Athena (2022)

Uitstekende film waarin hevige rellen uitbreken in een wijk naar aanleiding van politiegeweld. Uitstekend camerawerk met veel lange takes. Dit komt de spanning en de urgentie tijdens de scenes ten goede. Volop actie en hier en daar ook best groots opgezet. Veel raakvlakken met Les Misérables, van dezelfde schrijver.

Film was goed maar gelukkig ist maar film want de feiten in de realiteit zijn vaak anders.

Zeer geweldadige film die zich afspeelt in de banlieue.Athena.De oorlog is ontketend door de moord op de jongste broer van Abdel, Karim en Moktar. Als aanleiding voor banlieuerellen is dit niet vreemd.

Het gaat vooral om de relatie tussen de broers.Een agent, een opgefokte jongere die legerleider denkt te zijn en een crimineel. Dat leidt natuurlijk tot conflicten

De cameravoering zuigt je mee in de film en maakt het zeer intens.

De acteurs doen het prima.

Op een gegeven moment wordt het wel erg dramatisch. Daar verliest de film zich in geloofwaardigheid. Mogelijk is het niet de bedoeling om een realistisch beeld te schetsen.

Het einde van de film kan mij niet bekoren.

Al met al een prima film.

Hevige strijd tussen de politie en de lokale bendes, doet me wat denken aan de hevige corona opstanden maar nog heftiger en een volledig ander onderwerp, taferelen die we in de toekomst nog meer gaan zien wellicht, prima in beeld gebracht en prachtige soundtrack ,prima film.

Bijna als The Raid, maar dan zonder vuurwapens.

Maar ook bijna een dingetje dat nogal leunt tegen een realiteit, als dit zo doorgaat.

Een adrenalinetrip dat bijna de hele film voortduurt. Lange shots, dicht op de personages en omstandigheden alsof je er zelf bij bent. We bevinden ons in de fictieve banlieu Athena (gebaseerd op de geboorteplaats van de regisseur?) en de knop is omgegaan. Een dertienjarige jongen is door enkele agenten zodanig mishandeld dat hij het einde van de dag niet haalt. Als een lopend vuurtje gaat dit rond en binnen nog geen halve dag is het hek letterlijk van de dam. De broer van dit slachtoffer Abdel, die nota bene bij de politie werkt, besluit de orde nu eens goed op zake te stellen door een stevige toespraak te houden. Maar de toespraak is lang niet genoeg. Een molotovcocktail wordt door het bureau geslingerd en de bewoners van deze wijk stormen het gebouw binnen. Alles wordt kort en klein geslagen en het lijkt er nu wel degelijk op dat de politie machteloos staat.

En dan is dit nog maar het begin.

Het is al snel duidelijk dat het overleden broertje drie oudere broers had die behoorlijk van elkaar verschillen. Abdel werkt bij de justitie en zou het braafste jongetje van de klas kunnen zijn, Karim is een bendeleider en Moktar is een doorgewinterde crimineel. Ze kotsen elkaar uit, maar nu lijkt het erop dat ze samen moeten staan.

En Athena is verbluffend. Je zou het bijna niet cruciaal benoemen maar ik had echt het gevoel alsof ik naar een heuse oorlogsfilm zat te kijken. De hele film speelt zich af in deze pleuriszooi en je ziet dat er niet eens met scherp geschoten hoeft te worden. Dat maakt het nog bijzonderder. Buizen, knuppels en voornamelijk vuurwerkbommen of geweren. Het pistool en de paar Kalashnikovs die zo nu en dan tevoorschijn worden getrokken zijn ineens overbodig geworden. Ik denk dat een opstand tegen het systeem in nog geen jaren zo intensief is geweest als in deze film.

Een aanleiding wat verder gaat dan een scheve stappenplan. Er is een kind vermoord en nu zijn de midden en onderklassers, die al jarenlang onderdrukt en gemarginaliseerd werden het zat. Ze zijn het echt goed zat! En de andere partij... die weet onderwijl dondersgoed wat er aan de hand is. En toch moeten ze zich aan hun opdracht vasthouden.

Maar hoe dichter de vijanden bij elkaar komen, hoe complexer de situaties dan ineens worden. Maar dan is het al te laat...

Want het einde. Juist...

Ja, dit is een krankzinnige oorlogstrip die de hele film geen adempauze neemt. De drie broers zetten hier ieder op zijn beurt een behoorlijke rol neer en zorgen ervoor dat de familiare situaties al flink botsen. Dan heb je nog de bewoners die helemaal geen oorlog willen, maar toch, door wanhoop niets anders meer kunnen.

Tsja, wat is het verhaal. Nou, dit dus...

Ja, het is duidelijk. Garvas doet het intens en laat zijn woede op metaforische wijze spreken. Nog met zijn magistrale Our Day Will Come in mijn achterhoofd was dit al de aanleiding geweest om meteen op Netflix te gaan duiken. Ook al was het maandagavond. Dat maakte me ineens geen moer meer uit.

Laat dit een waarschuwing zijn...

4,5*

Voor mij de verrassing van het jaar deze film van Gavras junior!

Film op zich niet slecht qua inhoud, het acteren is naar mijn gevoel ondermaats. Je valt meteen in de actie, op zich niet verkeerd, maar wat meer onderbouwing en achtergrond lijkt me gewenst. Geen topper, wel te doen.

Een mooi realistsiche emotionele rollercoaster film wat weg heeft van arthouse genre met mooie klassieke achtergrond soundtracks.
Hoe het kan zijn als er écht in een arme achterstandswijk in het algemeen een moord in het systeem van de wetsdienaar word gedrukt en het zich uit op hoe het in werkelijkheid zou kunnen mislopen.
Het einde raakte mij zeer als er vanuit een samenzwering iets word geconstateerd waarvan de uitslag niet baseert op de echte werkelijkheid en dat er gelijk een beeld word geschetst waardoor het heden drastisch veranderd kan worden "Butterfly effect".

Gavras.

Kende hem als regisseur vooral van videoclips, dit is de eerste echte speelfilm die ik van hem zie. Dankzij zijn videoclipcarrière raakte ik geïnteresseerd in de film, die een erg gelijkmatige soort sfeer hanteert. Dat betekent dus verzien van een hoop gewelddadig kabaal en een erg rauwe regiecommunicatie.

In ieder geval is er van een zekere inleiding totaal geen sprake. We worden voorzien van een synopsis vooraf en daar moeten we het mee doen, want de film impliceert het verleden vooral en concentreert zich op het nu. Gavras windt er verder ook geen doekjes om. Meteen worden we in een overval gegooid en met erg lange takes worden we verder gesleept.

De regie is gedurende de eerste helft zonder meer indrukwekkend door meteen te openen met rauwe actie en een hoog tempo, die er vervolgens zelfs op rustigere momenten in wordt gehouden met goed sturend cameragebruik. Je voelt je daadwerkelijk meegetrokken in het verhaal die al snel een soort dystopische toon aanneemt. De verschillende perspectieven waren niet perse nodig, maar veel maakt dat niet uit.

Pas richting de tweede helft laat de film z'n zwaktes zien, zeker omdat de rellen zelf weinig indruk maken. Een camera die zich wel mengt met de heisa, maar dit nooit goed in beeld weet te krijgen. Hier was Gavras in het verleden beter in, deze film reageert afstandelijk en komt toch te stoffig over om ons de angst of het zweet van de personages te laten proeven. Aangezien actie uiteindelijk ook wordt vervangen door drama begint het steeds minder te werken. Dat neemt niet weg dat de eerste helft van hoog niveau was en Netflix mag zichzelf eindelijk weer eens trots voelen met een original.

Matig drama. Het verhaal dat helaas leunt op realiteit, wordt in eerste instantie wat rommelig uitgewerkt. Als kijker val je midden in het verhaal en het eerste uur is een continue herhalingsoefening van dreiging, actie, dreiging etc. De actie daarbij is eenduidig en omvat niet veel meer dan steeds maar vuurpijlen afschieten en het gesleep van voorwerpen. De hele film lang zie je vuurballen voorbij schieten. Niet heel origineel en best saai. Pas het laatste halfuur lijkt er wat structuur in te komen en wordt de film ook spannend. Dat maakt nog iets goed. Het acteerwerk is redelijk. Zwak begin, sterk einde. 2.5/3.0

Een film die wat doet terugdenken aan het eveneens shockerende Les Misérables (Film, 2019) van een paar jaar terug. Deze Athena moet daar niet zoveel voor onderdoen. Zeker niet wat het geweld betreft dat op een flitsende en dynamische manier wordt weergegeven. Als je de beelden ziet is dit een pure burgeroorlog waarbij politieagenten regelrechte moordpogingen of pogingen tot doodslag moeten ondergaan. Krijg maar eens zo'n koelkast op je nek om nog maar te zwijgen van de vele pyrotechnisch materiaal of vuurwerk.

Haat, pure haat, is zowat het enige wat nog overeind blijft. Van dialoog, respect of begrip is al lang geen sprake meer. Iedereen lijkt te weten hoe de rellen zijn ontstaan, maar niemand weet hoe ze te beëindigen of wanneer het zal ophouden.

Errg vlotte film ondersteund door een prima soundtrack. Qua dialoog niet al te veel aan, maar het acteerwerk was wel prima. Ook het camerawerk in de chaos mocht er zijn. De film valt misschien wat in herhaling. Op de duur heb je het wel gezien, maar de film blijft intens.

Had hier toch meer van verwacht, verhaal leunt vooral op drama en realiteit, maar vond de uitwerking niet te best, slecht chaotisch en hadm echt harder en beklijvender verwacht. Je zit echt opgescheept met een matig drama, waarbij ik nul empathie, grief had met de hoofdrolspelers en 'slachtoffers'

Intense, briljant in beeld gebrachte nagelbijter over spanningen en uiteindelijk anarchie in een parijse achterstandswijk. Na het werkelijk geniale openingsshot, een lange take van tien minuten waarin zeven verschillende scenes naadloos aan elkaar zijn gemonteerd, heeft de film aanvankelijk wat moeite om het hoge niveau te handhaven, maar het voortdurende tempo en de langzaam maar zeker escalerende gebeurtenissen zorgen uiteindelijk voor een bijzonder meeslepende kijkervaring. Het moet gek lopen willen we niet meer gaan horen van regisseur Romain Gavras, die hier een indrukwekkend visitekaartje aflevert.

De zoveelste banlieu-film die zich vrijwel exclusief concentreert op het geweld tussen de rebellerende bewoners en de politie. Naarmate de film in herhaling dreigt te vallen met meer van hetzelfde geweld, wordt de dramatisch rode draad (de spanningen tussen de broers) van lieverlee afgezwakt en naar de achtergrond verdrongen. Dat doet de film geen goed.

Ik heb de film niet gezien, maar Frankrijk produceert honderden van dit soort (B)- films; geweld en misdaad in banlieus tussen politie en allochtonen, of onderling , met name Noord Afrikanen. Frankrijk is door de jaren heen overspoeld met allochtonen voor wie eenvoudig weg geen werk is. Het grotendeels racistische Frankrijk heeft ze niets te bieden. Ze beheersen de taal niet goed en hebben weinig of geen opleiding; misdaad , drugsgebruik en drugshandel volgt om te overleven.

Dit soort veelal, erg gewelddadige films, met elke keer weer een variatie op het thema, heb ik genoeg gezien, ik hoef niet meer.

Opvallend is dat het doorgaans erg goede acteurs zijn, omdat ze "'gewoon zichzelf zijn en spelen", omdat ze elke dag zelf geconfronteerd worden met racisme en afwijzing.

Autochtone Fransen noemen hun eigen land "'La pute d' Europe" ......De hoer van Europa.

Snap niet zo goed wat de boodschap is van deze film. Heb geen enkele sympathie voor de acties van de karakters. Als er een moraal is, dan is het dat de jeugd in de achterstandswijken in Frankrijk eenvoudig op te jutten is.

De film begon goed, maar na al een half uur verloor ik alle spanning. Het boeide me totaal niet wat er zou gebeuren.

Vanaf het begin dacht ik als kijker al; de politie is bijna gerechtvaardigd om met scherp te schieten, ze worden gewoon met molotovs bekogeld. Zelfs de ouderen verliezen deels de sympathie doordat ze willens en wetens een terrorist aan het verschuilen zijn. De dood van Karim deed me dan ook helemaal niks, bijna verdiend. Moktar is de hele film egocentrisch, zijn dood doet je ook niks. Abdel is na zijn woede uitbarsting ook al niks waard. De enige waar ik medelijden mee had, is hun moeder. Het einde haalde het de film echt omlaag, compleet onnodig plot. En dan nog tientallen jongeren die vluchten omdat ze Sebastien een gek vinden die het gebouw wil opblazen in plaats van hem te stoppen. Ohja, dan nog de bevestiging dat het toch wel neo-nazi's waren die er achter zaten. Alsof de kijker dom is, laten ze ook nog een tattoo zien, dat echt geen politie is. Voor mij een van de ergste dingen in films, dingen dubbel laten zien.

Een vlotte film die gelijk begint met een visueel chaotische scène voor de sfeer. Jammer dat naarmate de film steeds verder verliep er een paar minder realistische dingen voorkwamen.

Niet zo goed.

Een soort karikatuur van de banlieues die de minderheid agressieve jongeren uitvergroot tot een hele gemeenschap. Wanneer zal men eens op een normale manier allochtone jongeren uitbeelden? En hiervoor moet je dan weer bij het uitstekende Les Misérables zijn die dat wel goed doet. In ATHENA is de aanleiding tot de rellen de dood van een 13-jarige jongen in onduidelijke omstandigheden. De politie wordt met de vinger gewezen en de broer van het slachtoffer leidt een guerrilla tegen de CRS (de "strijdtroepen" van de Franse politie). Een andere broer zit dan weer zelf bij de politie en probeert de gemoederen te bedaren. De hele situatie van rellen voelt niet geloofwaardig aan zoals het getoond wordt, en dat was nog het grootste euvel bij deze film. Ook die agressieve opgefokte figuren met hun stoere taal stoorden me nogal. Als domme actiefilm kon het nog wat worden maar er wordt toch een poging gedaan om er een sociale boodschap achter te steken die totaal niet werkt.

Dit is moviemeter en niet het forum voor 'democratie'.

Opdat jij simpele jongen en anderen hier, begrijpen waar toch deze 100-den films/ verhalen vandaan komen met hetzelfde thema.; "'Kansloze allochtone jongeren in banlieus in Frankrijk",. Niks politiek geneuzel!!

"Achtergrond informatie voor een beter begrip".

Ok, Frans, expert in talloze domeinen, gretig om zijn boven alle twijfel verheven kennis ongevraagd op te dringen.

Ik lees je slappe gelul bij meer films voorbij komen. Je zult vast mooie patriottische motieven hebben, ongetwijfeld gestaafd door de nodige retorische waarheden.

Ik zal er verder niet meer op reageren.

Vas- te - faire enc.ler....

Aardige pressure cooker over een wijk in opstand met veel mooie drone shots. Het is sfeervol en goed in beeld gebracht. Nadeel is dat de personages nauwelijks geïntroduceerd worden, waardoor je nooit echt betrokken raakt. En dat is jammer, want ik had m graag beter gevonden.

3,5