Hardware (1990)

In de 1e 45 minuten toch vaak het idee gehad om deze film uit te zetten, vond dat begin namelijk vreselijk. Echter had ik al gelezen hier voordat ik eraan begon dat deze opbouw ook zo zou beginnen. Het begin vond ik dan ook tenenkrommend slecht. Echter toen die robot begon te ontstaan ging ik er toch maar goed voor zitten. Er komt op dat moment toch meer vaart in en zelfs een enkele scene gore.
Wanneer er in de 1e 45 minuten meer was gebeurd zo mijn score hoger uitvallen, maar helaas...

Sterke sci-fi. Hardware begint wat traag, maar zet wel direct een zeer aardig sfeertje, wat voornamelijk te danken is aan de erg goede score. Het verhaaltje is veel simpeler dan ik had gedacht, maar dat wordt ten volste benut met een climax, die visueel (geweldige belichting!) bijzonder sterk en allesbehalve conventioneel is. Een mooi contrast met het begin van de film. Alles wordt opzij gezet voor de confrontatie met de robot en ik kon dat best smaken. Helaas heeft de volgende film van Stanley mij niet zo kunnen bekoren.
4*

Soundtrack

Alleen de music van Ministry al, geweldige punkrock! Ik ging meteen mijn jeugd weer herleven. Maar ook de beelden en de manier van filmen, precies zoals ik het graag zie en altijd zag. Hoogstaand is het op geen enkele manier maar dat er een sfeer door het beeld- en geluidmateriaal gemaakt wordt. Heerlijk!

Een geur/smaak van verwoesting op aarde is de dekking, de mens heeft het volkomen verknald en leeft met de consequenties. De film neemt een aanloop om daadwerkelijk los te gaan maar dat vond ik in het geheel niet storend. De personages werden oppervlakkig aan ons voorgesteld en ook de wereld waarin zij leven, boeiend zat voor mij.

Vooral in de jaren 80 was men erg bang dat robots de wereld zouden overnemen, dit is een laat product van die angst en op zich is het wel grappig. Gelukkig zijn we minder naïef geworden op dat vlak. Dit prentje springt in op die angst en stevent af op een soort Terminator-idee.

Naast een heerlijke Stacey Travis deed Dylan McDermott het wel oké maar de meeste lol zat hem in Iggy en Lemmy natuurlijk. Met een matig script hebben ze er toch nog wel wat van kunnen maken. Het verhaal is dun en daardoor is de film zeker niet snel te noemen maar traag (zoals velen voor mij hebben aangegeven) is voor mij ook weer een overdrijving. Beeld en geluid staan er prima op maar vooral de soundtrack is een enorm sterk punt van de film en zorgt voor de post-apocalyptische sfeer.

Prima vermaak in een cyberpunk-post-apocalyptisch wereld, iets waar ik enorm van kan genieten. Creepy gasten in een harde wereld.

Gaaf.

Geen idee hoe ik zelfs nog nooit van deze film gehoord had. Valt toch aardig in het cyberpunk vakje en het ademt gewoon cult. Maar op de één of andere manier is het zo cult dat de film zelfs op die lijstjes veelal afwezig is.

Film deed me denken aan een mix tussen Tetsuo en Mean Machine, maar dan in een post-apocalyptische setting. Voer voor mijn bek dus, en dat was het ook. Sfeervol in beeld gebracht, met veel aandacht voor het roestige staal en met een lekker hardgekleurd einde.

Robotje is erg cool. Qua kunnen niet zo heel indrukwekkend, maar qua design komt het angstaanjagend genoeg over. Leuk de stop-motion scenes waarin het zichzelf in elkaar aan het vijzen is, alleen jammer dat Stanley soms iets té gejaagd te werk gaat. Film had iets meer die typische cyberpunk fetish mogen hebben. Stanley legt soms mooie plaatjes vast, maar knipt te snel weer weg naar een volgende scene. Van het verhaal moet deze film het echt niet hebben, dus een beetje onnodig.

Muziek is wel kut, jammer genoeg. Vervelend ook die "oh, ik ben een toekomstmens maar ik luister classics (wat dan eigenlijk de huidige muzieksmaak van de regisseur is)" trucjes, te vaak gebruikt (en eigenlijk altijd kutmuziek). Naar mate de film vordert wordt de soundtrack wel iets beter, maar echt goed wordt het nooit. Doe mij dan maar Chu Ishikawa.

Maar verder een fijne, sfeervolle verrassing. Film is net niet freaky genoeg en wil net iets teveel een Amerikaans verteltempo aanhouden. Wanneer Stanley meer de sfeer en beelden laat spreken is het echter genieten.

3.5*

het is toch wel een erg bekende cult titel hoor... alleen al door de regisseur uiteraard
waarom hij niet in lijstjes staat durf ik dan weer niet te zeggen, maar als ik zo naar mijn eigen cijfer kijk, heeft het er wellicht mee te maken dat hij het bij de lijstjesmakers wellicht aflegt tegenover de Japanse cyberpunk, die standaard nog een extra cool factor ingebouwd heeft...

Oké, maar er zijn 5 Japanse cyberpunk films in totaal ... dat laat toch nog genoeg ruimte voor andere films op de lijst?

Zou je mij dat lijstje willen noemen....... please, please

De 5 Japanse zijn niet zo moeilijk: Tetsuo, 964 Pinocchio, Rubber's Lover, Electric Dragon 80000V en Tsuburo no gara ... maar voor die laatste moet je al diep graven. De rest van het lijstje zou ik ook graag weten

ik zou beginnen met ghost in the shell

Thx mensen, hier ga ik mee aan de slag.

Niet zo mijn ding eigenlijk, maar best vermakelijke pulp.

Kan me verder wel voorstellen waarom deze zich tot zo'n culthit ontpopt heeft. Kijkers idolaat van Japanse cyberpunk, en wat dies meer zij, zullen hier waarschijnlijk wel hun heil vinden. Maar ondanks mijn geringe affiniteit in het onderwerp, kon ik deze prent ook wel pruimen.

Het verhaaltje - if any - heeft wat tijd nodig om op zijn poten gezet te worden; dát aspect is verder ook niet echt het meest denderende aan de film. Sferisch gezien valt er al meer te beleven, gelukkig. Maar echt leuk wordt het pas wanneer het militante robotje de boel komt verstieren. Vanaf dan profileert dit vehikel zich - nóg meer als voorheen - als je reinste pulp. Maar wél amusante, geestige pulp, met daarenboven veel oog voor visuele flair. En een hoop saillante details.

Doet qua feel ook wat denken aan spul als Robocop en Total Recall, al is dit visueel natuurlijk wel van een totaal ander kaliber. Vermakelijke kolder dus, die - naast het feit dat ik niet zoveel met de thematiek heb - eenvoudigweg te lomp en te conventioneel is qua verloop, om me er euforisch over te krijgen. 3,0* heeft-ie wel verdiend.

Hardware was een best leuk culthorrortje. In een postapocalyptische wereld met een nogal cyberpunk/Mad Max achtig sfeertje vindt een lokale schrootboer op een van z'n zoektochten een robothoofd, en neemt dat mee als cadeautje voor z'n vriendin, romanticus dat ie is. Wat hij dan nog niet weet, and wat nog 45 behoorlijke trage minuten in de film duurt voordat het duidelijk is, is dat het een MARK 13 is - een zelfreparende, improviserende vechtrobot die in dit geval her en der een draadje los heeft. Maar na dat moeizame begin van zo'n drie kwartier begint de film pas echt, en wordt het een best leuke, futuristische horror met een behoorlijk gave (maar niet al te geavanceerde) robot die bruut los gaat op alles en iedereen. Goed sfeertje, visueel prima, lekker lomp, dit kan er wel mee door.

Ondanks het trage tempo in het eerste gedeelte van de film ontwikkelt de film zich geleidelijk aan tot een duister sfeervol pulpfilmpje met een paar stijlvolle scènes zoals de openingsscène die zich afspeelt in een rode woestijn en de magnifieke slotscène waar de belichting optimaal wordt gebruikt. Prachtige shots. Er gebeurt misschien niet zoveel, maar de paar gore scènes mogen er wel zijn. En de robot zelf is top in zijn eenvoud. 7/10

Geweldige film met een zeer creepy robot. 4*

In een apocalyptische toekomst vind een schroothandelaar onderdelen van een robot. Hij neemt het Robot-hoofd mee voor zijn vriendin die kunstwerken maakt met schroot. Uiteindelijk blijkt het te gaan om een geavanceerde militaire robot die zichzelf kan repareren en alle mensen op zijn pat vernietigt.

Voordat Isaac Asimov ons kennis niet maken met vriendelijke robots, werden deze stalen levensvormen vooral als monsters gezien. Want, Asimov's robot-wetten ten spijt, robots zijn ook best angstaanjagend. Een C-3PO kan je hand zonder moeite verbrijzelen als hij dat zou willen. Die angst weet de eigenzinnige filmmaker Richard Stanley weer helemaal nieuw leven in te blazen met Hardware. Een groezelig dystopisch toekomstbeeld dat enigszins aan Japanse cyberpunk (of zelfs anime) doet denken. Vergelijkingen zijn er ook met pre-Matrix werkjes als Cyborg en Nemesis van Albert Pyun (dezelfde 90s b-film uitstraling) en overduidelijk natuurlijk ook Terminator. Stanley was echter ook een groot bewonderaar van Dario Argento en zo doende zit er in zijn toekomst visie zelfs wat Bavaïesk-kleurgebruik wat het een heel kenmerkend sfeertje geeft. Dario Argento vond het een ijzersterk toekomstbeeld, zo zegt hij op de Italiaanse poster.

Aan sfeer is in ieder geval geen gebrek en de anime-achtige manier waarop alles in beeld gebracht is mag er ook zeker zijn. Het verloop van het verhaal had echter wat beter gekund. Er vallen best wat doden in de film, maar lang niet allemaal door toedoen van de robot. Daarnaast is het allemaal ook niet lang in beeld, gorehounds zullen dan ook teleurgesteld zijn dat er maar een echt brute kill in de hele film zit. Daarnaast neemt Stanley in het midden de tijd voor allerlei dramatische stop-motion met Stabat Mater eronder in een poging om het niveau van de film wat op te krikken. Resultaat is een vrij bizarre inconstantheid in toon.

Als soundtrack gebruikt Stanley voornamelijk Metal en Alternatieve Rock en de originele muziek is gemaakt door Simon Boswell (Santa Sangre, Phenomena, Opera, Demoni). Een sterke combinatie van synthesizers en 80s rock.

Uiteindelijk vond ik het een erg fijn cult-filmpje wel. Visueel erg mooi en verder ook wel vermakelijk. Stanley wilde er een tweede laag in stoppen met metafysische elementen, maar dat herken ik er niet echt in.

3 dagen geleden was ik aan deze begonnen, maar toen er na een half uur nog niets boeiends gebeurde en ik bovendien toch aan de thuishaven was aanbeland, had ik niet het gevoel dat ik iets zou missen moest ik deze niet afkijken. Maar in het kader van een horrorchallenge heb ik dan toch maar een inspanning geleverd en deze vandaag uitgekeken. Het duurde nog een goeie 45 tot 50 minuten voor er eindelijk wat actie kwam. Maakte het de film beter, ja maar niet erg veel. Ik heb ook niks met dit cyberpunk gedoe. De robot ziet er wel goed uit, er zijn enkele gory kills die vrij kort in beeld zijn maar wat er eigenlijk gebeurde kon me geen mallemoer schelen. Zat er een verhaal in, dat is me volledig ontgaan. Dikke onvoldoende van mijn kant.

Richard Stanley. Ik had nog geen film van de man gezien, maar zijn naam staat in mijn geheugen gegrift na het zien van Lost Soul: The Doomed Journey of Richard Stanley's Island of Dr. Moreau (2014) op Imagine enkele jaren geleden. Tof om eindelijk een film van de man te zien die hem die fameuze klus mede bezorgde. Ik heb weinig met Cyberpunk, maar kan Mad Max wel waarderen, dus ik was benieuwd hoe Hardware zou bevallen. Slechte tot matige waardering van Gang_star en Alexpsyforever, en behoorlijke waarderingen van Woland, Baspls, Noodless, OH en dutchtuga. Ik zit er een beetje tussenin denk ik. De muziek vond ik fijn en ik zie de cultwaarde van de film en bepaalde beelden absoluut. Het verhaal en acteerwerk konden me echter weer minder bekoren. Een krappe voldoende voor mij.

2,9*

Jeugdsentiment dit.
Wat vond ik dit een gave film (ondanks de trage opbouw) vroeger. Toen nog op VHS gekeken.
Nu zoveel jaren later de bluray gekocht en ja het is nog steeds een gave film.

Vermakelijke, sfeervolle (broeierige en duistere sfeer), goedkope en eenvoudige Sciencefiction / Thriller film uit de beginjaren 90, met inderdaad een creepy en geile robot (zag er ook best fraai uit) die het voorzien had op de mooie Stacey Travis (is ook een beetje bloot van te zien), net zoals een perverse vadsige gluurder. De opbouw is inderdaad behoorlijk traag, maar als de film (het verhaal lijkt nergens op) eenmaal op gang komt (of beter gezegd "de robot op gang komt"), weet de film nog best te boeien en is het op bepaalde momenten ook wat spannend en hard.

Verder is het ook leuk om te zien dat een aantal bekende Rock en Metal muzikanten een klein rolletje hebben in deze film en dan doel ik natuurlijk op Iggy Pop en Lemmy (als taxichauffeur op een bootje), waarvan ook nummers (waaronder het bekende "Ace Of Spades") te horen zijn.

Volgende week zondag bij WORM!

Erg Fijne Sciencefiction-Thriller! De wereld is vergaan door een nucleaire oorlog, veranderd in een radioactieve woestenij, de post-apocalyptische wereld is overbevolkt, en robots en cyborgs zijn onderdeel van het leven. Elke hoop van de mensheid is weg...

En waar veel andere Sf vaak alleen maar een ontheemde wereld gebruiken als achtergrond voor spektakel, bouwt deze film in de eerste drie kwartier, zijn wereld. Maar wel veelal op één locatie, een donker appartement, want de film is duidelijk voor een laag-budget gemaakt. De confrontatie met M.A.R.K. 13 waarvan je weet dat die er gaat komen laat dan ook even op zich wachten. Ook niet heel verwonderlijk want voor het plot is, het bronmateriaal gebruikt van een strip van 7 pagina's.

Daarom zijn er wat neven-plotjes bedacht; zoals een seksscène die eerst vrij standaard lijkt totdat een spionerende geilaard, het van commentaar begint te voorzien. Vrienden van de regisseur Lemmy van Motörhead en Iggy Pop kwamen even langs; de eerste om als taxichauffeur, zonder andere reden, zijn eigen muziek even te promoten, de andere om soms met zijn stem als een radio-dj te fungeren. En er zijn een paar stilistische hoogstandjes (zoals de trippy bijna-dood-hallucinaties van Mozes).

Hoofdattractie is Stacey Travis, die prachtig werk levert met haar stoere persoonlijkheid. Bijna mannelijk in haar rol als techneut maar eveneens zet ze zich neer als een krachtig vrouwelijk karakter. Tja... en dan weet het robothoofd zich volledig te repareren. En gaat de film compleet los in een bloederig gevecht om leven en dood.

Wat op papier misschien leek op een lompe simpel rechtaan, rechttoe actiefilm was in de praktijk sfeervol smullen geblazen. Het camerawerk was sterk en het decor werd volledig uitgebuit. Er is genoeg gore om van te genieten en de beelden zijn boeiend op de cyberpunk-manier.