El Hoyo (2019)

Psychologische thriller met horrorelementen heeft duidelijk satirische elementen met betrekking tot de consumptiemaatschappij, al maken David Desola en co-scenarist Pedro Rivera niet duidelijk wat hun standpunt precies is. Het verhaal speelt zich af in een gevangenis die bestaat uit minstens 200 etages waar zich maximaal twee mensen bevinden. Wie zich op het hoogste niveau bevindt mag als eerste genieten van een enorm feestmaal op een beweegbaar platform dat zich na een bepaalde tijd naar het eerstvolgende lagere niveau begeeft. Enkele gevangenen proberen te achterhalen hoe ze op dat topniveau kunnen komen en proberen het 'spel' te slim af te zijn, maar niet alle medegevangenen zijn bereid daar zonder slag of stoot aan mee te werken.

De film speelt zich volledig af in de troosteloze, grijze ruimtes in de gevangenis en het scenario leunt dan ook vooral (en teveel) op dialoog. Het helpt niet dat sommige acteurs, met name Zorion Eguileor, slecht is gedubd en dat het acteerwerk sowieso wisselvallig is. Massaqué komt gelukkig wel goed uit de verf in de hoofdrol maar hij kan niet in zijn eentje de tekortkomingen van Gaztelu-Urrutia's eerste avondvullende film doen vergeten.

Beklemmend sfeertje met een grappig concept, maar niet altijd even sterk uitgewerkt. De minimalistische cellen zijn lekker dystopisch qua vormgeving, maar ik heb het idee dat er wel iets meer ingevuld had mogen worden. Nu lijkt het alsof alles om eten draait. Hoe zit het met buitenlucht, activiteiten en bv. sanitaire voorzieningen? Misschien niet heel relevant voor de boodschap van de film, maar het helpt het concept net iets geloofwaardiger te maken.

Voor een verticale cel die een allegorie is voor de maatschappij, zou ik ook verwachten dat (behalve teveel eten en te weinig overlaten) er (met zo'n open schacht) veel meer herrie zou zijn en er ook continu rommel (of uitwerpselen) door de schacht zou vallen. Opvallend was dat er wel af en toe een 'jumper' was, maar toen de twee op hun missie naar beneden gingen, sprong er niemand of gooide niemand iets naar beneden.

Maar goed, dat even terzijde. De eerste helft was aanzienlijk leuker, waarin het systeem beetje bij beetje duidelijk wordt. Niet heel subtiel allemaal, maar vermakelijk. De tweede helft vond ik zwakker, het einde deed me ook niet zoveel. Daarvoor was het allemaal net even te afstandelijk en (christelijk) symbolisch.

3*

Eerst dacht ik dat dit alleen een allegorie was op de mensheid of de samenleving zelf, en dat het daarmee min of meer pleitte voor een vorm van communisme, of dan toch in ieder geval verwees naar de uitspraak van Ghandi; ‘er is genoeg voor ieders behoefte, maar niet genoeg voor ieders hebzucht’. Ik vond dit best aardig uitgewerkt zo. Tot ik met ‘the girl is the message’ en het redelijk duidelijk verwijzen naar een messias weer een beetje de draad en de feeling kwijtraakte. Voor mij had dat niet gehoeven en was de film eigenlijk beter geweest zonder die vorm van christelijke symboliek.

De eigen sfeer die de film heeft door de beperkte setting en het vaak brute geweld maakt dit wel een vrij unieke kijkervaring, maar ook niet altijd even prettig, met name door de smerigheid en alle onaangename personages.

Conceptueel interessant gedaan, ook om nog wat verder over na te denken, maar qua kijkervaring zelf wat gemengde gevoelens.

3,5*

Films in een kleine setting liggen mij wel. Het komt dan vooral aan op acteerwerk, en de vraag hoe je het interessant houdt voor de kijker. Op beide vlakken slaagt deze film goed.

In eerste instantie kreeg ik een Cube-gevoel bij deze film, wat prima is, aangezien ik Cube een cult-klassieker vindt. Echter, deze film is visueel een stuk beter gemaakt, en daarnaast vele malen bruter dan Cube. Sommige scenes waren bijna misselijkmakend. Zowel het zelfzuchtige geschrans, als de moordpartijen en het kannibalisme. En toch staat het allemaal in dienst van het grote verhaal, waarbij je je af blijft vragen hoe dit gaat eindigen.

De metafoor ligt er wellicht vrij dik bovenop, maar desondanks valt er genoeg in te vullen voor de kijker zelf, en stelt de film interessante vragen over de verdeling van welvaart, en de menselijke aard. En waar in het begin van de film deze aard bijzonder cynisch wordt weergegeven, lijkt er naar het einde toe toch een sprankje licht te schijnen in deze donkere tunnel.

4*

Pretentieuse onzin. Mensen laten geloven dat ze naar een enorm diepzinnige film aan het kijken zijn.

Saai. Op een gegeven moment had ik het wel gezien. Hopende op een verrassend einde. Helaas.

in vertwijfeling achtergebleven maar beklemmend gefilmd.

Best tof.

Ik houd wel van zo’n goed gemaakte concept horror, waarbij je de vraag of het allegorie, satire of een ziek sociaal experiment is, niet perse hoeft te beantwoorden, maar dat wel kunt aan de hand van je eigen kijkervaring. Voor wie daar wat hulp bij wil, staan er ook een aantal ending explained video-essay op YouTube.

3,5*

Nog voor 'Squid Game' (2021) had Netflix al deze naargeestige vertelling over de gespannen relatie tussen onder- en bovenklassen. In 'The Platform' (2019) zitten diverse personages vast in een oneerlijk spelsysteem waarin voedsel ongelijk wordt verdeeld tussen deelnemers. Een tikkeltje abstracter dan de Zuid-Koreaanse monsterhit. Is het een sociaal experiment of een overheidsmaatregel, of zitten ze vast in een vagevuur waar hun menselijkheid wordt beoordeeld? Achter de duisternis en gruwel is de galgenhumor van 'The Platform' (2019) ook gewoon erg geestig. Van de bevreemdende, surrealistische scènes waarin sterrengerechten worden bereid om als parels voor de zwijnen te werpen. Tot de expliciete menselijke komedie waar honger en onzekerheid het slechtste in de mens naar boven halen als inhaligheid, egoïsme en redeloos geweld. Vooral de symbiotische relatie tussen hoofdpersoon Goreng (Iván Massagué) en celgenoot (Zorion Eguileor) werkt op de lachspieren door het scherpe contrast tussen moraal tegenover overleven tegen elke prijs. Het is alleen jammer dat 'The Platform' (2019) meer voelt als een reeks losse sketches dan als een solide geheel met een bevredigende payoff.

Niet slecht. The Platform is eigenlijk een vorm van een sociaal experiment waarin het duidelijk is hoe communisme misschien mooi is in theorie maar in werkelijkheid neemt overlevingsdrang en egoïsme toch de overhand. Dan mag je nog een boek lezen zoals "De meeste mensen deugen..." van Rutger Bregman, ik ben het met een kritische blik aan het lezen. Verder is het wel een vrij interessante film ondanks dat het een zeer saaie omgeving is. Ik zie wel graag survivalfilms dus wat dat betreft is dit wel een prima film al heb ik er zeker betere gezien. Het concept mocht er zeker zijn.

There are three types of persons: Those at the top, those at the bottom and those who fall

Tja, wat moet je hier nou op zeggen? Gelukkig dat het in de echte gevangenissen niet zo gaat?

De boodschap is duidelijk. De mensen die niet willen veranderen, de mensen die het wel willen, maar niet kunnen en de mensen die er alles voor over hebben, zelfs de dood. Het laat metaforisch zien hoe het in de echte wereld eraan toe gaat. Om het systeem te breken zoekt de hoofdrolspeler Goreng met zijn maatje Baharat een boodschap om af te leveren op verdieping 0. Eerst willen ze een dessert achter laten (want welke hongerige gevangen laat nou zoiets lekker liggen?), maar later komen ze een minderjarig meisje tegen waarnaar een vrouw naar opzoek was. Volgens het systeem, mogen alleen 16 jaar en ouder hier gevangen worden, dus dit zal dan de boodschap moeten zijn om ze te laten weten wat er hieronder allemaal afspeelt?

Deze horrorfilm had een diepgaander verhaal dan wat we meestal van horrorfilms te zien krijgen.

Ik geef hem 3 sterren.

Een interessant concept, maar het einde nekt de film helaas. De film zit vol metaforen en de meeste zijn redelijk helder. Je hoeft niet diepzinning na te denken om ze mee te krijgen en te begrijpen. Andere metaforen zag ik pas nadat ik op internet wat meer over de film had gelezen. Onze kapitalistische / consumptie maatschappij in het klein. Wat ik sterk vindt, is dat er geen standpunt wordt ingenomen over welk systeem het beste is. Er wordt scherp in beeld gebracht dat het kapitalisme niet werkt, maar het socialisme/communisme evenmin. Ook laat het zien dat de idealist niets bereikt en macht het enige middel is. Hiermee schetst de film een nogal negatief mensbeeld waar je niet vrolijk van wordt. Er wordt ook geen oplossing geboden. 'De wereld is gedoemd te falen' lijkt de boodschap te zijn.

Als film vond ik het begin erg sterk. Beetje bij beetje begrijp je hoe het 'het systeem' werkt en merk je de gelijkenis met onze eigen wereld. De decors in de film zijn minimalistisch en de film leunt hier al zwaar op dialogen. Verwacht geen spetterende actiefilm. Ook geen vrolijke film: grijs is de hoofdkleur van deze film. Het acteerwerk is knap en de regie verassend. Het is een harde, brute film. Op momenten goor, maar horror zou ik het niet willen noemen (geen schrik effecten). Naar het einde vond ik de film afglijden. De metaforen worden waziger (wat bevestigd is na het lezen op internet) en daarmee verliest de film voor mij veel aan kracht. Dat is jammer, want anders zou het echt één van de betere Spaanse films zijn geweest. Het eerste deel 4 sterren, het laatste deel 2 sterren. Dan kom ik gemiddeld op 3 sterren. Een remake met een sterker einde zou niet gek zijn.

De film heeft niets te maken met kapitalisme en dergelijke, kapitalisme is maar een kind van gisteren, terwijl het onderwerp van de film een interpretatie is van goddelijke gerechtigheid via de homo sapiens. Zolang de theologische ruggengraat niet wordt ontrafeld, zullen de cultklassiekers van de westerse kunst nooit begrepen worden.

In de herziening voor deel 2, stem verhoogd naar 4.0.