Heojil Kyolshim (2022)

IndieWire - A Thrillingly Romantic Police Procedural - 4,5*

The Guardian – Tang Wei stuns in Park Chan-wook black-widow noir | Cannes 2022 - 5*

Nieuwe Park Chan-Wook, kom maar op!

Streaming on Mubi in the US, Canada, UK, Ireland, Turkey & India later this year. A MUBI Release.

Voor wie hem niet in de bios gaat zien, en Mubi + VPN heeft.

Vanaf 1 september 2022 in de bioscoop (Cinéart)

Nieuwe film van Park. David Ehrlich schreef dit erover, [i']Here’s a sentence I never expected to write: The most romantic movie of the year (so far) is a police procedural.'[/i] Van de maker van films als Oldboy, The Handmaiden en de twee 'Sympathy' films. Kan niet wachten...

Helaas nogal langdradig en melodramatisch, dit liefdesverhaaltje met in de verte wat thriller-elementen. Visueel zeer sterk en ook qua montage behoorlijk indrukwekkend, maar personages en plot weten lang niet altijd te boeien. Het continu heen en weer springen qua toonzetting werkt ook niet overal even goed. Een beetje schizofrene film uiteindelijk. Af en toe briljant, maar even zo vaak stroperig en te dik aangezet.

Een vrij moeilijk te beoordelen film. Niet elke keuze pakt even goed uit; vooral qua toonzetting is de film niet altijd even standvastig of consistent. Zeker in het eerste uur lijkt Park Chan-Wook nog wat zoekende naar de juiste balans tussen het detective-aspect en het romantische verhaal. Maar hoe verder de film vordert, hoe meer je uiteindelijk wordt meegesleurd in het tragische liefdesverhaal, en dan lijkt alles wel te kloppen. Ook het plot zelf wordt beter in het tweede uur van de film; ervoor springt het een klein beetje van de hak op de tak. De film groeit dus en kan wel een echte slow burn genoemd worden, maar toch is er ook meteen vanaf die eerste minuut al veel om van te genieten. De visuele stijl is prachtig; sober, met neo-noir-invloeden, maar toch ook gekenmerkt door een vol en diep kleurgebruik, met virtuoos camerawerk en heel wat technische hoogstandjes. Samen met het toch wel opbouwende en soms meditatieve plot, komt de film op een mooie manier poëtisch over. Subtieler had het zeker gekund, en zeker tegen het einde aan wordt de grens met het melodramatische misschien een beetje opgezocht, maar all in all blijft het binnen de lijntjes, en weet Park Chan-Wook zijn film met vertrouwen af te sluiten. Al is het kwartje bij mij nog niet helemaal gevallen wat hij met deze film exact probeert te zeggen. In ieder geval zitten er voldoende lagen in het verhaal om daar nog eens over na te denken, en is het initiële gevoel dat overheerst na het kijken van Haeojil Gyeolsim toch wel vrij positief bij mij.

3.5*.

Jang Hae-jun [Park Hae-il] begint een affaire met de vrouw [Lee Jung-hyun] waarvan hij vermoedt (maar niet kan bewijzen) dat zij verantwoordelijk is voor het ‘ongeluk’ waarbij haar echtgenoot om het leven kwam. Visueel aantrekkelijk drama maar erg spannend of intrigerend wil het ondanks het goede spel van de cast nimmer worden. Lijkt aanvankelijk complex (al kan dat in mijn geval ook gelegen hebben aan de ondermaatse ondertiteling), maar is minder intelligent en origineel dan het zich lijkt voor te willen doen.

Geen echte thriller, geen echte romance, meer een fascinerende speurtocht door de geest van twee mensen, die geobsedeerd zijn door elkaar. Een lange zit, maar inhoudelijk en visueel prachtig, en naadloos gemonteerd. Seo-Rae is daarnaast een fantastisch filmpersonage en zuigt de kijker haar bizarre geest en leven in. Een film om meerdere keren te zien voor de finesses. Film blijft toch altijd een geweldig medium vooral door regisseurs als Park Chan-Wook. Prachtig.

Chan-wook Park heeft al enkele aardige films geregisseerd, dus verwacht wel dat deze film van hetzelfde kaliber zal zijn. Nou moet ik er wel bij zeggen dat ik best wel een liefhebber van de Koreaanse film ben. Die films die ik zag waren behoorlijk goed en zelfs enkele top films. Daarom kijk ik altijd uit naar een nieuwe Koreaanse film.

Net als z’n klassieker Oldboy is de nieuwste film van Park een misdaadfilm en ditmaal lijkt bewust het – naar het heden van mobieltjes en immigratie geüpdate – noir-genre te zijn gekozen zodat het onderzoek van de rechercheur die een moord wil oplossen wordt doorkruist door een femme fatale als verdachte (en dat bv. de film halverwege afgelopen lijkt, lijkt een verwijzing naar Hitchcocks Vertigo). Ook deze film wordt bewust verwarrend verteld en getoond waarbij je niet direct weet wat er aan de hand is en onder meer gedachten en verlangens fysiek uitgebeeld worden door het echte verhaal heen. Dat je als kijker op het verkeerde been wordt gezet past bij het noir-genre en je verwacht ook dat de vrouw en/of man de ander op het verkeerde been zet zodat de film eindigt met een onverwachte twist waarin de een in de val van de ander is gelopen. In dat opzicht vond ik de ontwikkeling van de film wat anticlimatisch, al is de film zeker niet slecht.

Mjah. Park is een geweldig vaardig filmmaker qua intrigerend plot, regie en stijlmiddelen. Dus rationeel is het wel genieten geblazen. Maar alles is qua narratief niet altijd direct even goed te volgen, zelfs een best interessante suggestieve lijn blijft (expres?) te vaag enkel hangen. Uiteindelijk sleept het allemaal toch wat voort en duurt het dus gevoelsmatig te lang, ondanks de voortdurende prima intrige. Zo raakte deze film me op gevoelsmatig vlak te weinig, en maakte ondanks de hoge kwaliteit te weinig indruk om te beklijven.

Zes jaar na het bijzonder fraaie Ahgassi (2016) presenteert regisseur Chan-wook Park een film noir over de grillige relatie van een scrupuleuze rechercheur met een mysterieuze vrouw, die verdacht wordt van moord op haar echtgenoot. Een intrigerend psychologisch drama met een knap geconstrueerd verhaal dat romantiek en misdaad naadloos met elkaar verweeft. Imposante rollen van Hae-il Park en Wei Tang (Sè, Jiè).

Flinke slowburner. Mooi gemaakt en bij vlagen intrigerend. Maar echt grijpen deed het me toch niet.

3,5

De man heeft Oldboy gemaakt, dus ik ga dan koste wat kost een nieuwe film kijken van hem. Absoluut een goede film, maar fantastisch vind ik hem helaas niet. Het is absoluut niet zo boeiend als zijn vorige films, komt niet in de buurt van Oldboy ook.

Ik mistte ook een twist, of gewoon echt iets wat heel erg bijzonder is. Iets wat zijn films vaak wel hebben.

De Koreaanse sfeer, die ik blijkbaar 6 jaar geleden zei wat te missen (bij Ah-gassi) was wel aanwezig. Daarvoor absoluut kudos.
Mooie plaatjes ook, maar ik miste wel een bepaalde diepgang. Verhaaltechniek of zo. Dat vond ik er niet direct in zitten. En oja. Ik herinner me een scene met een octopus in Oldboy.. Hier staat de agent vol in beeld een vis te ontleden. Bloed aan zijn handen. Waardoor ik weer fijn weet, waarom ik om en nabij 2 jaar geleden hopelijk meer dan wat ook, gestopt ben met vlees en vis te eten. Want gadverdamme.

A detective in love.

Na 'Stoker' ben ik Park Chan-wook enigszins uit het oog verloren. Gelukkig heb ik nu wel zijn nieuwste film in de bios kunnen meepakken en het was meer dan de moeite waard.

Park lijkt hier op het eerste gezicht een misdaaddrama te presenteren waarin de slapeloze detective Hae-joon de moord onderzoekt van een bergbeklimmer. Dit leidt hem naar Seo-rae, een Chinese immigrante die door haar man werd mishandeld. Naargelang raakt de beste man in de ban van haar en ontstaat er een zinderend kat-en-muisspel.

Het misdaadverhaal maakt langzaamaan plaats voor een liefdesdrama dat op de achtergrond al sluimerde. Het is zeer intrigerend te noemen, waardoor je blijft gissen naar het verloop. Door het mixen van genres word je net op het verkeerde been gezet, met af en toe wat onverwachtse humor. Daarbij spat de chemie tussen Park Hae-il en de beeldschone Tang Wei van het scherm.

'Decision to Leave' bestaat uit meerdere lagen die de psyche van de hoofdpersonages openbaart; de innerlijke tweestrijd is fascinerend. Door de visuele stijl (wat een camerawerk!) en montage word je als kijker daar helemaal in ondergedompeld. En tel daar nog eens de vele details bij op. Het zorgt voor een hypnotiserende ervaring waar je nog wel even van in de ban wil blijven.

Al met al een heerlijke neo-noir gevuld met de nodige intrige.

4,0 Sterren.

Uiteindelijk toch wel een erg trage en richting het einde steeds minder boeiende film, dan gaat dat tempo zich echt wreken. Er speelt denk ik ook mee dat de film weliswaar goed gemaakt is, maar ook erg degelijk zonder allerlei leuke ideeën die ik bij Park vaker wel dan niet zie. Visueel prima, maar ook niet meer dan dat. Prima geacteerd, maar ook niet meer dan dat. Een aardige plot, maar ook niet meer dan dat. En dat alles in een te traag tempo waardoor de film voor het gevoel te lang duurt en ook wat afstandelijk blijft. Niet slecht, maar Park kan veel beter. 3,0*.

Flamboyante film. Neem alleen al de score, met onder meer Mahler, dat is niet bepaald minimal. Het verhaal wordt inderdaad bewust verwarrend verteld, zoals ook De Filosoof al aangeeft, waarbij je dus ook het gevoel krijgt dat de film bijna afgelopen is terwijl je nog een uur te gaan hebt. Op zich leuk, anderzijds ben ik het eens met degenen die aangeven dat Decision to leave wat te lang duurt. Of misschien moet je zeggen dat er in de speeltijd iets teveel repetitieve en iets te weinig climactische verhaalelementen zitten om het echt boeiend te houden. Maar de stijl is fraai, inclusief vaardig gebruik van allerlei motieven. Halverwege zie je een shot van de boekenstapel bij de rechercheur thuis, waarop de naam 'Martin Beck' prijkt, de iconische Scandinavische rechercheur die gecreëerd werd door Sjöwall en Wahlöö. Een detail voor de liefhebber van het genre en daar reken ik mezelf bij.

Kan best begrijpen waarom deze film hoge quoteringen krijgt. De film ziet er erg gelikt uit met een uitstekende cinematografie en camerahantering. Dit is geen doorsnee who dunnit of detectivefilm, maar een vrij gelaagde psychologische thriller met diverse plotlijntjes. Ik moest zelfs af en toe denken aan Basic instinct, al was het maar omwille van de vreemde relatie tussen de Chinese dame en detective. De film liet zich niet zomaar lezen. Meer nog, ik vond hem vrij verwarrend.

Daarom begeesterde de film me ook te weinig. Prima film op veel vlakken, maar narratief bleef ik wat op mijn honger zitten. Uitstekend acteerwerk wel en dat zette me toch aan om verder geboeid te kijken. Bij momenten ook wel wat grappige elementen die een wat raar gevoel gaven in de voor de rest serieuze psychologische thriller.

Tijd voor de jaarlijst. Decision to leave staat bij mij op 1, hoewel Beautiful Beings, Close en Corsage dicht in de buurt zaten. Maar deze film intrigeerde mij het meest, vooral het mentale spel tussen de hoofdrolspelers is mooi uitgewerkt.

Goeie film over een rechercheur die de dood van een man onderzoekt die onderaan een berg gevonden is. Een niet bepaald toonvaste mix tussen een moordmysterie en een oncoventioneel liefdesdrama. De film ziet er mooi uit met mooi camerawerk en dito montage. Echter wisten de personages me niet volledig te grijpen en is de film wellicht iets te vol gepropt.

Ja ik hoor ook bij de groep die dit 3 sterren geeft. Het is niet dat Park veel verkeerd doet. Visueel sterk met een naadloze montage. Maar het pakte mij te weinig. Vooral het deel van de tweede moord

Het Koreaanse antwoord op Basic Instinct.

Want, politieman, mooi meisje dat geimpliceerd is in een paar moorden, en wellicht nog veel meer, en daarna wat ooit bij Facebook heette 'it's complicated'. Tel het op, zoek de verschillen. En ja, die zijn er zat, maar vooral door de setting, de details komen aardig overeen voor een behoorlijk deel van de speelduur. Tel even het aantal steken, roep ik dan.

Visueel supermooi - het ene geniale shot na het andere. Behalve dan in die auto waar overduidelijk de spiegels ingeklapt zijn, maar dan zonder dat het plot dat vraagt. Slordigheidje? wellicht, of misschien heb ik gewoon iets gemist. Lost in translation, dat overkomt me wel vaker met Koreaanse films - en ook in de conversatie met de paar Koreaanse vrienden en kennissen die ik tot mijn kringetje tellen mag. Zelfs als je denkt te weten wat de verschillen zijn, kom je nog steeds regelmatig op een punt dat je het echt niet meer snapt.

Narratief is het me dan ook ongeveer even toegankelijk als het testbeeld - ja, ik heb het gezien, maar als je me vraagt waar het nou over ging, dan kan ik weinig anders zeggen dan dat de visuele stijl prachtig is, sober en met neo-noir invloeden toch gekenmerkt door een vol en diep kleurgebruik met virtuoos camerawerk en heel wat technische hoogstandjes. En dat het opbouwende en soms meditatieve plot soms poetisch overkomt, al wordt de grens met het melodramatische misschien opgezocht - ik heb het vanzelf nog steeds over het testbeeld, met dank aan filmfan0511 waar ik de fraaie woorden van leen, maar ze passen even makkelijk op de film, dat was wat ik onder woorden probeer te brengen.

Dat lost in translation effect is voor mij nergens zo groot als in Korea. Misschien als je daar een jaar of tien, twintig gewoond hebt, misschien ligt het aan mij. Soms lukt het wel, Gisaengchung (2019) kwam wel echt heel fraai door. Maar deze dus weer niet, evenmin als Oldeuboi (2003).

Ik sluit me dus maar even aan bij de 3-sterrenclub. Geen schande, als ik dat zo even bekijk.

Een film die lang in mijn gedachten blijft hangen. Ik werd compleet in het verhaal gezogen. Vooral het personage van Tang Wei liet me niet los, werkelijk fantastisch geacteerd. Andere acteurs ook geweldig. De film is vrij subtiel ivm het vorige werk van Park. Meer speels en los. Luchtiger in zekere zin. Juist daarom kwam de ontknoping bij mij hard aan denk ik. Onverwacht. Prachtige film. Park stelt eigenlijk nooit teleur.

Dit is wel echt een verhaal dat volop gebruikmaakt van het medium film. Park doet visueel zo ongelofelijk veel hier. Echt heel imponerend. Het schrijfwerk is ook vrij sterk, en van de hoofdrolspelers weet vooral Tang Wei bijzonder veel indruk te maken. Het is alleen niet genoeg om zo'n lange film pakkend van begin tot eind te maken. Hoewel de mix van een politiethriller en een romantisch drama intrigerend is wordt het naar het einde toe toch wat langdradig.