Dumplin' (2018)

Vanaf 7 december te zien op Netflix.

EDIT: NL releasedatum is 3 mei 2019 geworden!

De muziek keuze van Dolly Parton is al een pluspunt, ben wel benieuwd hiernaar.

release op laatste moment uitgesteld ofzo? Staat nog niet op netflix.

Ik heb dit nagevraagd bij Netflix: komt als het goed is vanavond om 21 uur alsnog beschikbaar!

Nou het is nogal mysterieus; ik wou 'm gisteravond gaan kijken en toen stond 'ie er nog niet op.

Meteen even contact gezocht met Netflix via de chat;

de klantenservice uit de VS had toen dienst en die meldde dat de film in Nederland niet te zien is...

Dus het is toch geen Global Original.. Vaag...

Of misschien op later moment alsnog vanwege een issue met licenties of ondertiteling, maar specifieke informatie weten ze niet. Ik kon de film wel aanvragen raadden ze aan...

Dit is blijkbaar een film die Netflix heeft aangekocht en niet meteen voor de hele wereld.

Op het Netflix Media Center pagina stond niks over uitgezonderde landen dus dit is een grote verrassing.

EDIT:

Ik denk dat ik het al weet hoe het zit:

The Searchers (2019) (Belgium) (all media)

The Searchers (2019) (Netherlands) (all media)

The Searchers koopt dus distributierechten op voor Netflix films zodat wij de film niet kunnen zien op Netflix.

Het is niet de eerste keer. The Kindergarten Teacher (2018) werd aangekocht door Splendid film.

Echt stom dat we in Nederland slechter bediend worden.

What Happened to Monday (2017) kwam later alsnog op Netflix beschikbaar, dus laten we maar hopen dat het uitstel is.

Lekkere voorspelbare feelgood film. Middenstuk is wat saai, maar het einde, hoewel erg cliche, is leuk. Jennifer Aniston speelt altijd wel ok.

Minder komedie, meer drama maar wel een feel good film, vrolijk word je ervan met die liedjes.

Vanaf 3 mei alsnog in Nederland op Netflix!

Eerst zien, dan geloven.

Kijk maar

En de Nederlandse trailer die nu verschenen is.

Een uitstekende film, waarvan ik en mijn vrouw vanmiddag enorm hebben genoten. Een leuk en fris verhaal, met leuke Dolly Parton songs. Er wordt door iedereen leuk geacteerd. Een mooie Netflix productie. Een 4.0

Goeie film waarin een meisje met overgewicht als protest besluit mee te doen met de plaatselijke miss-verkiezing. Het verloop is wellicht wat voorspelbaar, maar de film kijkt gemakkelijk weg. Een prima coming-of-age verhaal dat simpelweg de juiste toon heeft en een fijne cast.

Matige film over een fat girl die meedoet aan een missverkiezing om een statement te maken. Een weinig verassende prent met een standaard verloop, behoorlijk wat clichés en eigenlijk ook geen leuke cast. Macdonald vind ik geen leuke actrice en Aniston heeft slechts een bijrol. Grappig word het ook nergens, maar dat was te verwachten met een vrouwenfilm. Een niemendalletje wat mij betreft.

Flauwtjes.

Een luchtig drama, eentje over body issues van tienermeisjes. Het contrast met het pageant wereldje is alleen iets te makkelijk, ik had dan ook het gevoel dat ik deze film al eerder gezien had. En dan moet een film toch iets meer kunnen bieden.

Dat zat er alleen niet echt in. Ik vond de cast erg matig, ik ben absoluut geen Dolly Parton fan en de humor is te braaf en netjes. Het is dan ook meer een film die vol positieve boodschappen zit en lijkt te dienen om mensen een hart onder de riem te steken.

Weinig verrassingen verder, het verloop ligt eigenlijk al vanaf het begin vast. Een opbeurend einde, wat drama tussendoor en heel wat leermomentjes. En dat alles op een zeer gezapig tempo, zonder snedig te durven zijn, ondanks dat iedereen het over revoluties heeft.

1.5*

Zeer voorspelbare film, cliche gehalte ook heel hoog, drama en dan toch de feelgood er natuurlijk bij.

Kijk: iedereen is zoals hem/haar is, je hebt nu eenmaal magere en mindere magere mensen, anorexia is niet oke maar mensen op vrij jonge leeftijd nog die weldegelijk overgewicht hebben schouderklopkes gaan geven, dat kan ik niet doen en zal ik ooit nooit doen. Velen kunnen er wat aan doen maar zijn liever lui dan moe en dan moet je er compassie mee hebben dat ze bv 40kg en meer te zwaar wegen en dat die zich beschaamd voelen en weet ik nog allemaal?? No thx...

Want met alle respect voor die actrices: mollig zijn, wat zwaarder zijn fine, maar die staan toch echt te zwaar vind ik maar soit , dat is mijn probleem niet.

Jennifer Aniston blijft toch een bom van een vrouw maar zij speelt niet echt een hoofdrol, blijft gewoon leuk om die bezig te zien en naar te kijken.

Redelijk filmpke maar als ik straks wakker ben dan ben ik die film al zo goed als vergeten.

Het begon met Amy Schumer, ging over Rebel Wilson en nu zijn we met Danielle Macdonald aan de eindhalte beland waar obesitas en diabetes type 2 onder de noemer 'body positivity' gerelativeerd, genormaliseerd en tenslotte ondubbelzinnig gepromoot worden.

Onvoorstelbaar fout, maar dit vat natuurlijk perfect de huidige, ziekelijke tijdsgeest samen. Ja, Amerika en Europa bezwijken aan de hart en vaatziekten, maar hey, als jij je maar goed in je vel voelt! Die hele politiekcorrecte saus erover tot aan een ellenlange en volledig van de pot gerukte travestietenshow toe, maken de nachtmerrie compleet.

Er gebeurt niets dat in de buurt komt van lichtjes interessant , de boodschap is bijna crimineel, er valt geen ene noot te lachen en werkelijk: wat een zeikverhaal.

Je bent prima zoals je bent.

Dat is de boodshap van deze film.

Altijd goed natuuurlijk maar ik vond het maar een flauwe uitermate voorspelbare feelgood verloop hebbenen bovendien duurde het te lang. De muzikale ondersteuning met Dolly Parton liedjes maakt het allemaal nog cheesier.

Wat een leuke film, inderdaad voorspelbaar maar een prima feelgood movie.

Geen gedoe over afvallen etc. Maar gewoon zijn zoals je bent, maar dit ook uitdragen.

Deed mij denken aan Murriels wedding maar dan ipv ABBA, Dolly Parton.

Ik wil het 3 sterren geven, maar het pakt niet.

Dolly Parton's 'Jolene' (1973) kan ik op repeat blijven zetten en het nummer gaat nooit tegenstaan. De smachtvolle smeekbede van een oudere vrouw die opeens bang is dat ze vervangbaar wordt als haar man interesse krijgt in een jonge vrouw. Het nummer krijgt een feministische laag omdat ze in haar radeloosheid die andere vrouw aanspreekt en niet de man waar het om gaat. Of hoe schoonheidsidealen en beperkende vrouwbeelden een sluimerende onzekerheid voeden dat vrouwen continu met elkaar in competitie moeten. Nog zoveel sterker omdat de ik-verteller geen conflict zoekt of de jongere partij zelfs maar veroordeelt, maar met haar smartkreet een beroep doet op diens solidariteit en wederzijdse begrip. De maîtresse is mogelijk de enige die het spel kan begrijpen waarin de oudere vrouw (tegen haar wil) bij betrokken is geraakt: in de gunst blijven van een man.

In dezelfde geest van vrouwelijke kameraadschap gaat 'Dumplin'' (2018) over competitiedrift in een maatschappij waar vrouwenlichamen net iets harder en venijniger worden afgerekend. Waar Rosie (jennifer Aniston) nog altijd teert op dat ene succesmomentje toen ze 'Miss Teen Bluebonnet' werd en haar verdere levenspad in het teken stond van uiterlijke schijn. Voor dochter Willowdean (Danielle Macdonald) reden te meer om zich te verzetten tegen Rosie's strakke afvalregimes en beklemmend simplistische vrouwbeelden. In het leven van haar moeder is eigenlijk geen plek voor een dochter met een maatje meer. Alleen al hoe ze haar eigen dochter 'dumplin'' (knoedel) noemt met een amicaal bedoelde ondertoon richting diens lichaamsgewicht. Hoe anders was Willowdean's overleden tante Lucy, een levensgenieter die genoot van de muziek van volkszangeres Dolly Parton en er levenswijsheden uitpikte over zelfliefde.

Op papier laat 'Dumplin'' (2018) zich uittekenen als het zoveelste underdogverhaal waarin ditmaal een gezet meisje als Willowdean probeert om een schoonheidswedstrijd te winnen. Het conflict rond de schoonheidsshow is eigenlijk maar bijzaak; het gaat om hoe de vrouwelijke personages zichzelf en andere vrouwen afstraffen met hun loeizware verwachtingen en gendervooroordelen. Hoe moeilijk (zelf-) liefde is wanneer alles schreeuwt dat dunheid een nastrevenswaardige norm is. Maar waar Dolly Parton (ook een uitgesproken beschermvrouw van de LGBT-gemeenschap) met haar teksten altijd al opriep tot begrip en solidariteit. Niet tegen elkaar uit laten spelen, maar naar elkaars verhalen luisteren. Samen de status quo doorbreken met mildheid, empathie en oog voor de worsteling van anderen.

Misschien werkt 'Dumplin'' (2018) nog beter dan eender welke muzikale biopic omdat het helemaal niet over Dolly Parton gaat, maar nog steeds een hommage is aan alles waar ze voor staat. De tederheid waarmee regisseuse Anne Fletcher verschillende vrouwen schetst als meer dan alleen hun lichaam en zo ruimte biedt aan diverse vrouwbeelden.

“"The difference between winning and losing is all in the details", she said.”

Leuk. Dumplin’ had gemakkelijk een zeer sentimentele en belerende film op kunnen leveren over een jonge vrouw met overgewicht, die besluit om aan een Missverkiezing mee te doen. Maar regisseur Anne Fletcher houdt het vooral luchtig met uiteraard een feel good einde, maar ook met een aardig familiedrama subplot waarin Aniston en Macdonald kunnen laten zien wat ze waard zijn. Heel diep gaat het niet, maar als je er dan ook nog Dolly Parton nummers tegenaan gooit ben ik verkocht.

Aardige film, sfeertje is oké en visueel lekker zomers. Dat gevoel komt goed over. Ook heel redelijk geacteerd, al was dat altomeisje geen moment geloofwaardig en dat andere dikke meisje vooral irritant.

Ergens een rare boodschap. Sowieso dat Aniston, die toch veel eraan doet juist dun te zijn, hieraan meewerkt. Maar ook is obesitas volksziekte nummer 1, om dan maar te zeggen: wees blij met jezelf? Ook al eet het meisje in deze film vooral salades en gezonde dingen, dan nog.

De show aan het eind duurt wel echt veel te lang en haalt wel iets van de score af. 2,5*.

Soms hunker ik gewoon naar een fijne feelgood movie, dit is er 1 van. Cheesy: ja, voorspelbaar: ja, heerlijk: ja

Als je deze waardeerd kijk dan vooral ook 'I feel pretty'

Mwahh...voorspelbaar en wat saai.

Mwah, de film heeft ondanks de mooie boodschap toch weinig slagkracht gezien het voorspelbare ongeloofwaardige verloop en het te dik aangezette aanwezige LGBT-gevoel. Naar het einde toe verzandt de film in meligheid en duurt het allemaal wat te lang. 5/10

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Dumplin’ is een verfilming van het gelijknamige boek van Julie Murphy. Waar velen het boek fantastisch vonden, was ik er zelf niet bepaald ondersteboven van. Ik kon mij niet verplaatsen in Willowdean, en waar ik had verwacht dat het boek herkenbaar zou zijn voor mij – ook met een maatje meer – kwam dat bedrogen uit. De film daarentegen vond ik wel leuk. Ook niet geweldig, maar ik kon bij de film wél van begin tot eind meeleven. In de film is de focus op bepaalde zaken weggelaten waardoor de focus op onder andere de betekenis van de tante voor Willowdean beter uit de verf kwam. Ik zal de film niet snel nogmaals gaan kijken, maar vond hem wel net wat leuker om te kijken, dan om het boek te lezen. De film is een Netflix Original, en hierop dus uiteraard ook te zien.