Dolemite Is My Name (2019)

“Dolemite is my name, and fuckin' up motherfuckers is my game!”

Leuk. Dolemite Is My Name is een soort van comeback rol voor Eddie Murphy, en wat voor één. Grappig, extravagant en charismatisch, maar je ziet ook de teleurstelling en het doorzettingsvermogen van Rudy Ray Moore. Dolemite Is My Name is een echte feel good film, en tegen het einde van de film kun je niet anders dan meeleven met Rudy (en zit je met een grote glimlach naar de scenes bij de première van Dolemite te kijken). De scenes waarin Dolemite wordt opgenomen is het sterkste gedeelte van de film, en ook Wesley Snipes als D’Urville Martin is briljant.

Er is een reden waarom niemand ooit van ene Dolemite heeft gehoord in Nederland, dat is omdat het totaal oninteressant is. Of is er iemand die de films gemist heeft die Rudy Ray Moore heeft gemaakt?

Er zijn veel teletubbie momenten waar dezelfde tekst herhaalt wordt en het probleem is dat geen enkele tekst grappig is, althans niet voor deze bleekscheet.

Een voor mij veel betere film voor mij was deze: The Disaster Artist (2017) - MovieMeter.nl waarin een mysterieus figuur ook zijn eigen film wil maken, met briljant acteerwerk van James Franco.

Gauw vergeten deze.

Helemaal gelijk, er was ook niets aan. Oersaai.

Goede professionele biopic, wat eigenlijk een 3,5* verdient. Daarentegen is de film wel aan de lange en saaie kant, maar dat hoort misschien ook wel bij een biopic. Geen dijenkletser.

Vermakelijke shit!

Eigenlijk is Eddie Murphy al niet meer relevant sins Beverly Hills Cop 2 wat mij betreft. Dus wat dat betreft is dit een fijne comeback movie. Vlot vertelt verhaal over ‘rapper’, komiek en filmster Dolemite. Moet toegeven dat ik eigenlijk nooit van de man gehoord had en Blackspoitation films mij steeds weer teleurstellen. Snap nu nog meer waarom.

Wederom fijne Netflux productie. En hoewel ik ook wel nadeken zie aan streamingdiensten, laat deze film ook de voordelen zien. Crew en cast krijgen duidelijk alle vrijheid en dat levert levendige filmpjes op.

Kleine 4*

Recent een comeback voor De Niro en Pacino, en nu ook Eddie Murphy, Wesley Snipes en (in mindere mate) Chris Rock? Het lijken de jaren negentig wel. Dit is ook een erg ontwapenende film met een fijne 70's sfeer en een leuke verzameling acteurs die er duidelijk allemaal plezier in hebben. Murphy kan hier echt zijn ei kwijt als komediant en meer op drama gerichte acteur. Heb hem in lange tijd niet zo charismatisch gezien. Hij ziet er niet veel ouder uit, en je zou haast vergeten hoe goed hij kan zijn. Hij steelt de show samen met Snipes.

Van mij hadden ze wel net wat meer met de tragiek van zijn personage mogen doen, maar Dolemite is My Name wil uiteindelijk toch vooral een feelgood underdog-film en een ode aan escapisme zijn, en dat is al genoeg voor een mooie film, en misschien ook meer in de geest van Moore zelf. De rol van Murphy maakt uiteindelijk toch wel de film. Zonder hem zou het allemaal misschien net wat te zoet en formulematig zijn, en hij is voor even weer ouderwets de ster in een tijd dat grote namen niet echt bioscoopkaartjes meer verkopen. 3.5*.

Ik had nog nooit gehoord van Dolemite/Rudy Ray Moore. Ik had al wel wat blaxploitation films gezien als Shaft, Coffy en Foxy Brown. Maar die films wilden vooral goeie films zijn met een hard randje. Dolemite leek daar wel een parodie op te zijn. Al is Dolemite op de eerste plaats een typetje van Rudy Ray Moore natuurlijk. Zijn manier om op het podium te staan en met zijn raps ook wel The Godfather van de rap genoemd waar veel rappers naar opkijken. Snoop Dogg die in de film zit, is een grote fan van hem.

Het verhaal achter Dolemite is dan ook beter dan de cultfilm zelf natuurlijk. Heerlijk hoe Eddie Murphy de rol met verve neerzet. Al schitteren ook andere acteurs (en Wesley Snipes in het bijzonder) in deze film. Een tijdsgeest waarin Afro-Amerikanen weliswaar meer kansen kregen in muziek, tv en film. Maar waarvan de stem nog altijd niet hard door klonk. Als zo'n Dolemite dan in vorm van een opvallend figuur met de juiste woorden komt, hangen de fans aan zijn voeten. Dat die film niet bepaald hoge kwaliteit is (volgens de normen van de gekende filmwereld) maakt niet uit. Dolemite is HUN idool. Het is hun eigen held en het zorgt voor de nodige entertainment. Geweldig hoe die film op de eerste plaats een manier is om bekend te worden en een droom waar te maken. Met weinig middelen, de mensen die ter beschikking zijn en gewoon doen waar je zin in hebt. Kung fu? Kung fu! Niet sexy genoeg? Dan maar wat meer humor. Was het goed? Ja, alles staat er op!

De film is soms wat chaotisch en als verhaal is het ook niet meer dan het relaas van een cultfiguur. Maar het is best leuk te zien, de cast heeft er zin in en Eddie Murphy en Wesley Snipes zetten goeie rollen neer. Meer moet het soms niet zijn.

Black people absorb light, white people reflect light... that's a cinemagical reality

Viel mij mee. Als de film al iets duidelijk maakt, is dat films in de eerste plaats gemaakt worden om mensen te vermaken, en niet om critici of studio's tevreden te stellen. Althans zo hoort het. Rudy Ray Moore wist dat.. hij is een geboren entertainer die gelooft in het potentieel van zijn vuilgebekt typetje Dolemite. Het is die gedrevenheid die hem ertoe aangezet heeft om met vrienden en met amateuristische middelen een blaxploitation film te maken. Het soort films waar ze in Hollywood van gruwden omdat het niet aan de "state of the art" beantwoordde. Maar dat tussen haakjes, want de film rept met niet veel woorden over de perceptie van de grote studio's.

Men wil ook duidelijk maken dat Moore voor de afro-amerikaanse cultuur veel heeft betekend, door zijn stempel de drukken op de rapmuziek. Het leek dan wel terecht om een film aan deze vreemde vogel te wijden.

Eddie Murphy is flamboyant en gebruikt veel show om zijn typetje neer te zetten. Ook Snipes viel in de positieve zin op als de regisseur D'Urville Martin. Het is een swingende energieke komedie geworden maar bracht naar mijn mening niet veel meer dan een stel funky negers die een filmpje willen maken... alle personages zijn erg dun en ik had ook graag wat meer willen zien van de mens achter Moore

Opmonterende biopic die je geheid achterlaat met een big smile op je gezicht. Zegt Dolemite/Rudy Ray Moore tegen de regisseur van zijn film, die hij zojuist heeft leren kennen: "You look just like one of those Hitchcock motherfuckers.' Vond ik wel heel geestig, want de regisseur in kwestie lijkt in de verste verte nog niet op Hitchcock, behalve dan dat ze allebei wit zijn haha...

Een feelgoodmovie in de ware zin van het woord; iedereen gaat op een relaxte, amicale manier met elkaar om en er hangt voortdurend zo'n coole vibe die je doorgaans ook ziet in films van John Waters, Tarantino, De Palma, Hitchcock en Verhoeven. Laat dat nou net mijn 5 favoriete regisseurs zijn!

De flamboyante seventies kleding ziet er echt slick uit, ghetto fabulous! Wesley Snipes zet net als Eddie Murphy een hilarische rol neer, tikje verwijfd. In To Wong Foo… naast Patrick Swayze vond ik hem ook al zo geweldig.

Thema's die nu spelen worden op een luchtige ongedwongen manier aangestipt, gewoon door een simpele terloopse opmerking, dat er te weinig zwarte mensen in films zitten bijvoorbeeld. Maar gelukkig zonder dat superieure verongelijkte vingertje.

Op een gegeven moment vertelt een witte acteur tegen de protegé van Rudy dat hij in zwarte films altijd de witte schurk speelt: een plantagehouder, een lyncher uit het Zuiden, een verkrachter.. Waarop zij zegt: "Dus je hebt in feite uitgedokterd waar je goed in bent?" Hahaha!!

Dolemite is my name and fuckin'up motherfuckers is my game!

Ondanks dat ik helemaal niks heb met de groffe vuilbekkerij die voor humor door moet gaan of de wanstaltelijke films die de man gemaakt heeft, is deze biopic wel vermakelijk. Fijn om Eddie Murphy weer eens een goede rol neer te zien zetten. Want hij leeft zich lekker in in het portretteren van één van zijn eigen helden. Ook grappig om Wesley Snipes een keer zo'n a-typisch rol te zien spelen.

Ik wist niet veel van Rudy Ray Moore. Maar voor stand-up komedie (zoals die van Murphy) en het ontstaan van rap is hij erg belangrijk geweest. Toch komt hij in deze film een beetje over als een sukkel die zomaar een dotje doet. Ik heb geen idee of de man ook echt zo'n naïeve gelukszoeker was. Maar voor de film werkt het wel.

De muziek en de kleding zijn helemaal in orde en brengen je echt terug naar de 70's. Maar "Dolemite Is My Name" is wel wat aan de lange kant. Soms kakt de boel daardoor we wat in. Maar Murphy zet zichzelf na talloze matige tot slechte films weer op de kaart.

Goed.

Een biopic die vrij braaf is en weinig scherpe kantjes heeft of laat zien van de man om wie het draait. Rudy Ray Moore moet een aardige kerel zijn geweest, zo lijkt het. Zijn privéleven wordt amper uit de doeken gedaan, op wat kleine verwijzingen na - naar bijvoorbeeld zijn jeugd.

Dat gezegd zijnde, staat de film wel stevig in z'n schoenen. Eddie Murphy is schitterend in de hoofdrol en trekt eigenlijk heel de film naar een hoger niveau. Evenzeer van hoog niveau zijn de aankleding en sfeerschepping. Heel dat Blaxploitation-genre komt best gezellig en amusant over. Niettemin denk ik dat die films an sich totaal niet aan mij besteed zijn. Dus een film over het maken van dergelijke films, zoals deze, is dan ideaal.

3,5

Fijne feel good, hoewel je je afvraagt: waar stond Rudy Ray Moore precies voor? Mijns inziens: voor de ontvoogding van de Afro-Amerikaanse populatie, die niet langer vanuit witte televisie- en radiobastions te zien en te horen kreeg waar het wel en niet om mocht lachen.

Grappig is het typetje Dolemite nauwelijks, maar zijn ontstaansgeschiedenis is hierin verre van triviaal: roots die teruggaan op slavenhumor, kortom het instrument waarmee een onderdrukt ras haar soevereiniteit afdwong, althans in gedachten en in woorden. Want gedachten zijn vrij. Woorden waren dat niet, maar ze werden het opnieuw, met het clandestiene gevloek en getier van Dolemite.

Eddie Murphy leeft zich uit in wat een sympathieke hoofdrol is, zonder de hem typerende excessen deze keer. Het is schaamteloze feel good, eigenlijk zonder veel creativiteit gebracht, maar de biografische en historisch-maatschappelijke toets is al bij al interessant.

Kortom, reserves aan de kant, en…genieten van deze ‘Dolemite is my name’.

3*

De gekleurde Disaster Artist. Leuke film met sterke rollen. 3,5*

Wat een oersaaie film. Echt. Het komt nooit los, de grappen zijn niet leuk, gewoonweg kijken naar wat er gebeurt en verwonderd zijn hoe iemand dacht dat dit een goede film zou zijn.

De humor is nergens leuk. Vulgair kan heel leuk zijn, maar hier slaat het gewoon de plank finaal mis. M*f*cking dit en dat, @ass en suck dit en dat....

Het lijkt er eerder op dat dit stukje zwarte historie verteld MOEST worden, met een matige film als gevolg. Jammer van mijn tijd.

Eddie Murphy acteert zo geforceerd, het is nergens goed. Enkele cameo's, maar ook die voegen weinig toe.

Murphy schittert in een rol die hem op het lijf is geschreven. Dolemite is de artiestennaam van Rudy Ray Moore, een weinig succesvolle MC die droomt van een solocarrière als zanger en standup-comedian. Zijn doorbraak lijkt aanstaande wanneer hij zijn alter ego Dolemite creëert, een flamboyante, schuttingtaal spuwende straatdichter die enorm aanslaat bij het publiek in de verlopen cafés waar hij optreedt. Wanneer geen enkele platenmaatschappij hem een kans wil geven om een plaat op te nemen besluit hij met de hulp van enkele trouwe vrienden een plaat in eigen beheer uit te brengen. Dankzij een paar slimme marketingtrucs wordt hij een enorm succes, maar hij weigert zich te conformeren aan de door blanken geregeerde muziekwereld. Daarom besluit hij dat het tijd is voor de volgende stap: zijn eigen film!

Brewer weet de jaren '70 op fraaie wijze tot leven te brengen en Murphy's rol krijgt meer glans door het uitstekende werk van o.a. Da'Vine Joy Randolph als Rays onconventionele leading lady en Wesley Snipes als de zelfverzekerde, maar incompetente regisseur. Een vermakelijke hommage aan iemand die zich door niets en niemand uit het veld liet slaan, maar wiens loyaliteit aan zijn vrienden minstens net zo belangrijk was. Kleurrijk, vermakelijk en inspirerend.

Vermakelijke film die me deed denken aan The Disaster Artist en Be Kind Rewind. Zowel de tomeloze ambitie van de ene als de passie voor het maken van film van de andere. Een film die vooral heel ontspannen is om naar te kijken vanwege de goede energie.

Zelf was ik niet bekend met Dolomite, maar dat zegt niet alles. Hij is overduidelijk een cultheld en zijn verhaal is vermakelijk genoeg voor een volwaardige film.

Fijne sfeer, goede muziek, een paar bijzonder grappige momenten en een inspirerend verhaal.

4*

Zeer leuke film met een biografische insteek omtrent Rudy Ray Moore. Deze wordt voortreffelijk neergezet hier door Eddie Murphy. Naar mijn inziens is deze film sowieso de beste die Murphy sinds tijden aflevert. Maar de rest van de cast doet het verder ook naar behoren. Het verhaal steekt onderhoudend in elkaar, al had er vaak nog net wat meer diepgang aan vooral het hoofdpersonage mogen worden meegegeven. Visueel ziet het er goed uit. De tijdsgeest is treffend neergezet. Ook de soundtrack is heerlijk. Aangename zit deze film. Ik las het al eerder hierboven, maar inderdaad best een comeback-rol van Murphy. 3,5 Ster.

"Take a look at me! I'm a rare specimen of a man, don't you agree?"

Rudy Ray Moore wil een grote ster worden. Hij wil een comedian zijn die door iedereen wordt verafgood. In plaats daarvan is hij een mislukte moppentapper zonder publiek en verdient hij zijn geld als verkoper in een platenwinkel. Dan komt het moment dat hij vunzige rijmpjes in zijn act inbouwt. Versjes die hij van de straat plukt. Op dat moment is Dolemite geboren en is hij een sensatie. Hij maakt zelfs een film die wordt neergesabeld door de critici maar goed wordt ontvangen door het publiek dat de film hilarisch vindt.

Schrijvers Scott Alexander en Larry Karaszewski die ook het script schreven voor Ed Wood (1994), maakten met Dolemite is My Name een vermakelijke film die helemaal draait op de charme van zijn titelfiguur. Een gepassioneerde man die het wil maken. Een gepassioneerde man zonder veel talent. Bij het kijken vormen zich kromme tenen bij de uitvoering van de idiote ideeën van Dolemite. Kromme tenen en gelach. De makers behandelen de figuur Dolemite echter met respect, want het lachen is geen uitlachen. Daarvoor is Dolemite teveel weggezet als een prettig enthousiast persoon en een innemende dromer.

Een leuke film die niet alleen inhoudelijk vermaakt, maar dat ook doet vanwege de setting in de jaren 70. Het is ook leuk om Eddie Murphy als Dolemite aan het werk te zien. Weliswaar is de film niet zo komisch als eerder werk van Murphy, maar het is zeker vermakelijk om te zien hoe Murphy als Dolemite ongegeneerd en geestdriftig zijn doel najaagt en daarbij de wereld met vunzige rijmelarijen vermaakt en in verwarring brengt.