Dinner in America (2020)

Ik geef niet snel 5 sterren maar deze film wel, waarom, teveel om op te sommen, alles gewoon, niks negatiefs over te vertellen.

Film met een hoek af en de humor zat ook goed, ik heb meer effe spontaan moeten lachen dan wat ik soms in de laatste komedies heb gezien, deze film is leuker dan vele komedies, leuke humor, plat vh lachen dat nu niet maar dat hoefde ook niet.

Het verhaal, de acteurs, de muziek, het acteren, alles is gewoon top, het sleepte me echt mee, boeiende film.

Niet iedereen zal deze goed vinden, zoals ik al zei, der is ne ferme hoek aan af haha, but i love it.

Gewoon kijken en genieten, ik zit hier met een grote smile op mijn gezicht.

Topfilm.

Door een nogal vage beschrijving van de film op een andere site dacht een roadmovie voor mij te hebben, bleek dat even niet waar te zijn!

Fijne film wel, volgt niet echt een standaard verhaallijn en het sfeertje voelt heel vrij aan. Wel op een jong publiek gericht.

Er is duidelijk wat denkwerk gestoken in hoe alles in elkaar moet zitten. De terugkeerdende momenten aan tafel bv waren hilarisch.

Het visuele en de ondersteuning van de muziek bij het verhaal vind ik geslaagd. De moppen ziiten ook wel goed en de karakters fijn uitgeschreven.

Maar eigenlijk is dit niet een film die gediend is door er teveel kak aan te hangen: gewoon kijken zou ik zo zeggen!

Uitstekende film over een punkrocker op de vlucht die zich schuil houdt bij een meisje en haar familie. Het verloop laat zich niet gemakkelijk voorspellen (vooral tijdens de eerste helft). Desalniettemin is de tweede helft waarin de ietwat onconventionele relatie tussen de twee hoofdpersonages vorm krijgt. Best grappig hier en daar, vermakelijke personages waarbij Kyle Gallner en Emily Skeggs het leuk weten te brengen samen. Een nipte 4.0 sterren.

De film is een soort alternatieve romcom in de zin dat hier een brutale punk en lelijk eendje elkaar vinden (bij nader inzien blijken ze elkaar ook letterlijk te hebben gezocht maar kenden ze elkaars gezicht niet zodat ze elkaar niet meteen herkenden) met daarbij de nodige troubles. De film is vermakelijk maar ook weinig meer dan dat: de humor is nergens hilarisch en het verhaal heeft geen diepgang, anders dan dat vanuit de punkinsteek het Amerikaanse burgerlijke leven op de hak wordt genomen in de vorm van de typische ‘dinner in America’ die zorgt voor ongemakkelijke situaties en ontlading van opgekropte frustraties waardoor de gezinsleden c.q. tafelgenoten elkaar nog net niet de hersenen inslaan terwijl ze de schone schijn proberen op te houden.

Simon [Kyle Gallner] is een punkrocker en een pyromaan die net op vrije voeten is wanneer hij de timide Patty [Emily Skeggs] ontmoet. Zij en Simon delen liefde voor de punkbank ‘Psy Ops’ en tegen de wil van haar conservatieve ouders besluit Patty samen met Simon het punkconcert te bezoeken. De titel verwijst naar de scènes waarin Simon en Patty kennis maken met elkaars ouders. Het contrast is groot in elk opzicht en het acteerwerk wat gekunsteld en de maatschappijkritiek ligt er vrij dicht bovenop. Simon is wat dik aangezet, maar Gallner vervalt niet in karikatuur en de chemie tussen hem en Skeggs maakt dit de moeite meer dan waard. De punkmuziek kan er ook mee door, overigens.

Als ouwe punk me prima vermaakt met deze film over een punker en een buitenbeentje, al zijn punx eigenlijk altijd buitenbeentjes en was dit buitenbeentje ook wel weer een punk.

Prima humor, prima verhaal, hele film lang boeiend en duurde ook niks te lang. Lekkere muziek en dan ook nog een rol voor Jesus Lizard zanger David Yow.

Niks te wensen over, veel van verwacht en uiteindelijk bepaald niet teleurgesteld. Erg leuke film met een goeie punkvibe

Waanzinnig leuke film. Het plezier van het maken ervan spat eraf en dat straalde ook af op mij als kijker. Heb de hele film met een glimlach aanschouwd en ben regelmatig in de lach geschoten. Dat laatste gebeurt me toch zelden bij een film.

Qua narratief is het net Babyteeth, ook al zo'n pareltje, maar deze slaat een hele andere toon aan.

Een aardige optelsom van komische situaties en dialogen maakt dit tot een

vermakelijke komedie met een tikkeltje drama op de achtergrond.

Wanneer de twee hoofdpersonen in de richting van een romance geleidelijk

nader tot elkaar komen, min of meer elkaars tegenpolen: Hij als een soort

van ongeleid driftig projectiel, zij vooral schuchter en naief.

Vooral de meerdere dialogen aan de dis in familiekring vond ik amusant,

maar de film heeft wel meer zo zijn komische en zelfs ook wel ontroerende

momenten.

In feite eigenlijk een romantische komedie, maar wel lekker een beetje anders

en in het geheel ook best wel onderhoudend zonder voorspelbaarheid en

zonder saaie momenten.

"Fuck 'em all, Fuck 'em all, but us!“

Dinner in America bejubelt de onaangepastheid, het atypisch gedrag en de onstuimigheid van twee outsiders. In de film ontmoetten twee ongewone personages elkaar die samen rebelleren tegen het establishment. Patty is een zonderling meisje, een punk fan en onderwerp van pesterijen. Simon is een pathologische leugenaar, punkmuzikant en een gezochte crimineel. Een onwaarschijnlijke maar ook energieke en schitterende combinatie. De dynamiek is betoverend, sprankelend en interessant.

De personages bezitten een rebelse charme. De uiterlijke verschijningsvorm duidt er al op dat we met leden van de outcast te maken hebben. Kapsel en kleding passen in het geheel niet bij de gezapige eenheidsworst waar de meeste leden van de maatschappij van eten. De punkmuziek waar beiden van houden en die wat mij betreft te spaarzaam in de film ten gehore wordt gebracht, spreekt natuurlijk ook rebelse taal. De beide protagonisten stralen met hun eigenwijze, eigenaardige en ongepolijste gedrag een heerlijke portie echtheid en rauwe schoonheid uit, die hypnotiserend werkt.

Een naïef en getergd meisje ontmoet een harde rebel, die dankzij haar zijn zachte beschermende kant ontdekt. Ze zijn verbonden door maatschappelijk onbegrip en de punkmuziek. Hun ervaringen in een vooringenomen wereld zijn boeiend en blijven aangenaam plakken. De manier waarop is van een ruwe schoonheid die voortkomt uit het smachten naar vrijheid, een ongekemd verlangen naar ongecompliceerde liefde en een ‘Fuck the Establishment’-mentaliteit. Onaangepast, chaotisch en wonderschoon is de film. Dinner in America is een verrukkelijke ode aan het anders-zijn.

Ah fuck

Deze film heeft wel echt een gun factor he? Lange tijd geleden dat ik zoveel heb kunnen lachen om een simpele 'fuck'. Humor is heel fijn en deed me denken aan Superbad. Lekker direct, grof en agressief. Gallner is stiekem één van mn favoriete acteurs aan het worden, perfect performance van hem. Hij wordt geholpen door een goed script, met nooit teveel drama of zoetsappigheid en houdt het vooral simpel en grappig.

Van te voren was ik wat terughoudend om te kijken omdat drama hier als eerste genre werd aangeduid, maar behoorlijk onterecht. Zitten ook genoeg leuke wendingen in het verhaal waardoor het toch fris blijft, hoewel je het einde wel wat voelt aankomen.

Fijne muziek, hoewel ironisch gezien weinig punk op de achtergrond. Maar Rehmeier laat hier wel echt een indruk achter, mooi klein filmpje. Jammer dat het niet op streamingservices te vinden is, zou een aanrader zijn voor toch een groot publiek.