My Fair Lady (1964)

Audry Hepburn straalt als Eliza Doolittle, in een van haar iconische rollen, en ook de andere acteurs zijn goed op dreef- Holloway en met name Hyde-White als Pickering, Rex Harrison vond ik iets te veel een karikatuur van de botte professor. Maar ik vond het verder niet meevallen. Ik vond vooral het aantal liedjes te groot, en eigenlijk blijven er maar een paar hangen, de twee liedjes van Holloway (A Little Bit of Luck was overigens het enige liedje dat ik kende). De andere liedjes moeten het eerder hebben van tekstuele vondsten en niet van een aansprekende melodie, terwijl ik daar liedjes toch als eerste op afreken.

Verder duurde het veel te lang, terwijl het flinterdunne verhaaltje daar geen aanleiding voor gaf. Uiteindelijk ook een vrij oppervlakkige beschouwing van de Britse klassenmaatschappij. Pluspunt vond ik wel het einde, dat minder zoet was dan ik vooraf dacht- je kunt je zelfs afvragen of My Fair Lady wel een romantische komedie is want van enige romantiek is toch nauwelijks sprake- Harrison is toch vooral een vaderfiguur voor Eliza.

Fijne film. Ondanks de lange speelduur, keek het vlot weg. Ik vind dat er mooie liedjes in zitten, Audrey Hepburn en de andere acteurs spelen goed en het verhaal is niet erg diepgaand, maar wel vermakelijk. Een 7. 3,5*

“There can't be any feeling between the likes of me and the likes of you.”

In My Fair Lady laat Audrey Hepburn maar weer eens zien wat voor icoon ze is. Charismatisch, mooi, stijlvol, grappig en innemend, maar ook sarcastisch en vilein als het moet. Hepburn mag zich in My Fair Lady helemaal uitleven.

De film is drie uur lang, maar dat voelde ik eigenlijk op geen enkel moment. De tijd vliegt voorbij, en dat komt ook door de vaart die regisseur George Cukor erin houdt. Geen enkele scene voelt overbodig, en ook de details kloppen. De muziek, de production design, de kostuums, de soms vlijmscherpe dialogen, de rol van Rex Harrison etc. Alles klopt. Ik had zelf voor een ander einde gekozen, en vooral het laakbare gedrag van professor Higgins gedurende de film had wat meer consequenties mogen hebben. Maar echt storen doet het niet.

Ik ben momenteel een autobiografie van Hepburn aan het lezen en uiteraard gaat dit ook samen met het kijken van films waarin de halve Nederlandse schittert. Ik heb een aantal films van Hepburn in de kast staan en deze had ik nog niet gezien. Eenmaal erin gedrukt schrok ik wel even van de speelduur, want dat is niet niets voor een film als dit.
Dit gezegd hebbende, de film lijdt inderdaad onder de lange speelduur. Het wordt soms repetitief en de liedjes zorgen er vaak voor dat het allemaal wat te lang door ettert. Na 5 minuten zingen over hoe ze Hepburn iedereen voor de gek hebben laten houden weet je het wel, en dan gaat het nog langer door. Dit soort liedjes waarin Harrison niet echt zingt, maar op de maat teksten eruit poept is in het begin leuk, maar later halen ze de tempo uit de film. Al met al hadden ze de film niet langer dan 2 uur moeten laten duren.
Daarnaast voelt de gehele film een beetje als een toneelstuk aan, iets dat meer oudere films hebben. Het is niet vervelend om naar te kijken, maar de sets ogen wel als 1 groot toneelstuk en de dialogen zijn net wat te gekunsteld. Tegenwoordig weten ze films toch wat intensiever en persoonlijker te maken.

De dialogen zijn daarentegen gelukkig wel erg vlot en ik kan genieten van het overdreven typetje dat Hepburn neerzet. Doordat het plot redelijk over de top is blijft de film erg vlot en luchtig om naar te kijken. Het zou een probleem zijn geweest als de film zichzelf te serieus zou nemen.

Het is allemaal wat gedateerd en behoorlijk langdradig, maar het luchtige karakter, de soms erg leuke liefjes (a Little bit of Luck) en de altijd betoverende Hepburn maken de bijna 3 uur toch nog meer dan dragelijk!

3,0*

Grootste minpunt van deze film is dat die gewoon veel te lang duurt. Alle scènes met vader Doolittle hadden net zo goed achterwege kunnen blijven en dat geldt eigenlijk ook voor de laatste pakweg drie kwartier. Visueel gezien prima, het ziet er allemaal goed uit. Het acteerwerk van met name Audrey Hepburn en Rex Harrison is ook in orde. Jammer dat Hepburn overduidelijk niet zelf haar nummers zingt. Er zitten overigens wel enkele aardige liedjes in de film. Het einde is niet al te sterk, dat was het lange wachten niet waard.

In 1964 was het studiosysteem aan het instorten, maar deze film doet alsof er niets aan de hand is. My Fair Lady heeft oude roots. In 1913 schreef George Bernard Shaw het toneelstuk Pygmalion. Een zwijgende Pygmalion werkt natuurlijk niet, maar bijna vanaf dat er in films gepraat werd is Pygmalion verfilmd. In 1937 in Nederland (het was de eerste vooroorlogse Nederlandse film die ik zag zelfs) en een jaar later in het Verenigd Koninkrijk. In 1956 werd het omgewerkt naar de musical My Fair Lady en daar is dit een verfilming van. Het is klassieker Hollywood dan het jaartal doet vermoeden. Dus een studioproductie met gedetailleerde decors (het was heel even de duurste film geschoten in de VS zelfs). Een hoofdrol die toen publiek trok (Hepburn, bovendien wel vaker rollen gespeeld waar ze op en neer gaat tussen sociale klassen). Een regisseur met veel ervaring die het mag maken. (Cukor had meer dan drie decennia ervaring) Een klassieke opzet en de lengte die toen bij ambitie hoorde. Compleet met intermission. Het was nog een hit ook. Oscar beste film (de reden waarom ik dit nu keek). Acht Oscars in totaal zelfs. En de op een na grootste hit van dat jaar. Hepburn zong niet goed genoeg om in deze gladgestreken productie zelf te mogen zingen.

De film is vooral heel erg lang en rekt het verhaal enorm uit. Leukste is eigenlijk Harrisson die niet meteen het publiek naar de theaters trekt, maar zeer geschikt is maar wel de leukste quotable taal uitslaat. Zeker zijn mysogenie met een dikke knipoog op het eind. Maar een beetje end of an era was het wel. 5 jaar later was de klassieke musical van dat jaar een flop (Hello Dolly!) en won Midnight Cowboy beste film. Andere tijden.

Eén van de meest grootschalige producties van klassiek Hollywood. Het zou me niet zo direct zijn opgevallen maar de bonusdocu op mijn dvd gaf er een mooi beeld van. Het oog voor detail en inzet van allerlei medewerkers was echt heel groot en maakt er alvast een prachtproductie van. Een film ook met een heel lange duur als avondvullend programma. Zie ook de ouverture en de entr’acte. Naar mijn bescheiden hedendaagse noden duurt hij echter wat te lang. Al kan ik me ook weer voorstellen dat een kijkbeurt in de cinema een grote plus is voor een werk van dit kaliber. Het duurt lang en jammer genoeg ben ik niet zo ondersteboven van de liedjes. En da’s dan een minpunt voor een musical. De liedjes duren soms dan ook nog eens te lang. Dit is voor mij dan toch een musical waarin het verhaal het muzikale aspect overstijgt.

De aanblik en prestaties van van Audrey Hepburn en co maakt gelukkig heel veel goed. Ik vind wel dat Audrey het super gedaan heeft met dat vette accent van haar (al ben ik nu ook geen Britse accenten specialist). Ze kwam me erg geloofwaardig over als flower girl. Voor Rex Harrison was het een herneming van de Higgins rol vanuit zijn deelname aan de podiummusicals. Say no more over de kwaliteit die hij brengt (en bovendien beloond met een Academy Award). Een tikje jammer dat Audrey in de liedjes niet altijd vocaal aan bod komt - meestal overdubd - en daaruit blijkt dan toch de onzekerheid van Jack Warner om de rol aan de relatief onbekende Julie Andrews te geven (die in de rol van Eliza Doolittle schitterde in de podiumversies). Liever een gevestigde ster dan het opkomende talent. Uit de bonusdocu ook geleerd dat er één niet-professionele actrice werd gecast, en wel met barones Bina de Rothschild in de rol van de koningin van Transylvanië. De koningin werd dus gespeeld door iemand met ‘echt’ blauw bloed.

My Fair Lady is toch wel een Hollywood klassieker en dus altijd wel leuk om dit een keer gezien te hebben. Maar het heeft me niet helemaal ingepakt. De productiewaarden en al het aanwezige talent geven toch sowieso een grote surplus. Dus zeker een beter dan gemiddelde kijkervaring.

Deze lag al eventjes in de kast, maar was ik nimmer voor in de juiste stemming. Nu eigenlijk ook niet, maar als onderdeel van de Oscar Challenge me er toch aan gewaagd. Musicals zijn sowieso niet mijn favoriete genre en dit is hier geen uitzondering op. Goede scènes worden afgewisseld met zwakkere en heel vaak zit je al gauw een paar uur (richting 3 zelfs) voor het scherm.

Toppunten zijn de aankleding dat steeds verzorgd is te samen met de cinematografie. Diegene die er voor mij echt uitspringt is Audrey Hepburn. Dé ster van de film. Maar de film duurt, zoals hier gezegd, gewoon te lang. Van de songs, toch hét criterium van een musical, bliezen me niet omver. Vermakelijk en goed voor een keertje. Erg Hollywoodiaans allemaal met veel franjes en prulletjes. Het hoeft inderdaad niet te verbazen dat dit erg hoog scoorde tijdens de Oscars.