Smile 2 (2024)

Redelijk vervolg maar verre van het niveau van deel 1. Het verhaal is een herhaling zonder enige diepgang of verrassing. De film kijkt aardig weg maar is net iets te lang waardoor sommige momenten wat taai zijn. Op zich zitten er een aantal lekkere kills en jumpscares is, maar echt heel creepy momenten zoals deel 1 die kende, zitten er niet in. Het einde is wat vreemd en draaft iets te ver door. Visueel wel erg sterk. Het acteerwerk is redelijk, maar het gillen en panikeren van Scott had best wat minder gekund en irriteert soms ook. 3.0

In mijn herinnering had ik best een goede indruk aan deel 1 overgehouden, maar bij nadere inspectie had ik daar toch slechts een 3* voor over. Ook hier heb ik me in feite goed vermaakt, maar kom ik netto op dezelfde score uit.

De opzet is wat groter door een beroemdheid als Skye Riley centraal te zetten; haar privéleven ligt sowieso onder een vergrootglas en met constant verschillende assistenten en haar moeder als manager om zich heen, is het moeten dealen met je eigen problemen (vermoeidheid, druk, isolatie, trauma en drugsverleden) al moeilijk genoeg vanwege die benauwende aandacht; het aanvechten van een kwaadaardige manifestatie die je om de haverklap van hallucinaties voorziet is daar niet zomaar in te voegen. Skye staat constant onder druk en de film hoeft daar maar kleine schepjes bovenop te doen om de adrenaline te verhogen. De openingsscène, die vooralsnog buiten Skye omgaat, zet wat dat betreft hoog in door de (ogenschijnlijke) one-take en slaat bovendien een aardig bruggetje vanuit het eerste deel.

Eenmaal in het spotlightleven van Skye gearriveerd, neemt de film helaas wat gas terug en worden we zoet gehouden met de dood van drugdealer Lewis en enkele creepy pesterijtjes die wat weinig om het lijf hebben (die glimlachende fangirl was veelbelovender in de trailer) en ik vond het jammer dat de film toch aardig vaak toevlucht nam in veelal flauwe jumpscares. De scenes die zich daarvan onthouden zijn het krachtigst, zoals de cringy speech en het dansensemble, al zijn ook dat scenes die gevoelsmatig sterker hadden kúnnen zijn. De hoge bloeddruk van de openingsscène wordt nergens echt geëvenaard.

De entiteit wordt bovendien flink wat vrijheid gegund in diens speelveld van hallucinaties en de mind control daarbinnen. Het is één ding om de werkwijze onvoorspelbaar te houden, het is iets anders om de twists onder het mom van mysterie wat gemakzuchtig naar de hand te zetten. De hereniging met hartsvriendin Gemma bekijk je vanaf het begin al argwanend, maar de lange tijd tot onthulling voelt een beetje als vals spel. Het past op zich wel in het profiel van de entiteit, die duidelijk graag met zijn prooi speelt voor het definitief toeslaat, filmtechnisch doet het eerder flauw aan. Zo zijn er hele scenes en personages die wat gemakzuchtig onder het kopje ‘waanbeeld’ weggemoffeld kunnen worden.

Leuk, vermakelijk, bijtijds goed gefilmd en in bepaalde opzichten een duidelijk schepje bovenop het eerste deel maar niet zonder in bepaalde valkuilen te stappen of de toevlucht te moeten nemen tot opzichtige plot devices. Mocht dit uitgebouwd worden naar een franchise, zou ik voor deel 3 graag een compacter verhaal zien. 3*

Verschrikkelijk omg. Echt zo’n Evil Dead vibe.

Naomi Scott acteerde goed, maar bah wat een Gen-Z film. Die vriendin van haar ook, jeetje wat slecht.

In de laatste 20 minuten barstte het hele theater in lachen uit. Wie heeft dit bedacht?

Genoten van deze. Eindescenes vond ik ook prima.

Vreselijk wat een intense trash.

Een jaar nadat ze onder invloed een auto-ongeluk veroorzaakte waarbij haar vriend [Ray Nicholson] om het leven kwam, bereidt popster Skye Riley [Naomi Scott] zich voor op een comeback. Onder druk van haar moeder [Rosemarie DeWitt] en manager [Raúl Castillo] verbijt ze de fysieke en mentale pijn die ze voelt om de loodzware repetities door te komen. Om de pijn te bestrijden, vraagt ze hulp aan Lewis [Lukas Gage]. Die slaat in Skyes bijzijn volledig door en na een sinistere glimlach maakt hij een einde van zijn leven. Volgens de overlevering (zie Smile) is de verantwoordelijke demon nu overgegaan naar Skye die dan hooguit nog een week kan overleven en zich ondertussen steeds grilliger gaat gedragen. Skye weet dat ze hulp nodig heeft, maar niemand lijkt haar serieus te willen nemen. Superieure sequel met een scherpe satirische ondertoon en een overdonderende acteerprestatie van Scott.

Ambitieuze sequel die helaas veel te lang doorzeurt, toewerkend naar een waardeloze finale. Jammer, want het begin is ijzersterk en in het eerste uur zitten veel werkelijk doodenge scenes, knap in elkaar gezet door regisseur Parker Finn. Naomi Scott is uitstekend in de hoofdrol maar zij kan niet voorkomen dat haar getergde personage op gegeven moment wel erg vermoeiend wordt, net als de film om haar heen.

Ik vind Smile een behoorlijk overschatte film. Het is een typische horrorfilm vol goedkope jump scares die op een hypocriete manier pretendeert een boodschap over geestelijke gezondheid en trauma uit te dragen, en dan ook nog eens op de meest botte manier. Is dit vervolg dan beter? Tot op zekere hoogte. In elk geval is het nu allemaal niet zo serieus en is er nog best wat ruimte voor humor en een aantal ongeremde momenten waarop er enigszins wordt geëxperimenteerd. De openings- en slotscène zijn ook best memorabel.

Toch weet de film voor een groot gedeelte niet te boeien. Het uitgangspunt werkt uiteindelijk gewoon niet voor meer dan een korte film. Daarnaast vond ik de setting nu een stuk minder interessant. Het leven van dat popsterretje kon me echt totaal niet boeien en het tempo zit er ook niet altijd even lekker in. Eng wil de film ook maar niet worden. Het is veelzeggend dat veel scènes het goedkoopste soort jump scares nodig hebben. Iedere idioot kan plotseling iets in beeld laten verschijnen en dat gepaard laten gaan met een hoop kabaal. De gore is soms nog wel heel aardig.

Dit is een grote studio-horrorfilm. Een deeltje twee, waarbij de productie van de film zelfs is verbeterd ten opzichte van dan de eerste, maar het kampt met exact dezelfde problemen als zijn voorganger. Het grootste probleem; een grijns die elke twintig minuten op het scherm verschijnt gepaard met een luid volume, middelenmisbruik en scheldwoorden zijn niet bepaald iets engs....Want nadat een popster een dodelijke hoeveelheid Voss-water heeft ingenomen, begint ze gekke visioenen te zien van mensen die naar haar glimlachen. Er zit hier misschien wel een gemiddelde film verborgen maar dit vreselijk ongeïnspireerde script werkt niet door de toch al te lange looptijd. Daarin kan ook flink geschrapt worden; die scène met Drew Barrymore is overbodig en eigenlijk ook gewoon tenenkrommend, het daarop volgende liedje/dansje is eveneens maar vulsel en die flashbacks naar het auto-ongeluk zijn niet nodig. Tja de film is wel iets beter maar nog steeds niet iets wat ik graag ziet, voor een ieder die van makkelijke jump scares houdt en het niet erg vindt dat het simpelweg verder een herhalingsoefening is...