Sabrina (1954)

Kleine correctie: in Roman holiday speelde niet Grant maar Gregory Peck tegenover Hepburn. (Grant zou tien jaar later tegenover Hepburn in Charade spelen.)

Aardige film die nergens echt los van de grond komt, en dat ben ik van deze regisseur toch niet helemaal gewend. William Holden kan dit soort rollen (de luchtige charmeur met ironische ondertoon) onderhand wel in z'n slááp spelen, en Bogart ziet er toch echt wat te oud uit om Holdens broer te kunnen zijn, hoewel ik zijn spel in de loop van de film wel steeds beter begon te waarderen. Alle off-screen-problemen zijn niet aan de film af te zien, waarvoor hulde. Misschien is dit wel zo'n film die in de herinnering beter wordt dan tijdens het kijken (hoewel dat de vorige keer dat ik hem zag –20 jaar geleden?– helaas niet gebeurde).
 

Mooie film. Zou dit niet één van de eerste zogenoegmde "romcoms" zijn ? Voor die tijd zou dit waarschijnlijk wel een heel origineel soort film zijn geweest. Er is hier ooit een remake van gemaakt maar die kan het in de verste verte niet halen bij dit origineel. Waarschijnlijk heeft dat vooral te maken met het voortreffelijke optreden van Audrey Hepburn. Wat een uitstraling heeft die vrouw. Ook Humprey Bogart komt goed over in deze rol als wat oudere en misschien wat zakelijke en sikkeneurige maar toch wel hele lieve man.

Af en toe werd het verhaal me wel wat te langdradig. Het werd allemaal erg langdurig uitgespeeld dus van mij had de speelduur een eind korter mogen zijn. Maar desalniettemin heb ik af en toe toch wel genoten van de speciale chemie die er was tussen Hepburn en Bogart. Erg prettig om naar te kijken.

Verdraaid, je hebt gelijk. Vergist in acteur dus.

Het uitgangspunt is nogal voorspelbaar en ik kan nu een week later weinig echt hilarische momenten meer noemen. Maar wat kijkt de film prettig weg en wat is het aangenaam. De Wilder touch is dat. Net zoals de beroemde Lubitsch Touch. Heerlijk. Wilder heeft een stuk of 6 echt grootse meesterwerken gemaakt, maar voor alle andere films (zag er nog 11, in totaal 17 dus) haalt hij eigenlijk dit constante niveau. Vind het heerlijk en zoveel beter dan de romkom's van nu. 4 sterren.

leuke oude film

Komt wellicht ietwat traag op gang, maar als het loopt, dan loopt het ook goed zoals we van Wilder gewend zijn. Bogart is Bogart ("Paris is for lovers. Maybe that's why I stayed only 35 minutes") en Hepburn is om op te vreten.

Halfje erbij. 3,5*

Opvallend hoog gemiddelde. Ik vraag me af als dit geen Wilder was en een jaar of 50 jonger dit als romcom dan ook zo'n hoog cijfer had. Enfin, geen al te bijzonder verhaal en de film sleept zich soms echt voort. Dat zijn direct de grootste minpunten. Echt leven doet de film daardoor nooit. Daartegenover staan dan wel de prima sfeer, fijne decors en een uiterst charmante Hepburn. Niet zo stralend als in Roman Holiday, maar ze komt in de buurt en dr aagt de film met gemak. Ook Holden, normaal de stijve hark, is uitstekend in zijn losse rol. Zozeer zelfs dat hij best meer screen time had mogen hebben. Bogart is dan weer minder goed gecast, al had ik een Grant hier weer te glad voor gevonden. Maar uiteindelijk sprankelt het nooit echt tussen Hepburn en Bogart, en dat breekt de film op. Jammer, want tussen Bogart en Holden als broer lukt het wel. Fijne rol ook van hun vader en zijn sigaar. 3,0*.

Met een glaasje wijn een vermakelijke luchtige film. Niet te veel woorden aan vuil maken.

De romance van deze film overschaduwt de kritische blik. Ik ben het erover eens dat het allemaal ietwat gemakkelijk is hier en daar, dat Bogart hier in feit geen hoogstaande rol neerzet en Holden dat eigenlijk weer wel doet. Qua chemie tussen bepaalde hoofdpersonen valt ook nog wel het een en ander op te merken.

Maar voor mij persoonlijk is deze ambiance en deze oude iconen te zien performen een genot om naar te kijken. In deze tijd was een Audrey Hepburn weer een regelrechte ster geworden. En dan de melodie van La Vie en Rose. Deze sferen bevallen me wel.

Sabrina was voor mij de vijfde film in mijn filmmarathon waarin ik vanaf het jaar 1950 - nu uit elk jaar een spraakmakende titel pak die ik ga kijken. Behoorlijke stap wel, mijn generatie moet in feite namelijk niks hebben van de oude zwartwit taferelen.

toch een van de mindere wilder films , Al is hepburn weer een genot om naar te kijken .
Het verhaal vond ik niet echt boeiend genoeg om mijn volle aandacht vast te blijven houden .

Viel me ook op, maar ze gaan, dacht ik, naar het toneelstuk dat Wilder toen allicht al van plan was om te verfilmen.

Hoewel ik van deze niet altijd even vrolijk werd, kijk ik zeker ook weer naar The Seven Year Itch. Er zit genoeg in Wilderfilms "to keep them going." Hier denk ik dan vooral aan de setting. Minder gelachen dan bij, bijvoorbeeld, Stalag 17, maar wel opnieuw oprecht gelachen, bij welke romcom anno nu zou je dat nog doen?
Mindere punten voor mij: weinig chemie tussen de hoofdrolspelers, minder scherpe dialogen, een paar losse draadjes in het verhaal dat zich iets te snel openbaart.

Nog een tiental films te gaan. Op dit moment lijkt het mij overigens geen steek te houden om een film van een andere regisseur te bekijken.

Na een leuk begin vond ik het wel ietsjes inzakken (de bedrijfsperikelen en haar vertrek naar Parijs), maar vanaf dat punt wordt de film vervolgens weer gaandeweg opgebouwd. Dat komt wellicht omdat ik echt een romantische komedie verwachtte, en dat is het ook wel, maar het bedrijfsleven van de familie Larrabee, waar ze bij inwoont, speelt ook een belangrijke rol in de film en is meer dan een simpele subplot. De film is dus wel breder dan ik had gedacht en wordt 'spannender' (al is dat wellicht een te groot woord) naarmate het vordert.

Leuk ook hoe Hepburn prima in staat is om zowel een jonge tiener als een deftige vrouw te spelen. Wel zag Humphrey Bogart (in de rol van Linus) er veel te oud uit (dat was hij ook) voor de personage die hij speelt, ook al probeert men dat in het script wat te rechtvaardigen. 3,5*