The Assistant (2019)

Dacht dat ik gisteren een slechte film had gezien, maar deze was ook niet best. Geen hol aan. Kan ook geen drol gekost hebben. Wat een verspilling van mijn avond. Ik ga maar weer een paar gouwe ouwe kijken want wat er de laatste jaren wordt uitgebracht is te triest voor woorden.

Goed geacteerd dat wel. Maar verder toch vrij traag. En er is niks mis met traag als het boeit. Dat doet deze film helaas niet. Met moeite uitgezeten.

Eentonige film waarin een dag in het leven van een nog jonge, onervaren secretaresse wordt geobserveerd. Tekenend dat haar door mannen gedomineerde omgeving onverschillig reageert op de alarmbellen, die bij haar afgaan. Wat meer venijn en diepgang zou welkom geweest zijn.

Hmmmmm….Julia Garner uit de serie "Ozark". Inderdaad ook niet echt een serie die het van de snelheid moet hebben. Maar hij is wel goed. ….Maar de trailer spreekt mij ook niet echt aan.....lastig...…..

Aangekocht door De Filmfreak. Releasedatum nog niet bekend.

Matige film. Steeds denkend 'nu gaat het gebeuren', maar dan is daar opeens de aftiteling van 10 min.
Van de andere kant: het is wel een realistische film: er zijn bedrijven waar het er zo aan toe gaat.

Kleinschalig doch subtiel #Metoo-filmpje. Het gaat niet alleen over het troosteloze leven op een kutkantoor maar het verhaal verlegt de aandacht steeds meer naar de onzichtbare maar nadrukkelijke aanwezigheid van een figuur als Harvey Weinstein.

3*

Ook voor mij een tegenvaller, gezien de lovende recensies van de kranten. De eerste helft van de film is sowieso ronduit saai want je zit eindeloos te kijken hoe een kantoorbediende de hele dag op kantoor is en allerlei onbenullige klusjes doet zoals koffiezetten en de troep opruimen. Als er al iets gebeurt dan is het flauw en niet interessant. Het kantoor oogt bovendien zeer onwerkelijk want iedereen lijkt zwaar depressief of autistisch: niemand groet of maakt een praatje en er is totaal geen humor. In de tweede helft van de film wordt de context duidelijker: dan pas blijkt het een kantoor dat iets te maken heeft met filmproductie en dat het typisch zo’n slechte hiërarchische bedrijfscultuur heeft waarbij iedere nieuweling of lagergeplaatste alle rotklusjes moet doen waarbij de topman mooie jonge vrouwen werft voor de seks.

De film stelt, in de persoon van de kantoorbediende die alle rotklusjes moet doen, de ethische vraag of je daar als medewerker een klacht over moet indienen of dat het jouw zaken niet zijn wat de directeur doet en dat je (of de vrouw die wordt gebruikt voor seks) altijd nog zelf kunt vetrekken als de bedrijfscultuur je niet bevalt. De film geeft ook de oorzaak van die slechte bedrijfscultuur: massa’s mensen willen er werken dus als het je niet bevalt dan zijn er honderden die jouw plaats willen waardoor jij zelf ook druk voelt om zo’n gewenste baan niet op te geven en alle vernederingen te slikken, ook al maakt de cultuur je diep ongelukkig.

De tweede helft redt de film aldus nog wel maar ik had er meer van verwacht. Een krappe voldoende.

Ik had dus ook gewoon naar Office Space kunnen kijken...

De hele aftiteling maar even afgekeken om the checken hoeveel "assistants" bij deze productie betrokken waren. Op zich kon ik sympathie opbrengen voor de hoofdpersoon. Wat dat betreft een pluspuntje voor haar acteerwerk, maar verder gebeurt er maar weinig in dit Weinstein verkikkel. Het geeft wel een beeld van de verrotte Amerikaanse bedrijfscultuur.

Ietwat gekunsteld drama over één dag op het werk van een jonge vrouw [Julia Garner] die vijf weken geleden begonnen is als één van de assistenten van een vrijwel onzichtbare filmproducer [Tony Torn]. Ze wordt afwisselend genegeerd en gekleineerd door haar mannelijke collega's, maar ze lijkt zich (met gepaste tegenzin) te schikken in haar vernederende rol. Door een samenloop van omstandigheden begint ze te vermoeden dat haar baas een ongepaste interesse toont in een nieuwe vrouwelijke collega. Zonder enig concreet bewijs te hebben besluit ze een klacht in te dienen.

Hoewel het binnen een paar minuten al duidelijk is dat we hier te maken hebben met een werkklimaat waarin seksisme en discriminatie van de vrouw gemeengoed is, vindt regisseur en scenarist Kitty Green het nodig om die boodschap er keer op keer in te hameren. De mannen zijn stuk voor stuk lompe, seksistische karikaturen maar ook Garner is ééndimensionaal als de jonge vrouw die een weg probeert te vinden in de giftige bedrijfscultuur. Ondanks een intrigerende opening loopt dit helaas op niets uit.

Ik vond dit een heerlijke film om te kijken, maar juist op alle punten waarvoor de film niet gemaakt is. Het kantoorleven (hoewel ik in die sfeer zelf niet zou willen werken), dat eerste kwartier waarin we kijken naar Garner die gewoon haar werk doet en dat goed doet, ik vind zulke scènes echt fantastisch. Juist zo'n langere centrale scène bij het hoofd HR vond ik veel te explciiet en ook matig gespeeld door die meneer in die scène.

Dan vond ik het gedrag van de twee directe collega's veel beter gespeeld. Allicht speelt hier seksisme een rol, maar ik denk nog meer de hele bedrijfscultuur waarin de jongste/de nieuwste het gewoon zwaarder te verduren heeft en als een stukje vuil wordt behandeld. Alsof die twee colega's van haar zelf dat eerder ook hebben meegemaakt en nu zelf dat willen doen. Want als de baas weer eens boos is helpen ze haar simpelweg met de juiste toon in een excuus-mailtje, je krijgt het idee dat ze haar dan zien als zielsverwant. En juist die dynamiek boeide eindeloos. Garner vond ik ook heel fijn acteren en visueel ook prima gedaan met af en toe leuke camerastandpunten, een prettig kleurpalet en mooie passende statische shots,4,0*.

Erg matig. Er gebeurt niets, dat heeft echt niet met subtiliteit te maken. Waar haalt NRC die 5 sterren vandaan, vraag je je af. Omdat het een #Metoo film is?

Vroeger kregen films met karakterontwikkeling en sterke plots vier of vijf sterren. Tegenwoordig vooral politiek correcte. Hoofdpersoon is een varken, ongetwijfeld gemodelleerd naar Harvey Zweinstein, krijgen we niet te zien, wel zijn zo flets mogelijk neergezette assistente. Ze heeft een leven vergelijkbaar als dat van Assepoester, enige persoonlijke aandacht wordt haar door iedereen onthouden, en en zelfs haar vader vindt een wandeling met de hond belangrijker dan zin om aandacht smekende dochter. De enige keer dat ze lacht is als ze door de dochter van de baas gedwongen wordt een schaap na te doen.
Het domme schaap dat als een hond behandeld wordt. Enige subtiliteit is deze film vreemd. Garner is de eerste vrouw in mijn leven die blijkbaar maar één roze truitje aanheeft dat ze in een veel te hoog opgetrokken blauwe broek heeft gepropt, en dat een hele film lang.
Om het verschil tussen onze Assepoester, voortdurend is ze als personal assistent van Zweinstein himself in de weer met de opruimen en het doen van de vaat, het buiten de deur houden van zijn vrouw is zo mogelijk haar belangrijkste taak, en de dames die wél in de klauwen vallen van het varken te benadrukken krijgen we zowaar, bij het type domme gansje uit de provincie blote schouders te zien en met het type ordinaire del een blote navel.
mannen zijn varkens, of zijn best huichelaars en meelopers. 'Have fun' wordt een collega betekenisvol gezegd als hij te horen krijgt mee te moeten op een zakentrio, en elders verkneukelen mannen zich bij het afluisteren van een gesprek dat overduidelijk niet voor hun oren bedoeld is.
Het meest realistische aan deze film? dat ze, ondanks alle vernederingen die ze moet ondergaan gewoon blijft zitten waar ze zit. You're great.You're different. En ze stinkt erin, net als wij allemaal misschien.

Ik kon dit erg goed hebben en vond dit juist wél erg spannend.

De spanning zat 'm vooral voor mij in de vraag: wanneer barst de bom? Dat zwaard van Damocles dat de hele tijd boven haar hoofd hangt, die vreselijk ongemakkelijke momenten elk moment van de film: ik bleef continue geboeid. Geen film van de grote gebaren - gelukkig! - maar van de kleine ogenblikken: de fotokopieën van de modellen uit het kopieerapparaat, de ongemakkelijke momenten in de lift (Patrick Wilson!), de kinderen van de baas waar je je geen houding aan weet te geven... Allemaal lekker subtiel, zonder de ongenuanceerde mannenhaat waar ik op voorhand zo bang voor was.

Dat ze blijft zitten waar ze zit vond ik juist heel erg realistisch: zeker als je jong bent is het lastig om een keuze te maken: kies ik voor een goeie carrière bij een baas waarvan ik niet zeker weet of die helemaal koosjer is, of begin ik wéér ergens onderaan? Ja, ik snapte 'm wel.

Ook een lekker ongemakkelijke scene met een Matthew Macfayden - de man lijkt helemaal niet ouder te zijn geworden sinds Pride & Prejudice. Julia Garner was ook een fijne hoofdrolspeelster.

Absoluut een 4,0*.

Jammer dat deze film niet helemaal de waardering krijgt die het verdient, van het grote publiek tenminste. Ik snap het wel, dit is een uiterst subtiele film ontdaan van vrijwel alle dramatisering, zich in plaats daarvan concentrerend op de kleine banale en deprimerende details. Dat gevoel van een maandag op een saai kantoor, moeten opstaan als het nog donker is buiten, kil TL-licht en het proberen te overleven binnen een nare bedrijfscultuur.

Green brengt dat allemaal op een klinische manier tot leven in een film die zich langzaam onthult als een indringend portret van hoe figuren als Harvey Weinstein zo lang ongestoord hun gang (hebben) kunnen gaan. De gehele film is voelbaar stressvol, en het is een slimme zet om de grote baas van het bedrijf heel de film buiten beeld te laten. Zelfs zijn naam wordt niet genoemd.

De gehele film volgen we een dag op kantoor door de ogen van assistente Jane, die als nieuwe werknemer duidelijk onderaan de ladder staat. Dat klinkt misschien saai, maar er valt een hoop op te pikken uit de details en de dialogen op de achtergrond. Het gezicht van Julia Garner spreekt ook altijd boekdelen. Mooi om haar ook eens in een film te zien. Ze is fantastisch in een radicaal andere rol dan die van haar in Ozark, waar ze ook al zo subliem is. 4.0*.

Een fijne film waarin weinig gebeurt maar waarin toch continue een verwachting onder de oppervlakte gloort.

Het verhaal volgt een jonge vrouw Jane ( Julia Garner) die net is komen werken als assistente in een productiebedrijf. Haar directe chef vind het (volgens haar) fijn om nu en dan te rollebollen met een jonge meid en daar heeft zij nogal moeite mee. In de beschrijving wordt over mishandeling gesproken en dat is mij niet één keer opgevallen. Wel dat hij van jong houdt, jonge meisjes met lang donker haar en zo rond de 18 jaar.

Hierover gaat ze eenmaal een confrontatie aan met iemand van HR (Human Ressource), de vroegere PZ (Personeelszaken) maar dat is haar enige verzet tegen het gedrag van haar chef, die trouwens keurig getrouwd is met een vrouw, waarvan hij de bankpassen soms met opzet laat blokkeren.
Een rustig voortkabbelende film met het verhaal op de maandagochtend- en middag waarbij we getuige mogen zijn hoe fijn of vervelend het is om op zo'n kantoor te werken.

Geen film die een aanrader is voor degenen die graag actie en tempo zien!
Door de acteerprestaties en de onderliggende verwachtingen, die wel of niet uitkomen, een 7+.

Goeie film over een vrouw die sinds kort als een assistent werkt op een kantoor. De functie binnen het bedrijf wordt nogal ondergewaardeerd. Een film waarbij je tussen de regels door moet lezen (zo komt haar baas namelijk nooit in beeld). Hierdoor zou de film wat saai over kunnen komen. Verder redelijk strak in beeld gebracht en de film duurt zeker niet te lang.

Hoe eenzaam kan iemand zijn tussen een hoop volk. Julia Garner is schitterend in de rol van de jonge assistente die al het vuil werk moet doen en het hard te verduren heeft bij haar baas en collega's. Maar niet hard op een Hollywoodmanier. Het zit hem in de kleine venijnige dingen. De evidentie dat ze alles moet oplossen, de ondankbaarheid als er iets misloopt, ondanks haar inzet om alles zo goed mogelijk in orde te krijgen. Terwijl ze het hard te verduren krijgt, hoort ze rond haar af en toe dat ze goed bezig is. En wat een eer het voor haar is om daar te mogen werken. Al klinken die complimenten wel dubbel, alsof het normaal is dat ze behandeld wordt en de dingen rond haar gebeuren op het werk.

Dit is een trage eenvoudige film. Verwacht geen grote Hollywooddrama's of personages. Maar dat is net de kracht van de film. Hoe die vele kleine voorvallen onder iemands huid kunnen kruipen. Dat seksisme en macht niet alleen grote misdrijven zijn, maar ook in kleine handelingen aanwezig zijn. De film is mooi aangekleed. De kleur van bureaulampen en TL-buizen die wat schemeren. De schijnbaar eenvoudige setting zorgt net mee voor die spanning. En vooral Julia Garner is sterk in de hoofdrol. Je merkt bij haar de opbouwende spanning en de stress die ze met zich mee draagt. Als een ballon die plots kan knappen.