The Wonder (2022)

Lelio regisseert Pugh Algar en Hinds. Count me in

Mooie trailer. Verder moeten we wachten

Ja, tot morgen

Goeie film waarin een verpleegster wordt gevraagd een jong meisje in de gaten te houden die niet eet. Een origineel en gelaagd verhaal over (bij-)geloof en het vertellen van verhalen. De film speelt zich af op het Engelse platteland in het midden van de 19de eeuw. Traag en een beetje langdradig, maar het blijft intrigerend. Een nipte 3.5 sterren.

Prachtig Iers landschap, sinistere en mysterieuze sfeer. Goed vertolkt maar geen leuk verhaal natuurlijk. Ik kom wel op zo'n 4*.

Het is een mooie film, oprecht. Maar ik vind eigenlijk dat er een trigger warning aan het begin van de film moest staan, ivm dat het enorme triggers of heftige emoties kan oproepen voor mensen die aan een eetstoornis oid lijden, en dat het beeld van dat meisje die aan het vasten is eigenlijk compleet van de realiteit vervaagt. Ik bedoel, hoe kan ze er zo gezond uitzien terwijl ze maandenlang niks eet? Dat geeft misschien onbewust mensen met een eetstoornis de doorzet om door te gaan met het vasten/uithongeren... Ik raad deze film ten zeerste af als je met je mentale gezondheid sukkelt, of als je bezig bent om aan je ideaalbeeld te voldoen

Om te beginnen:
Het doorbreken van de vierde wand vond ik hier nogal overbodig. Ook zonder die onbegrijpelijke en bevreemding opwekkende openings-en-slotscène waren wij er ook wel achter gekomen dat alle personages in deze film een verhaal hadden. Tot aan de dramatische climax, toen al die verhalen samenvielen, kon ik ze volgen, want hoe ver ze ook van mijn eigen beleving afweken, de verhalen waren stuk voor stuk voorstelbaar. Dat veranderde na het drama en kreeg ik de indruk dat de film zelf het verhaal werd, d.w.z. een sprookje met zowaar een happy end: de 'gezinsleden' emigreerden naar een ander continent en leefden daar nog lang en gelukkig. Een makkelijk einde, maar niet helemaal bevredigend, vond ik. Zagen we zoiets trouwens ook niet in 'The Piano'?
Verder is de cinematografie natuurlijk beeldschoon en is er op de cast ook helemaal niets aan te merken. De film is tenslotte niet geschikt voor ADHD figuren of andere onrustzoekers. Die lopen hier gegarandeerd binnen tien minuten bij weg: boring.

Aardig relidrama met een mooie rol voor Kila Lord Cassidy. De doorbreking van de vierde wand had voor mij weinig toegevoegde waarde.

Huhh.. ze is ineens toevallig ook op die lokatie achter een deur… ofcourse.

Mooie trage film, maar ik vond hem iets te traag, had iets korter mogen zijn, maar voor de rest kon ik er absoluut van genieten. Het prachtige dramatische Ierse landschap en natuurlijk het grandioos acteren van Pugh.....

Vreemde openingsscène die meteen aan von Trier’s Dogville (Film, 2003) deed denken, maar zo’n vaart liep het niet. Geen idee wat daar precies de bedoeling van was en toen ik in de film zat, was ik dat begin al compleet vergeten. Fijne rol van Pugh die een paar jaar geleden met Midsommar en Little women echt doorbrak. Don’t worry darling staat dan ook hoog op het verlanglijstje, want ook hier in The wonder zuigt ze alle aandacht naar zich toe met een prima performance.

Als erg eigenzinnige en daadkrachtige verpleegster neemt ze haar observerende taak ter harte. Observatie (empirisme) is nu eenmaal van de meest effectieve wijzen om een experiment of onderzoek te benaderen. Ze staat dan ook voor de taak om het onmogelijke te ontkrachten en te bewijzen dat het niet kan.

Interessante en tegelijk treurige vaststelling dat het geloof dat door fanatici wordt beleden iets ondoorgrondelijk heeft en erg gevaarlijk kan zijn. Wanneer je er vanuit gaat dat het leven op aarde tijdelijk en vooral ondergeschikt is, kan vele gruwel verbloemd of goedgepraat worden. In dat opzicht vond ik de film erg boeiend om te volgen. Prima setting ook van een mistig en miezerig dorpje temidden van de Ierse hooglanden. Het versterkte de reeds mysterieuze sfeer alleen maar. Fijne film, maar wie actie en thrillerelementen zoekt, gaat best elders. Alleen het einde en de truc van de verpleegster vond ik iets te makkelijk. Ik begrijp niet hoe ze erin kunnen tuinen als er geen lichaam is…

Sommige film zet je al sneller op vanwege een bepaalde naam op de affiche en in dit geval is dat zonder twijfel Florence Pugh. Niet alleen vanwege haar geweldig acteerwerk, maar ze kiest ook een boeiend en gevarieerde reeks films om te maken. To the wonder is gemaakt voor de streamingdienst, maar had best wel tot haar recht gekomen in een bioscoop. Prachtige beelden en enkele mooi shots die toch een groot scherm verdienen.

Het verhaal van een jong meisje dat niet eet in Ierland 19e eeuw, dat nog een pak geloviger is dan nu. Pugh is één van de buitenstaanders van het dorp dat het meisje komt observeren. Waarbij ze moet opboksen tegen de conservatieve mannenwereld en vooral het strakke geloof van een Iers dorpje.

De intentie van de regisseur (het begin en het einde bevat de nodige symboliek) komt wat geforceerd over, maar valt nog wel mee. De film wordt nooit groots, maar is vooral dankzij de mooie aankleding en de hoofdrol van Pugh (en een zeer aangename cast voor de rest), is het best een goeie film geworden. Wel geen wonder helaas.

En wat vond ik er nou van:

Lib Wright (Florence Pugh) moet het meisje Anna (Kila Lord Cassidy) 14 dagen observeren samen met een non. Om zo te achterhalen of het hierom een religieus wonder gaat of bedrog. Het verhaal wordt in alle rust opgebouwd wat ook kan met een run-time van bijna 2 uur. Het mooie dramatische Ierse landschap wordt erg goed neergezet. Zo ook alle karakters. Er wordt goed in geacteerd vooral door de grandioze Florence Pugh. De vreemde opening en slotscene moest duidelijk maken dat alle personages een verhaal hadden. Ik kan best wel een traag verteld verhaal hebben maar soms was hij voor mij te traag, maar toch bleef ik geïntrigeerd kijken. Aanrader? Echt wel, het is een mooi verhaal geworden.

Zeer goede film. Ondanks de traagheid en de sobere setting (maar met prachtige cinematografie) weet Lelio een uiterst boeiend en gelaagd verhaal neer te zetten, bovendien met een frisse en genuanceerde blik op thematiek die door veel andere regisseurs zou worden verkwanseld.

Het wegnemen van de vierde wand is wat mij betreft overigens wel degelijk functioneel. Niet zozeer als postmoderne gimmick om de cliché-overtuiging kracht bij te zetten dat ieder recht heeft op zijn/haar eigen waarheid; een interpretatie die gemakkelijk op de loer ligt; maar juist om de kijker te bevragen op diens eigen morele oordeel.

Heb geen zin in een uitgebreide inhoudelijke analyse hier, maar het is een aanrader voor de arthouse-liefhebber en eindelijk weer eens een pareltje op Netflix.

Moeizaam. Waarschijnlijk een boek verfilming? Ik had wel het idee dat we in het jaar 1862 beland waren dus dat was goed geslaagd. Maar is het verhaal interessant genoeg? Persoonlijk zeg ik van niet. Net geen voldoende.

Zekers, "geen films kijken als je die niet van realiteit kan onderscheiden" zou dan aan het begin van elke film kunnen worden getoond.

In zijn kern een film over godsdienstwaanzin. In Ierland, dat in het midden van de 19e eeuw nog aan het bijkomen is de Grote Hongersnood (méér dan een miljoen doden!), wordt een tiener door haar familie met steun van weldoorvoede ouderlingen uitgehongerd om “een wonder” te simuleren. Een akelig verhaal met degelijke optredens van Florence Pugh als de Engelse verpleegster, die vrij snel doorheeft dat er iets niet klopt, én van Kila Lord Cassidy als het “slachtoffer”. De secundaire verhaallijn over de relatie tussen de journalist en de verpleegster is een ietwat vreemde eend in de bijt.

goeie film met aparte opening en slotscene. Goed geacteerd en mooi gefilmd. Ook nog eens een origineel vehaal.

Weer eens iets anders

Erg mooi, één van de beste films van het jaar zelfs. The Wonder ziet er allereerst prachtig uit. De belichting en het kleurenpalet maken een schilderachtige indruk, vooral in de binnenscenes, terwijl de buitenscenes met dat winderige heidelandschap doen denken aan de wereld van Wuthering Heights en Jane Eyre. Qua score is de film modern. Soms is dat erg geslaagd, op andere momenten iets minder (zoals bij de aftiteling), maar in elk geval kan je het niet gezapig of dertien in een dozijn noemen.

Dan het verhaal, dat is psychologisch rijk. Ik vond het mooi hoe natuurlijk de band ontstaat tussen zuster Wright en Anna. Met kleine opmerkingen of korte beelden worden ook de andere relaties steeds geloofwaardig ingebed en ga je de personages steeds beter begrijpen. Dankzij de subtiele vertelwijze kan er heel veel in de film worden gestopt, zonder dat het overdadig gaat aanvoelen. Ook het meta-begin en eind passen: hiermee benadrukken Lelio en schrijver Donoghue dat de kijker zijn eigen verhaal creëert, net zoals de personages dat doen, waarmee je ook uitgenodigd wordt het snelle oordeel over de personages op te schorten (pun intended). Wat mij betreft is dit kader niet strikt noodzakelijk voor de filmbeleving, maar het doet er ook niks aan af.

Als kers op de taart hebben we dan nog Florence Pugh. Haar uitstraling geeft de film een extra boost. Ze is onmiddellijk geloofwaardig als 19e-eeuwse verpleegkundige. Anna en die moeder doen het ook goed.

Een geweldig sterk vertelde, prachtig vormgegeven en krachtig geacteerde film dus. Zeker kijken voordat je je eindejaarslijstje opmaakt.

Deze film wilde ik vooral zien vanwege Pugh hoewel de verdere setting en plot me niet direct interesseerden. En ondanks Puch zijn het die setting en inhoud die me weinig boeien die ervoor zorgen dat deze film gewoonweg mijn smaak niet is. Af en toe aardig geschoten, zeker op de heidevelden of als dat huis in brand staat (met dat prachtige donkerblauw/paars in de lucht) maar veel binnenscènes vond ik visueel vooral saai. Ook het tempo, de sfeer: dat alles kon me niet echt bevredigen. Dan doet Puch nog wel haar best, vooral de chemie met het meisje is goed en hun toenadering mooi gebracht en eigenlijk is elk moment dat Puch in beeld is het kijken waard, maar ik houd simpelweg niet van zulke films. 2,0*.

Geslaagde boekverfilming met als thema de strijd tussen religie en wetenschap. Het kostuumdrama dat zich afspeelt in het Ierland van de 19e eeuw ontwikkelt zich in een rustig tempo en komt tot een verrassend einde. Mij viel het krachtige spel op van de twee hoofdrolspelers, het stijlvol en ingenieus vertelde verhaal en de geweldige bijna avant-gardistische muziek die een positief stempel drukt op de kijkbeleving.

Mooie en rustige* film. Prachtige beelden en opmerkelijke en mooie geluiden.
Interessant intro en bijbehorend outro. Je weet het, en toch wordt je er weer op gewezen.
Eigenlijk vond ik alleen de emigratie-scene overbodig; het was ook zonder die scene goed zo.
3,5 *


*Dat rustige had ik niet helemaal verwacht bij het aanvangen van de film. Ik had vluchtig iets gelezen van een "extremely fast girl" en had dus een soort superheld in de 19e eeuw verwacht. Leek me wel grappig. Vond het niet erg bij de serieuze toon passen, maar vond het ook wel een grappige oplossing voor het probleem.
Dus best lang zitten wachten op het moment dat we er achter zouden komen dat ze zo snel was en dat gebruikte om....
Spoiler alert: ze is geen superheld.

Mooie film, en Pugh is niet geheel verrassend weer ijzersterk. Die jonge meid geeft goed tegenspel trouwens. Visueel ook fijn, Lelio en zijn DoP hebben dat turflandschap en deze karakters erin, bijzonder sfeervol vastgelegd.

3,8*

Maak er 3,9* van en ik ben tevreden.

Redelijk drama. Het verhaal is best aardig. De uitwerking is okay. De film wordt rustig opgebouwd, maar zit wel soms tegen verveling aan omdat er momenten zijn dat er weinig gebeurd. Maar desondanks blijft de film net voldoende boeien tot het eind. De film is wel meer drama dan mysterie. Het einde is best verrassend. Visueel en qua settings leent de film zich meer voor een creepy horrorfilm, maar dat is het echt niet. Het acteerwerk is dik in orde met een sterke rol voor Pugh. 3.5

Goed.

Secuur gemaakt drama over godsdienstextremisme. De film is traag en stemmig geregisseerd. Het desolate Ierse landschap en het goede acteerwerk vormen stevige fundamenten voor hetgeen de film wil zijn. Veel verrassingen loeren niet om de hoek, maar dat hoeft ook niet. De finale is me iets te gemakkelijk, maar al bij al is men er toch in geslaagd een evenwichtige film af te leveren.

3,5

Catharina van Siena was een invloedrijke mysticus en theoloog uit de 14e eeuw. Ze was de drijven-de kracht achter de terugkeer van de pauselijke residentie naar Rome. Daarnaast deed ze aan zelfkastijding en vastte ze behoorlijk. Een inspiratiebron voor velen. Goede middelen om nader tot God te komen. De film The Wonder van regisseur Sebastián Lelio speelt zich ergens in de 19e eeuw af en gaat over een Iers plattelandsmeisje dat klaarblijkelijk al maanden van elke vorm van voeding afziet en daarbij stevig tot de heilige Catharina bidt.

De sceptische Florence Pugh speelt een onbuigzame verpleegster die de taak heeft toebedeeld gekregen het mysterie rond het jonge meisje in de gaten te houden om zo de goddelijke invloed op het aardse bestaan te bevestigen of te ontkennen. Bedrog of niet? Mooie rol van Pugh. Haar harde uitstraling past goed in de sombere sfeer van de film. De setting op het Ierse platteland is bepaald niet vreugdevol. Het landschap is kaal, koud en winderig. De mensen zijn kil, ontoegankelijk en godvrezend.

In donkere en gespannen sferen voltrekt zich het verhaal. The Wonder is een droefgeestige film. Uitbundigheid bestaat niet. Gesproken wordt er nauwelijks. Emoties worden onderdrukt. Fanatisme, armoede en ontbering voeden de zielen van de plattelanders. Een stukje verleden dat bij Pugh oprispt, en de aandacht van het mysterie afleidt, zorgt ook bepaald niet voor verlichting, maar drukt de sfeer nog dieper de neerslachtigheid in.

De vertelwijze is sober. De personages blijven op afstand. Het verhaal sleept zich voort met maar matige aandacht voor het mysterie. Religieuze vervoering en opwinding ervaren we niet. De hongerkuur speelt op de achtergrond en heeft in het geheel weinig meerwaarde. The Wonder blijft in alle opzichten aan de oppervlakte knagen van een veel interessantere diepte waarin geloof, mysterie, wetenschap en rationaliteit om elkaar heen cirkelen en vol vuur de strijd met elkaar aangaan. Van die strijd bemerkt de kijker maar weinig. The Wonder schaaft er lusteloos langs en gaat tenslotte als een nachtkaars uit. Alleen de figuur van Florence Pugh die zich op de sombere Ierse heide in fleurige klederdracht voortbeweegt blijft nog even op het netvlies hangen.

Wat een staaltje acteerwerk van Pugh. En als ik de recensies hier lees, moet ik meer films van haar gaan bekijken.
Je moet er even de tijd voor nemen en zeker geen haast hebben, want de film is uitermate traag. Maar dat doet niets af aan de sfeer die wordt neergezet in de film. De openingsscene is niet nieuw bedacht, maar wel vrij uniek en het blijft verbluffend hoe snel je als kijker van werkelijkheid in een verhaal gezogen wordt.

Je krijgt als kijker een prima band met de verpleegkundige en het kind, maar daarentegen weer veel minder met de andere personages. Zo komt bijvoorbeeld de vrijpartij behoorlijk uit de lucht vallen, wat mij betreft. Ook is niet helemaal duidelijk wat Elizabeth precies voor middeltje slikt, wat eerst duidelijk een paar keer in beeld komt, maar verder totaal onbelicht blijft in de rest van de film.

Maar wat mij betreft een dikke aanrader en een film die ik niet zo snel op Netflix had verwacht.

Erg sterke en uitermate sfeervolle reli thriller. Geweldige soundtrack ook. Kan zich meten met The VVitch.

Dikke 4*

The Wonder scoort hier een prima voldoende. Goed, het verhaal hangt wel wat eenvoudig in elkaar, de diepere lagen werken wel degelijk. Zo is te zien hoe armoede, wanhoop en religie hun invloed hebben op het gedrag van een kleine gemeenschap en hoe een vreemde van buiten daar duidelijk van afwijkt. Dat leverde mooie confrontaties op. De beelden waren regelmatig betoverend en het spel van de zuster overtuigde zeker. Door de mysterieuze aspecten neigde de film soms richting een horrorfilm te bewegen, maar zo eng als The Exorcist werd het zeker niet. Nee, het meisje was duidelijk niet bezeten van de duivel.