Pandora and the Flying Dutchman (1951)

1,87 gemiddeld??
Dit is juist zo'n schitterend flamboyante, met gefrustreerde sexuele energie doordrenkte, kitscherige, campy, maffe, perverse, typische Ava Gardner film. Douglas Sirk had het niet beter kunnen doen. Een schoolvoorbeeld van een herondekte parel, die anno 2009 zoveel leuker is dan het merendeel van het publiek in de jaren 50 in de gaten had. Dikke 4*

Blu-ray (+ DVD) release: 9 aug. 2010.

Review Blu-ray disc: zone vrij.

Kun je eens met recht en reden de termen romantisch en surrealistisch op een film plakken,doen ze het niet .De andere adjectieven kan ik wel beamen,al zie ik de perversiteit helaas niet meteen,waarschijnlijk teveel torture porn gekeken.Ik denk overigens niet dat het publiek nu om deze film zit te spriingen,aangezien hij zichzelf en zijn romantisch-metafysische thematiek die wat achterhaald aandoet, bloedserieus neemt.
Neemt niet weg dat dit visueel een indrukwekkende film is,door de medewerking van Cardiff aandoend als een P&P film.De technicolortechniek is fenomenaal gebruikt en het zou ook moeilijk wordem om anno nu een film op dezelfde locatie,de Costa Brava voor de komst van het massatoerisme,te schieten.
Ava is geknipt voor de rol en doet het behoorlijk,Mason is wat te oud voor de rol van jeune premier,al is hij verder natuurlijk ook hier een geweldig acteur.Probleem is dat PATFD zoals de titel reeds aangeeft iets teveel hooi op zijn vork neemt door 2 bekende mythes met elkaar te verbinden,waardoor de film warrig en bij tijd en wijle langdradig wordt.De autorace en de corrida zijn natuurlijk prachtig geschoten,maar ze halen volkomen de eenheid uit de intrige,of liever,maken er 2 intriges van.Ook helpt de Oxbridge voice-over niet echt om de ietwat oubollige sfeer weg te nemen.
Wat het surrealisme betreft:niemand minder dan Man Ray verleende zijn medewerking aan de film en was ook verantwoordelijk voor de schilderijen,die overigens meer lijken op die van De Chirico,Delvaux of Magritte.
Waarom de Hollander hier Hendrik van der Zee en niet van der Decken heet,weet ik niet.Wel kan ik met trots medelen dat er enkele zinnen in overigens modern Nederlands,zo te horen door native speakers uitgesproken,op de achtergrond te horen zijn.En daar moeten wij het mee doen.
De climactische finale valt wat tegen,maar enfin,het is ook al een oudje.

The measure of love is what one is willing to give up for it

De Vliegende Hollander moet na Blackbeard volgens mij één van de meest verfilmde piraten aller tijden zijn. Hij maakt zijn opwachting in animatieseries (Spongebob!), in recente films (de Pirates of the Caribbean reeks) en blijkbaar was het oude Hollywood ook gecharmeerd door de legende van de Nederlandse kapitein. Albert Lewin liet zich er ook door inspireren en kwam begin jaren '50 af met deze ondertussen vergeten parel.

Want dat is het vast en zeker. Een recente televisie uitzending heeft de film terug wat onder de aandacht gebracht, maar dat is blijkbaar niet bij iedereen in de smaak gevallen. Vreemd, want dit is anders toch wel een erg lekker stukje Hollywood vermaak dat vooral de hoogte wordt ingetrokken door een uitstekende cast. Ava Gardner is geboren voor dit soort rollen, ze weet bovendien de evolutie van mannenverwoester naar vrouw die voor haar liefde wilt sterven perfect uit te voeren, maar ze wordt dan ook nog eens bijgestaan door een sterke James Mason die mee de titelrol speelt. De rest van de cast wordt ingevuld door onder andere Mario Cabré. Die moest eigenlijk niet veel acteren aangezien hij in de eerste plaats een stierenvechter was. Beetje jammer wel dan dat Lewin er hier en daar voor kiest om met een screen te werken. Dan deed Francesco Rosi dat met Miguel Mateo in Il Momento della Verità wel net iets beter. Zou naar het schijnt een erg naargeestig typetje zijn geweest die Cabré als ik Gardner's eigen biografie mag geloven.

De eerste kleurenfilm voor Ava Gardner en bovendien één die nog gerealiseerd is door Jack Cardiff, de man waarvan wordt gezegd dat hij Technicolor naar een hoger niveau heeft gebracht. Er bestaan blijkbaar wel wat verschillende prints waar de helderheid van de kleuren wisselen, maar ik had het gevoel dat de scènes in het donker er soms wat fake uitzagen. Dacht zelfs even dat ik naar een ingekleurde versie zat te kijken. Hier en daar soms ook wel wat een raar momentje, het lijkt alsof Lewin af en toe de vierde muur wilt doorbreken en uiteindelijk besluit om het toch niet te doen, maar over het algemeen een vlot lopende film met een aantal indrukwekkende scènes. Het filmen in Spanje heeft hier ook echt wel een meerwaarde.

Ik kan me meer vinden in de rating die de film op IMDB krijgt dan hier, maar dat is bij dit soort ouder Hollywood werk wel vaker het geval. Een mooie Ava Gardner die de rol van Pandora perfect belichaamt en een uitstekende chemie met James Mason. The Picture of Dorian Gray schijnt ook nog de moeite zijn, moet ik ook eens achter gaan.

4*

Niet echt mijn ding deze film.
Wou hem zien omdat James Mason erin meespeelt, maar vind dit toch een van zijn minder geslaagde films.

Star vehicle voor Ava Gardner. Gardner, duidelijk een product van de studio’s moest het beslist niet alleen van haar acteertalent hebben. De film is een sentimenteel romantisch melodrama Jammer van de irritante voice over die vertelt wat we meteen daarna uitgebreid te zien krijgen. De film wordt beschouwt als de mooiste kleurenfilm ooit gemaakt.

Visueel ziet de film er prima uit. De kleuren zijn een lust voor het oog. Maar niet alleen de kleuren strelen de ogen van de kijker, ook de prachtige verschijning van Ava Gardner. Wat een uitstraling en charisma. Het verhaal zelf kon me weinig of niet boeien, maar een pluspunt is wel de chemie tussen Mason en Gardner. 6/10

Saai en door de vele niets toedoende zij-plotjes niet vooruit te branden. Er wordt getracht om het Griekse mythologische verhaal van Pandora te combineren met de sage van de Vliegende Hollander om zo een romantische liefdesverhaal te creëren. Dit faalt doordat het de film te langdradig en te afstandelijk is. Dit komt ten eerste omdat de acteurs niet overtuigen. Ava Gardner kan dan misschien wel mooi zijn, haar acteren (tenminste in deze film) is maar middelmatig. Haar belangrijkste taak lijkt eruit te bestaan mooi te wezen. Daarnaast worden grote gedeelte verhalend verteld met een voice-over. Dit doet de film geen goed, aangezien ze nog meer afstand tot kijker veroorzaakt. De film speelt zich af in Esperanza een Spaanse havenplaats. Een van die nietszeggende scenes bestaat dan ook uit vijf minuten lang een flamingo-groep aan werk te zien. Ook de mannen die vallen voor Pandora krijgen veel te ruim de tijd om zich te profileren met hun hobby (autoracen, stierenvechten) En dan is er nog de romance tussen James Mason die Hendrik van der Zee speelt, oftewel De Hollander en Ava Gardner die komt geforceerd en houterig over. Het camerawerk en de Technicolor waren het enige wat nog enigszins positief uitpakte. Verder is het een sentimenteel romantisch houterig vehikel wat maar blijft voortslepen.

De dialogen zijn geweldig...... Mooie psychologie en filosofie

Tja, bizar en kitscherig, maar voor mij persoonlijk is het onmogelijk om deze film onsympathiek te vinden, gezien de eigenzinnigheid van de auteur (jazeker, op z'n Frans) en zijn unieke vastberadenheid om een film te maken waarvan hij ongetwijfeld wel kon vermoeden dat de cynici er hun pijlen op zouden gaan richten. De film ziet er prachtig uit, James Mason heeft natuurlijk meer dan genoeg mysterieus charisma, en Ava Gardner ("unspeakably luscious" volgens filmcriticus Pauline Kael) is zowel fysiek als qua spel perfect als de eigenlijk doodgewone femme fatale, geenszins van kwade wil maar met talloze bewonderaars die ze niet helemaal serieus kan nemen aanzien en daarom als speelgoed behandelt – wie kent zo iemand niet? Zo blijft de film eigenlijk tot het einde toe boeiend, en ondanks de theatraliteit van het concept en de voorspelbaarheid van de plot (nog versterkt doordat de allereerste scène de kijker al voorbereidt op wat feitelijk een suicide à deux is) is dit toch een film die ik niet echt goed maar wel bijzonder intrigerend vind.
        Grappig trouwens dat de cast van deze film als een kleine reünie van de "troupe" van Michael Powell en Emeric Pressburger leest, want Sheila Sim (de nicht van de verteller), John Laurie (de mecanicien van Nigel Patrick), Marius Goring (de gedoemde minnaar uit het begin) en Abraham Sofaer (de zeventiende-eeuwse rechter) hebben allemaal in films van The Archers gespeeld (respectievelijk in A Canterbury tale, I know where I'm going! en de laatste twee allebei in A matter of life and death, waarin Sofaer zelfs wederom een rechter speelde [èn een chirurg, maar dat was in een andere dimensie, zal ik maar zeggen]), en cameraman Jack Cardiff won in 1947 een Oscar voor zijn werk aan hun Black Narcissus.