The Poseidon Adventure (1972)

Ik ga het mij gemakkelijk maken en zeggen dat ik mij kan vinden in de recensie van Theunissen. Ik had het niet verwacht maar heb me uitstekend vermaakt met deze rampenfilm. Effecten zijn fraai voor de tijd, het is best spannend bij momenten en leuke cast. Ook ik had een zwak voor de jonge Pamela Sue Martin. Shelley Winters vond ik ook sterk met een heftige scène naar het einde toe, was toch even slikken.

Goeie film over een groot cruiseschip dat onderweg naar Athene kapseist door een vloedgolf. Een typische rampenfilm met de gebruikelijke cast vol bekende namen en ook een standaard opbouw. Maar het levert hier wel een onderhoudende film op. Mooie decors waar ook prima gebruik van wordt gemaakt. Hier en daar nog best wel spannend.

Ik had deze film ooit lang, lang geleden als kind al eens gezien en de film maakte toen wel indruk op me, maar nu pakweg 25 jaar later (geen idee) zijn er wel andere standaarden qua special effects en grootse rampen spannend in beeld brengen. En dat merk je ook, want de film voelt verouderd en is ondanks een speelduur van nog geen 2 uur best langdradig.

Waar het mis gaat is dat de de verdeling van de 2 uren niet echt lekker is gedaan. Je leert een kwartiertje de personages kennen, maar dit gaat zo vlot dat niemand enige indruk maakt. Dan volgt de ramp, die overigens met een minuut wel weer voorbij is en ook best summier in beeld komt. Dat vond ik wel een teleurstelling, want je kan van een cruiseschip dat kapseist wel echt een beste chaos in beeld brengen, maar vermoedelijk was er daarvoor niet genoeg budget. Dat kapseizen deed de remake uit 2006 in mijn ogen veel beter, maar die film zet ik binnenkort nog eens op voor een nieuw oordeel. De rest van de tijd gebruikt men om een groepje overlevenden door het schip te laten sjouwen, klimmen, springen, zwemmen en gillen om te overleven. Dat is op zich prima, maar als dit een hele dikke anderhalf uur duurt, dan slaat de verveling wel toe. Ook omdat je niet al te bijzondere locaties treft, aangezien alles binnen afspeelt in kleine, krappe ruimten. Gelukkig zit er een aardige cast in met Gene Hackman voorop om het een beetje acceptabel te houden, al irriteren de onderlinge ruzies na een tijdje ook wel. Geinig trouwens om Leslie Nielsen hier een klein rolletje te zien spelen.

Ondanks dat dit wel een vakkundig gemaakte rampenfilm is die ongetwijfeld in 1972 volle zalen trok is het anno 2021 niet meer helemaal mijn ding. Het is me wat te sober, langdradig en herhalend.

3* (was 4*)

Veruit de beste film van drie versies, Beoordeel even niet het begin van de film. Dan zie een speelgoed schip in de zee van bovenaf. Maar de acties zijn helemaal top en zonder computer animaties gefilmd.

Goede rampfilm die de tand des tijds prima heeft doorstaan. Voor die tijd meer dan uitstekend gemaakt.

Brok jeugdsentiment uit de basisschool tijd ergens vermoed ik. In ieder geval weet ik nog dat de vakantie te einde liep en we net terug waren en we die avond deze film meepikten als familie, en tja, een schip dat op zo'n manier omrolt door een freak golf en op de kop geraakt is wel iets dat indruk maakt en je bij blijft als kind.

En ach, laat ik meteen van wal steken wat de slechter punten betreft waar het karakter Mike Rogo toch echt buitengewoon storend is en vaak overdramatisch, en zo zijn er meer karakters die oubollig en gedateerd aanvoelen, vind ik de titel met 'adventure' erg raar voor een catastrofale scheepsramp, vind ik het bijzonder dat men om 0:00 in de nacht een vloedgolf aan ziet komen en is de kapitein rijkelijk laat met de enige manoeuvre die gepast zou zijn geweest. Maar buiten dat zijn er toch ook veel goede punten te noemen en voelt The Poseidon Adventure aan als een echte klassieke rampenfilm, een genre waar ik trouwens ontstellend weinig van tegenkom bij de kringloop en waar ik graag verandering in zou zien

Uniek blijft uiteraard het schip op de kop, en interessant en uiteraard mooi gemaakt zijn alle decors op de kop. Treffend is het alarm met de ramp in aantocht en de goede gebrachte paniek en chaos, dit wordt sterk vervolg gegeven met de verdeeldheid in aanpak om te blijven of te vertrekken. Onderweg doet een aantal dingen me sterk aan Daylight denken, met niet in de laatste plaats de zwemtocht onderwater, knap hoor dat als acteur te doen, en alles wat daar uit voortvloeit rond Belle en Manny Rosen. Sterk is sowieso de cast en fraai het vrouwelijk schoon in de vorm van Stella Stevens, Pamela Martin hier toch stiekem al een jaar of twintig, en Carol Lynley. Met als anticlimax de twee laatste doden van het gezelschap dat me toch weer af doet vragen hoe je iets dergelijks dramatisch en serieus een 'adventure' kunt noemen.

En ach, de minnetjes en plusjes allemaal genoteerd, voldoet The Poseidon Adventure toch meer dan als rampenfilm van het oude slag waar ik mee opgroeide. En het mag duidelijk zijn dat deze versie met gemak beter is dan de 2005 versie.