The Substance (2024)

Margaret Qualley, wat een prachtig lichaam heeft zij

Voor mij ook het enigste pluspunt aan de film.

Goed interview waarin veel van de invloeden en beweegredenen worden toegelicht. (Spoilers)

‎Butts and Guts: Coralie Fargeat injects us with five insights into her satirical splatter-fest The Substance • Journal • A Letterboxd Magazine • Letterboxd

Ik heb slecht nieuws voor je. Haar borsten zijn protheses.

Wat een trip, wat een fantastische film! Voor mij het film-hoogtepunt van 2024, geniaal!

Deze veelbesproken film zag ik gisteren in de bioscoop en hij viel me toch wat tegen. Al heel snel is duidelijk dat de film zichzelf niet heel serieus neemt, maar daarin gaat de film wat mij betreft regelmatig te ver. Zeker op het eind gaat de The Substance helemaal los en lijkt het meer op komedie dan horror. Leuk zijn de referenties naar filmklassiekers en ook moest ik terug denken aan concerten van Gwar.

Maar de film heeft ook een boodschap en die kwam luid en duidelijk over. Luid was vooral de soundtrack, die in modern a-muzikaal jasje was gegoten. Ik vond dat niet echt een plus, maar het ondersteunde wel de opvallende cameravoering regelmatig sterk. Graag had ik bepaalde scenes wat langer zien duren en met name het einde wat compacter gehad. Want het draaide uit op een uit de bocht gevlogen bloederige komedie, terwijl de essentie toch best genoeg inhoud had. Daar had meer spanning uit gehaald kunnen worden, terwijl het nu allemaal erg plat was. Het was uiteindelijk wel een unieke ervaring, die ik me goed zal blijven herinneren.

Nu je 't zegt; ttv Once Upon a Time in Hollywood zijn ze stuk spiekiger! Afknapper!

Fantasy die helaas geen fantasy is. De mannen in The Substance komen wat karikaturaal over, maar als je je bedenkt in wat voor seksistische wereld we leven waar alles draait om mannen die nog steeds alles bepalen is het toch minder abstract dan het lijkt. Er is duidelijk voor overacting gekozen, voor onaantrekkelijke eet-close-ups van mannen van wie we als kijker vrijwel meteen walgen. Voor veel vrouwen die al wat ouder zijn zal het herkenbaar zijn, en vooral in een filmindustrie (het woord 'industrie' is veelzeggend) als in Hollywood, waar je van de ene dag op de andere dag niet meer relevant bent. Qua beeldvoering een duidelijke, maar bewuste male-gaze, maar qua onderwerp absoluut een female-gaze. Eigenlijk Barbie, maar dan als body-horror. Het einde is misschien wel wat over de top, ongemakkelijk komisch of wat dan ook, maar tevens hartverscheurend. Het "monster" dat een oorbelletje inprikt, en het laatste stukje overgebleven haar probeert te stylen. Wanneer ze op het podium staat en mensen er van probeert te overtuigen dat ze nog steeds dezelfde persoon is...Ja, je kunt er om lachen, wat in de bioscoop ook gebeurde, maar is tegelijkertijd ontroerend.

Precies de reacties van alle mannen in deze film.

Het viel mij ook op dat Margaret Qualley ineens een grotere cupmaat had dan de vorige keren dat ik haar uit de kleren zag gaat (Stars at Noon, Kinds of Kindness), maar aangezien The Substance nou juist gaat over de male gaze denk ik niet dat ik mij voor mijn opmerkzaamheid hoef te schamen. Interessanter is de vraag waarom besloten is gebruik te maken van protheses. Misschien omdat Qualley's borsten daarmee meer op die van Demi Moore lijken? Zou kunnen, maar ik geloof niet dat Sue nou per se de jongere versie van Elizabeth was. Ze is weliswaar jonger en knapper (in the eye of the beholder), maar Qualley oogt niet geheel zoals Demi Moore er dertig jaar geleden uitzag. De film laat ook best duidelijk zien dat er fysieke verschillen zijn (andere oogkleur, spleetje tussen de tanden bij Qualley) die makkelijk hadden kunnen worden weggewerkt, dus dan lijkt de logische gevolgtrekking dat die grotere borsten er zijn om de aantrekkelijkheid van Sue te vergroten. Ik denk niet dat ik dat echt bezwaarlijk vind, maar je zou kunnen bepleiten dat de film daarmee meegaat in de vastgeroeste ideeën over schoonheid. Zou het zo moeilijk te slikken zijn wanneer iedereen als een blok voor Sue valt wanneer ze kleinere borsten zou hebben?

Wtf was me dat, niets voor mij.

En wat vond ik er nou van:

Elisabeth Sparkle gespeeld door Demi Moore is een actrice en fitness goeroe op de terugweg en heeft het daar erg moeilijk mee. Als ze ook nog eens ontslagen wordt door de baas van het netwerk Harvey (goh na wie zou deze verwijzing zijn) gespeeld door Dennis Quaid dan is ze teneinde raad. Harvey die nog eens behoorlijk smerig in beeld wordt gebracht, lekker over de top. Dan komt ze in aanraking van “The Substance” en is daar een jongere zelf gespeeld door Margaret Qualley. Natuurlijk gaat het compleet fout. Het is meer een Arthouse body horrorfilm geworden. Alles is koud en steriel gefilmd en karakters uitvergroot. En de boodschap was erg duidelijk. Met de nodige gore en bloed, want het is wel een horrorfilm natuurlijk. Aan het einde van de film gaat alles over de top en raakt de film duidelijk de weg kwijt. Aanrader? Lastig om daar 1 antwoord op te geven. Ik vond hem bijzonder goed in elkaar zitten. Maar het is geen film voor iedereen, ook al ben je een doorgewinterde horror liefhebber.

Nee, dit viel toch tegen. De film begint wel aardig met die prachtige felle kleuren en fijne visuele benadering. Ook is het totaal geen straf naar de vormen van een dansende Margaret Qualley te kijken. Maar daar treedt al snel te veel herhaling en voor mij dan ook verveling op. En ondanks het einde dat nogal over de top gaat verrast de film echt helemaal nergens. Ja, er zit was onverwachte body horror in maar de film is al snel van a tot z uit te tekenen.

Ik zie in reacties hierboven ook allerlei vergelijkingen met andere films die ik ook wel zie, maar toch wekt dat niet bij deze film. Een genoemde film als Requiem for a Dream is vrij duidelijk: die gaat over verslavingen. Dat zijn echte mensen die met echte problemen komen en uiteindelijk eindigen in de ellende van een drugsverslaving. Maar daar zit een zekere interne logica in. Je snapt hoe men tot dat punt geraakt, of is geraakt. Dat heeft deze film niet. Dan merk je ook dat Demi Moore niet echt diep weet te graven en ik moet maar geloven op basis van het script dat ze zo'n raar stofje neemt (ergens in een of ander vaag hokje gehaald). De film begint al snel ook steeds meer aan mijn suspension of disbelief te knagen. Om punten zoals het hiervoor genoemde maar ook zeker vanwege de finale waar ik echt niets mee kon.

Al met al is de film wel wat unieker dan veel andere films en dat valt te prijzen en er zitten enkele erg fijne momenten in. Maar als geheel valt de uitwerking tegen. 2,5*.

De mannen op dit forum zijn blijkbaar nogal deskundig op het gebied van "de borsten van Margaret Qualley."


The Male Gaze is een term over hoe vrouwen in beeld gebracht worden in (film)kunst, van onderaf gefilmd, nadruk op de borsten en de billen, "gezien" vanuit een mannelijk oogpunt. De film zat er vol mee, maar ging er niet over.


Natuurlijk gaan ze daar in mee, want daar gaat de film nu juist wél over. Ze moet voldoen aan de schoonheidsidealen. Sue is 'perfect', er is zowat geen porie te zien, alsof ze door AI is bedacht als 'de perfecte vrouw'. In deze film is alles bewust uitvergroot. Alle mannen zijn extreem seksistisch en walgelijk, de jonge vrouwen zijn extreem knap, en de "oude" Elizabeth verandert in een extreem gedrocht..