Black Mirror: Bandersnatch (2018)

De een zal deze film een grandioos psychodelic meesterwerk vinden, terwijl de ander niet in the flow zal komen en hem waardeloos zal achten.

Wat mij betreft een meesterwerkje in mystery films. Ik hou er wel van als een film anders is dan doorsnee en dat je je hersenen wat mag gebruiken. De film bevat meerdere sporen, net als het leven zelf meen ik en op welk tijdspoor je ook zit.. de bestemming is niet belangrijk.. geniet van de weg!

Goed idee, aardig uitgewerkt. De recensies over Bandersnatch die voorbij komen vind ik bijvoorbeeld geinig. Wat minder kunnen mij de toch wat vele herhalingen bekoren maar voor een eerste kennismaking leuk om gezien.

Het gebeurt zelden dat ik een 1 geef, maar met dit soort onzin moet je gewoon niet bij me aankomen. Als je het plot leest, denk je dat het nog best iets kan zijn, maar door het tenenkrommend slechte acteerwerk wilde ik hem het liefst na twee minuten al uitzetten. Om over die irritante nonsens met die teksten onder in beeld, de scènes die steeds weer opnieuw terugkeren en de zelfbevlekking van Netflix nog maar te zwijgen.

Geen idee hoe lang ik het volgehouden heb, maar toen ik voor de zoveelste keer weer soort van bij het begin uitkwam heb ik de moed opgegeven.

Dit nodigt nu niet bepaald uit om de serie ooit een kans te geven.

Two and a half stars out of five.

It's morbid curiosity value at best.

Must try harder.

De serie bestaat uit allemaal losse verhalen van verschillende regisseurs. Dus je kunt gerust een paar andere afleveringen zien. Het is heel divers en dit was bovendien een van de minste.

Zonde, geweldige serie met een stel waanzinnige afleveringen. Heb alles nu gezien en Bandersnatch is nog geen kwart het niveau van de betere afleveringen van BR. Waar je overigens gewoon naar kunt kijken zonder die gedoe met het verhaal beeninvloeden.

de serie vind ik geweldig, ik kan niet wachten op seizoen 5.

alleen erg balen dat ik Bandersnatch niet kan kijken, want mn tv is te oud ?

deze melding verschijnt bij het openen, en ik kom niet verder dan de trailer ..

“The past is immutable, Stefan. No matter how painful it is, we can't change things. We can't choose differently with hindsight. We all have to learn to accept that.”

Aardig experiment. In Black Mirror: Bandersnatch mag je als kijker keuzes maken die het verhaal, en de dingen die de hoofdrolspeler doet, een bepaalde richting op sturen. Leuk bedacht, maar het grootste probleem van de film is dat je uiteindelijk toch weer terugkeert bij een bepaalde situatie.

Op deze manier krijg je uiteindelijk het hele verhaal, maar repeterend en saai is het wel. En vechtpartij tussen Stefan en zijn therapeute is leuk, maar na twee of drie keer had ik het wel gezien. De sfeer is donker, het acteerwerk is sterk, en dat Netflix zelf nog terugkomt in het verhaal is een leuke vondst. Maar laat de kijker de volgende keer bepaalde en bepalende keuzes maken, zodat je bijna twee films krijgt. Want nu is het toch een beetje een gemiste kans.

Die melding kreeg ik ook via het Netflix-kanaal (kanaal 200) van KPN. Via de ingebouwde Netflix-app van Sony op dezelfde tv werkte het wel (de enkele keer dat die app zelf werkt tenminste). Lijkt dus meer aan de software dan aan de hardware te liggen.

Het concept is leuker dan de uitwerking. Een gamedesigner in de jaren tachtig (Fionn Whitehead) probeert een illuster SF-boek over parallelle universa te vertalen naar een computergame, maar gaat twijfelen of hij zelf nog de controle heeft over zijn levensbeslissingen. De grap is dat wij als Netflix-consument steeds keuzes krijgen voorgeschoteld over het pad dat de jongeman kiest. Waar begint zijn vrije wil als onafhankelijk denkend mens en waar zet onze goddelijke aanwezigheid de impulsen in werking die hem vormen? Of (heel meta) worden wij aan het lijntje gehouden en is er geen ontkomen aan het vooraf afgelegde pad dat steeds weer terugkomt bij hetzelfde? Vormen wij technologie of vormt de technologie ons? Maar 'Bandersnatch' (2018) gaat nooit écht onder de huid zitten, omdat het met haar game-opzet steeds terugkeert naar een restart en onze gemaakte keuzes irrelevant maakt. In lijn met de dieperliggende boodschap, maar tegelijkertijd mist hierdoor de psychologische ontwikkeling van het hoofdpersonage elke gravitas of tragiek. En qua stijl en sfeer (los van de heerlijk obscure jaren '80 muziek) wordt weinig toegevoegd aan dit matig uitgewerkte meta-uitgangspunt.

Brak.

Geen idee of men er in kan slagen om deze opzet interessant te maken, maar vanaf de eerste keuze had ik er eigenlijk al weinig zin in. Ik ga geen film kijken om te kiezen welke ontbijtgranen het hoofdpersonage moet eten of welke kutmuziek hij wenst te luisteren.

Verder ook teveel scenarios waarbij je gewoon vast komt te zitten en stukjes opnieuw door moet. Dat voelt erg onaf aan. Vervelender is nog dat ze het nog proberen verklaren binnen de film zelf, met wat flauwe filosofische voetnootjes. Had die tijd besteedt aan het beter uitwerken van de keuzes en opties.

De film zelf is ook eerder goedkoop, met wat referenties naar andere BM series, want tegenwoordig kan je niks meer doen zonder naar alles moeten refereren natuurlijk. Altijd leuk voor de fans. Acteerwerk was ook erg matig, het plot, althans het stuk dat ik ervan gezien heb, wist gewoon niet te boeien.

Ik wil het idee na 1 experiment nog niet afschrijven, maar ze zullen met serieus wat beter moeten komen om hier iets werkbaars van te maken. Wat een vervelend en irritant gebeuren was me dit.

0.5*

Origineel en innovatief idee natuurlijk, zoals te verwachten van Black Mirror, maar wat mij betreft komt het niet helemaal uit de verf. Het jaren 80 sfeertje is aardig getroffen en er zitten een paar leuke grapjes in, maar je wordt als sturende kijker toch wel erg in een bepaalde richting gedwongen door de regisseur. Veel herhaling, foute keuze is terug naar af. Afijn, daardoor had ik het gevoeld dat ik het verhaal niet echt een eigen richting op kon sturen. Maar ach, misschien wordt ik wel gestuurd en denk ik alleen maar dat ik zelf keuzes mag maken.

Wat een troep misschien wel de slechtste film ooit..

Dit is een film die niet aan mij besteed is, heb hem uitgekeken, maar was een hele opgave.

Zoals vele anderen zeggen, dit is inderdaad 'troep' !!

Vond het wel eens een originele aparte filmervaring. Inhoudelijk is er niet veel aan, maar heb nog nooit een film gezien die je zelf wat kan aansturen. Heb er een drietal uur mee bezig geweest om de meeste verhaallijnen te teste. Wat je niet weet, is of je ze allemaal hebt gehad, maar deze die ik heb gezien, waren voldoende. Was toch telkens een compleet ander einde, wat ik wel geslaagd vind. Er zat zelfs een heuse tijdreis einde in... Verhaal en grafisch maar een 2*, maar omwille van de unieke ervaring waar ik wel voor open sta, geef ik hem toch 3,5 *. Kan mij wel inbeelden dat dit niet voor iedereen zal werken. Maar ik heb al zoveel gezien van films, dat dit wel eens iets compleet anders is...

Monsterboete dreigt voor Netflix door aflevering in 'Black Mirror' serie - SerieTotaal

Bizar dit. Alsof je patent kan hebben op ''je eigen keuzes maken'' in multimedia.

Er zijn toch al tig jaar games waar je als gamer belangrijke keuzes moet maken? Waarom zou Netflix dan iets fout doen?

Origineel concept alleen kon de uitvoering net iets beter af en toe.

Waarom kon ik bij de keuze thee gooien of schreeuwen tegen papa alleen kiezen voor het laatste want ik koos eerste en toen zei die keuze niet gedefineerd,ga terug. Beetje raar als je film zelf mag besturen toch en mag kiezen uit 2 opties.

Een niet al te best uitgewerkte film. Het begint erg traag. Je krijgt telkens triviale vragen: Wil je deze cornflakes of toch die andere? Wil je dit liedje luisteren of toch die andere? Tien minuten later: wil je dat liedje kopen of dit liedje? Daarnaast wordt na elke vraag een volzin herhaalt. Zo wordt er gevraagd: 'wil je hier werken?' Dan kan je 'ja' of 'nee' antwoorden, dus je klikt op 'ja'. Dan herhalen ze de vraag nog een keer 'wil je hier kunnen werken, vertel het!', dan wordt er geantwoord 'ja', en dan wordt het nog een keer bevestigt 'je wilt hier dus werken!'. En je bent twee minuten verder: saaaaaaaaaai! Na tien minuten bekroop mij (misschien werd ik gecontroleerd?) erg het gevoel om toch een goede film op te zetten.

Er lopen ook verschillende thema's door elkaar die met elkaar verbonden zouden moeten zijn, maar waarvan ik niet zie hoe. 1. Er wordt telkens gesuggereerd dat we zomaar kunnen kiezen om te gaan moorden als vrije wil niet bestaat... Waarom? Als vrije wil niet bestaat kan je toch juist niet kiezen. Het is juist andersom: als vrije wil bestaat dan kunnen je keuzes volledige arbitrair zijn en dus heb je de keuze om te gaan moorden. 2. Colin zegt telkens dat er verschillende tijdlijnen bestaan. Hij komt dan tot de conclusie dat niets uitmaakt: als hij hier sterft dan leeft hij toch nog in een andere tijdlijn... Waarom dit dan weer? Persoonlijk maakt het mij geen stier uit of er andere 'deridder's' zijn in andere tijdlijnen. Wat mij uitmaakt is dat ik er ben en ik wil voortleven. 3. Dan is er een thema dat iets beter is uitgewerkt: het fatalisme. Wat je ook kiest, het einde staat vast (de enige manier dat de game werkt). Maar dit is een volstrekt ander thema als het thema van de vrije wil. Zelfs al heb je geen vrije wil dan resulteert dit in determinisme maar niet in fatalisme. Al zijn jouw keuzes gedetermineerd dan wilt dat niet zeggen dat alles gedetermineerd zou moeten zijn all the way down. 4. Tot slot wordt er telkens gezegd dat tijd niet bestaat, dat het een construct is, omdat we terug kunnen gaan in de tijd om andere tijdslijnen te ondergaan. Maar als je terug kan gaan in de tijd dan bestaat tijd toch juist wel!

De film probeert telkens een David Lynch effect te creëren: bv. met een monster dat duidelijk gejat is uit Mulholland drive. Maar voor mij werkt het totaal niet. De film is niet schokkend, het is zelfs conventioneel (met een eindeloze reeks aan referenties naar andere films btw). Het spreekt niet tot onderbuikgevoelens. Terwijl ik dat erg graag wou! Ik hoopte dat Black Mirror mij zou raken. Dit maakte mij wellicht enigszins baldadig, ofwel moordlustig, in de keuzes die je kon maken. De film kwam namelijk zo traag op gang dat ik er wat vaart onder wou zetten. Ik maakte telkens de minst rationele, de meest drastische keuze: op zoek naar spanning, naar verassing, avontuur, echter, tevergeefs. Vooral het einde is teleurstellend ( dat ze het spel opnieuw gaan maken, en dat de computer dan kapot moet ). Het geeft je het gevoel dat je naar een computerspelletje hebt gekeken i.p.v. een film.

Enfin, toch twee sterren. Het is namelijk leuk om te kijken met vrienden als je de film zelf niet serieus neemt. Het is wat interactiever dan gewoon een film opzetten. En om af te sluiten: de referentie naar Netflix in Black Mirror was tenenkrommend, dwz smaakloos.

Hm, het concept interactieve film.... is een knap vervelende technische gimmick. De hele film is een ‘pick and choose’ aflevering van Black mirror waarin je als kijker dus de mogelijkheid krijg om keuzes te maken voor hoofdpersoon Stefan. Maak een verkeerde keuze en je moet terug naar een eerder moment om het dan anders te doen. Ook krijg de kijker de keuze om naar de end credits te gaan, of een andere cruciale keuze te maken. Maar meerdere keren hetzelfde stukje film kijken, ervaar ik niet als iets goeds! Het verhaal speelt zich af in de jaren '80 (Goh in 1984, George Orwell iemand?) Dit was de tijd dat Point-and-Click Adventure Games uitkwamen en eveneens Fighting Fantasy single-player role-playing gameboeken dus vermoedelijk was het idee om in alles eighties te zijn...oké prima. Alleen ik kan er niet veel mee! Ik weet dus niet zo goed wat ik moet denken van het interactieve film-concept; een gemiddeld oude game levert volgens mij meer spanning op en als ik film kijk, wil ik niet de hele tijd keuzes maken of teruggeleid te worden naar wat ik al zag!

Ik weet niet zo goed hoe ik dit moet beoordelen want ik weet niet of ik de beste versie van de film gezien heb. Wel leek ik vaak een ‘reset’ te krijgen en een deel opnieuw heb moeten doorlopen. Al met al was mijn ervaring grotendeels vervelend en teleurstellend. 2 sterren.