The Professor and the Madman (2019)

Vanaf 16 mei in de bioscoop (Dutch FilmWorks)
EDIT: release verplaatst naar 11 juli

Ik denk dat er 1857 bedoeld wordt. Slordig zeg....

Jeetje wat een goeie indrukwekkende film ! Dit is het verhaal achter het verhaal van niet zomaar even een woordenboek schrijven eerlijk gezegd nog beetje stil van ! Zou dit misschien wel een Oscar kunnen wezen geen idee maar vond het een prachtige film !

Prachtige film,Penn speelt de rol van zijn leven

Een geweldige film met twee van mijn favoriete acteurs, Sean Penn en Mel Gibson. Gelukkig dat ik dit na deze film ook weer volledig kon beamen en heel goed begreep waarom ik deze heren zo goed in hun vak vind gedijen! Ook mijn vriendin was onder de indruk van deze film en het verhaal wat erin gespeeld werd.
Een prima verhaal wat goed vertolkt wordt door de twee mannen en ook de weduwe in het verhaal, Eliza Merrett, gespeeld door Natalie Dormer is goed op dreef. Velen zullen haar kennen uit de rol die ze speelt als de geslepen Margaery Tyrell in de fantasyserie Game of Thrones.
Nogmaals een aanrader van een ieder die van dit soort films houdt!
Van ons een 8!

Dit was zeker een fijne film.

Sterk drama. Het verhaal is best interessant. Feitelijk zijn het twee verhalen in elkaar verweven. De regisseur weet dit op een mooie, wel rustige manier in beeld te brengen. De film kabbelt rustig voort zonder enig moment te vervelen. Dit komt met name door de zeer goede acteerprestaties van Gibson en Penn. Zonder hen zou de film zeker wat aan de saaie kant zijn geweest. Topper dankzij de acteurs. 4.0

Een film die me goed wist te raken met een fantastische rol (the Madman) door Sean Penn. Een sterrencast en de hand van Mel Gibson is in het werk goed te zien. De verhaallijnen lopen prachtig door elkaar en ik was onder de indruk van de diepgang in de film.

Gisteren de trailer hiervan gezien in de bioscoop. Uitroeptekens, weer spatiefouten... En ja hoor, het is weer DFW.

11 juli is het nu geworden trouwens, zoals bovenaan de pagina al stond aangegeven.

Niet mijn genre maar het is wel een sterke film met zeer goede acteurs die hun rol fantastisch spelen.

Knap werk van Safinia. Een wat ontoegankelijk verhaal op een mooi toegankelijke manier vertellen, een op papier tamelijk abstract gegeven hervormen tot een sentimentele maar zeer evenwichtige echte mensenfilm ....het is niet iedereen gegeven en ik heb er van genoten. Jammer dat de film net wat te lang duurt en dus tegen het wat voorspelbare einde begint te rekken anders was dit meesterlijk geweest. Klasse acteerwerk van vooral weer Penn. Ook de degelijke Gibson en zelfs Dormer zijn goed gekozen en uitstekend op dreef. Gewoon erg goed, film op zijn best, een geheide prijzenpakker zou dit eigenlijk moeten worden.

Farhad Safinia neemt teveel hooi op zijn vork in dit oppervlakkige, te nadrukkelijke geregisseerde historische drama door te proberen zowel recht te doen aan James Murray [Mel Gibson], de autodidactische talendeskundige die zich stort op de schier onmogelijke taak om de eerste editie van The Oxford Dictionary te voltooien, en William Chestor Minor [Sean Penn], een voormalig officier in de Amerikaanse Burgeroorlog die in een krankzinnigengesticht terecht is gekomen nadat hij in een vlaag van verstandsverbijstering de onschuldige George Merrett [Shane Noone] dood schoot. Murray moet zich zien staande te houden onder de druk die 'echte' Oxford-academici hem steeds opleggen met behulp van een select groepje trouwe medewerkers en worstelt met zijn rol als echtgenoot en vader, Minor worstelt met zijn geestelijke gezondheid en schuldgevoel, maar vindt iets van zijn oude zelf terug wanneer hij zich volledig stort op het lezen van boeken na een algemene oproep van Murray. Er is ook nog een subplot omtrent Merrets weduwe [Natalie Dormer]. Het feit dat Safinia al deze elementen in iets meer dan twee uur wil proppen betekent dat bepaalde aspecten nadrukkelijk onderbelicht blijven - de dood van Murrays echtgenote is het meest schrijnende voorbeeld. Penn acteert er enorm op los en Gibson doet zijn best om hem te evenaren, ook al is zijn rol beduidend minder interessant. De sterkste momenten komen echt op het conto van Jennifer Ehle, als Murrays geduldige echtgenote en de altijd betrouwbare Eddie Marsan als Muncie, de gevangenisbewaarder die een sleutelrol speelt in Minors rehabilitatie. Zij zorgen voor enkele zeer ontroerende momenten in een regelmatig wat frustrerende reconstructie van een cruciaal stuk geschiedenis.

Geweldige film, indrukwekkend. Krijgt van mij vijf absolute sterren!

Heerlijk om weer eens een goede film te zien! Bij zo'n film denk ik altijd dat het met name komt door een goede regie en juiste spelers.

Bizar dat deze onevenwichtige film hoge ogen scoort. Het script rammelt aan alle kanten, Penn is strontvervelend met z’n overacting, Gibson komt veel te vaak nodeloos in beeld en er wordt - typisch Amerikaans - gekoketteerd met de Europese literaire erfenis waarbij driftig semi-intellectuele taalspelletjes worden gespeeld die kant noch wal raken. Kennelijk waren hier hele jonge scriptschrijvers aan het werk. Ook typisch Amerikaans - altijd als een held de geest krijgt, ligt ineens de hele kamer esthetisch bezaaid met honderden tekeningen of duizenden beeldschoon verspreide briefjes. Ook bizar: tsjirpende krekels tijdens de winter. Is dat iemand opgevallen? Of pleisters op het gezicht van die eeuwig getormenteerde Penn. Waren die er toen al, huidkleurige, zelfklevende pleisters? Britse cineasten hadden dit hele verhaal veel evenwichtiger, spannender, consequenter, consistenter en geraffineerder in beeld gebracht, ik weet het zeker! En Penn ben ik kotsbeu.

Overacteren is ook een kunst in een woordenboekfilm nota bene, beetje vermoeiend op deze manier. Van Gibson is het dan weer een soort van onderacteren. Denk je dan is de film in evenwicht, maar het tegendeel is het geval. Het lijkt wel of er iemand met een stopwatchweegschaal de beide heren naast elkaar geplakt heeft zodat ze ongeveer precies even film schermtijd krijgen, want dat stond nou eenmaal in het contract.

Voor Mel hadden ze beter een andere acteur kunnen nemen, hij zit zichzelf een beetje in de weg. Van een boeiende confrontatie tussen 2 acteerkanonnen is geen sprake, omdat ze elkaar amper te zien krijgen.

Verder natuurlijk een boeiend verhaal...in boekvorm dan...woordenboeken leuker kunnen we het niet maken.....

Inderdaad, totale miscasting. Sean Penn vond ik daarentegen wel erg goed spelen.

Een slechte film is het niet, maar totaal niet mijn ding.
Twee uur lang geneuzel over een woordenboek, slaapverwekkend... De madman maakt het nog enigszins het kijken waard...

Toch wel een bijzondere film, met een heel sterke rol van Sean Penn. Er valt evenwel genoeg aan te merken op een aantal onderbelichte belangrijke plotpoints, die daardoor niet helder zijn: vanwaar de ommekeer aan het einde als Murray toch door mag? Of hoe ontwikkelt de haat van Eliza Merrett jegens Minor zich plots naar liefde? De dood van Murray's vrouw spant zelfs de kroon: waarom dat er überhaupt in willen verwerken? Is mij een groot raadsel. Zoals hierboven ergens ook al opgemerkt: de film wil net iets teveel verhalen vertellen, wat ten koste gaat van een focus.
Ook het vaak handheld camerawerk voelde me op een aantal momenten erg disfunctioneel onrustig.
Toch viel er een boel te genieten: de aanvallen van krankzinnigheid van Minor waren erg goed gedaan, en zoals gezegd speelt Penn bijzonder overtuigend. Al met al heb ik me prima vermaakt!

Denk je dat bij andere films niet dan

Het verhaal van de film is natuurlijk wel belangrijk, maar imho zorgde dat er niet voor dat dit voor mij een top film was. De film is goed gemaakt en er werd goed geacteerd waarbij Natalie Dormer ook een pluim verdiend.

If I am to fashion a book,
I'll need a spine.

Soms ben je uit je lood geslagen door een bioscoopfilms vanwege de immens prachtige speciale effecten en het gebruik van weergaloos beeldmateriaal. Een andere keer is het door het inventief opgebouwd en geconstrueerd verhaal. En in een andere film kijk je vol ontzag en bewondering naar de manier waarop bepaalde acteurs hun rol spelen. Als een film er fenomenaal uit moet zien voor je. Of het komt wel eens voor dat je bij het lezen van een roman, waarbij er gesofisticeerd gegoocheld wordt met woorden zodanig dat er een literair hoogstandje ontstaat, met moeite je ogen kunt openhouden en je hoofd na een korte periode achterover knikt waarna er licht gesnurk te horen is. Dan is het beter dat je deze film links laat liggen. Want in “The Professor and the Madman” vallen er geen adembenemende speciale effecten te bespeuren en ligt de nadruk op het literaire uit deze wereld. Voor mij was dit in ieder geval een meesterlijk en boeiend verhaal over hoe de wereldberoemde “Oxford Dictionary” werd samengesteld.

Ook al speelt dit zich af rond 1850, zijn er toch bepaalde feiten die in onze hedendaagse maatschappij terug te vinden zijn. En er zijn ook wezenlijke verschillen op te merken. De film gaat niet alleen over de verwezenlijking van een schier onmogelijke opdracht met beperkte middelen. Het gaat ook over het bestaan van klassenverschillen. De onwetendheid op wetenschappelijk vlak en het toepassen van mensonwaardige praktijken in psychiatrische instellingen. En het pretentieus gedrag van de gegoede klasse en het politiek gekonkelfoes in intellectuele kringen. En doorheen deze onderwerpen heb je de Schot James Murray (Mel Gibson) die met behulp van ontelbare strookjes papier, kilometers lange breigaren en engelengeduld elk bestaand Engels woord tracht te bevatten en te duiden in de literaire geschiedenis. Een opdracht die immense inspanningen vereist ten nadele van zijn vrouw en kinderen.

Ik weet ook wel dat literatuur (voor mij althans) niet bepaald een sexy onderwerp is. Ik ging er al op voorhand vanuit dat deze film niet ondraaglijk spannend zou worden. Maar net zoals bij “Kill your Darlings” kon dit historisch drama me fascineren. En dat al vanwege de uitdaging die Murray aanging. Ik keek vol ongeloof naar de werkwijze die werd toegepast terwijl ik me constant afvroeg of dit een haalbare kaart was. In een tijdperk waar men het woord digitaal nog niet kende (toch één woordje minder waar ze zich op moesten concentreren) en men dus niet beschikte over gecomputeriseerde hulpmiddelen. Geen geïndexeerd werkbestand met gelinkte cross-reference tabellen waarop men SQL statements zou kunnen loslaten, om op die manier aan big data analyse te doen. Nee, hier werd alles met ouderwetse inktpennen neergekrabbeld op velletjes papier en dan vervolgens op de wanden bevestigd. Primitiever kan het niet. Wel schitterend om te zien dat James Murray eigenlijk het principe van content-management toepast door de Engelse bevolking aan te moedigen om Engelse woorden neer te pennen en naar hen per post te sturen (inderdaad geen mail).

Het is vooral het briljant acteerwerk van de heren Mel Gibson en Sean Penn dat de film interessanter maakt. Gibson speelt de Schotse academicus en autodidact die, ondanks de tegenkantingen van de gevestigde waarden uit de raad van bestuur van Oxford, aangesteld wordt als bezieler van dit gerenommeerd werk en een toonbeeld is van doorzettingsvermogen. Mijn favoriete scene is die waar hij geïntroduceerd wordt bij deze intellectuele snobs die zelfs geen moeite doen om hun afkeer te verbergen. Het moment waarop Murray een opsomming maakt van alle talen die hij machtig is en je de verbouwereerde gezichten van de narcistisch ingestelde academici ziet, deed me direct terugdenken aan de scene in een studentencafé met Matt Damon in “Good Will Hunting”. Daar werd ook zo’n snobistisch ingesteld rijkeluiszoon op een schitterende manier op zijn plaats gezet.

De sparringpartner van Mel Gibson is William Chester Minor (Sean Penn), een Amerikaanse legerarts en oorlogsveteraan die achtervolgt wordt door waanbeelden. In een fase van extreme waanzin en schizofrenie vermoord hij een onschuldige voorbijganger en komt terecht in het Broadmoor Criminal Lunatic Asylum. Kortom een inrichting voor criminele gekken. De dienstdoende arts aldaar Dr. Richard Brayn (Stephen Dillane) heeft in eerste instantie een menswaardige behandeling voor ogen (wat leidt tot bepaalde privileges zoals een ruim vertrek met een gigantische bibliotheek). Maar naar het einde toe lijkt hij toch weer gebruik te maken van vreselijke technieken. Het is dankzij een boek dat Minor heeft gekregen van de weduwe van zijn slachtoffer (In mijn ogen het zwakste aspect in deze film) dat hij de vraag onder ogen krijgt die Murray aan de Engelse bevolking gesteld heeft. En dat is de aanzet voor Minor om aan het werk te gaan en Murray te overladen met duizenden woorden voor het woordenboek. De manier waarop Penn deze getormenteerde en krankzinnige man speelt, is gewoonweg formidabel. En ja dit neigt naar overacting. Maar is dit niet noodzakelijk om zo’n individu uit te beelden? Hij is tenslotte een beetje krankzinnig.

Er zijn meerdere facetten die schitterend uitgewerkt zijn. Zoals het uitgewerkte decor waar het verhaal zich in afspeelt. Een Londen uit de 19de eeuw met zijn typische klederdracht, gedrag van de mensen en attributen. Maar het is vooral de interactie tussen de twee uiterst briljante heren dat perfect in beeld werd gebracht. Twee gekwelde intellectuelen. De ene vanwege de tegenwerkingen en onmogelijkheid van de opdracht. De andere vanwege de innerlijke demonen die zijn leven ondraaglijk maken. Een individu die lijdt aan een posttraumatisch stressstoornis (PTSS). Een onbekende aandoening in die tijd. De dialogen waarbij de twee heren hun liefde voor het Engels vocabulaire tonen is ronduit subliem om naar te kijken. De wijze waarop ze beiden opleven en glunderend het ene woord na het andere uitspreken is een lust voor het oog. Misschien paste de melige verhaallijn over de weduwe Eliza Merrett (Natalie “Game of Thrones” Dormer) niet echt bij het geheel en was de nadrukkelijke boodschap over spijt en vergiffenis er een beetje over. Maar ondanks die tekortkomingen vond ik deze historische, op waargebeurde feiten gebaseerde film boeiend genoeg. Dus stel je je vragen over de herkomst van woordenboeken, dan mag je deze niet laten schieten. Tegelijkertijd heb je dan ook een beeld over het academisch intellectualisme (en hun zelfingenomen en arrogante houding) en de gruwel van de 19de-eeuwse psychiatrie. Maar hetgeen ik me het meeste afvroeg : zijn die baarden van Gibson en Penn het resultaat van natuurlijke baardgroei of rekwisieten?

3.5*

Iets voor de taalvirtuozen onder ons. In deze film wordt weergegeven hoe de geleerden van Oxford samen met een madman aan een woordenboek met alle Engelse woorden werken. Sean Penn houdt de film interessant door zijn karakterkop en weergaloze acteerwerk. Best impressionant. Gibson doet het ook wel goed maar moet toch in Penn zijn meerdere erkennen. Nu is zijn rol ook wel minder interessant. De film zelf vond ik wat wollig door het hoogstaande academisch gepalaver. De speelduur doet er ook niet veel goed aan.

Al bij al minstens 3*, gewoon al voor de acting en hoe het in beeld is gebracht. Qua verhaal had ik er meer van verwacht. Het lijkt niet geromantiseerd of gedramatiseerd te zijn maar eerder trouw aan de werkelijkheid, al kan ik hierin fout zijn. Doet me wat aan de film Tolkien denken qua stijl en sfeer.

Een uitzonderlijke mooie en sterkte film

Goeie film waarin een lexicograaf hulp krijgt van een man die zit opgesloten in een gesticht. Een boeiend waargebeurd verhaal met ook twee boeiende personages over de moeizame totstandkoming van het Engelse woordenboek. De film wil iets te veel vertellen waardoor niet alles de benodigde aandacht krijgt (er had dus meer in gezeten). Goed acteerwerk van de gehele cast alhoewel Sean Penn de krankzinnigheid er wel wat dik bovenop legt.

Een groots historische en belangrijke gebeurtenis met een vrij ontoegankelijk verhaal. Dit is nogal een uitdaging om daar natuurlijk een gangbaar en acceptabele uitwerking aan te geven. Aan dit project werden al snel de namen van Sean Penn en Mel Gibson verbonden om het geheel goed van de grond af te kunnen krijgen en natuurlijk om het publiek naar de bioscoop te kunnen trekken. Regisseur Farhad Safinia werkte in het verleden al eens met Mel Gibson samen als schrijver en producent voor de film Apocalypto, maar als het aankomt op het echte werk heeft hij op een short film na totaal geen ervaring als regisseur. Erg gewaagd natuurlijk, helemaal met twee grootheden in je cast waarbij dit juist een verhaal is dat een regisseur kan maken of breken. Safinia toont zich gelukkig een waar talent en levert een topfilm af, waarbij het vooral Penn en Gibson zijn die een briljante rolverdeling afleveren. Het is dan misschien zelfs ook zo dat hier wel eens één van de beste films afgeleverd wordt die 2019 zal voortbrengen en het zal de verbazing schetsen als de film niet genomineerd gaat worden voor enkele Oscars bij de aankomende bekendmaking van de prestigieuze filmprijs van Hollywood.

De film kenmerkt zich door een vrij trage opbouw, waarbij de film eigenlijk in eerste instantie twee verhalen toont die dwars door elkaar heenlopen en op het eerste oog niets met elkaar te maken lijken te hebben. Enerzijds is daar het verhaal van William Chester Minor, die een onschuldige vader aanziet voor iemand waarvan hij denkt dat hij hem achtervolgt en gek wordt verklaard. Hij beland hierbij in het gesticht, waar hij beetje bij beetje helemaal doordraait. Anderzijds is daar het verhaal van James Murray die het Oxford English Dictionary van de grond probeert te krijgen, iets dat door de raad van bestuur van Oxford als onmogelijk wordt beschouwd. De verhalen wisselen elkaar dusdanig af, dat het bijna onvolgbaar wordt en je als kijker gedesillusioneerd een verhaal probeert te volgen dat op het eerste gezicht niet te volgen is. Als uiteindelijk Minor een bewaker redt van een pijnlijke dood en daardoor het respect van de overige bewakers krijgt, begint het geheel vorm te krijgen en wordt er uiteindelijk duidelijk waar men nou eigenlijk naartoe wil. Hoewel de opzet steeds meer duidelijk gaat worden, draait het uiteindelijk om vriendschap en vergiffenis, want Minor kan steeds moeilijker omgaan met het feit dat hij Eliza tot weduwe heeft gemaakt die haar kinderen nauwelijks nog kan onderhouden. Hij besluit zijn pensioen te doneren aan Eliza, die dat in eerste instantie afwijst, maar door de lastige situatie toch maar accepteert. Er bloeit een vrij onbegrijpelijke vriendschap op tussen de twee, maar zelfs hierna kan Minor het zichzelf nog steeds niet vergeven.

Langzaam maar zeker kwijnt Minor weg in zijn cel. Vereenzaamd en vol schuldgevoelens wordt hij gekker en gekker. Deze eenzaamheid wordt op zeer sterke wijze naar het scherm vertaald waarbij je als kijker op een gegeven moment medelijden gaat krijgen voor de krankzinnig geworden moordenaar. Hier en daar doet de vereenzaming en het kranzinnig worden iets wat denken aan de film Papillon uit 1973. Hiermee wordt overigens niet bedoeld dat de film daar een kopie van is of leentjebuur heeft gespeeld bij die filmklassieker. Er bloeit ondertussen ook een vriendschap op tussen Minor en Murray. Als het eerste woordenboek klaar en gedrukt is, kan Murray het niet verkroppen dat Minor totaal geen credits hiervoor krijgt en in dit gedeelte begint de strijd voor het vrijkrijgen van Minor, iets dat eigenlijk onbegonnen werk is. Minor is immers krankzinnig, verminkt zichzelf en weigert op den duur elke vorm van het eventuele bezoek dat hij mag ontvangen. Het is een hele zit en je moet er ook echt je tijd voor nemen. Maar de film is het absoluut waard om te gaan zien.

The Professor and the Madman is een absoluut huzaren stukje, dat misschien op trage wijze verloopt, maar wel blijft boeien van begin tot eind. Het zijn vooral Sean Penn en Mel Gibson die grote indruk weten achter te laten en wederom bewijzen waarom de heren tot de absolute top behoren in het acteervak. De vereenzaming en schuldgevoelens doen in de verte een beetje denken aan de opzet van Paillon, maar je zal direct merken dat het geen jatwerk of iets dergelijks is geworden. Het begin is een beetje doorbijten, want het duurt even voordat je de verbanden kunt gaan leggen tussen de twee totaal verschillende verhalen die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken lijken te hebben. Het zijn dan vooral ook veel dialogen die de film maken, dus vat het vooral niet op als een lichtzinnige film. Misschien zal The Professor and the Madman aan het einde van de rit wel tot één van de beste films van 2019 behoren en het zou mij niet verbazen als de film op z’n minst niet vol zal mee gaan draaien met de komende Oscar-uitreikingen.

Als je erover nadenkt moet het inderdaad een hels karwei geweest zijn om een encyclopedie samen te stellen. Volledig en onbevooroordeeld. Daar kan Wikipedia nog een puntje aan zuigen (het tweede punt)
Heel bijzonder verhaal en door de acteurs en acteerprestaties een aanrader.