
The Assistant (2019)
Verenigde Staten
Drama
87 minuten
geregisseerd door Kitty Green
met Julia Garner, Matthew Macfadyen en Dagmara Dominczyk
De jonge Jane is net afgestudeerd en neemt een droombaan aan als assistente van een befaamde magnaat in het entertainmentwereldje van New York. Terwijl ze haar dagelijkse karweitjes uitvoert, merkt ze taferelen op waarbij vrouwen mishandeld worden door de baas. Jane besluit dat het zo niet langer kan.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=6cHrlUWnzyw
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Van de andere kant: het is wel een realistische film: er zijn bedrijven waar het er zo aan toe gaat.
3*
De film stelt, in de persoon van de kantoorbediende die alle rotklusjes moet doen, de ethische vraag of je daar als medewerker een klacht over moet indienen of dat het jouw zaken niet zijn wat de directeur doet en dat je (of de vrouw die wordt gebruikt voor seks) altijd nog zelf kunt vetrekken als de bedrijfscultuur je niet bevalt. De film geeft ook de oorzaak van die slechte bedrijfscultuur: massa’s mensen willen er werken dus als het je niet bevalt dan zijn er honderden die jouw plaats willen waardoor jij zelf ook druk voelt om zo’n gewenste baan niet op te geven en alle vernederingen te slikken, ook al maakt de cultuur je diep ongelukkig.
De tweede helft redt de film aldus nog wel maar ik had er meer van verwacht. Een krappe voldoende.
Hoewel het binnen een paar minuten al duidelijk is dat we hier te maken hebben met een werkklimaat waarin seksisme en discriminatie van de vrouw gemeengoed is, vindt regisseur en scenarist Kitty Green het nodig om die boodschap er keer op keer in te hameren. De mannen zijn stuk voor stuk lompe, seksistische karikaturen maar ook Garner is ééndimensionaal als de jonge vrouw die een weg probeert te vinden in de giftige bedrijfscultuur. Ondanks een intrigerende opening loopt dit helaas op niets uit.
Dan vond ik het gedrag van de twee directe collega's veel beter gespeeld. Allicht speelt hier seksisme een rol, maar ik denk nog meer de hele bedrijfscultuur waarin de jongste/de nieuwste het gewoon zwaarder te verduren heeft en als een stukje vuil wordt behandeld. Alsof die twee colega's van haar zelf dat eerder ook hebben meegemaakt en nu zelf dat willen doen. Want als de baas weer eens boos is helpen ze haar simpelweg met de juiste toon in een excuus-mailtje, je krijgt het idee dat ze haar dan zien als zielsverwant. En juist die dynamiek boeide eindeloos. Garner vond ik ook heel fijn acteren en visueel ook prima gedaan met af en toe leuke camerastandpunten, een prettig kleurpalet en mooie passende statische shots,4,0*.
Het domme schaap dat als een hond behandeld wordt. Enige subtiliteit is deze film vreemd. Garner is de eerste vrouw in mijn leven die blijkbaar maar één roze truitje aanheeft dat ze in een veel te hoog opgetrokken blauwe broek heeft gepropt, en dat een hele film lang.
Om het verschil tussen onze Assepoester, voortdurend is ze als personal assistent van Zweinstein himself in de weer met de opruimen en het doen van de vaat, het buiten de deur houden van zijn vrouw is zo mogelijk haar belangrijkste taak, en de dames die wél in de klauwen vallen van het varken te benadrukken krijgen we zowaar, bij het type domme gansje uit de provincie blote schouders te zien en met het type ordinaire del een blote navel.
mannen zijn varkens, of zijn best huichelaars en meelopers. 'Have fun' wordt een collega betekenisvol gezegd als hij te horen krijgt mee te moeten op een zakentrio, en elders verkneukelen mannen zich bij het afluisteren van een gesprek dat overduidelijk niet voor hun oren bedoeld is.
Het meest realistische aan deze film? dat ze, ondanks alle vernederingen die ze moet ondergaan gewoon blijft zitten waar ze zit. You're great.You're different. En ze stinkt erin, net als wij allemaal misschien.
De spanning zat 'm vooral voor mij in de vraag: wanneer barst de bom? Dat zwaard van Damocles dat de hele tijd boven haar hoofd hangt, die vreselijk ongemakkelijke momenten elk moment van de film: ik bleef continue geboeid. Geen film van de grote gebaren - gelukkig! - maar van de kleine ogenblikken: de fotokopieën van de modellen uit het kopieerapparaat, de ongemakkelijke momenten in de lift (Patrick Wilson!), de kinderen van de baas waar je je geen houding aan weet te geven... Allemaal lekker subtiel, zonder de ongenuanceerde mannenhaat waar ik op voorhand zo bang voor was.
Dat ze blijft zitten waar ze zit vond ik juist heel erg realistisch: zeker als je jong bent is het lastig om een keuze te maken: kies ik voor een goeie carrière bij een baas waarvan ik niet zeker weet of die helemaal koosjer is, of begin ik wéér ergens onderaan? Ja, ik snapte 'm wel.
Ook een lekker ongemakkelijke scene met een Matthew Macfayden - de man lijkt helemaal niet ouder te zijn geworden sinds Pride & Prejudice. Julia Garner was ook een fijne hoofdrolspeelster.
Absoluut een 4,0*.
Green brengt dat allemaal op een klinische manier tot leven in een film die zich langzaam onthult als een indringend portret van hoe figuren als Harvey Weinstein zo lang ongestoord hun gang (hebben) kunnen gaan. De gehele film is voelbaar stressvol, en het is een slimme zet om de grote baas van het bedrijf heel de film buiten beeld te laten. Zelfs zijn naam wordt niet genoemd.
De gehele film volgen we een dag op kantoor door de ogen van assistente Jane, die als nieuwe werknemer duidelijk onderaan de ladder staat. Dat klinkt misschien saai, maar er valt een hoop op te pikken uit de details en de dialogen op de achtergrond. Het gezicht van Julia Garner spreekt ook altijd boekdelen. Mooi om haar ook eens in een film te zien. Ze is fantastisch in een radicaal andere rol dan die van haar in Ozark, waar ze ook al zo subliem is. 4.0*.
Het verhaal volgt een jonge vrouw Jane ( Julia Garner) die net is komen werken als assistente in een productiebedrijf. Haar directe chef vind het (volgens haar) fijn om nu en dan te rollebollen met een jonge meid en daar heeft zij nogal moeite mee. In de beschrijving wordt over mishandeling gesproken en dat is mij niet één keer opgevallen. Wel dat hij van jong houdt, jonge meisjes met lang donker haar en zo rond de 18 jaar.
Hierover gaat ze eenmaal een confrontatie aan met iemand van HR (Human Ressource), de vroegere PZ (Personeelszaken) maar dat is haar enige verzet tegen het gedrag van haar chef, die trouwens keurig getrouwd is met een vrouw, waarvan hij de bankpassen soms met opzet laat blokkeren.
Een rustig voortkabbelende film met het verhaal op de maandagochtend- en middag waarbij we getuige mogen zijn hoe fijn of vervelend het is om op zo'n kantoor te werken.
Geen film die een aanrader is voor degenen die graag actie en tempo zien!
Door de acteerprestaties en de onderliggende verwachtingen, die wel of niet uitkomen, een 7+.
Dit is een trage eenvoudige film. Verwacht geen grote Hollywooddrama's of personages. Maar dat is net de kracht van de film. Hoe die vele kleine voorvallen onder iemands huid kunnen kruipen. Dat seksisme en macht niet alleen grote misdrijven zijn, maar ook in kleine handelingen aanwezig zijn. De film is mooi aangekleed. De kleur van bureaulampen en TL-buizen die wat schemeren. De schijnbaar eenvoudige setting zorgt net mee voor die spanning. En vooral Julia Garner is sterk in de hoofdrol. Je merkt bij haar de opbouwende spanning en de stress die ze met zich mee draagt. Als een ballon die plots kan knappen.