Maggie's Plan (2015)

Vanaf 2 juni in de bioscoop (Imagine)

Trailer geplaatst

Maggie is een onconventioneel karakter en zorgt voor een interessante invalshoek in dit romantisc... of is het komisch drama? Het probleem is dat het verhaal weinig om het lijf heeft: Maggie komt terecht in een ingewikkelde driehoeksrelatie met schrijver Ethan Hawke en diens ijzige ex-vrouw Julianne Moore. De karakters zijn behoorlijk egocentrisch en het scenario verkeert - net als Maggie - in een identiteitscrisis waardoor het als geheel niet uit de verf komt. Dat de film toch heel aardig uit te zitten is, komt door de buitengewone talenten van de drie uitstekende hoofdrolspelers.

Viel me wat tegen, ik had er meer van verwacht.

John Milton,wil je verklappen wat je had verwacht/wat tegenviel?

Sure, normaal doe ik dat meestal uit mezelf, maar ik kon het even niet zo goed uitleggen op dat moment. Ik had uit de trailer gehaald dat het toch een beetje een soort bastaardkindje van Woody Allen en Linklater zou kunnen zijn, Waarvan later blijkt dat Woody het toch stiekem ook met Noah Baumbach gedaan heeft. Ik had wat meer humor verwacht, en dacht meer plezier uit het academische milieutje te kunnen halen waar het zich afspeelt. Het plotje deed me eigenlijk heel weinig, het waren meer de acteurs die het de moeite waard maakten. Maar dat bleek niet genoeg, ik vond het op zijn zachtst gezegd allemaal niet zo veelzeggend.

Dank! Ik begrijp het. Hmm, Baumbach invloeden, vond van hem alleen The Squid and the Whale een uitschieter in de echt goede richting. Moet wel zeggen dat ik er met name vanwege Hawke en - in dit geval in mindere mate - Moore toch wel wat van verwacht. Misschien ook teveel.

Het was meer het mindere werk van Baumbach (Mistress America) dan Allen of Linklater inderdaad, als je het mij vraagt. Hawke was prima, Moore is Moore. Geweldig, wat ze ook doet. Zelfs met een dik Deens accent!

The Squid and the Whale moet ik nog zien

Eerder zei ik nooit meer een film te gaan kijken met Greta Gerwig omdat ze zo irritant is, maar toen zag ik dat ze in deze film zat samen met mijn geliefde Ethan Hawke, en tja, toen moest ik er toch weer aan geloven.

Gelukkig is Gerwig lang niet zo vervelend als in haar andere films, dus dat scheelt al. Hawke is prima zoals altijd, ook Julianne Moore is wel geschikt voor haar rol, al is het wat apart dat ze zo'n bekende actrice een buitenlandse met dito accent laten spelen, niet erg geloofwaardig. Kreeg een beetje Maude Lebowski-flashbacks soms.

Verder allemaal wel vermakelijk, maar nergens superbijzonder. Beetje een Woody Allen-achtig verhaal ergens, qua thematiek en gebeurtenissen, maar het wordt nooit echt heel grappig of beklijvend. Tussendoortje, met wel een heel fijne winterse sfeer als bonus.

3,25*

Leuk filmpje. Geen onverwachte topper. Toch doen Hawke en Moore hun werk, zoals bijna altijd eigenlijk wel. Greta Gerwig kende ik eigenlijk niet echt, dus ik wil wel wat meer van haar werk zien voordat ik er echt een oordeel over kan geven.

Een leuke cast en er wordt prima gespeeld maar het verhaal vond ik niet bijster interessant. Niet slecht verder maar ik had gehoopt op een leuke wending en wat grappige dialogen, nu blijft het wat vlak en springt het er nergens uit.

Deze film heb ik voornamelijk bekeken omdat Greta Gerwig hier een hoofdrol in speelde en net zoals in Frances Ha was er op haar acteren niets aan te merken. De manier hoe zij met die kinderen omging vond ik hartverwarmend, maar voor de rest was het vlees noch vis. Het verhaal vond ik ronduit zwak. Het ging eigenlijk nergens over. Een hoop geleuter over relatieprobleempjes en nog wat. Tja, wat moet ik hier nu mee? Nee, deze film komt absoluut niet in de buurt van Frances Ha, dat ik een zeer genietbaar filmpje vond.

3.0*

Zo ongeveer in al haar films speelt Greta Gerwig hetzelfde soort zoekerige typetje dat in een of andere situatie terecht komt en daar dan met veel gepraat en wat grappig/koddige situaties uit probeert te komen. En dus ook hier. Maar waar ik een aantal vorige best goed vond, komt deze niet verder dan half aardig. Wellicht dat er teveel geregisseerd is - zoals wibro hiervoor al aanhaalt, de scenes met de kinderen zijn best goed, maar die met de volwassenen lijken wat minder vanzelfsprekend te gaan. Hawke en Moore doen hun best, daar zal het ook niet aan liggen.

En ja, als ik me dan wat begin te ergeren en/of vervelen, dan valt me ook des te meer op dat het verhaal net niet helemaal sterk is.

“You've had your thinking licence revoked.”

Maggie's Plan is een aardige indiefilm, die jammer genoeg wel wat vlak blijft. De film had wel wat pit kunnen gebruiken want nu kabbelt het allemaal iets te rustig voort. Gerwig is erg sterk als Maggie, een vrouw die graag een kind wil en uiteindelijk in John (Hawke) een man vindt waar ze verliefd op wordt en met wie ze een kind krijgt.

Jammer genoeg komt ze erachter dat John en zij toch niet zo goed bij elkaar passen, en dat John en zijn ex-vrouw toch veel beter bij elkaar passen. De veel film wordt nergens te dramatisch maar heeft een verfrissende luchtigheid over zich. En veel humor. Vooral Julianne Moore met haar verschrikkelijke accent werkt op de lachspieren. Leuke film die iets te gewoontjes is om echt indruk te maken.

Films over relatieproblemen kunnen soms best onderhoudend zijn , in dit geval vond ik het verre van onderhoudend , ik kreeg vaak het gevoel dat er een beetje geforceerd problemen werden gezocht om het verhaal draaiende te houden en die problemen zelf werden ook allemaal nogal nonchelant behandeld .

Nee de saaiheid en de vraag in mijn hoofd (hoelang duurt het nog ) sloeg al snel toe en ik heb hem met moeite uitgezeten .

Deze op goed geluk meegebracht en zonder te weten waarover het ging eens bekeken. Ik vond het nochtans goed beginnen en wist me wel te boeien, maar eenmaal ze een tijdssprong doen, vond ik het gewoon allemaal iets minder boeiend.

De cast deed het zeker niet slecht en verder zag de film er prima uit.

Jammer van het tweede deel, anders ging ik het wel een hogere score gegeven hebben.

Matige film over een vrouw die moeite heeft met lange relaties, maar wel graag een kindje wil. De film begint zeker goed en is op het begin redelijk grappig. Dit wordt naarmate de film vordert een stuk minder en ook komen de relaties tussen de drie hoofdpersonages nogal geforceerd over (zelfs de prima cast weet dit niet te verbeteren). Het einde is wel leuk, maar ook voorspelbaar.

Geleend van de bibliotheek met twijfelachtige gevoelens. Ik wist niet of het mijn ding is. In het begin vond ik het lastig om in de film te komen en kon ik mij niet goed concentreren. Het boeide mij niet genoeg. Naarmate het verhaal vorderde, werd ik er meer in getrokken en vond ik het best leuk worden. Geen wow-film, maar wel vermakelijk, en met prima camerawerk en acteerwerk. Een voldoende. 3*

Ik moest me ff over een barriere heen zetten. Haat die zelfingenomen ‘kijk mij ‘ns anders zijn” look van die mensen.

En helemaal bevredigend wordt ie nergens. Maar de beelden waren goed, stilering, muziek. Perfect! Maar dit is een verhaal dat niet afspeelt in de huidige maatschappij, maar maakt het wel een aanstekelijke feelgood film.

Gerwig speelt alweer een geflipt personage en ze doet dat met verve. Noem mij maar een fan. 'één van de zeldzame blijkbaar). Uiteraard is de film best irritant bij momenten en je denkt dan wel 'waar zijn jullie in godsnaam mee bezig?', maar vaak ook best grappig zonder dat er naar vet onderstreepte grappen gezocht hoeft te worden. De broodnuchtere vrienden Felicia en Tony (maffe flik in 'Superbad' haha) geven het nodige tegen- en daarmee ook evenwicht aan de film.

De personages zijn natuurlijk niet direct 'aimabel'. Hawke is een hopeloze, egocentrische ijdeltuit en Moore een al even grote ijdeltuit. Dat die mensen überhaupt van iemand kúnnen houden, lijkt een raadsel… Maar toch een aangenaam kijkstuk dat zo voorbij was. Met nog wat New York flavor geef ik In een gulle bui, toch maar 3,5. Verdiend.

Het begon enigszins veelbelovend maar de dialogen waren niet gelaagd genoeg en het ontrolde verhaal daardoor ook niet.

Kon me niet overtuigen deze film, ook al zaten er ook komische momenten in: het vervaardigen van mannel. zaad voor de kunstm. inseminatie, terwijl die Maggie wacht op de "bestelling". De augurkenman op straat..

Ik vond de rol van J. Moore tenenkrommend, dat niet-overtuigende accent en die neuroses en dat gold ook voor haar z.g. ex, John Harding. Qua dynamiek draait het steeds in hetzelfde kringetje en dat maakt saai.

Verder leek het een veel oudere film dan dat deze eigenlijk is, 2016, New-York City met warme kleuren, maar dus pas een paar jaar oud. Acteurs doen hun best, maar de inhoud is zwak. Teksten zijn ook meestentijds geleuter om niks.

Als ik hierboven lees, dat iemand Greta Gerwig irritant vind, vind ik dat merkwaardig, want de vrouw ken je niet.

Alleen de actrice die een rol speelt, nadruk op: speelt. Niet IS. Dus een oordeel over een mening? Niet slim.

Maggie’s plan bevat heel wat scherpe dialogen en rake observatie. En toch snap ik waarom deze film zo lauw ontvangen wordt. De personages werken gewoon te vaak op de zenuwen. Ze zeuren constant en ze komen nogal fake over. Dat laatste ligt natuurlijk ook aan het acteerwerk, dat niet zo denderend is. Vooral Gerwig weet zich geen houding te geven, alsof ze constant twijfelt of ze nu in een komedie of in een drama beland is. Ook Hawke speelt niet meteen de rol van zijn leven. Moore en Hader acteren gelukkig wel op niveau.

Ik hou het bij een kleine 3*

Oh ja, dat de augurkenverkoper de echte vader is, zie je natuurlijk ook van mijlenver aankomen.

Een film die voor mij met het nodige potentieel aanvatte, maar na een klein halfuurtje als een pudding in elkaar viel. Leuk uitganspunt dus van een vrijgevochten jonge vrouw die niet kan aarden in een relatie, maar wel dolgraag moeder wil worden. Best leuk, grappig ook en eveneens gevat, maar nadien kwam de sleur erin, letterlijk zelfs, zoals het ook in een echte relatie betaamt.

Rare rol van Julianne Moore verder, vervelende rol zelfs. Ik kon er weinig mee. Ook het hele personage van Ethan Hawke vond ik weinig boeiend als academicus. Ik vond het jammer dat het plot een andere wending aannam. Niet geslaagd voor mij.

Maggie's Plan van schrijver-regisseur Rebecca Miller begint als een charmante komedie in de trant van een vroege Woody Allen. De ambiance heeft overeenkomsten. De titulaire Maggie is een neurotische intellectueel en woonachtig in New York. Maggie wordt gespeeld door Greta Gerwig. Altijd leuk. Ze speelt Maggie op haar typische sympathieke ongestructureerde manier. Ze kan maar niet haar geluk vinden en praat daar veelvuldig over. Ze praat veel. Ook over andere zaken. De andere personages doen hetzelfde.

De film leeft bijna helemaal op de plezierig uitgesproken dialogen die soms scherp en grappig zijn, maar op den duur ook een wat zurige smaak bewerkstelligden. Overdaad schaadt, vermoed ik. Het gesproken woord is zo nadrukkelijk aanwezig dat het beeld er onder lijdt. Bijna alles wordt gevat en scherpzinnig geverbaliseerd en niet gevisualiseerd. Het is soms wat veel. Soms snakte ik naar rust. Naar een mooi geluidloos fragment met zeggingskracht. Die fragmenten zijn er maar weinig.

Na het enigszins voorspelbaare begin neemt het verhaal een paar wendingen, die verrassen zonder erg spectaculair te gedijen. Maggie oogt minder stuurloos en omhelst heel vastberaden haar weg naar het geluk. Neurotisch is ze nog steeds. De charmante komedie van het begin verandert in een komedie met absurdere en hardere accenten. Er ontstaat tevens ruimte voor andere personages om zich te tonen.

Julianne Moore vertolkt zo‘n personage en vormt een intrigerend contrast met Maggie. Ethan Hawke doet zijn intrede als een would-be schrijver omkleed met een vleugje excentriciteit. Een vermakelijke driehoeksverhouding ontstaat die zich kenmerkt door de woorden: we‘re miserable, but we‘re also happy. En dat is precies de manier waarop de tragikomedie die men het leven noemt, door de personages wordt beleefd.

Maggie‘s Plan is een film met neurotische, geobsedeerde, egocentrische en ook wel drukkende personages. Visueel erg mager. Verbaal soms interessant en soms vermakelijk.

Het geheel mag onderhoudend zijn, maar wat een verderfelijke film. Een anti-romantische komedie die faalt op punten waar zelfs de meest banale tv-film nog wat zinnigs te zeggen heeft. Het erge is dat 'Maggie's Plan' wetens willens faalt. De film miskent bewust de notie van verliefdheid als het wederzijds uitschakelen van de menselijke rede - hoe het zou moeten zijn. In plaats daarvan zien we een bende huichelachtige snobs die elkaar overrompelen met 'quirkiness'. Enig viriel don juanisme is ver zoek bij deze personages die aangetrokken zijn tot het wederzijds valoriseren met elkaars academsische / intellectuele arbeid. Bah. Wat een troosteloos gewentel in impotentie. Het ergste is dat de personages van Hawke en Gerwig op een moment toch het hele concept van 'manische, destructieve verliefdheid' moeten naspelen en in één of andere clandestiene goktent in Chinatown verzeild geraken - waar ze op de koop toe nog een hotelkamer huren. Niet alleen komt dit moment danig geforceerd over, maar bovendien voel ik me verontwaardigd dat dit soort sujetten blijkbaar wel 'toegang' hebben tot dergelijke poort van levensvreugde - het is bijna culturele appropriatie (NVDR: niet van de Chinese cultuur natuurlijk, maar van de dandy / flaneur levenswandel).