Dernier Domicile Connu (1970)

Goeie film over een politieman die gedegradeerd wordt nadat er een klacht tegen hem wordt ingediend. De lange zoektocht in de film valt wellicht wat in herhaling, maar het zakt nergens in. Zo is de positie van de politie in de samenleving op natuurlijke wijze in de film verwoven. Hier en daar behoorlijk rauw (zoals de vecht-scene), maar ook sfeervol en een fijne muziekscore.

Een bijzonder originele en unieke film in het politie-detective genre.
Lino Ventura en Marlène Jobert zijn tot elkaar veroordeeld. Ze verschillen enorm van elkaar. De geharde en doorleefde Ventura tegenover de naïeve en frisse Jobert.
Zoals je in buddy films ook ziet dat tegenpolen aan elkaar worden gekoppeld, en toch passen ze goed bij elkaar.
De manier waarop het gefilmd is zeer origineel, met enkele inventieve shots.
Het verhaal waarin de zoektocht centraal staat is zeer boeiend.
De score van François De Roubaix is ook erg goed.
Het einde is onverteerbaar wrang en geeft een bijzonder nare nasmaak, en cynisch. Ik denk ook vrij realistisch, als je nu de Taghi zaak erbij pakt met de kroongetuigen en moordaanslagen... nog immer actueel.
Een Hollywood einde zou hier wellicht ongepast zijn, al had ik het niet erg gevonden.

Ik raad iedereen overigens met klem af de trailer te bekijken. Die is enorm spoilerig!

Gezien dankzij een dwingende tip, zie dit forumtopic. Het is een Franse policier, maar eentje die veel haalt uit z'n vormgeving. De intro begint al direct goed met een staalkaart van de geweldige daden van onze hoofdpersoon, waarbij volop gebruik wordt gemaakt van freeze frames voor extra effect. Dernier domicile connu start pas echt nadat Lino Ventura in ongenade valt als rechercheur van zware criminaliteit en op een zijspoor belandt. Deze underdogpositie geeft narratief veel meer mogelijkheden dan die van supercop en dat wordt ook uitgebuit. Onder meer in de relatie met de onervaren Jobert. Een beetje seksisme is de film niet vreemd, maar haar personage is toch meer dan 'het hulpje van'. Een schitterende scene vond ik haar gesprek in een café met een boekenliefhebber die iets weet over een vermist klein meisje. De band die de twee hebben, omdat ze in elkaar iets herkennen, leidt tot een heel waarachtig gesprek, maar blijkt nadien ook gewoon een slimme politie-ondervraging te zijn geweest. Stilistisch blijft de film constant in beweging. Zowel de cameravoering als de montage zijn bruisend. Paar toffe long-shots ook, onder meer als de twee agenten door een deur stormen en op een verlaten terrein belanden (inclusief zoom-out, zie je ook niet zo vaak). En, zoals kappeuter al van de daken roept (en wie zou hem durven tegenspreken?), is de muziek één van de grootste troeven van Dernier domicile connu. Een volledig originele score die tegelijk energie geeft maar ook alles in balans houdt en verbindt. Qua akkoorden deed het me erg denken aan het later geschreven I will survive van Gloria Gaynor trouwens. Het einde van de film is passend wrang, ook hier vermijdt men een al te conventionele aanpak. Al met al een erg fijne prent die bij mij precies goed viel en daarom 4* verdient.

De heer Ventura is toch wel een van de meest betrouwbare figuren uit de Franse cinema, altijd goed voor een voldoende en zijn personages deugen vaak ontzettend. Ook privé is het in het orde, zo wil hij niet zoenen of erger in een film noch z'n shirt uittrekken. Dit omdat de man een gezin heeft. Wie zien daar in deze film een fraai voorbeeld van als Ventura met regenjas en al onder de douche staat.

De film is onderhoudend, we volgen Ventura en de charmante Jobert steevast met blote benen tijdens een zoektocht naar een getuige. De muziek is prima, de bad guys ook, heb me hier goed mee vermaakt.

Want het leven gaat verloren als we het niet hebben geleefd zoals we zouden hebben gewild... Ventura en Jobert spelen ingetogen krachtige rollen in deze thriller. Politiek belang en (mede)menselijkheid spelen een belangrijke rol, waarbij blijkt dat het 2e ondergeschikt is aan de publieke opinie. Mooi geschoten met bijbehorende muziek. Paris dans les années '70.