The House of Mirth (2000)

Gillian Anderson is echt goed! Wil ik wel zien deze film! Verder lijkt hij alleen wel saai. Maar ja we zien wel!

Echt slecht kan ik de film niet noemen: hij ziet er erg mooi uit, en Anderson speelt een wereldrol, maar het is gewoon niet mijn smaak. Een kostuumdrama, die aan het begin nog erg saai is ook: ik hou het op 2 sterren.

gillian speelt een goeie rol net als eric stoltz trouwens.
de film begint wel een beetje traag,maar wordt als snel erg interessant.vooral het einde is erg goed.

Wanneer je van `echt Engels` houdt, is deze film een absolute aanrader. Prachtige kostuums, sfeertekening en poetisch taalgebruik.
De karakters in de film zijn prima vertolkt. Eigenlijk moet je de film twee keer zien wil je alle gebeurtenissen goed kunnen plaatsen: de film bestaat voor een groot gedeelte uit suggestieve fragmenten. Dit vraagt van de kijker veel inlevingsvermogen. Maar dat vond ik juist een pluspunt.

De schrijfster van de roman, Edith Wharton, krijgt weer wat meer belangstelling. De grote Scorsese verfilmde haar 'Age of Innocence'.
Veel mensen haken al af als ze het woord kostuumdrama horen. Wat is dat toch voor onzin ? Net zo'n raar vooroordeel als 'ik hou niet van chinese films'. Of zo.

Het is de vraag of we daar blij mee moeten zijn. Ik heb me nooit door haar boeken heen kunnen worstelen.

Ach, onzin... De meeste kostuumdrama's die ik gezien heb vond ik erg saai, stijf geacteerd en nodeloos verwarrend door de vaak zeer grote cast. Als iemand niet van dit type film houdt is dat toch niet meteen onzin?

precies want over het algemeen heb ik het ook niet zo op dit soort films, maar zoals denk ik wel in elk genre waar je niet van houdt zijn er wel uitzonderingen.

Fisherking houdt niet van Wharton, okay. Ik neem aan dat je meer van Henry James houdt (net als ik). Die is ook veel beter natuurlijk - en heel goed verfilmbaar. Maar daar heb ik het toch niet over ? Wat me opvalt, soms, is dat sommige oudere schrijvers na een tijd niet meer interessant zijn om hun stijl, maar om het tijdsbeeld. Je kunt Couperus lezen om zijn stijl, of om het beeld dat hij geeft van (bijvoorbeeld) Nederlanders in Ons Indië.

Natuurlijk zijn kostuumfilms nogal eens saai. Maar waarom zou je jezelf beletten om es een meesterwerkje tegen te komen ?
Als je deze site leest, kom je overal uitspraken tegen als 'ik hou niet van western, van historie, van Nederlandse films, van musicals... En natuurlijk is dat ieders volste recht - wat zullen we nou krijgen !

Idem dito met acteurs en (vooral) actrices : 'ik hou niet van Barbra Streisand, niet van Meg Ryan, van Robert Redford...' Volgens mij heeft Redford veel goeds gedaan, en heeft zelfs Streisand nog wel es in iets behoorlijks gestaan.

Een van de dingen die ik zo leuk vind bij film is dat het zo democratisch is. Gratis, of voor een grijpstuiver kun je ontdekkingen doen. Misschien zie je morgen voor het eerst een film van Kurosawa (misschien het begin van een beautiful friendship) of Spoorloos, of een rare leuke musical, terwijl je dacht dat je het genre haatte.

Mag ik deze dagsluiting afronden met een uitspraak van Menni, vanavond, in ander verband (ik citeer uit het hoofd) 'Mijn wereld is een stuk rijker geworden dankzij het proberen van ALLES dat cinema te bieden heeft.'
Menni : als ik een hoed had zou ik m afnemen.

Sluit ik me helemaal bij aan. Misschien is FILM ook wel het unieke medium waar Literatuur, Fotografie , Filosofie, Fantasie en Verbeelding samenkomen .

Amen.

Kijken dus naar "The House Of Mirth".
Ik vond hem alvast betoverend mooi !

Droevig verhaal over hoe geroddel en sociale achterklap het leven van een jonge dame beïnvloeden. Schitterend geacteerd door Gillian Anderson. Daarvoor heeft ze ook een hoge Britse prijs voor gekregen.

Een kostuumdrama over de gegoede Amerikaanse (en niet Britse!) burgerij en dat geeft duidelijk een andere achtergrond aan de film. Klasseverschillen zijn bij de Britten eeuwenlang enorm belangrijk (en vrijwel onoverbrugbaar) geweest. In de VS hoorde het bepaald niet bij het ideaal. Iedereen moest daar iets kunnen bereiken. De achtergrond van deze film is dat er zich toch een arostocratische, zich adelijk gedragende burgerij was ontstaan. Met eigen codes en moraal, althans openlijk. Ondertussen verhaalt deze film over roddel en achterklap over elkaar ten val proberen te brengen.

Met kostuumdrama's die zich afspelen in de gegoede burgerij van minimaal 100 jaar terug heb ik niet zo heel veel. Zo'n film begint bij mij wel met een beetje achterstand. Een film moet veel extra's bieden om me dan over de streep te trekken. En deze film biedt wel wat, maar niet genoeg. Aardig intessant, mooie cast, dat wel.

3.0*

Een film die soms warrig overkomt, terwijl het verhaal helemaal niet moeilijk is. Gillian Anderson doet het hierin heel goed, en schudt haar X-files imago volledig van zich af.

Heb de film zojuist herzien en ik ben overtuigd van het feit dat The House of Mirth (2000) een van de beste films is van het vorige decennium . De film ziet er fenomenaal uit : niveau Roberto Rossellini , maar dan anno 2000 .

Misschien zelfs beter dan Of Time and the City (2008) , maar dat is weer een ander verhaal ...


***** / *****

The House of Mirth is een kostuumdrama dat zich afspeelt in Amerika rond 1900. Hoofdpersoon Gillian Anderson probeert zich staande houden in de hogere lagen van de bevolking, maar heeft grote schulden. Een oplossing is om te trouwen met een rijke vent! Zo eenvoudig gaat dit echter niet. Ik vond dit typisch langdradig kostuum-gedraal, wat er weliswaar wel mooi uitziet. Op acteerprestaties valt ook niks af te dingen. Maar toch, ik keek vooral uit naar het einde, dat min of meer in de lijn der verwachtingen lagen. Niet echt een bijzondere film dus.

In haar boek beschreef Edith Wharton de New Yorkse high society op het einde van de negentiende eeuw, met haar weelderige levensstijl en schijnheilige moraal. Vreemd genoeg is het allemaal in Schotland opgenomen. De nadruk ligt dan ook op de gedecoreerde interieurs en de kleren.

Lily Bart is opgevoed is met de bedoeling om met een rijke man te trouwen. Enkele foute beslissingen die vermeden hadden kunnen worden, leiden tot haar ondergang. Moreel is ze hoogstaander dan de meeste andere personages, maar ze wordt verstoten door haar eigen milieu en heeft niet de wapens om buiten dat milieu te overleven. Gillian Anderson geeft prachtig gestalte aan een personage dat eerst jeugd en schoonheid uitstraalt maar dan geleidelijk aftakelt.