Sleeping with the Enemy (1991)

een mooie spannende film met julia roberts.toen nog jong en aan het begin van haar carriere.toch vind ik haar hier in al erg goed spelen.en patrick bergin speelt hier ook heel erg goed in.

Heerlijke spannende drama/thriller met een goed uitgewerkt verhaal en sterk acteerwerk. Gewoon goed!

Toen die tijd in de bios gezien,ik vond 'm sterk,en zeker Roberts speelde uitstekend...

Mooi opbouwende thriller

Lekker spannende thriller over een vrouw Laura die gehuwd is met een ziekelijk bezitterige en jaloerse man en die haar dood faket om uit zijn klauwen te ontsnappen en een nieuw leven op te bouwen. Het is niet altijd geloofwaardig en het tussenstuk met de theaterleraar halen de vaart eruit, maar er zitten evenzeer goede scènes in zoals wanneer de echtgenoot zijn vrouw voor de eerste keer opnieuw ziet op een kermis . Lichtjes Hitchcock achtig maar het komt nog niet eens in de buurt van de meester. Het is verder Julia Roberts die hier na haar doorbraakrol in Pretty Woman de show steelt.

Sleeping with the Enemy ziet er uit alsof het voor een appel en een ei is gemaakt, maar schijnbaar hing er toch nog een budget van zo’n 19 miljoen dollar aan. Een fractie van dat budget zal gebruikt zijn voor het bouwen van het prachtige strandhuis dat als een soort bunker over het strand uittorent. Helaas bleek het alleen om een façade te gaan en is deze weer afgebroken na de voltooiing van de opnames. De inrichting is dan jammer genoeg erg kil maar dat past wel bij de afstandelijke toon die wordt gezet in het beginstuk. Verder heeft het allemaal maar de productiewaarde van een tv-film. Het dramatische effect wat de bootscène poogt over te brengen werkt voor geen meter omdat de regie over de gehele linie bedroevend is. De schurk is een matige acteur en teveel een karikatuur. Ook wordt-ie ondersteund door veel te dik aangezette muziek en geluidseffecten zoals overdreven kerkklokken. Daarbuiten is de soundtrack sentimenteel en bestaat de rest van de film eigenlijk uit een melige romance. Voorts wordt er nog heel veel lelijke slow motion uit de kast getrokken en is de climax volstrekt belachelijk. Bizar dat dit zo’n bioscoophit was destijds.

Het zware onderwerp (huiselijk geweld) is in principe een interessant uitgangspunt voor een drama, maar in dit geval is er een gedateerd jaren-'90 thrillersausje overheen gegoten.

Julia Roberts is te zien in haar prime, en haar charisma wordt niet onbenut gelaten; de vreselijke musical montage met hoeden spant wat dat betreft de kroon.

Haar tegenspeler (de dramadocent) vond ik eigenlijk ook maar een opdringerige creep, dus die romance deed me ook niks.

Haar man (Patrick Bergin) was wel goed gecast als nare narcist, maar de manier waarop hij haar wist op te sporen hing van toevalligheden aan elkaar en vond ik vergezocht. De climax was matig.

Maar goed, eerlijk is eerlijk, ik had (nog) slechter verwacht. De muziek vond ik prima ingezet, de spanningsopbouw is af en toe oké, maar verder is het een standaardthriller uit vervlogen tijden.

Jammer dat er zoveel negatieve beoordelingen zijn over deze spannende thriller. Vergeet niet dat deze film uit 1991 dateert, dat is 30 jaren geleden. in die tijd lagen de sentimenten heel anders dan nu.

Michael

Gekeken omdat mijn vriendin fan van Roberts is. Ik heb haar altijd van ongedefinieerde leeftijd gevonden, maar anders dan in Pretty Woman, een film van een jaar eerder, vind ik haar hier er wel erg jong uitzien. In ieder geval is de setting wel aardig, hoe ze aan haar man die haar mishandelt en controleert probeert te ontsnappen door haar dood in scène te zetten. Het vervolg is echter clichématig. Natuurlijk vindt hij haar waarna we in een filmverloop terechtkomen dat ik al zo vaak eerder heb gezien. Denk alleen al aan horrors als Scream, al overstijgt dit nergens het thriller niveau. Enige positieve is dat ze hem zelf koelbloedig neerschiet. Een halfje extra daarvoor. 1,5*.

Niet gezien toen hij uitkwam maar ik herinner me dat er in die tijd toch wel wat buzz was rond Julia Roberts.Waarbij me niet altijd duidelijk was of het nu ging om de acteerprestaties dan wel het haar toegeschreven schoonheidsideaal. Blij dat het er nu toch van gekomen is met deze goeie thriller. Al moet ik ook toegeven dat hij inhoudelijk op een aantal punten niet zo overtuigend is. Zo is er de factor toeval. Hoe groot is de kans dat Julia met een zeilbootje gaat varen en vervolgens in een storm terechtkomt als ze maar 1 keer per seizoen uitvaart? En zich dan nog wel jarenlang in het geheim voorbereiden op een moment waarvan ze niet weet of het ooit komt? De zwempartij in de woelige zee lijkt me verder levensgevaarlijk, en nog een ander paar mouwen dan oefenen in het zwembad (en dan had Julia ook nog de tijd en motivatie om haar zwemvest uit te trekken te midden van het woeilige water).

Maar een keer ik me daarover had gezet, werd ik wel degelijk meegesleept in het verhaal. Het is toch ook wel een film die meer dan eens refereert naar film noir:
- Het begint al met de naam van het personage van Julia Roberts: Laura. Lijkt een duidelijke verwijzing naar de classic Laurawaarin het gelijknamige personage dood wordt gewaand maar nadien onder de levenden blijft.
- In één van de scènes aan het begin van de film zien we Julia op bed liggen, gefilmd van buitenaf doorheen de balustrade, waardoor ze achter tralies lijkt te zitten. Dat spelen met lijnen (kunnen ook schaduwen zijn) om gevangenschap te suggereren is bij wijze van spreken visueel erfgoed van film noir.
- Uitgesproken scenes met spiegels suggereren in de film noir dubbele persoonlijkheden. Hier is dat niet anders wanneer beide personages in het begin van de film samen voor spiegel staan. Nadien blijkt onder het galante uiterlijk van Patrick een obsessief-compulsieve paranoïde psychopaat te schuilen en blijkt Julia er een meer dan dubbele agenda op na te houden. Na de vermeende dood van Julia krijgen we een scene waarin Patrick een voorwerp gooit op zijn spiegelbeeld. Misschien symbool dat de dam op dat moment in hem gebroken wordt, en zijn sociopatische kenmerken de overhand zullen nemen (zoals zal blijken in de film, tot en met moordneigingen)
- En dan is nog de rol van water in dit verhaal. Water kan in film noir verschillende fluïde betekenissen aannemen, en staat in verband met gevoelens. Aan het begin van de film ontmoeten Julia en Patrick mekaar aan een rustige zee en alles lijkt peis en vree. In de volgende belangrijke scene ontsnapt Julia aan haar echtgenoot door weg te zwemmen tijdens een storm op zee. Water is ook de communicator tussen beiden wanneer Patrick de trouwring van Julia in het toilet vindt. Komisch en symbolisch is de scene in het verpleeghuis waar Patrick en een (met snor) vermomde Julia van het waterkraantje drinken, waarbij het water verrassend in het gezicht van Patrick spuit. Ten laatste is er nog de overlopende badkuip in het nieuwe huis van Julia. Dat laat vermoeden dat Patrick wel degelijk in da house is, want waar water is, is Patrick

Ondanks wat inhoudelijke vraagtekens dus toch een knap gemaakte visueel aantrekkelijke film met een prima score van Jerry Goldsmith trouwens. De finale is excellent, uit het boekje zoals het hoort qua spanningsopbouw. De figuur van Patrick is echter eigenlijk niet zo afschrikwekkend, eerder lachwekkend. Waardoor sommige scenes bijna een camp factor krijgen. Onbedoeld, maar ook dit element zorgt ervoor dat het niet saai wordt en steeds entertainend blijft.

prettige voorspelbare film