Short Eyes (1977)

Boeiende, ruwe, sterke en zo nu en dan verschrikkelijke film over relaties tussen gevangenen onderling en hun etnische afkomst. Duidelijk wordt dat de directie van gevangenissen in het geheel niet nadenkt over consequenties, dat er in het geheel geen beleid is en dat gevangenen niets geleerd wordt.

Uitstekend gevangenisdrama over een pedofiel die terechtkomt in een gevangenis waarin raciale spanningen centraal staan.

Rauw, puur en zonder franjes verfilmd met een uitstekende cast en een moedige rol van Bruce Davison.

Eén van de beste gevangenisfilms ooit.

Top acteerwerk!

Deze film zuigt je helemaal mee in de personage's. Ook leek het net of ik liep te kijken naar een documentaire waarin tuig en junkies opgeraapt zijn van de straat voor een rol in deze docufilm (zo naturel kwam deze film bij mij over.)

Outstanding!

*3.75

Stem verhoogd. Vond het eerste deel soms langdradig, maar het laatste uur is toch sterk. Wel geen aangenaam schouwspel, want sommige gevangenen gedragen zich echt als beesten, en één bewaker zeker ook. Maar het is de harde realiteit.

Rechteloosheid na het strafrecht

Broeierig gevangenisdrama over opgebouwde seksuele frustraties tussen mannen van verschillende seksualiteiten, afkomsten, rassen en sociale milieus. Veel overbekende clichés als seksueel misbruik tijdens de intimiteit van het douchen; het uitkleden voor de strip search; het nuttigen van het gemeenschappelijke maal. Wat deze prison flick bijzonder sterk maakt, is dat de welhaast documentaire filmstijl dicht op de huid van de karakters blijft. Het heeft een rauwe, claustrofobische sfeer van het opgesloten bestaan als iets waar elk moment basale mensenrechten afgenomen kunnen worden. Daarin kan elke gevangene het slachtoffer worden van (seksueel) geweld. Mannen onderling maken elkaar tot object.

Dan komt het personeel met een pedoseksuele blanke man uit een middenklasse milieu. Nauwelijks binnen wordt hij vogelvrij gemaakt als mikpunt om extreme agressie en seksueel geweld op te botvieren. Het hypocriete is dat aanrandingen en verkrachtingen al aan de orde van de dag zijn in deze omgeving, terwijl een extreem afwijkende seksuele geaardheid gebruikt wordt als kwaadaardige legitimatie voor onmenselijk wangedrag. Met de komst van het pedofiele kwaad komt er een verschillen overstijgende haat naar boven tegenover het laatste seksuele taboe: kindermisbruik. Deze met testosteron omgeven plek, waar mannelijk machismo welig tiert, kent geen ruimte voor tolerantie, mededogen en medemenselijkheid. Iemand die aan kinderen zit, die heeft zijn menselijkheid verloren. Simpel.

Tikkeltje gedateerd in dat etnische subculturen (Afro-Amerikanen, Latino's) in snelle snapshots geëxotiseerd worden als anders en uniek tegenover het 'neutrale' blanke hoofdpersonage. In tegenstelling tot de korte sfeerimpressies rond gekleurde personages krijgt de pederast een minutenlang durende catharsis in zijn verhaallijn. Daarbij wordt zijn 'middenklasse' afkomst een aantal keer geopperd, maar het wordt nooit getoond als iets waardoor hij bepaalde eigenaardigheden of typische gedragingen heeft. Het voelt wat politiek incorrect aan; alsof zijn blanke huid hem tot een vreemde eend in de bijt maakt, in een natuurlijke habitat waar de gekleurde personages wél horen te zijn.

Gevangenisfilms lenen zich graag voor boeiende interacties tussen de (diverse) persoonlijkheden

bij een beklemmende, claustrofobische sfeer. Wat ook maar weer eens wordt bewezen bij deze

film, behoorlijk pittig met enkel goed en realistisch spelende acteurs.

Imposant gevangenisdrama is gefilmd op locatie in het Huis van Bewaring voor Mannen in Manhattan, een plek wiens bijnaam 'The Tombs' onderstreept hoe de sfeer daar is. Illegale handel, intimidatie en geweld zijn er aan de orde van de dag en je moet sterk in je schoenen staan om je staande te houden in deze keiharde mini-samenleving. In dat wereldje komt Clarke Davis [Bruce Davison] terecht, een timide en beschaafd ogende man die terecht staat wegens kinderverkrachting en daarom de bijnaam "Short Eyes" krijgt. Hoewel Clarke zijn celmaat Go Go [Miguel Piñero] in vertrouwen neemt over de gebeurtenissen die leidden tot zijn arrestatie, overwegen de andere gevangenen hun onderling vetes en meningsverschillen opzij te zetten om Clarke op hun eigen manier terecht te stellen.

Indringend gefilmd en authentiek aanvoelend drama toont hoe het gevangenisleven elke vorm van moreel besef aantast in een wereldje waar alleen het recht van de sterkste geld. Freddy Fender en Curtis Mayfield hebben kleine rolletjes en zorgen voor muzikale intermezzo's waarin we zien hoe muziek kan verbinden en hoop kan geven, ook in deze hopeloze omstandigheden. Het acteerwerk is over de hele linie bijzonder sterk, maar het is Bruce Davison die de meeste indruk maakt als de man die zich niet volledig lijkt te beseffen wat hij heeft gedaan. IJzersterk, gewaagd scenario van Miguel Pinero, die ook als acteur uitblinkt. Oplettende kijkers zullen de pas 20-jarige Luis Guzman herkennen in zijn filmdebuut.

Zeer rauwe gevangenisfilm die meer van een toneelstuk heeft. Verwacht je aan een hoop dialoog (en wat voor een dialoog!) die de onzin van het gevangeniswezen aan de kaak stelt. Een jonge pedofiel gaat een harde tijd tegemoet waneer hij tijdelijk bij zware criminelen wordt geplaatst in afwachting van een lineup.

Zo sterk onder de indruk was ik nu ook weer niet door de wat overmatige en lange dialogen. Films als Dead Man Walking, Murder in the First, Midnight Express hebben nog altijd een streepje voor, maar ik moet wel bekennen dat er scènes waren waar ik even stil van werd en voornoemde films zijn bijlange niet zo cru. Met de soundtrack van Curtis Mayfield snuif je de 70s met volle teugen op.