Petit Paysan (2017)

Vanaf 23 november in de bioscoop (September Film)

Ziet er goed uit.

Wel maf om Swann Arlaud als keuterboertje te zien, aangezien ik hem gisteren nog als aristocraat zag in Une Vie (2016).

Parodie? Ik kon het in ieder geval nauwelijks serieus nemen.

Ben benieuwd. Als het lukt wil ik hem nog wel even zien, kijken wat ik vind.

De Volkskrant/ Kevin Toma vindt van wel: ****

Interessant, maar niet helemaal geslaagd drama over Pierre Chavanges [Swann Arlaud], een jonge boer die ontdekt dat zijn koe Topaze leidt aan een dodelijk infectie die zich o.a. uit in de vorm van bloedzweten. Hij beseft zich meteen dat een officiële melding van dit virus betekent dat zijn hele veestapel geruimd zal worden, daarom doet hij er alles aan om te voorkomen dat dat gebeurt, ook al weet zijn zus [Sara Giraudeau], de plaatselijke veearts hoe vork in de steel zit.
Arlaud loopt tussen de koeien en doet zijn werk als boer alsof hij ervoor geboren is. Regisseur Hubert Charuel, die samen met Claude Le Pape tevens het scenario schreef, slaagt er knap in de wederzijdse band tussen boer en dier zichtbaar en voelbaar te maken. Het geeft voldoende verklaring voor Pierres wanhopige daden. Het verhaal had de potentie om Pierres beschermingsdrang op een meer dramatische (en spannende) manier uit te werken, maar daarin schiet het scenario toch wat te kort. Nu is het een goed geacteerd en degelijk geregisseerd drama dat echter de emotionele impact mist die het relevante onderwerp toekomt.

Deze eens bekeken en hij was wel eens het bekijken waard. De speelduur was goed, niet te lang en niet te kort, al mocht het eind misschien nog iets uitgebreider geweest zijn. De cast deed het goed en kwam wel overtuigend over en verder zag hij er prima uit.
Ik vond het wel eens de moeite om gezien te hebben.

Verhoeven ........ dat is nu echt een opmerking van een stads fatje.
Of ben je echt zo wereldvreemd ?

Prima debuutfilm over hoe een schuchtere boerenjongen (Swann Arlaud) worstelt met de teloorgang van zijn ambacht. Ergens hangt nog een zweem van Franse plattelandsnostalgie over een dorpsgemeenschap, waar mamman haar zoon probeert uit te huwelijken aan de bakkersdochter en zusterlief als veearts langskomt om de koeien te controleren. Maar naast globalisering en de robotisering van de melkvee-industrie dient er zich een nieuwe noodlotstijding aan: de gekkekoeienziekte. In een industrie waar alles gereguleerd, gecontroleerd en gekeurd moet worden geldt de hardvochtige logica dat één zieke koe de dood inluidt van een gehele veestapel. Terwijl de compensatie hiervoor op zich laat wachten en er aasgieren op de loer liggen om winst te halen uit dit boerenleed. En, het ergste van alles, Pierre Chavanges is een veehouder van de oude stempel die zelf zijn kalfjes ter wereld brengt en hart heeft voor de dieren onder zijn hoede. Het onbeschrijflijke dierenleed in het vooruitzicht raakt hem persoonlijk.

Wat regisseur Hubert Charuel goed doet is dat hij van de zachte Pierre Chavanges een soort Walter White maakt van de melkvee-industrie. Een tragische anti-held - bijna klassiek Grieks - die bij de eerste bloedende koe terechtkomt in een neerwaartse spiraal, waarin zijn moraal steeds iets verschuift omdat hij steeds drastischer maatregelen neemt om zijn veestapel te redden. Het geeft een sociaal realistisch boerendrama als 'Petit Paysan' (2017) een thrillerachtige spanning, versterkt door snerpende synthesizermuziek op de soundtrack en scénes waarin Pierre op het beeld gekaderd wordt als een duivelse figuur. In bepaalde opzichten kan het einde een anticlimax zijn, in andere opzichten is het klein en intiem in al haar simpelheid en hoe Charuel subtiel het verdwijnen van de boerenklasse hartverscheurend mooi in beeld brengt. Waar de jonge regisseur (saillant detail: hij is tot op de dag precies even oud als ik) wat laat liggen is dat hij koos voor een script waar veel personages worden opgeworpen, maar die uiteindelijk niet allemaal even sterk worden uitgewerkt. Er had nog wat meer gehaald kunnen worden uit de spanning tussen de noodlijdende boer en de opdringerige kleine gemeenschap waartegen hij zich moet verhouden.

Hubert Charuel, zelf een boerenzoon die in zijn jeugd de bedreiging om een veestapel te zien vernietigd worden, zou hebben meegemaakt, zet hier een zeer realistisch portret neer van de jonge, zelfstandige boer die leeft voor zijn dieren en tot het uiterste wil gaan om ze niet te zien afgeslacht.
Treffend acteren en goed camerawerk om de gevoelens van die man weer te geven. Ook de muziek steekt een handje toe en om, naast de emotionele kant, ook de sociale weerslag te onderlijnen (niet zonder kritiek op overheid), zijn de inlassingen met Bouli Lanners geslaagd en op hun plaats.
Goede film, inhoudelijk interessant en filmisch treffend voorgesteld.