Flux Gourmet (2022)

Langdradige film een soort intellectuele evenknie van films met scheetgrappen. Voor mij was dit echter net zo goed een horrorfilm als een komedie. Voor de duidelijkheid ik heb géén één keer moeten lachen! Tja.. de film zal allemaal wel erg artistiek verantwoord zijn met; een 'geluidscollectief', dat met voedsel, ​​collages van aggro-geluiden maakt en ruziet over de groepsnaam? Mimespel onder toezicht en in opdracht van een excentrieke directeur van het instituut.(Gwendoline Christie, GoT) Een voice-over in het Grieks van de aanwezige archivist die constant ongemak ondervindt van zijn spijsverteringsstelsel. En heel veel gepraat...aan tafel(s) en in interviews. Stijve satire over de relatie tussen kunstenaars en degenen die hen financieren. Yup... het hele streven kon niet meer pretentieus en serieus zijn. Het is ongelooflijk traag en dat terwijl het notabene ook nog 111 minuten duurde. Ach, misschien was het allemaal veel simpeler en was het idee niets anders dan dat alle kunst wordt geconsumeerd en uiteindelijk, nou ja, eruit moet worden...gep..pt. Een natte flodder? Want dit was het laatste snoozefest van regisseur Peter Strickland en is niets meer dan pretentieuze grappenmakerij die wanhopig wil worden gezien als geestige satire.

FLUX GOURMET: Peter Strickland on Art, Farts, Fandom and Freedom - Fangoria

Eindelijk een echt goeie Strickland.

Ik had er eerlijk gezegd niet meer op gehoopt. Strickland was voor mij een type A24 regisseur. Interessante premisses en best gestileerd werk, maar ook altijd wat te braaf en tegengewerkt door iets te graag binnen het klassieke arthouse vakje te willen vallen. Die overgave om echt los te gaan leek steeds te missen.

Die insteek is er hier nog steeds wel, met twee belangrijke uitzonderingen. Allereerste de score en het sound design, die echt wel indrukwekkend zijn. Lekker noisy, maar dan ook nog eens met veel extra geklooi erdoor. Daarnaast ook de humor die in deze film zit, waarbij Strickland toch een loopje neemt met de creatieve wereld, zonder dat té opzichtig of té makkelijk te willen doen.

Visueel is het strak, maar niet helemaal op hetzelfde niveau als de muziek. Het plot is weird, de personages ook, en de film laat je ze vooral zelf ontdekken, eerder dan snel alles te willen schetsen. Erg toffe film dit, ik hoop van harte dat Strickland deze lijn kan en mag doorzetten.

4.0* en een uitgebreide review

Op zich weer een heerlijk vreemde film van Peter Stickland met een erg tof sound-design. Daarentegen staan nogal wat langdradige en praterige scenes. Stricklands vorige film In Fabric (Film, 2018) - MovieMeter.nl beviel me dan toch net iets beter. 7/10*

Meh.

Heb maar één enkele andere film van Strickland gezien en ik zal er vast wel meer zien na deze film, maar ik denk dat ik de hoop rondom zijn naam maar een beetje moet gaan opgeven. Ondanks de eigen visie waarover hij beschikt kan ik namelijk maar weinig met zijn films. Kleurrijk, maar ongelooflijk saai.

Goed aan de film is de duidelijke aandacht naar decoratie evenals het acteerwerk, maar toch verdwijnen de personages voortdurend in het visuele schouwspel dat bestaat uit aparte handelingen en rituelen. Zeker een Butterfield valt in het begin op voordat hij compleet in de film zelf verdwijnt. Het helpt dan ook niet dat de film uiteindelijk meer aanvoelt als mimeshow dan als film.

Verder duurt het vooral erg lang en ondanks dat wat er wordt getoond af en toe best interessant is kan ik er maar weinig van genieten. Zeker omdat ik eerlijk gezegd de helft van de tijd geen idee heb wat ik precies aan het kijken ben. Er zullen uiteraard liefhebbers voor zijn, en ondanks mijn liefde voor visuele beelden kan ik gewoon weinig hiermee. Ik kan me er namelijk op geen enkele manier mee verbinden.

Onder de lagen kleurrijke onzin zal er vast nog wel een boodschap tussen zitten die mogelijk te maken heeft met de conversatie aan tafel richting de opening van de film. Verder lijkt dit vooral iets te zijn waar alleen Strickland van genoten heeft toen de film werd gemaakt. Pretentieus en ambitieus, maar ook vooral verwarrend en vermoeiend. Ik wil best mijn best doen om een eigen interpretatie van een film te geven, maar hier was dat het gewoon niet waard.

Aangekocht door de Filmfreak. Release onbekend.

Strickland raakt per film verder verwijderd van zijn debuut. Hij begon met Katalin Varga en dat was een noodlotsdrama in Roemenie. De fascinatie voor taal en geluid die met die film ook al zichtbaar was heeft hij altijd gehouden, Maar hier is hij een stuk verder van de conventionele weg beland in een absurdistische komedie waarin Strickland zijn geluidsfascinatie tot weer eens hoofdthema maakt. Zijn taalfascinatie etaleert hij door een Engelstalige film te maken met een voice over in het Grieks. Had het idee dat de film begon als een idee over de verhouding producent regisseur, maar dat Strickland daar vervolgens zo ver mogelijk vanaf schreef. Maar ga het hem maar niet vragen, want Strickland heeft een hekel aan mensen die van alles achter zijn film zoeken. De film voelt net wat te lang. En het laatste half uur was de fut er een beetje uit.

Gek genoeg heb ik van Strickland juist zijn bekendste nog niet gezien (als enige van zijn vijf lange fictiefilms). Moeten we in 2023 maar eens doen.

Had als geheel misschien wat compacter gemogen, maar verder helemaal het type weirde ''pretentieuze'' arthouse waar ik van hou. Deed me wat aan de Greek Weird Wave films van oa Lanthimos denken, vooral dankzij de deadpan stijl van acteren ten midden van alle weirdness. Gelukkig is deze Strickland audiovisueel wel een stuk interessanter, vooral de geluidsband is echt fantastisch met veel harde noise en aardig wat geëxperimenteer. De eerste ''performance'' scene is echt een hoogtepunt wat dat betreft, maar ook de latere ''scatology'' scene is hypnotiserend sterk. Die Duitse audiotrack eronder ook, haha.

Humor is typisch Strickland en hoewel voor mijn gevoel iets minder prominent dan in In Fabric, kent de film zijn momenten wel. Enige kritiek is dat Strickland zijn films steeds over een nét iets te lange speelduur uit wilt smeren, met iets teveel ''rust'' momenten. Bij In Fabric het geval, ook hier weer. Maar verder lijkt de man met de film beter te worden, dikke 4*.

Zijn films zijn niet voor iedereen maar ik hou van Stricklands stijl en ook deze film gaf me veel genot. Genot is ook een belangrijk thema van de film die in de eerste plaats zintuiglijk is in vormgeving en inhoud terwijl de gesprekken een intellectueel karakter hebben zodat ook het intellect aldoor wordt geprikkeld.

De film volgt een collectief culinair gezelschap op het Sonic Catering Institute die performances maakt van het koken waarbij het niet om de smaak maar om de geluiden gaat. Dat is tamelijk bizar en de film bevat veel variaties op de thema’s van voedsel en geluid die eveneens bizar zijn – van voedselallergie tot toiletseks en winderigheid – met de nodige seksuele aberraties zoals orgieën en fetisjes. Maar de film gaat ook over machtsverhoudingen die het verhaal voortdrijven en met name de verhoudingen tussen financier, performer en fan worden in hun dynamiek getoond. Daarbij loopt op postmoderne wijze alles in elkaar over of keert het om – het banale en het artistieke, het lachwekkende en de ernst, de performance en het echte – waarbij nu eens de mannen worden gedomineerd en misbruikt door de vrouwen.

Hoewel het allemaal bizar oogt – zelfs de personages lijken zo uit een Fellini-film te komen – is het intrigerende dat de verhoudingen, emoties en gedachten ook zeer herkenbaar zijn en de film vooral een spiegel voorhoudt. De film is zo een lust voor oog en intellect zodat Strickland weer een fascinerend kunstwerk heeft afgeleverd.

Elle di Elle [Fatma Mohamed] is de leider van een gezelschap dat verbonden is aan Sonic Catering Institute. De band combineert muzikale effecten met performance art in de vorm van theatraal uitgevoerde kookrecepten. Stones [Makis Papadimitriou] is de verteller, het nieuwste lid van dit gezelschap dat verder bestaat uit Billy [Asa Butterfield], Lamina [Ariane Labed] en technisch assistent Wim [Leo Bill]. Elle botst regelmatig met hun veredelde manager Jan Stevens [Gwendoline Christie] omdat ze verschillen van mening over hoe ze het beste kunnen concurreren met het gezelschap van Dr. Glock [Richard Bremmer]. Het concept is erg theatraal, de setting statisch en het leunt teveel op dialoog waardoor het meer weg heeft van gefilmd toneel dan van cinema

Achteraf was het best een duidelijke film, maar vooral in de eerste helft had ik moeite om houvast te vinden. De film is (bewust) niet erg stijlvast. Je ziet interviews, toneelstukjes, haast abstracte seksbeelden, muzikale kookoptredens, stukken proza; maak er maar eens chocola van.

Ik bedoel dit niet als kritiek; liever word ik iets te veel uitgedaagd dan iets te weinig. Ja, het is pretentieus, maar waarom dat een negatieve term is snap ik niet zo goed. Het kostte wat moeite om erin te komen, eigenlijk lukte dat nooit helemaal (daarvoor verschilden de scènes onderling te veel), maar ik heb toch geïntrigeerd zitten kijken. En dat zónder dat ik met de personages meeleefde. Ook dat kun je negatief uitleggen, maar ik vind het juist vet: niet meeleven met de personages en tóch genieten. Ik doe het Strickland niet na. Maar ik maak dan ook geen films. Ik schrijf korte brainfarts op MovieMeter. Die mensen moeten er ook zijn.

Het gebeurt niet zo heel snel dat ik het idee krijg dat een film té raar voor me is, maar het kan wel. Waarvan acte. En buiten dat is het al helemaal geen film om rustig te gaan kijken als er, hoe zeg ik dat netjes, een scheet niet los wil komen. En rustig op de bank met een bordje eten, dat raad ik helemaal af.

Als horror of als komedie werkt het voor mij niet zo - het is nergens eng, en ook niet echt leuk of zo. Misschien wel interessant, en dat is echt wat anders dan goed in deze betekenis. Wellicht heeft Joolstein inderdaad een punt, in dat hij de film pretentieuze grappenmakerij noemt. Wel bewonderenswaardig werk van de acteurs, tenminste ik neem dan maar aan dat ze aan het acteren waren.

Dit kijken voelt voor mij als door een museum for contemporary art lopen. Ik zie het, kijk ernaar, probeer er wat van te maken, maak kan er helaas niet zoveel mee. Na een tijdje verslapt mijn aandacht omdat ik het niet leuk vind, hoe hard ik ook mijn best doe. Ik weet dat het aan mij ligt maar geef tegen beter weten in toch de kunstenaars de schuld en begin te mopperen dat het allemaal maar pretentieuze flauwekul is. Dat er mensen bestaan die een fetisj hebben om aan een vinger te ruiken van vrouwen die zojuist hebben gemasturbeerd geloof ik zo ook wel.

Peter Strickland is vast heel goed in zijn vak. "Berberian Sound Studio" vond ik al net zo naar om mee te maken, maar "In Fabric" daarentegen vond ik een geweldige film.

Ik respecteer het feit dat deze film bestaat ten zeerste, en ik hoop dat nog veel mensen er van kunnen genieten. Ik sla zelf de volgende Strickland-film over voedselgeluiden denk ik een keertje over.

Het zag er erg mooi uit; fantastische composities en heel fraai geluid. Inhoudelijk vond ik het dan weer helemaal niks. Vervelende typetjes ook, behalve de dokter, die was vermakelijk.