The Offence (1973)

Een uitstekende rol van Connery!

Hm, klinkt goed. Ik ga maar eens op zoek. Connery heeft sowieso heel veel goeie 'vergeten' rollen gespeeld.

Binnenkort op regio 2: http://www.dvdaf.com/releases.html?week=2008-10-21&pg=98&pm=one

Dat ben ik helemaal met je eens. Als groot Connery-fan, kan ik je er een paar aanraden; The Man Who Would Be King, The Wind And The Lion, The First Great Train Robbery, Outland, The Name Of The Rose en Shalako.

Maargoed, The Offence is echt zo'n typische, duistere jaren 70 film. Heb de dvd een paar maanden geleden in Engeland gekocht. Deze stijl staat me wel aan. Het begin zet ook een goede toon. Alhoewel ik meer van de film had verwacht, toch heeft het... iets. Iets waardoor ik hem binnenkort weer wil gaan kijken. Alhoewel het verhaal helemaal niet sterk is, slap zelfs, is de film toch goed.

Voornamelijk dankzij Sean's goede acteerwerk; een man die langzaam doordraait van alle beelden die door zijn hoofd blijven flitsen over misdadigers en hun daden. Jammer dat dat typische Britse woord "bloody" te vaak wordt gebruikt. Hoe dan ook, 3 sterren.

Liever 'bloody' dan 'f&^%king' als je het mij vraagt. Veel stijlvoller.

Goeie film waarin de gemoederen hoog oplopen wanneer een agent een verdachte ondervraagt, en waarbij hij juist meer komt te weten over zichzelf dan over de verdachte. Vrij donker en deprimerend van toon. Soms wat langdradig door de lange, dialoog gedreven scenes. Een krachtig einde en ook een sterke rol van Sean Connery.

Perfect psychologisch drama en acteerwerk.

*3.5

Zwaar misdaaddrama. Erg grauw en donker, met zo'n verstikkende jaren '70 sfeer.

IJzersterke rol van Sean Connery.

De verhoorscènes zijn erg goed, maar de film is helaas wat te monotoon.

Bah, wat een nare film was dit. Erg overtuigend, maar misschien wel een beetje te. Het gedetailleerd beschrijven van moorden en verkrachtingen werd me al snel te veel. Normaal kan ik wel tegen dat soort praat, maar hier lijkt het 2 uur lang door te gaan, en dat wordt echt irritant en vervelend. Men hamert er maar op door.

Sommige dialogen duren sowieso wat te lang waardoor de film als vrij langdradig en saai overkomt. Er wordt wel knap gespeeld, met name door Connery en Ian Bannen (Baxter).

Een toneelverfilming, dat merk je al snel. Lumet probeert er filmisch veel aan toe te voegen, waaronder plotselinge shots die uit Connery's onbewuste lijken te komen en een wel heel artistieke openingsscène, maar het is toch grotendeels een verzameling van hele lange gesprekken die zich in één kamertje afspelen. Het nadeel is hier vooral dat veel van de dialogen nogal hoogdraverig en onnatuurlijk zijn en soms ook wat te expliciet naar mijn smaak. Zo'n scène als die tussen Connery en zijn vrouw is in theorie prachtig, maar wordt verpest door de manier waarop Connery daar zijn trauma's in woorden omzet. Dat Lumet er dan ook nog wat beelden van die trauma's er tegenaan gooit maakt het eerder onhandiger dan sterker.

Niettemin is dit een te intrigerende film om totaal roemloos ten onder te gaan. Op een bepaalde manier wordt er toch een nare sfeer gecreëerd die lang blijft hangen, alsof je ondergedompeld wordt in de geestestoestand van de hoofdpersoon. Als portret van een man die doordraait is het ondanks de onhebbelijkheden toch overtuigend en dat het zwaar valt is alleen maar een pluspunt. Dit is ook één van Connery's beste rollen en het viel me ook op dat ik hem eigenlijk nog nooit zo'n donkere rol heb zien spelen. Lumet had misschien samen met zijn schrijver een andere uitwerking voor dit verhaal moeten vinden, want dit is net iets te onnatuurlijk om echt te overtuigen.
3*

Fantastische psychologische drama/thriller van Lumet, met Sean Connery in misschien wel z'n beste rol ooit. Zeer overtuigend gespeeld en geregisseerd.

Het onderwerp is nogal zwaar en ligt altijd gevoelig: de sexuele mishandeling van een jong meisje. Connery ondervraagt de verdachte, houdt zichzelf niet in de hand en takelt hem volledig toe. Niet onbegrijpelijk natuurlijk, maar naarmate de film vordert weet Lumet ons op zeer subtiele wijze aan het twijfelen te brengen over de geestelijke gesteldheid en het verleden van Connery zelf.

Meesterlijk!

Visueel misschien een erg sterke en aparte film, het blijft een vreemde eend. Goede rol van Connery.

Krachtig,psychologisch drama wat zowel fascinerend,naargeestig als deprimerend is.Het acteren is van hoog niveau,vooral Connery speelt één van zijn beste rollen uit z'n carriere.Het verhaal overtuigd misschien niet op alle fronten maar dankzij de zeer sterke regie van Lumet blijft the Offence toch constant boeien.Ook het camerawerk en de montage leveren een duidelijke meerwaarde aan deze film die toch één van de (bijna) vergeten pareltjes van de jaren zeventig is.

Niet af gekeken dus geen stem / ster gegeven. Zegt genoeg denk ik.

Een gedreven en met vakmanschap gemaakte portret van een zeer ervaren, maar gekwelde en psychisch uitgebluste inspecteur van politie (een binnenvetter) die zich te sterk identificeerde met de moordenaars die hij moest ontmaskeren. Deze grimmige en duistere film werd gemaakt op basis van een toneelstuk, dat ook wel wat te theatraal bewerkt was. Sean Connery speelde uitstekend (met een knorrig Schots accent).

Sean Connery is vooral bekend vanwege zijn meer toegankelijke films. De meeste titels zijn blockbusters en bioscoophits. Iets waar hij weliswaar heel goed in is met z'n charismatisch voorkomen. In The Offence komt hij toch wel wat uit die comfortzone en speelt hij een ijzersterke vertolking als agent die psychologisch er onder door gaat als één van de vele zaken de druppel is in een lange reeks van gewelddadige ervaringen. Het is een donkere harde film geworden. Weliswaar wat theatraal en ook al speelt Connery heel goed, zal deze film nooit een groot publiek trekken. Hoeft ook niet altijd natuurlijk. Al had ik toch gehoopt dat met een man als Lumet aan het stuur, hier meer uit kon gehaald worden. En zonder Connery was dit helemaal in de vergeethoek geraakt.

Mja..

Op zich is het nog wel redelijk gedaan, hoor, de karakterschets van een mentaal uitgebluste detective, enkel zitten er voor te veel stoorzenders in dat het geheel wat knullig maakt. Ook het juk van een theaterstuk kan de film niet van zich afwerpen.

De acteerprestatie van Sean Connery is eigenlijk de enige reden waarom ik deze film zou aanraden. Hij zet veruit zijn meest gelaagde rol neer die ik van hem gezien heb - dit met ongeveer 25 films met hem op de teller. Zijn charisma past ook perfect in dit soort grauwe films: knorrig, geleefd.

Sidney Lumet weet wel hoe hij een karakter neerzet, dat blijkt hier ook uit voldoende zaken. Zijn grauwe aanpak werkt eveneens. Hij slaagt er m.i. echter niet in om de boel subtiel te houden. Hetgeen zich afspeelt in het hoofd van Johnson komt knullig aan bod en haalt de film meermaals uit zijn elan waardoor de film begint te 'slepen' en de speelduur helaas lang aanvoelt. Spijtig.

2,5

Sean Connery rekent op indrukwekkende wijze af met zijn imago als James Bond. In zijn eerste film na zijn 'laatste' Bond-film Diamonds Are Forever (1971) speelt hij Detective Sergeant Johnson, een detective die met zichzelf in het reine moet zien te komen wanneer hij tijdens een ondervraging een vermeende kinderverkrachter [Ian Bannen] tot moes slaat en klappen uitdeelt aan collega's die proberen hem tegen te houden. De film begint met het delict uit de titel en in flashback zien we hoe Johnson gedurende het onderzoek geteisterd wordt door flashbacks die wijzen op een verdrongen jeugdtrauma dat zijn toenemende agressie, ook jegens zijn geplaagde echtgenote [Vivien Merchant, eveneens uitstekend], in ieder geval ten dele verklaart. Connery geeft op indrukwekkende gestalte aan de psychologische transformatie van zijn karakter. Sidney Lumet regisseert grotendeels zonder opsmuk en de mistroostige beelden van van Gerry Fisher onderstrepen de geestelijke staat van de hoofdpersoon in dit uitdagende psychologische drama dat iedere Connery-criticaster de mond zal doen snoeren, zoals Tony Curtis dat deed met zijn rol in The Boston Strangler (1968).

Verontrustend psychologisch drama met een bijzondere rol van Connery.

Prachtige blu ray uitgave van MoC.

Dikke 3,5

Sean Connery rekent op indrukwekkende wijze af met zijn imago als James Bond met één van zijn beste rollen ooit. Hij speelt Johnson, een ervaren politie-agent, cynisch geworden door de gruwelijke misdaden en het tuig waar hij dagelijks mee wordt geconfronteerd, die de verdachte van een serie kinderverkrachtingen ernstig mishandeld en in drie intense gesprekken in het reine probeert te komen met zijn daad en met zichzelf. Bij vlagen zeer stijlvol maar Lumet weet wanneer hij zijn cast de ruimte moet geven om op te gaan in de emoties van het moment. Merchant (als de echtgenote) Trevor Howard (als onderzoeker namens de politie) en Bannen (als de verdachte) spelen eveneens de sterren van de hemel. Een must voor fans van Connery.

John Hopkins is de schrijver van The Offence die weer is gebaseerd op een toneelstuk van zijn hand. Hopkins schreef ook het script voor de James Bond-film Thunderball (1965). In beide films speelt Sean Connery de hoofdrol. Het personage James Bond staat echter ver af van het personage dat Connery in deze film vertolkt. Naar verluidt was dat feit de belangrijkste reden voor Connery, die graag iets van zijn heldenimago kwijt wilde, om de rol te accepteren. Die kwijtschelding lukt Connery goed. Hoewel de kijker nog geen enkel idee heeft wat er aan de hand is, maakt de eerste scène meteen duidelijk dat Connery in deze film niet de koele held speelt.

De film volgt een niet-chronologische verteltrant en begint in feite met het einde om daarna de voorgeschiedenis na te lopen. Dat gebeurt in de vorm van flashbacks en via dialogen. Zo ontwikkelt zich een boeiende film waarin de identiteit van de dader niet verborgen wordt gehouden en zo de film in staat stelt zich vooral met het motief bezig te houden.

Dat is even wennen. Eén van de grootste factoren die in een thriller spanning opwekt is immers de zoektocht naar de dader. Die spannende factor valt in The Offence weg. Hitchcock liet in zijn films al vaak zien dat het gemis van het speuren naar een dader geen onnoemelijk effect op de spanning hoeft te hebben. In deze film is dat eveneens het geval. De film is absoluut niet saai. De openingsscène maakt veel vragen los die je als kijker graag beantwoord wil hebben. De weg naar die antwoorden is spannend.

De film is gebaseerd op een toneelstuk. Dat is goed zichtbaar. Veel actieve handeling kent de film niet. Er is veel dialoog in lange scènes. Scènes die niet alleen een beklemmende werking hebben door de kleine ruimte waarin ze zich afspelen, maar ook door de bijtende en agressieve toon van de dialogen. Alle dialogen zijn gevechten. Het maakt daarbij niet uit of Connery in een politieverhoor zit of een gesprek met zijn meerdere of met zijn vrouw voert. Elke dialoog is een heftige confrontatie.

Connery speelt een intrigerend karakter. Een worstelende man. Een man die zich in een diep emotioneel dal bevindt. Een man op de rand van een nervous breakdown. In de confrontaties met zijn omgeving is zijn onderhuidse woede en frustratie goed zichtbaar. Connery speelt een uitstekende rol.

De combinatie Sidney Lumet-Sean Connery betaalt zich weer uit. The Offence is een gruwelijk fijne film.