The House with a Clock in Its Walls (2018)

Leuke familie horror film voor niet al te jonge kinderen. Het verhaal is niet heel erg origineel en voorspelbaar, maar wordt wel goed uitgewerkt door Roth. De opbouw is goed en de spanning wordt langzaam opgebouwd tot een aardige climax waarbij alle remmen los gaan. Black en Blanchett zijn goed op elkaar ingespeeld. De special effects zijn goed en het huis met alles erop en er aan ziet er visueel prachtig uit. Prima vermaak.

Kinderfilmpje.

Echte horrorfilms voor kinderen zie je niet zo vaak (of bijna helemaal niet) Daarom is het fijn dat filmregisseur Eli Roth aan kinderen (pre)tieners) laat zien hoe leuk enge films kunnen zijn. En dan bedoel ik het eng van het goede soort niet dat R.L. Stine-spul wat voor eng moet doorgaan. Dit is dan ook een prima aanwinst voor de familie-horror-films.

Het huis zit vol met magische en mooie details, waardoor de sfeer van de film goed is. Zoals valt te verwachten bij een film die zich richt op jongeren is er een duidelijk en goed te volgen verhaal. Alles zit logisch in elkaar en is begrijpelijk, qua wat er gebeurt en hoe de personages handelen. Kinderen kunnen tegenwoordig ook best wat hebben en deze film slaagt er dan ook in om op een zeer goede manier nooit zo eng te worden dat ze niet meer slapen. Al zijn de herrezen zombie-tovenaar Isaac Izard, levende poppen of tot leven komende pompoenen alles behalve voor tere zieltjes.

Jack Black zal voor mij nooit één van mijn favorieten acteurs worden maar deed het hier zo gek nog niet. En zorgde door het constante gekissebis met Cate Blanchett dat de film lekker luchtig bleef. Door de sfeer van een beetje griezelen en een beetje lachen, ontstaat er dan ook ideale griezeligheid voor minder-jarige. Al kunnen ouders er ook zeker van genieten! En als Eli Roth iets goed doet dan is het wel dat naar het zien van deze film er aardig wat negen tot twaalf-jarigen een passie voor horror eraan zullen overhouden. Missie geslaagd kan ik dus wel zeggen!

You can eat cookies till you throw up, for all I care.
You'll see... things are...quite different here.

Als je “Goosebumps” hebt gezien, waar Jack Black ook al de hoofdrol opeiste, dan kan je eigenlijk identiek hetzelfde verwachten. Een op kindermaat gemaakte griezelfilm waar ik na bepaalde tijd met hetzelfde gevoel naar keek. Het is allemaal een beetje teveel van het goede. Aanvankelijk was het waarschijnlijk de bedoeling dat het niet al te eng zou zijn. Het magische en mysterieuze zou moeten overheersen. Dat was het ook de eerste helft. En ik moet toegeven dat ik een zwak heb voor zulk type films. Deze “The House with a clock in its walls” deed me terugdenken aan de wonderbaarlijke films van “Harry Potter”. Ook hier gaat het over een weesjongetje dat in een pleeggezin terechtkomt en blijkbaar magie in zijn DNA heeft zitten. Zelf ziet Lewis (Owen Vaccaro) er uit als Henry uit “The book of Henry”. Ook zo’n buitenbeentje met een vliegeniersbrilletje op. Maar halfweg ontspoorde het een beetje en zag het nogal overdreven, absurd en grotesk uit.

Zoals ik al aanhaalde, is het eerste deel hoogst vermakelijk. Lewis wordt geïntroduceerd en maakt vervolgens kennis met oom Jonathan Barnavelt (Jack Black) en diens buurvrouw Florence Zimmerman (Cate Blanchett). En vanzelfsprekend is er dan het reusachtig Victoriaans uitziend huis met zijn spookachtige contouren. Als toeschouwer merk je dat het er niet echt pluis is en dat er te pas en te onpas bepaalde zaken tot leven komen. Iets dat Lewis pas naderhand ontdekt. Vervolgens zien we hoe het Lewis vergaat op zijn nieuwe school en hoe hij bevriend raakt met Tarby (Sunny Suljic), de populaire jongen die kortstondig de populariteit van Lewis omhoog krikt. Dit alles wordt met de nodige humor gebracht en is hoogst entertainend voor jong en oud. Zelfs de aanwezigheid van Jack Black was nog te pruimen. Ik ben niet echt een grote fan van Black’s humor. Meestal is het flauw en belachelijk overdreven. Daarom dat een gelijksoortige scene met de struikachtige leeuw die zijn darmflora niet onder controle heeft, wel drie keer werd opgevoerd. Flauw en overdreven.

Maar over het algemeen was het toch genieten. En hetgeen me het meest amuseerde was het constant gekibbel tussen oom Barnavelt en Mevrouw Zimmerman. Dat verveelde nu eens echt nooit. En dan waren er plotsklaps brakende pompoenen, creepy marionetten en de verrijzenis van de kwaadaardige Warlock Isaac (Kyle MacLachlan) en zijn illustere vrouw Selena (Renée Elise Goldsberry). En alles draait uiteindelijk rond een uiterst goed verborgen klok ergens in het huis van oom Barnavelt. Ondanks dat er een talentrijke tovenaar en tovenares aanwezig is, lijkt het vinden van deze klok een onmogelijke taak en is oom Barnavelt genoodzaakt om andere hulpmiddelen te gebruiken. Zoals een stevig houweel bijvoorbeeld waarmee hij muren begint te slopen in het midden van de nacht. En de manier waarop het probleem werd aangepakt, vond ik ook een gemakkelijkheidsoplossing. Blijkbaar was de fantasie van de scriptschrijvers uitgeput.

Nee, echt onder de indruk was ik niet. Het zag er misschien wel visueel piekfijn en uiterst verzorgd uit, maar zo betoverend als pakweg “Harry Potter” werd het nooit. Cate Blanchett was misschien wel het enige hoogtepunt in deze kinder-fantasyfilm. Ze had precies zo’n Mary Poppins uitstraling. De film is wel perfect om de fantasie van 8-jarigen te stimuleren. Ze moeten dan wel het hyperactieve gedoe van Jack Black erbij nemen. Is het door de onhandige manier waarmee horror-regisseur Eli Roth dit project heeft aangepakt? Of is het door de drukdoenerij en flauwe humor van Jack Black? Of was het de laserstraal-schietende-paraplu Cate Blanchett die het vergalde? Mijn interesse verdween in ieder geval en maakte plaats voor ergernis en regelmatig hoofdschudden. Het enige waar ik op hoopte was dat die verdomde klok die een bedreiging vormde voor ons universum zo snel mogelijk gevonden werd. En nog belangrijker. Dat de andere boekdelen, geschreven door John Bellairs, niet ook worden verfilmd. Na “A wrinkle in Time” en deze film, ga ik toch eventjes fantasyfilms voor kinderen mijden. ’t Is goed geweest.

2*

Vermakelijke maar niet heel bijzondere griezelige familiefilm, een beetje in het straatje van een film als Goosebumps, toevallig (?) ook met Jack Black. Qua opbouw had het allemaal wat meer mysterieus en spannender mogen zijn; er wordt nu weinig aan de verbeelding overgelaten. Eenmaal op stoom is de film verder gelukkig best leuk. De grootste verrassing is eigenlijk nog dat de regie in handen is van Eli Roth, doorgaans bekend van nare werkjes als Hostel en Green Inferno. Roth heeft hier overigens ook een grappige cameo.

Een film die je eerder van Tim Burton zou verwachten dan van Eli Roth die meer thuis is in het horrorgenre. Maar het resultaat is naar behoren en sommige special effects vond ik wel leuk .. de kotsende pompoenen . Duidelijk met een redelijk hoog Harry Potter gehalte maar zonder grote pretenties. Leuk fantasietje om eens te zien, die toch vooral mikt op een jong publiek. Met een Jack Black die ook eens meevalt na zijn ettelijke lullige komedierollen. Wie Colleen Camp kent weet dat dit in de jaren '70 en '80 een lekker snoepje was. Nu krijg ik toch eerder braakneigingen als ik haar hier zie

Onderhoudend leuk filmpje waarbij de fantasie en de mooie effecten de pluspunten zijn van deze film.
Verrassend werkje van Eli Roth. 6/10