
The Comfort of Strangers (1990)
Alternatieve titel: Cortesie per gli Ospiti
Verenigde Staten / Italië / Verenigd Koninkrijk
Drama / Thriller
107 minuten
geregisseerd door Paul Schrader
met Natasha Richardson, Rupert Everett en Christopher Walken
Een jong koppel brengt hun vakantie in Venetië door om hun doodgebloede relatie nieuw leven in te blazen. Wanneer ze op een avond op zoek naar een restaurant de weg kwijt zijn geraakt, worden ze geholpen door Robert. Hij nodigt hen uit wat te drinken, en met zijn groteske verhalen weet hij hun aandacht vast te houden. Wanneer het koppel weer naar hun hotel terugkeert zijn ze verward en ze voelen zich fysiek niet in orde. Maar wanneer ze hem de volgende dag weer tegenkomen, nemen ze zijn uitnodiging om naar zijn appartement te komen, toch aan. Na dit bezoek bemerkt het stel weer sterker naar elkaar toe te groeien, maar tegelijkertijd worden ze steeds verder in het web van Robert getrokken.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=3WGTZqYL6RY
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (6,3 / 4736)trailer (YouTube)boek (BoekMeter)filmscore (MusicMeter)Die regisseur Schrader maakt het zich nooit makkelijk, dat moet gezegd. Als scenarioschrijver had hij succes (Taxi Driver, Raging Bull). Als filmregisseur nooit echt. Tenzij ik een meesterwerk over het hoofd zie.


Die regisseur Schrader maakt het zich nooit makkelijk, dat moet gezegd. Als scenarioschrijver had hij succes (Taxi Driver, Raging Bull). Als filmregisseur nooit echt. Tenzij ik een meesterwerk over het hoofd zie.
Of het hier om een meesterwerk gaat laat ik in het midden, maar American Gigolo was toch écht wel een kassucces! Aan de andere kant was dat volgens mij ook wel zijn enige grote succes (al vind ik Hardcore persoonlijk een topper).
Het pluspuntje is, zoals wel vaker, Christopher Walken.
De karakters stellen niets voor en weten dan ook totaal geen sympathie bij de kijker op te wekken. En gezien het feit dat hun relatie centraal staat in de film, is de film 90% van de tijd ondermaats en zielloos.
heel erg jammer want in het begin dacht ik dat het wel een spannende film zou worden.
Schraders interesse in het verhaal zal dan wel in het einde liggen, dat dus alleraardigst is, hoewel het de potentiële impact mist, waarschijnlijk omdat het voorgaande niet al te boeiend is. Verder is Venetië een mooie locatie voor een film als deze en Schrader buit de omgeving gelukkig wel uit met zijn camera. Jammer dat hij het verhaal van minder leven heeft voorzien.
2,5*
Het werd een vreemde film, traag opgebouwd, met voor een stuk een troosteloos verlaten (de werkelijkheid is anders) Venetië als decor.
Een zekere spanning zit er wel in omdat de kijker nieuwsgierig is waaromtrent het uiteindelijk allemaal te doen is en hoe het zal aflopen, maar, eerlijk gezegd, het was het wachten niet waard.
Natasha Richardson en Rupert Everett overtuigen geen moment, lopen als een stel paspoppen door het beeld. Christopher Walken en Helen Mirren zijn dan net een heel klein beetje beter, maar ook verre van voldoende. Vervolgens nog de nodige foutjes met de continuïteit en een wat oubollig flauwe soundtrack. Maar het grote probleem daarbovenop is dat het scenario niet werkt, niet in de buurt komt van het spannende verhaal dat er potentieel in het gegeven gezeten had. Het enige dat overblijft is dat Venetie in het eeuwige licht van het golden hour in beeld komt. Mooie plaatjes, maar volstrekt onvoldoende.
Vond Christopher Walken weer een perfecte griezel neerzetten en zo beroerd doet de rest het nu ook weer niet. Natasha Richardson is toch een lekker ding om naar te kijken. Maar inderdaad, het scenario 'werkt' niet en zeker het slot is ongeloofwaardig, zowel psychologisch als praktisch. kaztor heeft dat goed uit de doeken gedaan. Misschien dat het in het boek van Ian McEwan wel geloofwaardig is uitgewerkt, maar hier gaat het mis. Maar op dat slot na heb ik toch wel erg geboeid zitten kijken. Je weet dat het slecht gaat aflopen voor het tweetal, maar de manier waarop is dan toch wel weer verrassend. Vergelijkingen dringen zich natuurlijk op met Don't Look Now, waarin eveneens een echtpaar de weg kwijt raakt in Venetië. Maar die film heeft dan toch weer net even meer substantie.

Natasha Richardson is toch een lekker ding om naar te kijken. .
Lekkere dingen hoeven niet te kunnen acteren.


Lekkere dingen hoeven niet te kunnen acteren.

Je hebt natuurlijk gelijk. Ook 'lekkere dingen' horen te kunnen acteren. Anders moeten ze een ander beroep kiezen. Maar ik ben het niet met je eens dat er niets aan haar verloren is gegaan. Wat so wie so een beschamende opmerking is over iemand die is overleden. Maar heb zojuist de film Asylum uit 2005 gezien, waarin ze een prachtige rol speelt en laat zien dat ze uitstekend kan acteren. Maar misschien wel met een heel wat betere script dan 'The Comfort of Strangers'.
Overigens, kan je laatste opmerking niet plaatsen. Die hoort niet bij deze film thuis, denk ik.

Overigens, kan je laatste opmerking niet plaatsen. Die hoort niet bij deze film thuis, denk ik.
Heb hem inmiddels. Op de juiste pagina gezet. En wat jouw opmerking betreft: "Wat so wie so een beschamende opmerking is over iemand die is overleden." Je wilt toch niet beweren dat je zoiets over niemand mag zeggen?
Veel slechter kom je ze niet tegen. Een film waar behalve de locatie alles tegenvalt. Het foute semi-zwoele sfeertje zou nog een amusante guilty pleasure hebben kunnen opleveren maar zelfs dat zit er niet in. Men pakt het bloedserieus aan, in een poging een sexy thriller te maken. Het resultaat is lachwekkend slecht. Natascha Richardson en Rupert Everett zijn van het slechtste dat ik ooit heb zien acteren.
1