We Have Always Lived in the Castle (2018)

Gebaseerd op dit boek van Shirley Jackson:

We Have Always Lived in the Castle - Shirley Jackson (1962) - BoekMeter.nl

Serieus!?

Mijn hart maakte serieus zojuist een sprongetje toen ik deze titel in m'n Updates-lijst zag staan; een van m'n favoriete boeken aller tijden!

Ik ben natuurlijk ontzettend benieuwd hoe ze dit zullen gaan verfilmen...

Ik had er nog nooit van gehoord en ging er blanco in. Was er niet kapot van, helaas. Wel leuk gefilmd, en de mystery vibe is er weg degelijk, maar ik kon er maar moeilijk inkomen.

Hoe Taissa Farmiga Merricat speelde was ik niet kapot van helaas, iets te. Dan kwam Daddario's Constance toch net iets beter uit de verf.

Hier ben ik toch wel erg benieuwd naar. Ben ook groot liefhebber van beide actrices. Ik dacht alleen dat dit een Netflix-titel zou zijn? Of gebruiken ze The Haunting of Hill House alleen voor de promo?

“My name is Mary Catherine Blackwood, the Blackwood’s have always lived in this house, and we will never leave here, no matter what they say, or what they do to us. Never.”

Oei, dat opschrift op de poster; van de schrijfster van 'The Haunting of Hill House' daar zullen nogal wat mensen door op het verkeerde been gezet gaan worden! Want ook al is dit een verhaal van Shirley Jackson het wekt de veronderstelling dat dit Horror zal zijn, en dat is een verkeerde want dat is het namelijk niet! Het is veel meer een gotische psychodrama over angst, paranoia en isolatie.

Het verhaal wordt verteld door de sociaal-onhandige 18-jarige Mary Katherine Blackwood (Taissa Farmiga), bijgenaamd "Merricat" die samen woont met haar agorafobische zuster Constance (Alexandra Daddario) en gekwelde, in de war zijnde Uncle Julian (Crispin Glover) op het uitgestrekte terrein van Blackwood Manor, het familielandgoed. Niet echt een fijne typische doorsnee-familie. En dan komt die verre neef langs (Sebastian Stan) Meer in details treden wil ik niet want dat doet afbreuk aan het mysterie. Dat er iets mis is, wordt gauw genoeg duidelijk.Zowel het boek als ook de film zijn ook niet zo heel veel bezig met de “whodunit”

Ondanks dat je bij de cast niet direct zal denken aan goed acteerwerk deden deze het toch heel goed! Al moet ik wel zeggen dat er ook duidelijk is gekozen voor Eye-Candy. Sebastian Stan zal menige vrouw over de streep trekken om te gaan kijken.Terwijl Alexandra Daddario de mannelijke kant meer weet te boeien. (vanuit hetero-perfectief) En tja, eerlijk is eerlijk het was een genot om haar rond te zien lopen in petticoats en onberispelijke jurken, die als maar omvangrijker werden naarmate het verhaal vordert, alsof ze het groeiende aantal geheimen weerspiegelde dat eronder is verstopt.

Taissa Farmiga veranderd daarentegen maar weinig van kleding. Verder zit de film vol met gedetailleerde weelderige decoratie en decors en specifiek de keuken. Als in de jaren '50 stijl. Een stijl die anders is (opvallend) dan de mistroostigheid en somberheid van het verhaal en de personages. Toch is de film wel vrij voorspelbaar, het is dan ook vooral hoe leuk je het vind om door ogen van Merricat mee te kijken naar hun leven. Er gebeuren geen echt gekke dingen! Ikzelf vond het wel een zeer vermakelijk mysterie-drama. Al hoort daar wel de opmerking bij dat ik me ook goed kan vermaken met oude gotische films of recentelijk nog deze: The Little Stranger (2018)

Best fijn ja.

Deed me op momenten wat denken aan het werk van Tim Burton. Ook nogal quirky, opzichtig gestileerd en aan de duistere kant. Hoewel deze film dan wel een stuk ingetogener is dan het werk van Burton, wie echt weelderigheid verwacht is hier aan het verkeerde adres.

De film weet zeker wel te intrigeren. Het is een beetje gissen waar het verhaal net naartoe wil, hoe de personages zullen evolueren en welke genres uiteindelijk de doorslag zullen geven, Passon weet dat allemaal best goed in de hand te houden.

Het enige probleem vond ik Sebastian Stan, die echt compleet door de mand valt. Zijn personage zou dwingend en gemeen moeten zijn, maar die uitstraling heeft hij gewoonweg niet. Het is een nogal lullig ventje, waardoor het beoogde effect jammer genoeg nooit gehaald wordt. Verder had de hand van Passon ook nog nét iets duidelijker mogen zijn, ik had het gevoel dat het net wat minder werd in de tweede helft van de film.

Maar zeker een geslaagde bewerking. Ken het boek niet, maar de film is absoluut een kijkbeurt waard. Al moet je waarschijnlijk wel met de juiste verwachtingen instappen, wat niet zou eenvoudig is aangezien de film zich niet zomaar laat vangen in één duidelijk genre.

3.5*

We have always lived in the castle is een beetje een weirde film die je continu in het ongewis laat over waar de film naartoe wil gaan. Het voedt je continu met vreemde personages en een sfeertje die echt lastig te plaatsen zijn. Op zich vermaak ik me daar prima mee, maar ik heb uiteindelijk niet het idee dat er ergens naartoe gewerkt wordt. De film eindigt nogal met een vreemde climax, waarbij ik me na afloop heb lopen afvragen waar ik nou eigenlijk naar heb zitten kijken.

Uiteindelijk een esthetische film die nogal leeg aanvoelt en niet heel veel te vertellen heeft. Er zit ongetwijfeld een bepaalde thematiek achter. Alleen neemt de film net een loepje teveel met de geloofwaardigheid, waardoor ik eigenlijk wel iets bovennatuurlijks had verwacht om oa die vreemde climax helder te krijgen. Dit blijft uit, waardoor ik toch wat teleurgesteld achter ben gebleven.

2,5*