The Comfort of Strangers (1990)

Rare film, met een scenario van Harold Pinter naar een verhaal van Ian McEwan. Af en toe mooie scènes, maar het geheel wil niet werken.

Die regisseur Schrader maakt het zich nooit makkelijk, dat moet gezegd. Als scenarioschrijver had hij succes (Taxi Driver, Raging Bull). Als filmregisseur nooit echt. Tenzij ik een meesterwerk over het hoofd zie.

Films van Paul Schrader zijn altijd vermakelijk.. Zal er nog een paar toevoegen...

Vermakelijk ??? Ik ken nauwelijks iemand die zo zwaar op de hand is. Het zal zijn hollandse karakter wel zijn.

ja hugohei: zwaar op de hand liggende films bevallen me ook!!!

Fijn, maar dat was het punt niet. 'Vermakelijk' zet mensen op het verkeerde been. Die Schrader is toch met afstand de meest gereformeerde filmmaker buiten Nederland ? Ik ga snel Mishima weer es bekijken.

Of het hier om een meesterwerk gaat laat ik in het midden, maar American Gigolo was toch écht wel een kassucces! Aan de andere kant was dat volgens mij ook wel zijn enige grote succes (al vind ik Hardcore persoonlijk een topper).

Het duurt even voordat je doorhebt waar de film naar toe wilt en dat is ook weer erg telleurstellend. 2.5 voor de semi-artistieke plaatjes.

The Comfort of Strangers is een zeer zwakke film. Niet alleen is het scenario simpelweg slecht te noemen, de twee acteurs die de film zouden moeten dragen weten zich totaal geen raad. Het pluspuntje is, zoals wel vaker, Christopher Walken. De karakters stellen niets voor en weten dan ook totaal geen sympathie bij de kijker op te wekken. En gezien het feit dat hun relatie centraal staat in de film, is de film 90% van de tijd ondermaats en zielloos.

een hele rare film,ik begrijp er niets van.

heel erg jammer want in het begin dacht ik dat het wel een spannende film zou worden.

Gewoon leuk om gezien te hebben.

Aardige film, die het vooral moet hebben van de laatste paar scènes. Wat daar voor zit is nauwelijks de moeite waard en ik had zelfs moeite om mijn aandacht er de volle film bij te houden. Het probleem is dat de film sowieso al geen sympathieke karakters heeft en het lijkt erop dat zelfs Paul Schrader zich niet in hen interesseerde. Daarom richtte hij zich maar op een mooie, maar ook bijzonder nadrukkelijk aanwezige camerabewegingen. Het levert een film op die geen interesse lijkt te hebben in zichzelf en daardoor krijgen wij het als kijker ook niet. Het komt ook allemaal erg formeel over, wat bedacht. Zelfs de acteurs spelen op automatische piloot; alleen Richardson geeft haar rol nog enige warmte. Walken lijkt totaal niet te acteren en raffelt zijn teksten af, maar zijn verschijning op zichzelf is gelukkig genoeg om een bepaalde dreiging in de film te behouden.

Schraders interesse in het verhaal zal dan wel in het einde liggen, dat dus alleraardigst is, hoewel het de potentiële impact mist, waarschijnlijk omdat het voorgaande niet al te boeiend is. Verder is Venetië een mooie locatie voor een film als deze en Schrader buit de omgeving gelukkig wel uit met zijn camera. Jammer dat hij het verhaal van minder leven heeft voorzien.

2,5*

Hele typische film, erg schilderachtig ook, met een als vanouds zeer vermakelijke Walken. Het verhaal is ook best origineel (jong koppel raakt in Venetië betrokken in de zieke sm-wereld van 2 psychopatische perverselingen). Wat jammer is aan deze film is de vele rare fouten in het scenario. Hier noem ik er wat: 1) Je bent op reis, bent uren op zoek naar een restaurant en neemt uiteindelijk genoegen met een glas soepstengels... 2) Je laat je in met de eerste de beste onbekende en na zijn zieke verhalen ga je weer op z'n aanbod in. 3) Nadat de moordenaars hun trofee (de dood van Colin) binnen hebben laten ze de nauwelijks gedrogeerde -want ze weet alles- Mary in leven en lopen, zeer netjes, recht in de handen van de politie. Dit zijn toch wel essentiële missers wat mij betreft en zeker tekenen van dat het allemaal wat afgeraffeld is. Ook nemen sommige scenes de vaart er onnodig uit. De film wordt gered door de 'baddies' (met name natuurtalent Walken) die zeer sinister overkomen.

Alleen Christopher Walken maakt de film al onvergetelijk. 'My father wore a black moustache...' Prachtig.

Mise-en-scène en muziek zijn sterk, maar het blijft teveel aan de oppervlakte borrelen om door te dringen tot de kijker. Ik kan me zo voorstellen dat bepaalde elementen, zoals de spanning tussen de twee koppels en hun verschillen/overeenkomsten in de roman van Ian McEwan beter tot zijn recht komen dan in deze verfilming. Al is het maar omdat Christopher Walken een heel slechte rol neerzet met zijn fake Italiaanse accent. Ik ben eigenlijk ook niet kapot van Natasha Richardson, Rupert Everett en Helen Mirren. Nee, hier had echt meer ingezeten.

Schrader verzamelde toch wel wat namen voor dit nagenoeg onverfilmbaar scenario van Harold Pinter.

Het werd een vreemde film, traag opgebouwd, met voor een stuk een troosteloos verlaten (de werkelijkheid is anders) Venetië als decor.

Een zekere spanning zit er wel in omdat de kijker nieuwsgierig is waaromtrent het uiteindelijk allemaal te doen is en hoe het zal aflopen, maar, eerlijk gezegd, het was het wachten niet waard.

Een geheimzinnige, trage, 'n beetje gemene, melodramatische, maar ongeloofwaardige psychologisch thriller, over een paar dat in de problemen kwam. De productie was het net niet: het verhaal was te oppervlakkig van toon of kwam eigenlijk doelloos over en de dialogen waren te klungelig. De beelden daarentegen, ook van de mooie lijven, waren weelderig.

Helemaal eens met Gauke, al wil ik nog wel de maker van de prachtige soundtrack, Angelo Badalamenti een pluim geven.

Onbegrijpelijk slecht.

Natasha Richardson en Rupert Everett overtuigen geen moment, lopen als een stel paspoppen door het beeld. Christopher Walken en Helen Mirren zijn dan net een heel klein beetje beter, maar ook verre van voldoende. Vervolgens nog de nodige foutjes met de continuïteit en een wat oubollig flauwe soundtrack. Maar het grote probleem daarbovenop is dat het scenario niet werkt, niet in de buurt komt van het spannende verhaal dat er potentieel in het gegeven gezeten had. Het enige dat overblijft is dat Venetie in het eeuwige licht van het golden hour in beeld komt. Mooie plaatjes, maar volstrekt onvoldoende.

Ben het in grote lijnen wel met blurp194 eens, al is hij wel erg negatief. De ster van deze film is natuurlijk de cameraman/fotograaf die een fantastisch beeld laat zien van Venetië. Venetië in het vroege ochtendlicht, met de ondergane zon en tijdens de drukke en beweeglijke dag. Nu zijn er veel films die in Venetië spelen, maar qua beeldenrijkdom en kleurgebruik zit deze in m'n top vijf. En dit keer nu eens niet alle voor de hand liggende locaties, maar ook het minder bekende Venetië. En het Lido, niet te vergeten.

Vond Christopher Walken weer een perfecte griezel neerzetten en zo beroerd doet de rest het nu ook weer niet. Natasha Richardson is toch een lekker ding om naar te kijken. Maar inderdaad, het scenario 'werkt' niet en zeker het slot is ongeloofwaardig, zowel psychologisch als praktisch. kaztor heeft dat goed uit de doeken gedaan. Misschien dat het in het boek van Ian McEwan wel geloofwaardig is uitgewerkt, maar hier gaat het mis. Maar op dat slot na heb ik toch wel erg geboeid zitten kijken. Je weet dat het slecht gaat aflopen voor het tweetal, maar de manier waarop is dan toch wel weer verrassend. Vergelijkingen dringen zich natuurlijk op met Don't Look Now, waarin eveneens een echtpaar de weg kwijt raakt in Venetië. Maar die film heeft dan toch weer net even meer substantie.

Lekkere dingen hoeven niet te kunnen acteren. Bovendien is ze geen lekker ding meer, want ze is dood. Heel erg dood.

Je hebt natuurlijk gelijk. Ook 'lekkere dingen' horen te kunnen acteren. Anders moeten ze een ander beroep kiezen. Maar ik ben het niet met je eens dat er niets aan haar verloren is gegaan. Wat so wie so een beschamende opmerking is over iemand die is overleden. Maar heb zojuist de film Asylum uit 2005 gezien, waarin ze een prachtige rol speelt en laat zien dat ze uitstekend kan acteren. Maar misschien wel met een heel wat betere script dan 'The Comfort of Strangers'.

Overigens, kan je laatste opmerking niet plaatsen. Die hoort niet bij deze film thuis, denk ik.

Heb hem inmiddels. Op de juiste pagina gezet. En wat jouw opmerking betreft: "Wat so wie so een beschamende opmerking is over iemand die is overleden." Je wilt toch niet beweren dat je zoiets over niemand mag zeggen?

Barslecht.

Veel slechter kom je ze niet tegen. Een film waar behalve de locatie alles tegenvalt. Het foute semi-zwoele sfeertje zou nog een amusante guilty pleasure hebben kunnen opleveren maar zelfs dat zit er niet in. Men pakt het bloedserieus aan, in een poging een sexy thriller te maken. Het resultaat is lachwekkend slecht. Natascha Richardson en Rupert Everett zijn van het slechtste dat ik ooit heb zien acteren.

1

Misschien is het de ramptoerist in mij, maar ik heb enorm genoten van dit jaren '90 draakje. Co-productie, allerlei grote namen, groot budget dat nooit een return of investment zou halen, Badalamenti soundtrack, weelderige set designs, Armani pakken en dat voor een erotische B-thriller met de allure van een stuiverromannetje, allemaal au sérieux en met veel bombast gebracht. Wat een geweldige periode toch, toen sleazebags zoals Joe Esterhaz een miljoen dollar konden verdienen met het neerpennen van vunzigheid. Ook de vertolkingen zijn van een 'slechtheid' die eigenlijk hilarisch en bijna artistiek is. Walken, die op een soort krampachtige wijze iedereen zijn vaag 'levensverhaal' komt vertellen, is het toonbeeld van een ongemakkelijke vertaling van boek naar scherm, maar daarom niet minder intrigerend. Of hoewel, misschien is Schrader wel subtieler dan we denken en zag hij dit zelf als één grote grap. Dat de man oprecht gevoel voor humor heeft, blijkt uit de non-sequitur scène waar de poetsvrouw in het hotel van de hoofdpersonages luidkeels PERMESSO roept, uiteraard slechts nadat ze reeds de kamer binnenstormde. Toch een bemoeiziek volkje, die Italianen.

Goeie film waarin een koppel de weg kwijt raakt tijdens een vakantie en geholpen wordt door een vreemdeling. Er wordt vrijwel niets uitgelegd hier en ook de personages blijven vraagtekens oproepen. Desalniettemin wist de film me te blijven intrigeren. De mysterieuze sfeer, het onvoorspelbare, het ongemakkelijke soms en de mooie beelden van Venetië dat een perfecte locatie vormt.

Een vreemde film die op mij deed denken aan een combinatie tussen Bitter Moon en Don't Look Now. Nou zijn die twee films wel veel beter, uiteraard. Het speelde zich net als Don't Look Now af in Venetië en weet net zo'n beklemmende sfeer uit te ademen, zij het visueel op een totaal andere wijze. En het echtpaar dat onder invloed raakt van een ander koppel deed me denken aan Bitter Moon. Dat in alle drie de films het om een Brits echtpaar gaat dat als lijdend voorwerp dient droeg ook bij aan dat gevoel. De film was enorm onbehagelijk om te kijken en ik had de neiging hem af te zetten na 10 minuten. Het fletse spel van Everett en Richardson zorgde er met name voor dat ik niet in de film kwam maar Walkens performance deed me toch besluiten te blijven kijken. Net als Colin en Mary raakte ik geboeid door de gesoigneerde maar tegelijk ietwat platvloers penozerige Robert. Walken kan dit soort personages met zijn ogen dicht spelen maar op de een of andere manier was hij dit keer anders dan ooit te voren. Het was dit keer minder kil maar juist enorm broeierig en daarom veel gelaagder dan ik van hem gewend was. Door Walkens performance moet ik concluderen dat Schrader het allemaal zo bedoeld heeft en dat een kunstwerkje is. Sommige kunstwerken zijn goed omdat ze de aanschouwer een onprettig gevoel geven en dat deed deze film zeker.