenlijk heel simpele verhaal op een nogal complexe manier verteld, met motivaties van personages die soms wat onduidelijk zijn. Echter, aan het einde is iedereen toch weer duidelijk archetype. Iets wat Rocha ook al deed in La Terra Trema: de ambiguïteit van bepaalde types opzoeken om ze vervolgens weer typisch te maken. Bizar, maar wel interessant.

Verder is dit vooral een collectie van scènes die meestal opvallend lang doorgaan en een nogal opmerkelijke soundtrack hebben. Niet alleen duren de scènes dus vaak lang, maar meestal heeft één geluid continu de overhand. Dat wil zeggen dat een folknummer lang aangehouden wordt, dat op de achtergrond een massa constant dezelfde leus zingt of dat zelfs op een gegeven moment een schreeuw enorm lang vastgehouden wordt. Even ademhalen en weer verder schreeuwen. Ook heeft Rocha hier een voorkeur voor dialogen waar de personages niet alleen veel door elkaar praten, maar dat ook nog eens zeer luid doen. Iedereen probeert elkaar te overstemmen, inclusief de massa's op de achtergrond.

Ik moet eerlijk toegeven dat deze soundtrack de film voor mij wat verpestte. Het was erg vermoeiend om hier de volle speelduur na te luisteren, omdat het zo extreem is en ook zo herhalend is. Minutenlang naar steeds hetzelfde geluid van een paar seconden luisteren wordt al snel vervelend en zeker als de regisseur steeds opnieuw naar methoden zoekt om dit weer te doen. Uniek is het wel, maar ik weet niet precies wat het toevoegt. Zelfs de rustige momenten, waarop de folknummers klinken, zijn wat vervelend. Rocha heeft de neiging om al die liedjes namelijk compleet uitgevoerd te laten worden, zonder dat de beelden verder enige progressie vertonen. Het gaat er dus om dat je de tekst van het liedje volgt en de film zelf blijft er voor ietwat stilstaan. Het idee is enigszins charmant, maar niet iets wat de moeite is om meerdere malen in één film te stoppen.

Antonio das Mortes is vooral moeilijk vooruit te branden. Niet op een Leone-manier, maar meer door zijn herhalende aard. Ook enkele groteske, wellicht symbolische momenten slaan de plank mis. Zo'n soort liefdesscène over het lichaam van een net vermoorde man bijvoorbeeld. Bij momenten is de film wel degelijk heel sterk. Eerlijk gezegd zijn het vooral de gewelddadige scènes die indruk maken. Iedere nieuwe uitbarsting voelt ook echt als een uitbarsting. Echter, de andere twee films die ik van Rocha zag voelde rijker aan. Meer complexe inhoud en stilistisch gevarieerder. Antionio das Mortes probeert evengoed vernieuwend te zijn, maar het verhaal loopt achter en de experimenten werken niet overal. Meer een interessante mislukking dan een geslaagd pamflet.
2,5*