Un Beau Matin (2022)

Vanaf 27 oktober 2022 in de bioscoop (Cherry Pickers Filmdistributie)

Léa Seydoux lijkt zo wel een jongen. Mia Farrow kapsel brrr...

Sandra Kienzler [Léa Seydoux] is een alleengaande moeder in Parijs met een dochter [Camille Leban Martins] die aan het begin van de puberteit staat, een fysiek en geestelijk aftakelende vader [Pascal Greggory] die van het ene naar het andere verzorgingshuis moet worden verhuisd in afwachting van een vaste plaats waar hij verzorgd kan worden. Bovendien begint ze een affaire met Clément [Melvil Poupaud], ooit de beste vriend van haar ex-man. Kabbelt maar een beetje voort zonder ooit de diepte in te gaan, maar effectief gebruik van locaties en het prachtige spel van Seydoux en Greggory tillen dit naar een hoger niveau.

De plot sprak me niet echt aan maar ik vond de andere films die ik van Mia Hansen-Løve vaak wel fijne filmpjes. Nu is deze Beau Matin ook wel genieten op momentjes, maar ook serieuzer van toon en juist het lichte toontje van de regisseur vond ik in haar andere films een meerwaarde. Nu is het drama dus serieuzer, maar gelukkig wel goed gebracht. Geen grootse gebaren maar enorm realistisch en herkenbaar soms. Dat komt ook door het goede spel van vooral Seydoux en Greggory als haar vader. De momentjes tussen hen zijn vertederend. De film doet ook weinig slecht, toont wat meer een sfeerschets dan een verhaal van a tot z en dat bevalt me wel alleen boeiden de personages me niet echt. En de plot dus ook niet. Ook visueel wat karig zonder echt beeldende kracht die Mia Hansen-Løve in haar andere films vaak wel liet zien. Ik kan weinig slechts over de film zeggen maar simpelweg trekt deze me niet echt. 3,0*.

We hebben deze film als vervanging in ons programma van de filmclub62 gestoken ipv. Atlantis. Door problemen met distributeur konden we deze niet krijgen en dat een dag of twee voor de voorstelling.

Genre is drama romantiek en geen romantiek. Aanpassingsverzoek verzonden.

Prachtige film die mij diep geraakt heeft. Mia Hansen-Løve maakt altijd iets bijzonders en Léa Seydoux speelt met weinig middelen de sterren van de hemel. Bewijs ook dat je als filmmaker geen 'groot drama' nodig hebt. Blijf maar bij het leven van alledag, dan heb je al drama genoeg. Neem deze Sandra (Léa Seydoux), alleenstaande moeder met een dochtertje en een dementerende vader waar ze een oogje op moet houden (prachtige rol van Pascal Greggory). Ze heeft diverse baantjes en een seksloos leven. Ga er maar aanstaan. Maar het overkomt zovelen.

Die vader was een filosofieprofessor, voor wie denken en boeken zijn hele leven was. Hoe schrijnend wil je het hebben. Als hij niet meer thuis kan blijven volgt er een vernederende zoektocht langs ziekenhuizen en verpleeginstellingen. Je ziet hem aftakelen. Dan ontmoet de vrouw een oude vriend, een getrouwde man met kinderen en begint een affaire met hem. En dan begint het dochtertje ook nog eens vreemd gedrag te vertonen. Hoeveel drama wil je hebben. Maar het is zeker geen loodzware film.

Er zijn nog kleine gebeurtenissen die je op het puntje van je stoel houden. mooie muziek ook en mooi gefotografeerd. En zeker niet somber, want er komt altijd weer een mooie morgen. Hoewel, de verwijzing naar de titel wordt maar heel terloops in bijzinnetjes onthuld. Goed opletten dus.

Ik heb het al eerder opgemerkt: de films van Mia Hansen-Løve kan ik maar matig appreciëren. Deze film vormt daarop geen uitzondering. Het is een film over een alleenstaande moeder, die enerzijds de laatste levensjaren van haar dementerende vader in goede banen probeert te leiden en anderzijds een haperende relatie krijgt met de getrouwde vriend van haar overleden man. Beide verhaallijnen hebben intrinsiek weinig met elkaar te maken. Ik werd er in ieder geval niet warm of koud van.

Ja mooi. Doet me denken aan Rohmer films.

Een heel humane film over echte mensen. Sfeervol en met goed gebruik van kleuren (kleding en interieurs).

Léa Seydoux zie ik toch liever met lang haar, maar haar charme blijft overeind. Mooi dat je haar veel ziet reizen, dat geeft de film een levensecht gevoel.

Het leven van haar zieke vader is (te) pijnlijk om te zien. Komt zo te zien qua gruwelijkheid bijna in de buurt van het locked in syndroom. Hij kan nog wel rondlopen maar ziet en verneemt vrijwel niets en zijn geheugen is een zeef. Wel vreemd dat hij niet met een stok rond liep. Arme man.

Prachtige film.

Werkelijk een pracht van een film. Het geeft ons een schets(maak daar maar schilderij van) met veel couleur locale van het leven van Sandra Kienzler(Seydoux). En zo`n alledaags leven heeft veel dramatiek. Net las bij de meeste mensen. Want zeg nu zelf wat weet je van de man tegenover je in de trein, de vrouw naast je in de auto bij de verkeerslichten. Daarom een levensecht ontroerend drama hier. Heel mooi gebruik gemaakt van de locaties.Ook de kleding die Sandra droeg is een factor van belang in de film. Heel subtiel gedaan, doch prachtig. Ik vond het razend knap dat het de regisseur het lukte om alleen het leven van Sandra pakkend te krijgen met kleine scenes met grote impact. Het zorgt voor een continu intieme sfeer in film, erg aangenaam. Het confronteert ons zelf ook met grote thema`s van het leven als liefde, ziekte, verlies en verval. Het einde van de film is sterk en stiekem ook nog teleurstellend; het komt nogal abrupt, en eigenlijk zou ik nog veel meer van Sandra Kienzler willen zien.

Nog niet privé, althans niet van dichtbij, maar die films over dementie en verkommerde ouderen als in The Father (Film, 2020), Vortex (Film, 2021) of Tout S'est Bien Passé (Film, 2021), ze hakken er toch steeds stevig op in. Dit is hier niet anders. Ik ben best gevoelig over het onderwerp.

Als je dan als tegenspeelster nog de charismatische klassemadam Léa Seydoux mag verwelkomen, dan kan het nauwelijks stuk gaan. Het subplot van de affaire vond ik minder interessant, al is een beetje extra Léa op het scherm steeds meegenomen.

Als alleenstaande moeder draagt ze ook haar kruis, heeft ze ook haar zorgen. De film brengt een overtuigend en sereen portret van de ouderenzorg in Frankrijk. Ook het financieel elitaire aspect komt even naar boven wanneer blijkt dat ouderenzorg een kostelijke grap is. Ondanks de zware onderwerpen best ingetogen gebracht.

Een ongekende tranentrekker, deze film van Hansen-Løve. Met autobiografische elementen er in zoals ze zelf al uitlegt in het clipje wat hierboven gelinkt staat, maar de credits voor het gedicht waar de titel van afgeleid is zijn ook zonneklaar. Plus nogal wat details in het verhaal zelf - als je dat niet meegemaakt hebt verzin je dat niet. Daarmee raakt de film diep, de herinnering aan mijn vader is al nooit ver weg maar evengoed komt er weer een heleboel boven van wat ik zorgvuldig weggestopt had.

De vragen die de film stellen wil zijn duidelijk - waarom zijn we er zo slecht in om los te laten, waarom kunnen we geen afscheid nemen, waarom zijn we niet tevreden met wat er is, en willen we altijd meer - ook als zonneklaar is dat er daar geen sprake meer kan zijn. Toch, ik heb ooit eens een wederzijdse belofte gezworen met een vriendin van een jaar of vijfentwintig, dertig geleden - als een van ons het ooit zou bestaan om in Almere te gaan wonen, dan zou de ander ervoor zorgen dat daar een eind aan gemaakt werd. Ik hoop maar dat ze dat vergeten is.

"I feel closer to my father with his books than with him... His library is more him than the person at the nursing home. There, it's his bodily envelope. Here, his soul... He chose them, and through these books his personality expresses itself. Each book is a touch of color. All together, they form his portrait."

Een hartverscheurend citaat uit een prachtige film. Léa Seydoux acteert hier erg goed als Sandra, naturel, in een verhaal uit het leven gegrepen. Pascal Greggory als haar vader, wow, het lijkt zo makkelijk wat ie doet maar dit is topniveau acteren. De twee verhaallijnen laten zien hoe Sandra haar geluk weer probeert te vinden maar het haar door omstandigheden waar ze geen invloed op heeft erg moeilijk wordt gemaakt. Hele mooie film!

Echt weer de Franse school dit, zo naturel qua beeldvoering en drama. Un beau matin haalt z'n waarde vooral uit de verhaallijn rond vader Georg, terwijl de affaire met Clément eerdere clichématig is. Ongezegd komen in de tocht langs verschillende verpleeghuizen een hoop maatschappelijke thema's voorbij. De scene waarin Georg de drie mensen benoemt die belangrijk zijn geweest in zijn leven, is erg pijnlijk.

Realistisch hedendaags drama dat de middelmaat ontstijgt door de wijze waarop Lea Seydoux het hoofdpersonage uit de doeken doet. Alles (nou ja, veel dan toch) wat deze actrice onderhanden neemt verandert in goud. Vooral die zoektocht naar de beste zorg weerspiegelt mijn eigen realiteit. Het Franse zorgsysteem is anders dan de Nederlandse, maar de dilemma's waarin dierbaren belanden zijn uitermate waarheidsgetrouw belicht. Top !

Een rustige voort kabbelende film er gebeurt niet zoveel maar verveelt ook niet echt. Er wordt wel goed geacteerd maanden verhaallijn is erg dun.

Tedere film (romantisch maar toch ook met een stevige portie realisme) over een jonge vrouw die tezelfdertijd zowel een nieuwe intense liefdesrelatie beleeft als het verdriet rond de ziekte van haar vader, die in een soort Alzheimer, zich zelf niet meer herkent en verbijsterd verder leeft.

De cineaste ziet hierin een gelijkenis met Kafka's "De Gedaanteverwisseling" en wie dit werk kent zal mogelijks ook nog andere trefpunten in de film ontdekken, film trouwens die heel goed is verhaald met keurige fotografie en op goed acteerwerk kan rekenen: Léa Seydoux, als steeds overtuigend, Pascal Greggory die zijn rol zeer goed waarneemt, Nicole Garcia kennen we al lang en ook Melvil Poupaud valt niet uit e toon.

Mooie film met focus op menselijke relaties en vooral menselijke warmte.

Er is een goed evenwicht tussen de romance enerzijds en de verhaallijn van de aftakelende vader anderzijds.

Waar de film echt in uitblinkt zijn de kleine gebaren: een aanraking hier, een blik daar, een juist gekozen woord of zin, een korte maar betekenisvolle interactie met nevenpersonages zoals de studente die helpt met de boeken, de zorg van een van de verpleegsters...

Dit is des te opvallender door de soms wat gewrongen relaties (Seydoux en haar zus tov de nieuwe vriendin van de vader; een ontluikende liefdesrelatie die tevens een affaire is; de rol van de kinderen hierin; de moeder die aan verplegend personeel én aan haar ex-man moet uitleggen wie ze is...)

Er wordt meer dan degelijk geacteerd (voor mij blinkt vooral Pascal Gregory uit als dementerende vader) en Parijs is een passende, eerder onopvallende achtergrond - op het einde na, maar ook daar draait het weer om het kleine gebaar, de hand op de schouder. Mooi shot om mee te eindigen.