L'Envol (2022)

Vanaf 25 mei 2023 in de bioscoop (Paradiso Entertainment)

EDIT: verplaatst naar 24 augustus 2023.

Er is niet eens zoveel fantasie voor nodig om je dit verhaal voor te stellen als een sentimentele hollywoodfilm uit de golden age. Jaren '40 of '50. Met een grootser aangepakt liefdesverhaal en een flinke nadruk op de spiegeling in de trauma's van moeder en dochter. Maar deze film is totaal anders. Marcello heeft een totaal andere verteltrant en legt andere nadrukken en zijn werkelijk prachtige analoge opnames zien er tegenwoordig uit als niet van deze tijd. Deze film oogt al even fraai als Martin Eden en is ontroerend terloops en onvoorspelbaar. L'envol blijkt een verfilming van een Russisch kort verhaal uit 1923. Martin Eden was een verfilming van een boek uit 1909. Marcello's bronnen zijn oud. Hijzelf lijkt een oude ziel. En dat verhaal wordt opgediend met kleine magisch-realistische tintjes en prachtige poëtisch -mysterieuze folkliedjes. De filmzalen gaan hier niet vol voor zitten, maar ik hoop dat de mensen die dit mooi vinden het ook weten te vinden.

Prachtig, heerlijk bijna-sprookje, zalfje voor de ziel. Het licht streelt het oog, de menselijkheid het hart.

M'n hoofd zegt 4*, m'n hart 4,5*

Van de regisseur kende ik Martin Eden (Film, 2019) en net als bij die film kan ik weinig met het verhaal: de regisseur kan blijkbaar niet goed een verhaal vertellen. Dat wordt enigszins gecompenseerd door sfeer en aangename beelden en muziek: de film is traag op een rustgevende manier zoals het leven in die tijd, het interbellum, ook traag en in die zin weinig gejaagd zal zijn geweest. Zoals gezegd is het verhaal (opnieuw) wat vaag of warrig zodat ik niet goed weet wat de regisseur wil zeggen. Mogelijk gaat de film over hoe begin 20ste eeuw de transitie vormt van oude magie (sprookjes) naar moderne magie (vliegtuigen en andere moderne technologie), maar dat de magie altijd zal blijven als dromen werkelijkheid worden zoals in de liefde. Of zoiets.

Misschien was het verhaal gewoon wat je zag en hoefde je eens niet erachter te gaan filosoferen?

"Sometimes mud is just mud." - Béla Tarr

Ik zag ook enkel Martin Eden van deze regisseur. Ook deze film beviel met niet 100%. Ik weet niet goed wat ik ermee moet aanvangen. Een wat coming of age verhaal van een meisje dat opgroeit in een tijd van vele technische uitvindingen. Van een man, haar vader, die letterlijk WOI achter zich laat en waarin niemand is geïnteresseerd. Het leven gaat nu eenmaal door. Het heeft geen zin om achteruit te kijken en hij neemt dit ter harte door de opvoeding van zijn dochter ter harte te nemen.

Best sfeervol bij momenten en de film heeft een magische touch, al werd ik er niet geheel door geraakt. Inhoudelijk bleef ik misschien wat op mijn honger zitten.

Raphaël [Raphaël Thiéry] keert na de Eerste Wereldoorlog terug naar zijn woonplaats. Zijn vrouw is kort na de bevalling van Juliette overleden en Raphaël vindt onderdak bij Madame Adeline [Noémie Lvovsky], die zich over Juliette ontfermde. Er is een chronisch gebrek aan verhaal en een vaag zijplot rondom magie en een magiër [Yolande Moreau] en de intrede van avonturier Jean [Louis Garrel] brengt daar geen verbetering in. Maar Thiéry is volstrekt overtuigend als de toegewijde vader en houtsnijder en Marco Garziaplena brengt de volwassen Juliette [Juliette Jouan] prachtig in beeld, zodat er in ieder geval iets van een sprookjesachtige sfeer ontstaat. Maar sfeer zonder inhoud is niet genoeg.

Het deed mij eerder denken aan The Last House On The Left dan aan een Hollywood melodrama. Gefilmd in studio's, met weelderige kostuums en vooral een scenario vol actie en scherpe dialoog.

Kortom: ik bewonder je fantasie.

Zoals ik al aangeef is de stilistische uitwerking van het verhaal totaal anders. En daarmee bedoel ik onder meer de zaken die je noemt. Maar het verhaal had gemakkelijk de basis kunnen zijn voor zo'n film. En vergelijkbare literaire bronnen ware dat ook best vaak.

Beeldschone film. Raphaël, met zijn prachtige hoofd vol rimpels en dikke werkhanden van een houtbewerker. Zijn mooie dochter met een engelachtige zangstem. Sfeervolle, korrelige beelden, en heerlijke muziek. Ik heb er echt van genoten. Dit is waarom ik zo van film hou.

Een juweel van een film. Bijzondere film ook zonder een verhaal met kop en staart. Een tijdsperiode van na de eerste wereldoorlog tot een jaar of 20 verder. Een knoestige vader met een gouden hart, een dochter en overige verwanten zijn de hoofdrolspelers in dit hierboven benoemde interbellum.

Wellicht even wennen aan de soms groezelige beelden. Alsog het oude beelden zijn. Maar al gauw wordt je onder gedompeld in de af en toe prachtige beelden met betoverende muziek. Dit in contrast met het loeiharde bestaan van de hoofdpersonages. De regisseur geeft de kijker veel ruimte om zelf te bepalen hoe hard en wat.

De film prikkelt de zinnen tot en met! De film geeft je vraagtekens, en de film charmeert en pakt je in. Vooral door de charmante Juliette Jouan en sympathieke knoest Rapheal Thierry.

Dit is filmkunst. Deed me af toe denken aan het vroegere werk van Van Gogh met veelal een thema van de hardwerkende kleine mens op het platteland.

Mensen, ga dit kijken.