Move Over, Darling (1963)

Net gezien op tv, wel leuk voor een zaternamiddag. Wel een no brainer, ma soit... Openingsscene met rechter

Deze film is haast niets waard. Dan toch nog snel een ster geven voor de liedjes.

Nadat ik enige tijd geleden aangenaam verrast werd door My Fellow Americans, wilde ik wel wat meer zien van James Garner. Nu had ik niet heel veel zin in deze film, want het verhaal lokte me niet echt aan. Maar.. gelukkig viel het niet tegen.

James Garner (hij deed me hier een beetje denken aan Jack Lemmon) acteert fantastisch als arme echtgenoot, die tussen twee vuren is belandt. Daarbij speelt Doris Day één van de beste rollen die ik haar ooit zag spelen. Behalve een liedje bij het slapengaan van de kinderen, zingt ze in deze film overigens niet.

De begin- en eindscène met de rechter zijn inderdaad hoogtepunten in de film, hilarisch gewoon! Sowieso veel leuke bijrollen in de film, zoals Thelma Ritter als Garner's moeder en Chuck Connors als de playboy Stephen Burkett. Ook zit de film vol met leuke quotes.

- I charge you $25!

- Can he do that?

- He's the judge. He can do anything...

3,5*

Move Over, Darling is trouwens een letterlijke remake van My Favorite Wife (1940) met Cary Grant, Irene Dunne en Randolph Scott.

Dat origineel, wat in deze film ook gewoon wordt genoemd, moet ik ook maar eens zien. Met Cary Grant in de hoofdrol kan het bijna niet fout gaan, (edit:) dus ik heb de DVD vandaag meteen maar besteld.

Er zit nog een aardig verhaal aan deze film vast:

Marilyn Monroe (met nieuw uiterlijk) en Dean Martin werkten in 1962 aan een remake van My Favorite Wife. Something's Gotta Give was de werktitel. De regisseur was George Cukor. Doordat Monroe zich nogal vaak afmelde voor draaidagen, wat lange vertragingen en hogere kosten veroorzaakte, werd ze ontslagen en zou ze vervangen worden door Lee Remick. Daarop kondigde Dean Martin aan dat hij de film niet af zou maken met iemand anders dan Monroe. En er stond in zijn contract dat hij het laatste woord had over zijn tegenspeler.

Fox kreeg toen spijt, want de 2 miljoen die al aan de film besteed waren waren nu echt weggegooid geld en het was op dat moment al crisis omdat de opnames van Cleopatra compleet uit de hand aan het lopen waren. Ze besloten om Monroe toch maar weer aan te nemen. Die wilde wel terugkomen. Een van de voorwaarden was dat George Cukor vervangen zou worden door Jean Negulesco. In oktober 1962 zouden de opnamen hervat worden.

Dat ging echter door de plotselinge dood van Monroe in augustus niet door. En het project werd definitief afgeblazen. Maar er was al zoveel geld in de film gaan zitten dat Fox toch besloot er iets mee te doen. Er werd een nieuw script geschreven dat veel dichter bij de originele film lag en de altijd brave en betrouwbare Doris Day werd ingehuurd voor de hoofdrol. Move Over Darling zoals de film was gaan heten werd grotendeels gefilmd in de sets die bestemd waren voor Something's Gotta Give. Move Over Darling deed het heel aardig, maar was zeker niet de grote film die Something's Gotta Give had moeten worden.

Van Something's Gotta Give is in 1999 een versie gemaakt van ongeveer een half uur met het al geschoten materiaal ter gelegenheid van de 75e geboortedag van Marilyn Monroe.

Leuk filmpje als je het genre kan waarderen.

Het is niet de beste film van Doris Day vind ikzelf er zijn leukere (zoals, Pillow Talk). Maar het acteerwerk van Day is in deze film zeker wel van hoog niveau. Overigens geldt dat niet alleen voor Day. James Garner zet eveneens een zeer goede rol neer, over een man die beland is in een dilemma, nu zijn (eerste) vrouw nog steeds schijnt te leven. En hij nu zit ''opgescheept'' met twee vrouwen. Waarvan er een is waar hij ''echt'' van houdt.

Tevens is het leuk om Thelma Ritter ook weer voorbij te zien komen als moeder van Nick (James Garner). Opvallend is hoe vaak Thelma Ritter en Doris Day in dezelfde films te zien zijn. Nooit eerder geweten maar begint me steeds meer op te vallen hoe meer films ik zie uit desbetreffende periode.

Wat me in deze film weer eens opvalt zoals meerder uit deze periode is dat de acteurs ''echt'' acteerde. Daarmee wil ik niet zeggen dat hedendaagse acteurs niet kunnen acteren, zeker niet, maar er wordt op een hele andere manier geacteerd in deze films als zoals we nu zien in de hedendaagse films. Dat uitdrukken van de emoties van bijvoorbeeld Day in deze film is iets wat ik persoonlijk niet heel veel zie hedendaags. Ja de een kan het misschien wat overdreven vinden, maar ik vind het wel wat hebben.

Ten slotte is dit een film die vermakelijk kan zijn mits je dit type film waardeert. Nogmaals niet het beste werk van Doris Day, maar wel de moeite om te zien. Verstand op nul en gewoon genieten van deze film!

Gewoon zo'n film als ze ook maakte met RocK Hudson, alleen dan minder. Vond hem vroeger al matig, en nog steeds. Zit weinig pit in en Doris speelt weer een tuttige rol. 22 stemmen is ook weer niks. 2.0

Het was pas na dat ik de film had gekeken dat ik de trivia hiervan ging opzoeken, dat Marilyn Monroe en Dean Martin officieel de hoofdrollen hadden in een soortgelijke film met een andere naam wist ik dus niet.

Nergens had ik het idee tijdens het kijken van deze film dat Doris Day officieel niet de hoofdrol had, deze rol vertolkte ze namelijk vol overtuiging en deed mij in positieve zin meermaals denken aan de films die ze samen met Rock Hudson deed.

De sfeer in deze film is ook weer heerlijk, een typische jaren 50 sfeer(ook al is de film uit 63) en mooie kleurrijke indelingen.

3,5*

Er was vandaag geen bal op de tv, dus keek ik naar een film met Doris Day. Het is een romantische komedie zoals ze destijds aan de lopende band gemaakt werden. Als je de beginsituatie kent, kun je de rest wel voorspellen. Het is ook wel heel toevallig dat ze net terugkomt op de dag dat haar man hertrouwd is, zodat het huwelijk nog niet geconsummeerd is. De tweede vrouw wordt zo onsympathiek voorgesteld dat je je afvraagt wat hij ooit in haar gezien heeft.

Back to the golden sixties...

Ellen : "If you really love me, you would have married an ugly girl"

Nicky : "But darling, I gave you a beautiful memorial and with a blanket of flowers in your favorite color."

Zowat de aanzet naar een pak grappige dialogen en absurde toestandjes en als ge even incheckt in de Amerikaanse emotionele naïeviteit - en waarom niet - dan valt er toch wel wat te genieten van deze "Move over, Darling" (heerlijke titel trouwens).

Er wordt allusie gemaakt op de oorspronkelijke "My Favorite Wife" met Cary Grant en Irene Dunne, maar er zijn er nog wel meer die dergelijke situaties aanvoeren. Ik herinner me er zelfs ééntje van hetzelfde jaar : "La Cuisine au Beurre" met Fernandel en Bourvil" en zelfs Tom Hanks (Cast Away) zat al eens in dergelijke toestand, maar dat liep niet zo goed af.

Miss Day is op haar best in deze op en top Amerikaanse komedie en Garner zit goed in zijn onrustige rol.

("Weetje")

In een scène van de film pakt Garner Doris op en draagt haar onder zijn arm mee.

Garner was zo'n krachtig persoon dat hij daarbij twee ribben van Doris brak en zij de rest van de opnames ingezwachteld in bandages als een mummie moest voltooien.

Ze kon zodoende nauwelijks nog ademen en lachen was zeer pijnlijk.

(De twee bleven ook na dit incident dikke vrienden)

Blijft ook bij een herziening bijna 3 en half jaar later erg vermakelijk kijkvoer! Dit soort films zijn uitermate aan mij besteed, some good old clean fun met acteurs die er duidelijk een hoop zin in hadden. Lekker tempo, leuke soundtrack van Doris Day en mooie kleurrijke sets.

3,5 blijven zonder twijfel hetzelfde.

Aardige film waarin een man hertrouwt nadat zijn verdwenen ex-vrouw als dood wordt verklaard. Een leuk gegeven, maar de film blijft tijdens de eerste helft wel iets teveel om hetzelfde heen draaien. Vermakelijke scenes en Doris Day is in haar element hier. Een remake van My Favorite Wife die in de film zelfs op een leuke manier ter sprake komt.

Intro met rechter is grappig maar wordt langdradig. Het gedeelte dat Garner 1 vrouw probeert kwijt te raken is wel grappig. Doris zingt Twinkle lullaby. Kleine rol van John Astin (Operation petticoat). Doris is sexy in droom van Garner die verneemt dat ze op het eiland een verhouding heeft gehad. Doris in autowasserette is grappig. Verder toneelmatige klucht en stroef.

Gaat over doodverklaarde vrouw Doris met 2 kinderen die toch nog in leven is en verschijnt op de dag dat Garner is hertrouwd. Garner al te slap zit opgescheept met 2 vrouwen.

Goed gemaakt en met een prima cast, maar helaas is het plotje zó belegen dat het uiteindelijk toch vooral veel gapen wordt. De spitsvondige dialogen in de rechtbankscènes bewijzen dat dit niet had gehoeven.