Christopher Robin (2018)

Ik weet niets van Winnie de Pooh maar vond het wel een geinige film. Zeker voor een Disney film, die zijn niet meer zo best tegenwoordig.

Kinderfilmpje.

Toen ik 10j was vond ik dat nog leuk, nu niet meer.

Ook ik was vroeger verzot op Pooh en al zijn vriendjes uit het Honderd Bunderbos. Hij was sowieso één van de eerste Disneycreaties waar ik mee in aanraking kwam en het resultaat was dat ik een hoop films, boekjes, spelletjes en speelgoed in mijn bezit had en daar vele uurtjes zoet mee ben geweest. Toen ik de trailer van deze Christopher Robin voorbij zag komen wist ik het zeker: dit moest en zou ik zien!

De film voldeed eigenlijk volledig aan mijn verwachtingen. Ik hoopte op een schattige film waarin de personages van toen weer tot leven zouden komen en dat is precies wat Christopher Robin te bieden heeft. Ik ben het ermee eens dat de film in het begin even op gang moet komen (hoewel ik het begin niet slecht vond), maar vanaf het moment dat Pooh en Christopher weer met elkaar herenigd zijn zat ik er middenin en is het volop genieten. De knuffels zijn ontzettend lief ontworpen en ze hebben gelukkig precies dezelfde eigenschappen als hun getekende equivalenten. Daarnaast zet Ewan McGregor een zeer sympathiek titelpersonage neer en levert ook de overige cast, waaronder Hayley Atwell, Mark Gatiss en de stemacteurs, prima werk af. Er zit een gezonde dosis geslaagde humor in, maar de film weet ook geregeld te ontroeren zonder dat het overdreven sentimenteel of aangedikt overkomt.

Het is een fijn avontuur geworden. Londen doet het bij mij altijd goed, dus het is fijn dat de film zich daar grotendeels afspeelt. Ik was echter minstens zo blij met wat zich allemaal in het eerder genoemde Honderd Bunderbos afspeelt. Wat is die setting op fantastische wijze tot leven geroepen! Dit is echt een film die ik zowel jong als oud kan aanbevelen. Dit fungeert prima voor kinderen als eerste kennismaking met Pooh, maar is ook heel fijn jeugdsentiment voor de kijker die al wat langer met het beertje bekend is.

4*

Wat een trage film zeg. Het wordt ook nergens leuk. Word ik hier te oud voor misschien? Ik zat me meer te ergeren aan Pooh dan dat ik hem leuk vond. Origineel was het ook niet. Vleugje paddington met een wolkje hook, beetje roeren en dit is je flauwige resultaat.

Niet aan mij besteed, dit. Zag er visueel en qua camerawerk vaak verbluffend mooi uit, maar het verhaal zelf komt ondanks dat nooit tot leven. Zal de bedoeling zijn geweest dat een volwassene hier nostalgische gevoelens aangaande zijn verleden van krijgt, maar ik zag vooral weliswaar mooi ontworpen, maar toch vooral kinderlijke speelgoedbeestjes die nergens dat magisch gevoel konden bewerkstelligen. Opzet van het verhaal(een beroemd maar ouder geworden kind duikt nog even terug in zijn roemrijke jeugd) is allesbehalve fris en al eerder toegepast bij Peter Pan en Alice in Wonderland, dus die te herkenbare context werkt dan ook niet mee. McGregor in de hoofdrol is bijna onopvallend best goed, maar dat is helaas slechtst een detail binnen het grotere geheel. Beetje mislukte film, wat mij betreft.

Door het jeugdsentiment een fijne film voor een druiligere zondagmiddag. Natuurlijk erg voorspelbaar en wat meer op kinderen gericht, maar dat weet je vooraf.

Leuk om een keer te kijken.

Mooi film. Lekker van genoten op een druilerige dag... Blijf net als Pooh dingen zien buiten mijn raam van de auto en de trein en hardop benoemen...:)

Ja, geen idee wat het zou inhouden maar absoluut een mooi en liefdevolle en niet te vergeten erg mooi gemaakte familiefilm.

Idd een heerlijke familiefilm, maar ook erg mooi naar beeld gebracht met de simpel- en voorspelbaarheid die we ook kennen uit de tekenfilms van Disney. Visueel erg mooi en qua verhaal leuk voor jong & oud. Wil je toch liever een wat serieuzere film zien dan kan je altijd nog Goodbye Christopher Robinson gaan zien, wat meer gaat over het ontstaan van het verhaal...je kan ze ook beide zien, ze zijn allebei de moeite waard!

I'm a cynical Bastard.

Maar de Pooh films prikken daar op een of andere manier doorheen. Mooi.

Ik leg het graag een keer uit, maar niet nu. Pooh is Moe.

3,5*

Vond het een verrassend leuke film! Beetje dezelfde magie als de Paddington films. Ook daar lijkt het ‘love it or hate it’. Je hoeft helemaal niks met Pooh te hebben om dit leuk te vinden.

Mijn vrouw en ik hebben hier echt van genoten, zonder de kids! Was bang dat het teveel drama zou zijn. Maar we gaan hem met de feestdagen nog eens kijken met de jongens erbij. Heerlijk. Genoten van het continu droge commentaar van pooh. Echt een leuke feel-good familiefilm.

4,5*

Aardige film waarin een volwassen man met een gezin de belangrijke dingen uit het oog heeft verloren. De boodschap van de film is al snel duidelijk en hiermee is het verloop voorspelbaar. De CGI-knuffeldieren zien er goed uit, en dat geldt ook voor de film als geheel. Het wist me echter nergens echt te raken (wellicht komt dat ook omdat ik nooit wat met Winnie the Pooh heb gehad).

Met zijn allen gekeken en het is een aangename film. Hij begint wat traag - vonden de kinderen - en komt echt op gang als Winnie zijn intrede doet. Het verhaaltje is voorspelbaar maar smaakvol uitgewerkt. En de aankleding is om je vingers bij af te likken. Zo'n oud station dat ze volledig omtoveren in jaren '50-stijl inclusief stoomtreinen én een rode ballon.

Vermaak voor het hele gezin en ik geef hem 3,5 sterren. 3 van mezelf en 4 namens de kids.

Het is voor mijn gevoel ook niet een echte kinderfilm. Die kan je beter een echte Pooh-film tonen. Deze film zit vol met volwassen boodschappen en de sfeer is ook lange tijd redelijk neerslachtig.

Hier ben ik het ook mee eens, het verhaal rond zijn persoonlijke leven hadden ze dan net zo goed kunnen schrappen als ze er een kinderfilm van hadden willen maken.

Klopt, maar vergis je niet. Onze kinderen zijn 7, 9 en 11 en ze konden de film goed volgen. Ze snapten het verhaal en riepen af en toe: "Stomme vader!" De filosofische bespiegelingen van Poeh kregen ze niet mee, maar het verhaal had voldoende vaart om ze erbij te houden. En grappige momenten waar ze hard om moesten lachen. Wat mij betreft voor ieder wat wils dus en dat vond ook de jongste, die 'alles met Poeh' het leukste vond.

Je kan je kinderen ook wel mee nemen hoor, geen punt. Maar de echt diepere laag zullen ze niet zien. Wat overigens ook niet erg is, er zit genoeg vermaak in om ook als avonturenfilm of als typische Pooh-film leuk te zijn. Ik vond deze film ieder geval een van de grote verrassingen van dit jaar. Die gaat ook zeker in mijn top 10 van 2018 komen.

Misschien niet direct, maar onbewust ook een beetje wel. De sfeer voelen ze wel aan. Ik heb verder niets tegen animatiefilms en 'gewone' kinderfilms, maar niet alleen maar. Vooral niet als wij meekijken, dan wil ik er ook wat uithalen. Daarom heb ik destijds ook erg genoten van Coco. Fantastisch gemaakt en een goed verhaal.

“Doing nothing often leads to the very best kind of something.”

Prima film rond Christopher Robin en Winnie the Pooh en zijn vrienden. Het is echt een familiefilm, en zeker als de dagen korter worden ben ik daar wel gevoelig voor. Sentimenteel, hartverwarmend en met een mooie boodschap, soms weet een film precies de goede snaar te raken. En met McGregor, Atwell en een prima kindacteur (en veel leuke dieren) kun je het ook nooit fout doen.

Winnie de Poeh was eigenlijk nooit mijn eerste keus als beer - dat was Paddington. En dat werkt dan wel wat door in de films, want hoewel het wel dapper is dat de makers voor de originele vorm van Poeh gekozen hebben - en daarmee een die wel wat lijkt op Paddington - ligt deze beer me niet heel goed. Poeh is ook wel een beetje erg dommig, eerlijk gezegd. Iejoor is eigenlijk veel leuker. En Teigetje ook. Maar met z’n allen kunnen ze nog steeds niet op tegen de Paddington-films. Wellicht ook omdat daar veel meer humor in zit, aan het beeld ligt het zeker niet, dat is in deze film perfect op orde. Nouja, behalve Poeh dan.

Is me jammer genoeg tegengevallen. De film verloopt naar mijn gevoel erg traag en ook de dieren bewegen zich tergend langzaam voort. Ik hoopte nog dat Iejoor - een van mijn favoriete boekpersonages - de boel nog wist te redden, maar ook hij viel zwaar tegen. Iejoor, de brommerige ezel met zijn minderwaardigheidscomplex die altijd zo ongeremd en schaamteloos depressief durft te zijn. In de boeken tenminste. Ik hou d'r van.

'Ze hebben waarschijnlijk geen hersens; alleen wat grijze pluis die per ongeluk hun hoofd is binnengewaaid en ze denken niet na.'

In tegenstelling tot Iejoor oogt het Honderd Bunderbos wel heel deprimerend maar dat miste juist weer de knusheid en de warmte van de tijdloze tekeningen van E.H. Shepard, die in mijn geheugen gegrift zitten.

Eigenlijk kijk ik nooit meer familiefilms. Zelfs het woord familiefilm heeft wel wat nostalgisch voor me. Stond meer dan open voor een goede familiefilm, maar helaas is dit er niet echt een. Vond de film na een veelbelovend begin minder en minder worden eigenlijk. De opener is prachtig warm, onschuldig en melancholisch, maar daarna krijg je toch wel een wat al te simplistische film voorgeschoteld, ook voor een die op de hele familie is gericht.

Je denkt dat het zich allemaal tegen het einde wel uit zal betalen met wat emotionele momenten, maar het zijn vooral losse momenten die me zijn bijgebleven. Negen van de tien keer toch de scènes met Pooh, die (net als Eeyore trouwens) zo uitzonderlijk anders is dan hedendaagse figuren uit kinderfilms- en series. Hij is zo mooi bedachtzaam en rustig, somber zelfs. Dat zijn eigenschappen die de film op zijn beste momenten ook heeft. Lekker melancholisch allemaal. Maar ja, het zijn echt momenten. 2.0*.

Vond het een verassend mooie film.

Enigzins sceptisch aan begonnen (hoewel mijn over-enthousiaste vriendin hem maar al te graag een keer samen wilde zien), maar zelden vloeide dat gevoel zó snel weg. Wat een super mooie, oprechte film. Met veel passie gemaakt; en dat merk je.

Disney

Deze maatschappij kan mij meestal wel gestolen worden, gelukkig verassen ze heel soms ook wel eens. Niet dat deze film niet perfect binnen hun mierzoete oeuvre valt. Maar het is gelukkig niet een 1 op 1 copy van een eerdere animatie en als er nou 1 goedzak is die mijn cynisme telkens weet weg te nemen is het Winnie de Poeh wel. Blijft een heerlijk personage met een lekkere droge stemacteur. Sowieso heeft Forster er slim aan gedaan om de cast lekker sympathiek (en Brits) te houden. Met nog leuke kleine bijrollen van Mark Gatiss en Matt Berry. Ik vond het scenario-wise ook wel aardig dat de knuffels in de echte wereld ook zichzelf bleven en door iedereen potentieel gezien konden worden. Daardoor was het ook allemaal iets minder voorspelbaar en zat er een goed tempo in de film.

Niet zo goed als Paddington 2. Maar die is ook wel extreem goed. Maar voor Disney begrippen was dit een erg goede film. Eindelijk mag het technische team eens werken aan iets leuks het is ze gegund want dat was weer erg sterk in deze film.

Helaas was de box office minder enthousiast geloof ik dus zullen we dit niet veel vaker gaan zien. Kan ik mij weer lekker ergeren aan Marvel en de 1 op 1 remakes.

3.5 sterren.

Deze eens geprobeerd en vond het wel een mooie film. De animatiedieren waren erg geslaagd, maar de rest van de cast deed het ook prima.

Het verhaal was ook wel in orde en verveelde niet. Leuk dat ze er een nieuw verhaal hebben rond gemaakt.

Prima film voor jong en oud.

Aandoenlijke kinderfilm met een prachtige animatiestijl. De stem en het uiterlijk van Pooh (en die van de andere dieren) bevielen me wel. Die melancholische uitstraling werkt zoveel beter dan irritant blije Pooh-versies die ik ken uit die oubollige tekenfilms van vroeger.

Ook de charismatische Ewan McGregor is geknipt voor de rol. De interactie tussen Pooh en Christopher zijn hartverwarmend. Net als in Paddington werkt ook hier de animatie vlekkeloos met de live action cast. De Britse, ouderwetse uitstraling maken de film visueel een genot om te zien.

Natuurlijk ontkom je niet aan wat flauwere of ronduit vervelende scènes (zoals de langdradige auto-achtervolging) in een kinderfilm, maar dat wordt goedgemaakt door de rest.

Een 3,75*.

saai,..

met moeite uitgekeken...

voor de kleintjes onder ons een prima film..

1.0 *

Ik heb in mijn jeugd nooit veel gehad met Winnie de Poeh. Op één of andere manier spraken de tekenfilms me nooit aan. Deze Disney herwerking wou ik toch zien zonder al te hoge verwachtingen te hebben. Het is bij Disney tegenwoordig in om een speelfilm te combineren met animatie. Ook hier is de animatiestijl goed gelukt en zijn de sfeerbeelden prima. Vooral Londen en de rijdende stoomtrein geven iets nostalgisch weer van het naoorlogse bruisende Londen. Dit in tegenstelling tot het Honderd Bunderbos dat er bij momenten wat troosteloos en zelfs met die mist wat eng uit zag.

Een film ook met een duidelijke boodschap waar familie het gezin centraal zou moeten staan, maar waar dat niet altijd evident is in ons gejaagde leven. Hier misschien een beetje karikaturaal voorgesteld en zelfs simplistisch opgelost, maar voor kinderen is het alvast leuk vertier. Ook voor volwassenen degelijk, maar dat is het dan ook.

Een film vol melancholie dat de charme van de bekende figuren goed weet weer te geven. Het is een familiefilm geworden die romantiek uitstraalt zonder melig te worden. Het wordt ook niet doodgeknuppeld met de gewoonlijk overdreven kinderachtige humor. Je ziet op de achtergrond ook de tristesse van de tijd in verhouding met de fantasiewereld. Mooie effecten ook, de dieren zijn goed gedaan.

Onweerstaanbare Disney-film met Ewan McGregor perfect gecast als de titelfiguur. De levenslessen zijn prominent aanwezig maar de boodschap wordt zo mooi en melancholisch gebracht dat dit juist één van de sterkste troeven van de film blijkt te zijn. De uitstekende special effects en de eersteklas stemmencast dragen daarnaast ook flink bij aan de sfeer. Naar het einde toe iets te slapstick-achtig en voorspelbaar, maar tot die tijd is dit een prachtig gerealiseerde familiefilm, erg grappig en met heel wat oprecht ontroerende momenten.