Three Identical Strangers (2018)

Ongelooflijk wat een verhaal, ik zou zeggen ga deze docu zien.

Erg bijzonder inderdaad, als docu niet baanbrekend, maar het verhaal is erg interessant. Ik was verrast over welke kant het opging.

Vanaf 16 mei in de bioscoop (Periscoop Film)

Komt in ieder geval in aanmerking voor het meest verbijsterende biosverhaal van dit jaar (of eigenlijk vorig jaar, maar hé).

Aan het einde gooien de makers wel hun eigen glazen in door op een opzichtige manier de 'nurture matters'-kaart te spelen. Waar natuurlijk, maar hierdoor krijgt Eddy's vader de wind impliciet haast nog meer van voren dan die misselijke instantie. Volstrekt overbodige, onhandige en simplistische toonzetting dus.

Inderdaad, zeer bizar en ook wel mooi verhaal. Al gaat het sprookjesachtige er later wel af. Sowieso een mooie docu.

Ik was niet verrast welke kant het opging, zag het wel een beetje aan komen door bepaalde dingen in het begin, zeg maar de dingen die ze later nog eens extra belichten.

NOS artikel

Let op; spoilers!

Tijdens zijn eerste dag op college ontdekt Bobby dat hij de dubbelganger is van Eddy Galland, een medestudent. De twee raken meteen bevriend en wanneer hun bizarre verhaal in de krant verschijnt ontdekt David Kellman dat ze allebei zijn dubbelganger zijn! Vanaf hun eerste ontmoeting zijn de drie jongens onafscheidelijk en al snel worden ze een mediasensatie. Hun pleegouders (de jongens zijn alledrie geadopteerd) vragen zich af waarom deze drieling is opgesplitst. De zoektocht naar het antwoord onthult een duistere geschiedenis die veel verder gaat dan de trailer doet vermoeden. Qua vorm is dit een vrij traditionele documentaire met veel pratende hoofden afgewisseld met archiefmateriaal, maar regisseur slaagde er gelukkig in om twee sleutelfiguren voor de camera te krijgen wiens verontrustende getuigenissen de grootste meerwaarde zijn voor deze documentaire: Lawrence Perlman, één van de psychologen die enige tijd deelnam aan het psychologische onderzoek waaraan de drie jongens werden onderworpen en Natasha Josefowitz die in de jaren '50 en '60 de vaste assistent was van psycholoog Peter Neubauer, de in 2008 overleden hoofdrolspeler in dit tragische mysterie.

(sorry dat het stuk zo lang is geworden maar ik wilde proberen wat context bij het onderwerp te geven)

Iedereen die wel eens iets over psychologie heeft gelezen weet dat het nature/nurture-vraagstuk zo’n beetje de kern van deze wetenschap vormt en dat eeneïge tweelingen, die genetisch identiek zijn maar een verschillende opvoeding of omgeving kunnen kennen, de ideale mogelijkheid vormen om het vraagstuk op te lossen. Dus dan kun je al raden waar deze documentaire over gaat als je ervan hoort, temeer nu het vraagstuk met name in de jaren ’60 praktisch iedereen bezighield zodat het eigenlijk ondenkbaar is dat niemand het experiment toen zou hebben uitgevoerd want toen waren er ook nog geen ethische commissies. Toch weet de film te boeien, want het wordt op een gedramatiseerde wijze verteld waardoor je ook emotioneel betrokken raakt bij de drieling en de ontrafeling van het mysterie. Wel maakt de dramatisering de film erg lang (het verhaal van de jongens in een gemiddeld psychologieboek zal nog geen pagina tekst bevatten).

In die tijd was overigens het ideologisch gedreven geloof dat alles nurture is dominant: iedereen die anders meende werd onmiddellijk in de nazi-hoek gezet (Buikhuisen kan daar over mee praten). Dat maakt het misschien extra pikant dat een joodse organisatie het experiment daadwerkelijk uitvoerde, maar ideologisch is de kwestie sowieso complex want juist de joodse filosofie heeft altijd sterk geneigd naar (biologische) determinatie van de Bijbelse zondeval tot Spinoza en Freud (waartegen de nazi’s zich ten dele juist keerden). Het experiment vond ook plaats binnen een psychoanalytische context waarin Freud eerder al leerde dat wij geen vrije wil hebben maar dat ons gedrag wordt gedreven door onbewuste psychische processen. In ieder geval is het pikant dat de drieling zelf het experiment van de joodse organisatie als nazipraktijken duidt omdat het met mensen experimenteert alsof het laboratoriumratten zijn. Die vergelijking vind ik wat cru maar ongetwijfeld zou nu zo’n experiment waarbij meerlingen als baby worden gescheiden niet meer door de ethische commissie komen. Een schokkender experiment uit die tijd vind ik bv. het jongetje dat zijn penis verloor bij een besnijdenis en toen op advies van pschologen als meisje werd opgevoed vanuit het geloof dat alles en dus ook ‘gender’ nurture is zodat als je een jongen opvoedt als een meisje hij vanzelf een meisje wordt (die jongen pleegde later zelfmoord waarmee denk ik het ongelijk van de psychologen wordt aangetoond). Overigens, het joodse instituut zou de studie en haar resultaten tot 2066 geheim hebben willen houden om de betrokken, gesepareerde meerlingen te beschermen vanuit de gedachte ‘wat niet weet wat niet deert’ (maar vanwege de film mogen Bobby en David nu toch de studie deels inzien).

Vanwege de geheimhouding blijven zowel de doelen als de resultaten van de studie schimmig. Wat zeker lijkt is dat men meerlingen scheidde om ze bij ouders met een verschillende opvoedingsstijl te plaatsen zodat het effect van verschillende opvoedingsstijlen duidelijk wordt. Mogelijk werden ze ook bewust in verschillende milieus of klassen geplaatst om het effect van die omgeving te bestuderen; de intrigerende Up-serie met kinderen in Engeland waar de klasseverschillen nog groot zijn is in wezen dat laatste experiment dat niet toevallig ook in de jaren ’60 van start ging vanwege de nature/nurture-discussie. De film werpt ook de vraag op of de onderzoekers wilden onderzoeken of geestesziekten een product van de genen of van de omgeving zijn, omdat veel kinderen en wellicht ook hun biologische ouders psychische problemen hadden en omdat de bedenker en leider van het onderzoek een psychiater was, maar daarvoor blijkt toch weinig bewijs en wordt door een medewerker van het instituut ook ontkend. Dat veel kinderen psychische problemen blijken te hebben kan denk ik ook worden verklaard doordat ze alle adoptiekinderen zijn waarvan bekend is dat die veel vaker probleemgedrag vertonen. En wellicht kan ook de scheiding van elkaar als baby’s een onbewust trauma hebben veroorzaakt; in ieder geval zal de studie niets over de vraag naar de erfelijkheid van geestesziektes kunnen zeggen omdat de onderzoekers zelf hebben ingegrepen waardoor nature en nurture niet meer te scheiden zijn (en omdat juist de psychoanalytici van mening zijn dat alles het product is van ervaringen in de jongste kindertijd). De film trekt een andere conclusie: dat het ene kind grotere psychische problemen krijgt dan het andere kind laat zien dat uiteindelijk opvoeding doorslaggevend is (de erfelijkheid zou alleen maar ‘oppervlakkige’ overeenkomsten voortbrengen zoals uiterlijk, maniertjes en interesses). Daarin laat de film toch weer de ‘politiek correcte’ opvatting zien dat omgeving moet domineren over natuur...

Overigens, in de wetenschap is er inmiddels algemene consensus dat wij als individuen het product zijn van zowel genen als omgeving. Wellicht dat het erop neerkomt dat de genen ons naar bepaalde zaken doen neigen en het spectrum van onze mogelijkheden afbakenen maar dat de omgeving bepaalt wat het uiteindelijk wordt. Zoals in de film wordt gezegd: de genen laten ons in een bepaalde richting drijven maar dat wil niet zeggen dat ze onze (lots)bestemming bepalen (dat wat doet denken aan Leibniz’s metafoor van de bootjes op een stroming). Dit lijkt ook sterk op neurowetenschappelijk onderzoek naar de vrije wil waaruit blijkt dat ons gedrag wordt ingegeven door onbewuste processen maar dat we de zo onbewust gestarte handeling wel kunen stoppen. En inmiddels weten we ook dat genen zelf door de omgeving kunnen worden aan- of uitgezet waarmee genen en omgeving onscheidbaar zijn.

De film zelf behelst niet zozeer deze wetenschappelijke of filosofische discussie maar is een mooi en meeslepend drama over een ‘bizar’ experiment. Het is makkelijk in te zien waarom de documentaire een groot succes in de VS was en dat waarschijnlijk hier ook wordt. Het eerste deel is een vrolijke feelgoodfilm over de hereniging van broers (waarbij je meeleeft met de ‘surreële’ ervaring als je opeens je dubbelganger ontmoet) en het tweede deel wil de schaduwzijde van het experiment tonen – met de verdachte geheimhouding van het experiment als uitdrukkelijke donkere wolk die vanaf het begin over het feest hangt – en vond ik wat minder en iets te lang, maar al met al heb ik erg genoten.

Ben echt geen grote docu fan, maar vond dit wel erg sterk. En vind het dan ook wel prettig dat het in een traditionele manier in elkaar is gezet. Ontzettend intrigerend onderwerp en mooi verteld. Te bizar voor woorden eigenlijk. Soms misschien wat dik aangezet met de muziek. Maar al bij al een bijzonder mooi en tragisch verhaal.

4*

Eén beeld zegt meer dan duizend woorden.

Sterke onderzoeksdocumentaire die wat mij betreft langer had mogen duren. De regisseur had nog dieper moeten graven naar de biologische moeders én vaders. Werden alle moeders bijvoorbeeld gekozen? Hoe werden ze zwanger? Waren ze allemaal manisch-depressief? En nog een belangrijk punt waar de documentaire vrij weinig bij stilstaat: hoe werden de drie zussen uitgekozen? Opvallend ook waar het geld vandaan kwam om het 'adoptiebureau' jarenlang in stand te houden en te financieren.

Wat een schokkend en bizar verhaal. Het kon mij wel boeien en ik vind het zeker een goed onderwerp voor een documentaire. De film heeft twee kanten. Enerzijds is het leuk om de drieling bij elkaar te zien, zowel hun gelijkenissen qua uiterlijk als qua gedrag, en de band die ze met elkaar hadden. Anderzijds schuilt er een onthutsend verhaal achter hun scheiding na de geboorte en de adoptie. De film wist mij te raken en het zit wat mij betreft goed in elkaar qua montage en vertellingen. Het geeft stof om over na te denken. Wel moet ik zeggen dat ik het bij documentaires waarin zoveel gepraat wordt en je zoveel informatie over je heen krijgt, na verloop van tijd vaak wat lastiger vind om mijn hoofd erbij te houden. Langer dan 96 minuten hoefde het van mij dus niet te duren. Wel de moeite waard. 3,5*

Een mooie, maar ook wel donkere docu over deze 3 innemende jongens , die broers blijken te zijn en elkaar bij toeval terugvinden. Er blijven alleen nog heel veel vragen over zoals Verhoeven al opperde , op veel zaken werd of kon niet worden ingegaan simpelweg omdat men te weinig weet over de achtergronden en conclusies.
Dat de jongens Joods zijn en te maken hebben gehad met experimenten doet onwillekeurig denken aan de Nazitijd waardoor de docu hele scherpe randen krijgt. Weggehaald worden bij je ouder broers/zusters en elders worden opgegroeid , wat doet dat met je en wat voor impact heeft dat op je ontwikkeling en je psychische gesteldheid. Een van de drie broers kiest uiteindelijk voor een zelfgekozen dood (!) En dan die moeders…hun kinderen afstaan aan wie of wat en met welk doel, vreselijk als je hier over nadenkt, wat is er over hun bekend ?
Ik heb het idee dat ondanks de vele verkregen data er niet zoveel spannende bijzondere uitkomsten of conclusies konden worden gesteld in de jaren 60/70 maar wat zegt dat over het latere verloop van deze “subjects” en hun verdere levenspad
De psychologie in die tijd zocht met name een podium voor zichzelf om zich (wetenschappelijk) te kunnen bewijzen en flink aan de weg te gaan timmeren met onderzoek e.d. Men had natuurlijk het tij mee in die tijd. Tegenwoordig zou het misdadig zijn en zouden verantwoordelijken worden aangeklaagd en voor de rechter worden gesleept met miljoenen dollars als eis
Zouden er honderden of misschien wel duizenden twee- of drielingen weg zijn weggehaald bij hun “zieke” moeders in Amerika? En dat velen nooit mee herenigd zouden zijn met hun zuster/broer is natuurlijk een onderliggend drama van deze documentaire. Daarom spreekt deze docu mij erg aan, het zou mij niet verbazen als in bepaalde landen deze praktijken werden en worden toegepast in het kader van ontwikkeling en vooruitgang. Een docu die echt tot nadenken stemt

Zeker de moeite waard om te zien, maar hier en daar wat overgedramatiseerd.

Haha dit is zo evil! Ik kende het fenomeen uit de grappen van bv chapelle maar dat dit echt zou zijn gebeurd. Zon verhaal over de upper class (mensen uit het milieu van obama en zo) die eens lekker experimenteert met de normale burgers om dat vervolgens in de doofpot te stoppen. Gewoon omdat het kan. Eentje dat nota bene zo complex en tijdrovend is om op te zetten dat je het bijna niet kan geloven. Complotdenkers opgelet!

@ mikey

Uit het milieu van Obama?

Ja die ouwe vrouw van het onderzoekscentrum liep toch te pochen met haar vriendschap met de obama’s.

Obama heeft er verder natuurlijk niks mee te maken.

Oh, op die manier.

Uitermate bizar verhaal en ook wel behoorlijk pijnlijk eigenlijk.

Begint grappig, maar docu weet 'de spanning' in zoverre die er is, vrij goed op te bouwen. Wat is er eigenlijk gebeurd?

Erg indrukwekkende documentaire, die middels een knappe vertelstijl van een redelijk luchtig, grappig, soms emotioneel begin, naar een steeds duister wordend complot gaat. Bizar verhaal inderdaad.

INTeressant verhaal, maar erg matige docu. Het had best een dik half uur korter gekund en dan was het ook niet opgevallen als het Discovery Channel was uitgezonden. Wat me vooral irriteerde is dat de zelfmoord van een van de broers er als een soort deux ex machina in wordt gebracht. Er moeten daarvoor toch al lang aanwijzingen zijn geweest. De hele plotlijn van de geschiedenis van geestesziekte wordt er pas daarna bij gehaald. Overigens zonder hier dieper op in te gaan. Ook de tendentieuze conclusies op het eind vond ik storend. Dat opvoeding hier een rol in speelt is verre van aangetoond.

Uiteindelijk heeft de film ook geen eind. Dan denk ik prima hoor. Opmerkelijke zaak, maar rond eerst je onderzoek af.
2*

Uitstekende documentaire over drie tienerjongens, die elkaar niet kennen en erachter komen dat ze een drieling zijn. Absoluut een bijzonder verhaal dat interessant is op meerdere niveaus (ook al gaat het niet echt de diepte in bij sommige aspecten). Goed gemonteerd waarbij sommige beelden herhaald worden, maar waarbij je er iedere keer met een andere blik naar kijkt.

Three Identical Strangers is uiteindelijk een onevenwichtige ervaring geworden. Het begint met een vrolijke boel, zodra drie jongens ontdekken dat ze een drieling vormen. Dan komen er wendingen die de zaak in een heel ander daglicht zetten, waaronder een vrij onverwachte verhaallijn, die achteraf de meest belangrijke blijkt te zijn (zelfmoord, experiment). .Ik denk dat daar in het begin al meer naar toegewerkt had kunnen worden. Voor een geheel andere film, maar een vergelijkbare thematiek: https://www.moviemeter.nl/film/2371/info/30#messages

aanbevolen double bill met Century of the Self

Ik blijf bij een (initieel ongeplande) tweede kijkbeurt nog wel sterker zitten met de gedachte dat de regisseur op een aantal cruciale momenten de focus op de verkeerde vragen legt en daarmee in extremis ook tot een wrange conclusie komt.

Quote uit een review die ik op letterboxd vond:



In mijn eigen woorden: het 'nurture matters'-credo waarmee de film afsluit had plaats moeten maken voor meer indringende vragen rond de 'nature' van deze identieke vreemdelingen en de context waarbinnen zij een bestaan hebben gekregen.

Verbazend toch dit verhaal waarbij het toeval een identieke drieling, afzonderlijk grootgebracht bij adoptie-ouders, samenbrengt en even verbazend is het te vernemen dat de scheiding en de keuze en de samenstelling van het adoptiegezin het voorwerp uitmaakt van gepland researchwerk.
Spijtig dat er in het slot weinig concreet wordt onthuld tenzij dat naast de natuur, ook opvoeding en omgeving, minstens even bepalend zijn voor de verdere levensloop., maar dat wist ik al lang.

Fascinerende documentaire over drie jongens die in het New York van 1980 per ongeluk ontdekken dat ze een identieke drieling zijn, gescheiden bij de geboorte. Het vrolijke begin maakt al snel plaats voor iets meer sinisters, wanneer blijkt dat er heel wat meer aan de hand is. Dit ongelooflijke en niet zelden tragische verhaal ontvouwt zich als een thriller, boordevol bizarre ontwikkelingen en onverwachte wendingen. Stranger than fiction, noem je zoiets.