Ying (2018)

Yimou Zhang vindt het zwart/wit opnieuw uit.

Mooi, dat iemand die bekend staat om zijn weelderig gebruik van van kleuren zich waagt aan een film als deze. Het is niet in traditioneel zwart/wit, want er is kleur (maar dan wel zwaar gedesatureerd), maar zwart en wit overheersen het beeld echt wel.

Het speciale is dat het aanvoelt als iets nieuws, terwijl zwart/wit cinematografie als bestaat sinds het ontstaan van cinema. Uberclean en crisp, met mooie grijs gradients zonder daarbij het contrast te verliezen. Zhang is een visueel meester en bewijst dat nog maar eens. Moet je toch maar doen, op die leeftijd en met zo'n staat van dienst opnieuw kunnen verrassend.

Verder is het een redelijk traditionele film die voortborduurt op het strategische oorlogsgebeuren dat een jaar of 10 de kop opstak in China. Wel gevechten en actie, maar toch op de achtergrond. Het gaat meer om het schaakspel tussen enkele personen. Anderzijds, de actie die erin zit is wel weer van uitzonderlijk niveau.

Dikke 4* voor deze film, visueel een waar meesterwerk, wat eronder ligt is zeer fijn genremateriaal, maar wel een klein beetje vooruitgestreefd.

4.0* en een uitgebreide review

Wel apart trouwens, zoveel mooie zwart/wit posters te vinden van deze film en hier staat er eentje met onkarakteristiek veel kleur. Zal wel een commerciële keuze geweest zijn, deze poster.

Inderdaad een totaal niet passende poster! Kan één van de vele andere (met vrijwel alleen zwart wit) er niet op?

Sinds COTGF al heel lang niets meer gezien van Zhang Yimou, alleen die film met Christian Bale nog. Hij was van mijn radar, maar ten onrechte. Toch de tussenliggende films van hem maar eens proberen op te snorren!

Wat kleur betreft, tja, wat was er op dat front nog te innoveren voor Zhang? Nou? Dit dus!

Stilistisch ècht enorm gaaf en puur genieten om dit te mogen aanschouwen. Verder ook een boeiend en meeslepend verhaal met fraai in beeld gebrachte gevechten. Ik kan merken dat ik de laatste tijd weinig blockbuster-Chinese films kijk, want ik herkende geen van de acteurs en actrices. Die het overigens prima doen!

Ik heb weer erg genoten.

Vanaf 16 mei in de bioscoop (Splendid Film)

Het ziet er echt prachtig uit. In zwartwit met enkel vleeskleur en sons een beetje groen en rood.

De opbouw in het paleis is wat aan de lange kant, maar de aanval en gevechten zijn weergaloos. Twijfel tussen 3,5 en 4.

WOW! Je moet het maar kunnen; bekent staan om je films met opvallende, monochrome kleurenpaleteten (Hero, House of Flying Daggers en Curse of the Golden Flower) en dan kiezen voor een grijs, bijna zwart-wit palet, zowel in de sets en aankleding als in de cinematografie. Regisseur Yimou Zhang doet het! Een stijl die zo lijkt geïnspireerd door klassieke Chinese inkt-schilderingen. De regisseur laat met deze Wuxia-film tevens zien dat hij (nog steeds) één van de ongekroonde koningen van dit genre is! Meeslepend, onderhuidse spanningen die op allerlei manieren worden uitgedrukt en visueel uitermate dynamisch! Het verhaal gaat over de intriges aan het hof van het koninkrijk van Pei ten tijde van het tijdperk van de Drie Koninkrijken (220-280). Alleen het bloed kleurt nog wel rood, en hoewel dat lang op zich laat wachten, vloeit het uiteindelijk rijkelijk in de spectaculaire actiescènes; vol paraplu's want in deze film regent (een ode aan Kagemusha?)het onafgebroken. Acteur Deng Chao speelt hier een fantastische dubbelrol als militaire commandant Zi Yu en zijn schaduw Jing Zhou. Iets wat ik ook heel mooi vond was hoe de traditionele muziek in de film was verwerkt. We horen het op de achtergrond maar meerdere malen wordt deze naar de voorgrond gehaald in de vorm van een soort duel tussen Zi Yu en zijn vrouw Xiao Ai (Li Sun ook in het echte leven man en vrouw) veelal aangesproken als Madam.

Uiteindelijk is 'Shadow' echt prachtig werk van een geweldige regisseur. De beelden zijn een bewijs van wat mogelijk is met het cinematografische medium, zelfs zonder afhankelijk te zijn van CGI, en het verhaal is een heerlijk schaakspel tussen alle betrokkene. Als je geduld heb om langs, een opwindend maar langzame, start te kijken, krijg je een zowel op visueel als qua creativiteit waar spektakel!

Heel erg gaaf. De keuze van Zhang om een monochromatische film te maken vind ik eigenlijk helemaal niet zo verrassend. Hero is in een bepaald opzicht ook monochromatisch, alleen de kleur die domineert varieert per hoofdstuk. Hier zijn dus zwart en wit dominant.

De naam Hero is al gevallen en is de film waarmee Shadow het beste vergeleken kan worden. Beide films hebben het één en ander met elkaar gemeen: schitterende scènes met slowmotion beelden in de regen, vechtscènes die eerder op ballet lijken dan op gevechten, een sfeervolle soundtrack met traditionele instrumenten, en dus een prachtige monocromatische stilering, al varieert hier dus de kleur niet per hoofdstuk, en tenslotte een soortgelijk plot met plannen achter plannen.

Net als bij Hero ligt de focus wel meer op de stilering dan op het plot; het is visueel dan ook een waar genot. Toch spreekt een dergelijk plot me ook bij deze film best aan, dit soort intriges zijn kennelijk wel aan mij besteed. Ik denk dat Zhang bij mij net de sweet spot weet te raken in de verhouding tussen style en substance in deze film en in Hero.

Een kanttekening aan deze film is iets wat ik eerder deze week ook met Climax van Noé had ervaren: het gevoel dat de regisseur eigenlijk in herhalingen valt en de blauwdruk van een eerdere geweldige film volgt. Het resultaat is wel een geweldige film die enorm in mijn straatje valt, dus ik wil er niet teveel over klagen. 4,5*.

De regisseur ken ik van zijn doorbraak(?)-film Ying Xiong (2002) - MovieMeter.nl (Hero) die diepe indruk op me maakte wegens zijn kleurrijk visueel spektakel. Ook deze film is visueel weer verbluffend maar dan juist vanwege zijn constante blauwgrijze tint die de constante regen weerspiegelt (de film is er één voor het regentopic: Regen in films - MovieMeter.nlhttps://www.moviemeter.nl/film/7949) en die de film heel sfeervol maar ook bijna kleurloos maakt.

Het verhaal lijkt sterk op dat van Ying Xiong (Hero) en misschien wel van alle wuzia-films: enkele koningen en/of hooggeplaatste mannen voeren een vies machtsspel waarin ogenschijnlijk allianties worden gesmeed of elkaar gediend met vrede als doel maar in werkelijkheid blijkt iedereen iedereen te verraden en elkaar te gebruiken en vaak ook letterlijk een dolk bij de ander in de rug te steken. Voor de kijker is het allemaal vooral erg verwarrend maar dat is denk ik ook de bedoeling; voor de Westerse kijker is het misschien extra verwarrend doordat je een halve film bezig bent met te achterhalen wie Jing is, wie Ping is, wie Yang is, etc is en wie wat van de ander is en wil.

Een belangrijk onderdeel van de film zijn opnieuw de gevechten die als dansen zijn gechoreografeerd en de muziek want om een of andere reden zijn topkrijgers ook altijd topmuzikanten die net zo virtuoos de citer bespelen als in de lucht vliegen rondom hun tegenstander. De paraplu’s als wapens zijn wat ridicuul en worden gecontrasteerd met opvallend veel bloedige gore (splatter) in de gevechten.

Al met al is het verhaal wat clichématig en de beelden en choreografie wat kitscherig maar tegelijk zo typisch Zhang en over-the-top dat het toch een eigen stijl heeft en aangenaam is. Wellicht kunnen we Zhang de Chinese Tarantino noemen (of Tarantino de Amerikaanse Zhang)?

Het eerste uur van dit samoeraidrama had wat mij betreft schriftelijk afgedaan kunnen worden. Ironisch, aangezien de film begint met een schriftelijke inleiding waarin de setting wordt bepaald. Net als in Kurosawa's in alle opzichten superieure Kagemusha (1980) draait het verhaal om een dubbelganger, in dit geval die van een commandant, en de problemen die ontstaan wanneer die 'shadow' betrokken wordt bij een poging om land te heroveren. Ik moet eerlijk zeggen dat ik in dat eerste uur een paar keer ben ingedut uit verveling, maar had niet de indruk dat ik iets interessants had gemist. De tweede helft, waarin het geouwehoer over allerlei plannetjes eindelijk wordt omgezet in daden, heeft één fraaie actiesequentie waaraan regisseur Yimou Zhang het overgrote deel van zijn budget lijkt te hebben uitgegeven en waarin paraplu's een belangrijke rol spelen (en niet voor bescherming tegen de regen). Helaas verzandt het verhaal vervolgens in een onaangenaam bloedbad waarbij de één na de andere meedogenloos wordt afgeslacht. Tja, als je daar van houdt...

Op stilistisch vlak is Shadow met zijn bijzondere 'vijftig tinten grijs' kleurpalet van een hoogstaand niveau. Zeker wanneer er door de fraai vormgegeven actiescènes ook wat ruimte voor de kleur rood komt. Alleen wordt door de tergend lange opbouw je geduld behoorlijk op de proef gesteld. De politieke spelletjes in het hof zijn in tegenstelling tot de sets en kostuums dunnetjes aangekleed. Voor mij te veel drama en te weinig actie.

Zhang.

Dubbel gevoel bij deze film. Scenario-wise was dit echt erbarmelijk. Niet eens alleen het oeverloze voorspelbare double cross/double double cross cross plot. Maar vooral de dialogen die elke set elke voortgang vertelde. Het maakt extreem veel kapot aan deze film. Want inderdaad stilistisch is Zhang iemand die weet waar hij mee bezig is. Maar daar staat een hoop slechts tegenover waardoor het vaker saai was dan leuk om te volgen. Want het is niet wat filler die er is om de plotfans te pleasen het is het overgrote deel van de film.

Naar het einde toe komt dan de final-battle die niet teleurstelt. Ergens dacht ik toen even nog dat ik alles goed kon praten daarmee. Helaas volgt daarna nog 15 minuten aan zogenaamde meesterzetten en onzin voorbij.

Had ook wat moeite met het acteerwerk. Is dat met een taal die je niet beheerst altijd iets lastiger te beoordelen. Maar het was vaak wel erg toneelmatig.

3 sterren.

Komt deze in België nog in de bios?