Everyone Says I Love You (1996)

dat ik hier nog nooit van gehoord had zeg! echte Norton-fan, blijkt wel weer

Wel een aangename film. Je hoort o.m. zingen..Julia Roberts...Alan Alda...Woody Allen...Edward Norton...Drew Barrymore...Goldie Hawn...de ene slechter dan de ander....3,5*

Veel zingen, iets wat je niet veel meer ziet in films. In deze toch nog vrij recente film. Norton heeft niet zo' n hele grote rol hoor.

Wat een baggerfilm, je zou denken dat het een musical is, maar nee. Er wordt afentoe gezongen. Behalve wie het goed zongen was Tim Roth en de mensen in het ziekenhuis en dansgala Nou, kop van Julia Roberts is ook niet aan te zien. Slappe hap! 2* voor degene die in de film konden zingen.

Heerlijke film die absoluut tot Woody's beste behoort. Heel hard om kunnen lachen. De zang is over het algemeen vrij waardeloos en liedjes zijn allemaal hetzelfde, maar past precies in de moddervette knipoog naar de studio musicals van de 30s die deze film ondere andere is. En Woody heeft een hele aardige Groucho Marx up his sleeve. 4*

Ik kon me niet vinden in deze film. Ik had hem gekocht met de vage gedachte: 'Omdat Alan Alda er in speelt.' Wat heb ik ontzettend veel spijt van die beslissing...

Ik ben geen fan van Woody's werk.

Drew Barrymore, Julia Roberts, Edward Norton, Goldie Hawn en Alan Alda zijn toch wel de grote blikvangers, dat is wel waar, maar helaas kunnen zij deze film niet redden.

Heel erg jammer.

Ik wel

Best lollig. Typische Allen film (relatieperikelen & neurotische typetjes) alleen met een groot verschil dat allen hier zowat iedereen laat zingen. Best grappig, dat wel, maar doe mij toch maar het wat serieuzere werk van Allen.

De film viel me erg mee, ik vind het zelfs een erg leuke film.

De poster, de recensies en en het gemiddelde maakten me aanvankelijk weinig benieuwd.

Het is een afwisselende film. Weinig diepgang, maar luchtig leuk.

De liedjes vond ik niet storend aanwezig. Er zijn betere musicalfilms ja, maar in deze film zijn de liedjes meer een luchtige toevoeging dan integraal en broodnodig onderdeel van de film. Dus een echte musical zou ik het niet noemen.

Leuk om Allen eens te zien rondbanjeren in Europa.

Een hele leuke film van Woody Allen met een knipoog naar de zoetsappige musicals van meer dan 50 jaar terug.

Dat stukje aan de kade in Parijs, geweldig! Een prachtige persiflage op An American in Paris. Ook die prachtige beelden en komische ontmoetingen in Venetie, waren om van te smullen!

en 4.0*

Ik vond het maar matig. Eigenlijk op geen enkel punt interessant. Was nauwelijks sprake van een verhaal, een stuk te veel personages, vond het ook nergens echt lief worden, en ook nergens grappig. Maar het keek wel vermakelijk, alhoewel ik weinig meot hebben van musicals. 2*

Everyone Says I Love You stelt heel weinig voor. Problemen had ik logischerwijs met het musical aspect van de film, waar ik bij voorbaat een hekel aan heb. Maar het grootste probleem had ik wel met het feit dat het allemaal zo weinig voorstelt. Feitelijk is het verhaal niet interessant genoeg om in een film te verschijnen. Stuk voor stuk saaie karakters, het is bijna als een mislukte The Royal Tenenbaums. Woody Allen heeft in ieder geval veel beter gedaan.

Film is niks meer dan een klucht, maar het is wel heel leuk om Drew Barrymore en Edward Norton (!) te horen zingen. Maar verder niet bijster interessant.

Wel verouderd al voor een film uit 1996.

Niet mijn eerste Woody film. Om precies te zijn: Achtendertig

Woody´s - dat zijn ze bijna allemaal heb ik bekeken én er

mijn mening over geschreven (heb ze ook alle achtendertig

op dvd natuurlijk). In alfabetische volgorde ga ik ze op MM

zetten, zo objectief als maar mogelijk is, dit voor de Woody

Allen fanaten, maar ook voor hen die Woody nog niet kennen.

Hier gaan we:

Voor deze film MOET je een fan zijn van Woody, indien niet, wordt het dan, en als dat je niet lukt, laat dan deze beker voorbij gaan.

Musicall met Woodiaanse toestanden. Zieleknijpers (eufemisme voor Psychiater) en andere gestoorden passeren de revue. Woody op z’n best vind ik. 5 gouden sterren is wel het minste wat ik kan geven voor deze uitzonderlijke prettige, aangename, ontspannende, humorvolle, verrassende euh ... film. Woodiaanse gedachten:

"Ik wil niet onsterfelijk worden door mijn werk; Ik wil onsterfelijk worden door niet dood te gaan." Kriebels! Waar? Daar!!!

1 punt voor de dans op die kade en 1 punt voor de jonge Nathalie Portman. Verder kon de film me niet echt boeien.

Moet zeggen dat ik hier nou niet echt warm voor loop. Everyone Says I Love You bevat wel een hoop aardige Woodyeske scènes en humor, maar is over het algemeen mij te plat. De personages die de revue passeren wisten me niet erg te boeien en zelfs een in Venetië ronddolende Woody kon me niet charmeren. De muzikale intermezzo's zijn aardig op zich, niks mis mee, maar ook hier ging het hartje niet sneller kloppen. Wat overblijft is een aardige film, die mij toch te karikaturaal blijft en nergens echt scherp wil worden.

(Overigens wel een heel modieuze film, want zo'n tien jaar later is dit al echt een zichtbaar tijdsdocument. Woody is trouwens telkens de stabiele factor, met zijn ingestopte blouse in hangende broeken, ronde bril en kale kruintje!)

Na twee jaren weer eens herzien. Het blijft een vermakelijke film met af en toe wat saaie stukjes erin. Maar sommige scenes zijn weer zo briljant gevonden ( de doden die herrijzen en gaan dansen!) dat de film weer van mij een 4.0 krijgt. Het is en blijft een Woody Allen creatie, maar niet één van zijn besten

Lijkt me een leuke film met een top cast

Het eerste dat we te zien krijgen is een flinke over-the-top musical scène. Natuurlijk met veel knipogen, maar toch moest ik even slikken; moest ik hier een hele film naar kijken? Maar als we na het openingsnummer de verteller horen kon ik opgelucht adem halen; dit is weer door en door Allen. Hij heeft het verhaal weer erg goed voor elkaar; een groot gezin plus exen en geliefden en ga zo maar verder. Met een enorme cast kwamen alle geweldige personages tot hun recht en was het weer een schitterende Allen, met hilarische dialogen en hier en daar een erg mooi moment, zoals de hele mooie eindscène.

Echte hoofdrollen zijn er verder niet, maar de film staat bol van de leuke bijrollen; een schattig rolletje voor Edward Norton, leuke optredens van Julia Roberts en Tim Roth, en zelfs nog een piepjonge Natalie Portman. Een acteur die altijd fantastisch is in Woody Allen's films is Alan Alda, en ook hier weer van zijn optreden genoten. En we hebben natuurlijk Allen zelf, geweldig als altijd. De verteller (DJ) vond ik eigenlijk het minst goed spelen, maar het stoorde verder niet.

Het probleem ligt in het feit dat het een musical is, en dat is niet echt mijn ding. Af en toe vond ik het wel grappig met de oubollige dansen erbij, maar over het algemeen waren het momenten die ik graag wou skippen. Natuurlijk is het wel grappig om alle acteurs eens te horen zingen, maar dat was ook niet heel goed natuurlijk. Volgens mij zongen ze wel allemaal zelf, op Tim Roth na als ik 't goed heb. Het soort van themamuziek vond ik dan wel weer mooi, I'm Through With Love. Ik wist dat ik 'm ergens eerder had gehoord. Was het Diane Keaton in Annie Hall? Toen wist ik 't weer, Marilyn Monroe in Some Like It Hot. Dus ik snuffel tussen mijn elpees en zet toch nog even die lekker oude zoete muziek op om de filmsfeer erin te houden, maar dit heeft allemaal vrij weinig met de film te maken natuurlijk.

In mijn ogen weer een hele geslaagde Woody Allen, met een hele mooie sfeer, goede acteurs en weer fantastische personages en dialogen, weer zo eentje waar ik flink van kan genieten, maar ik knap toch een beetje af op het net wat te hoge musicalgehalte. Daardoor moet ie net een halfje inleveren, dus kom ik op een

3,5*

Grotendeels met AddictedToMovies eens, toen ik de opening scene zag zat ik met de zelfde gedachte, maar gelukkig kreeg de film al snel weer behoorlijk wat Woody Allen invloeden in zich waardoor de film toch een stuk aangenamer werd.

Vind het erg creatief van Woody dat hij probeerde eens wat musical invloeden in zijn film te krijgen en hier goed in slaagt.

Natuurlijk zoals eerder gezegd met een knipoog naar oudere films toe maar toch een geslaagd project in mijn ogen.

Het plot was weer helemaal Woody Allen achtig met alle relatie prikkelingen en alle leuke misverstanden, het musical gedeelte voegde niet echt iets speciaals toe maar liep het plot (gelukkig) ook niet al te veel in de weg.

Kortom: Leuke Woody Allen film, niks bijzonders maar zeer zeker erg vermakelijk om naar te kijken!

3,5 sterren.

Ik word gewoon zo blij van een film als deze!

Een ode aan de musicals van weleer en Allen schroomt niet om het er allemaal tegenaan te gooien: personages die spontaan in gezang uitbarsten, ziekenhuispersoneel en patiënten die al dansend door de gangen buitelen, een meisje dat over haar verliefdheid zingt alleen op haar kamer, romantische onderonsjes op een dakterras in NY of een feeëriek verlichte binnenplaats in Venetië, overdreven aanzwellende muziek bij een kus..

Maar wel op de Allen-manier natuurlijk, met veel geouwehoer tussendoor, een hoop geharrewar in de relaties en met leuke visuele vondsten, zoals de dansende etalagefiguren, de zwevende Goldie Hawn en de geesten op de begrafenis van de opa. Het enige dat een beetje mist zijn echt spitsvondige dialogen, maar dat is meer omdat ik die zo kan waarderen dan dat het een kwalijk gemis is in een film met deze opzet.

Dat mensen die een grondige hekel hebben aan films met zoetsappige zwijmelliedjes niet zo gecharmeerd van het idee zullen zijn kan ik wel begrijpen, maar Allen zet het allemaal zo dik aan dat niemand de vette knipoog naar knullige oubolligheid kan ontgaan. Ook het feit dat geen van de acteurs echt mooi kan zingen sluit hier wat mij betreft zonder problemen bij aan.

Het is allemaal lekker truttig op een grappige manier en daarnaast ook nog erg sfeervol met Central Park in de sneeuw en Parijs bij nacht. "Through With Love"? Niet na deze film!

Een Woody Allen opgezet, doch totaal niet verwachtend dat het een musical zou zijn; hierdoor was het even inkomen. Doch de simpele luchtige sfeer, uitgestraald door de liedjes maar ook de personages en verhaallijnen, maken het al snel best onderhoudend.

Een groot probleem is dat er gewoon veels te veel personages aan bod komen met eenieder ook nog hun eigen liefdesproblemen (en korte/lange verhaallijn). Hierdoor krijgen de meesten veels te weinig aandacht/screen time, waardoor ze overkomen als totaal onnodig opvulsel (neem bijv Nathalie Portman). Opvulsel welke soms gaat vervelen en irriteren.

En dit leidt ook weer tot een compleet gebrek aan diepgang in de film; alleen de verhaallijn tussen Julia Roberts en Woody Allen zelf (met een leuke twist op het eind) ontsnapt hier nog aan. Het wat beter geweest om een fors aantal zijplotjes (en personages) te schrappen voor broodnodige uitdieping van de overgebleven plotjes en personages.

Qua humor bevat Everyone Says I Love You de welbekende Woody Allen humor, personages, en knipoogverwijzingen, maar dat komt bij sommigen gewoon totaal niet uit de verf. Ook zijn de dialogen vaak lang niet zo scherp als van hem gewend.

Uiteindelijk een best interessante film (onder andere door het musicalaspect) met een paar zeer aardige scènes maar tevens met aardig wat saaie stukken. En dat is best zonde, want hier had toch meer ingezeten.

Dat ik hier nog niet op had gestemd! Erg leuke Allen met knullige liedjes en nog knulligere dansjes (Edward Norton ). Ik hou helemaal niet van musicals maar dat is bij deze film misschien eerder een pré.

Wellicht meer geschikt voor mensen die blije nostalgische gevoelens krijgenvan dans en zang films uit de tijd van Fred Astaire. Wel goed uitgevoerd, zover ik dat kan beoordelen.

Verder veel aardige, idiote verhaallijnen over verliefheid.

Geweldige titel trouwens.

Dit is een van die Woody Allenfilms waarin Allen vooral een heel aantal verhaallijnen bij elkaar heeft geschraapt en ze tot een film heeft verwerkt. Net als Bij Hannah and Her Sisters en Radio Days wordt alles bij elkaar gehouden, doordat de hoofdpersonages allemaal familie van elkaar zijn. In tegenstelling tot die films weet Allen er geen echt thematisch geheel in te vinden en lijkt hij daarom maar besloten te hebben de boel aan elkaar te weven met musicalscènes, die vaak vrij los staan van de hoofdlijnen.

Het levert een nogal wisselvallige film op. De non-musicalsegmenten zijn eigenlijk vrij slap; alsof Allen er niet zo in geïnteresseerd leek te zijn, wat niet verwonderlijk is aangezien hij hier met niets nieuws komt. Zelfs de one-liners zingen dit keer vaak niet en sommige stukken, zoals dat gedoe met die ring of die Republikeinse zoon zijn flauw.

Dit wordt dus echter afgewisseld door de musicalscènes, die opmerkelijk genoeg allemaal wel de moeite waard zijn. Dat er acteurs tussen zitten die niet kunnen zingen is onderdeel van de charme. Erg leuk zijn vooral de one-take dans in het ziekenhuis, de geestendans en het Groucho Marx-eerbetoon. Aan het einde komt Allen zelfs met een meesterstukje: de scène aan de Seine met een vliegende Hawn en Allen zelf. Die is echt schitterend, zo goed als wat je kunt vinden in de oude musicals waar Allen een eerbetoon aan geeft. Heel kort hebben we met een meesterwerk te maken. Jammer dat Allen niet wat meer aandacht besteed had aan de rest van de film. Toegegeven, musicals staan niet bekend om hun pakkende verhaallijnen, maar van deze regisseur verwacht ik meer.
3*

Ik heb een grote hekel aan muzikale komedies. En de liedjes zijn echt verschrikkelijk. Maar gelukkig is de erg leuke humor van Woody Allen hier ook groots aanwezig. En dat compenseert alles.

Goeie film over de liefdesperikelen binnen een gezin uit New York. Woody Allen laat het tijdperk van de oude musicals herleven met deze ode. En toch is dit een typische Woody Allen-film, ondanks dat de dialogen wel wat minder scherp zijn. Grappig en een cast met heel wat bekende namen. De dans tussen Woody Allen en Goldie Hawn is een mooi stukje Hollywood-magic.

Die het niet zozeer voor Woody Allen heeft zal zeggen "Wat een snertfilm".

Wie wel van hem houdt zal zeggen "Goed, maar toch Woody's beste niet"

En wie echt van deze heel bijzondere cineast is doordrongen zal zeggen "Weer een pareltje van onze Woody, want de unieke gezegden ("Het enige dat ik afweet van de schilderkunst is Kirk Douglas..."), de Marx-Brothers-party, de dansscène langs de boorden van de Seine, de grappige, opgewonden manier van vertellen (bijna zo goed als in "Radio Days"), de komisch-nietige verschijning van de man zelf, het schalks indringen in de karakters van de personages en de evergreenmuziek, enz... hebben het weer eens gedaan".

Knappe ontspanning.

Een musical van en met Woody Allen. Eigenlijk een wonder dat ik, als liefhebber van beiden, deze film nu pas ging kijken. Mijn 26ste al van hem, om precies te zijn.

Het is weer een redelijke relatiekomedie zoals er zoveel van hem zijn, behalve dan dat er af en toe liedjes inzitten. De acteurs zijn geen van allen zangers en ook de nummers zijn nergens echt sprankelend. Alleen wanneer er professionele zangers en dansers aan te pas komen lijkt het ergens op.

Als musical stelt het dus weinig voor, en ik kan het wat lage gemiddelde dan ook wel begrijpen. Musicals zijn doorgaans nooit écht populair, laat staan als het een matige is. Maar goed, mild als ik ben voor Woody Allen reken ik hem er niet op af. Ik vind het wel leuk dat er in zijn omvangrijke oeuvre ook een (poging tot) musical zit, en toegegeven, die scène aan de kade in Parijs is op het nippertje nog een heel mooie.

Het is nergens supergrappig of supergoed, maar het kijkt wel lekker weg, de liedjes storen nooit écht, en New York, Venetië en Parijs als decor zijn een leuke bonus.

kleine 3,5*

Leuk leuk.

Allen is een beetje hit & miss, ik kijk ze dus vooral op goed geluk zonder vooraf veel tijd te steken in welke mij nu wel/niet zou aanspreken. Blijkt de juiste aanpak te zijn, want op papier is dit niet echt een film voor mij.

Schrok een beetje van het musical-gehalte. had ik niet meteen verwacht van deze film. Maar verrassend genoeg weet Allen er een leuke pastiche van te maken. Het is wat scherper dan de klassieke musical, maar qua gehoor is het bijna niet te onderscheiden van die oude nummertjes. Zo komen al die Kelly/Sinatra films alsnog van pas.

De tussenstukjes vond ik best leuk ook. Allen weet zoals steeds een hoop bekende namen bij elkaar te brengen, soms onmogelijke combinaties (Norton/Barrymore or Allen/Roberts) die dan toch blijken te werken. Verder wat klassiek neurotisch gedoe en Allen's bekende onderwerpen (beetje politiek, veel kunst en relatieperikelen).

Ik denk dat Allen ooit een echt meesterwerk in de vingers heeft, maar af en toe zitten er best leuke en vermakelijke films tussen z'n werk. Alleen is het moeilijk in te schatten welke dat net zijn.

3.5*

Fijne film van Allen. In het begin is het even wennen aan de zang tussendoor. Maar al snel blijkt dat dit werkt. Sterker nog, het zorgt voor een heel dynamisch geheel. Een vrolijke boel met hier en daar lief en leed. Een lekker vlot geschreven script met veel afwisseling in de scènes. De cast geniet ook van de dynamiek tussen spel en zang. De muzikale intermezzo's zijn ook goed uitgevoerd met zang en dans. Een paar hele fijne nummers er tussen ook. Klein pareltje deze!